ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 455 ความรู้สึกที่สับสน
บทที่ 455 ความรู้สึกที่สับสน
จนถึงตอนนี้ การนำเส้นผมไปส่งตรวจที่โรงพยาบาลผ่านไปหลายวันแล้ว
การรอคอยเป็นเรื่องยากเสมอ ยกเว้นคนที่รู้ผลล่วงหน้า
อย่างเช่นเซิ่งจือเสี้ย เธอยังไปโรงเรียนอนุบาลของเสี่ยวเป่าเพื่อไปเยี่ยมเขาโดยเฉพาะ
ครูอนุบาลเห็นผู้หญิงสวยคนหนึ่งจ้องไปที่คุณชายจิ้นน้อยอย่างตั้งใจ แต่ไม่ได้เข้ามาใกล้ เหมือนเธอกังวลเรื่องบางอย่าง
ครูเรียกเสี่ยวเป่ามาและถามเบาๆ “หนูรู้จักป้าคนนั้นไหม?”
ดวงตาที่ชัดเจนของคุณชายจิ้นน้อยเต็มไปด้วยความไม่รู้ และพูดด้วยน้ำเสียงที่น่ารัก “ไม่รู้จัก”
“โอเค ไม่เป็นไรแล้ว ไปเล่นเกมเถอะ”ครูยิ้ม
เสี่ยวเป่าวิ่งไปและไปเล่นกับเพื่อนๆ
ครูอนุบาลเหลือบมองไปที่ทางผู้หญิงอีกครั้ง แต่พบว่าไม่มีใครอยู่แล้ว ครูคิดสักพัก และคิดว่าควรโทรหาตระกูลจิ้นและพูดให้คนตระกูลจิ้นรู้ดีกว่า
“โอเค ฉันรู้แล้ว รบกวนคุณแล้ว ของคุณคุณครู”เสียงผู้หญิงที่มีเกียรติพูดอย่างสุภาพ ก็เป็นแม่จิ้นที่เป็นยายของเสี่ยวเป่านั้นเอง
หลังจากวางสายโทรศัพท์ รอยยิ้มของแม่จิ้นก็หายไปทันที
ไม่ได้คาดคิดผู้หญิงคนนั้นจะความกล้าหาญขนาดนั้น ไม่รู้ว่าเธอรู้จักโรงเรียนอนุบาลที่เสี่ยวเป่าเรียนได้อย่างไร เธอจึงไปหาเขาโดยตรงด้วย
โชคดีที่ครูมีความรับผิดชอบ ไม่เช่นนั้น ไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไร
เส้นตายของแม่จิ้นคือครอบครัวของเธอมาโดยตลอด ตอนแรกคือสามีของเธอ และต่อมาก็เป็นลูกชายของเธอ เมื่อพวกเขาเติบโตขึ้น ก็กลายเป็นหลาน
หากมีใครกล้าเหยียบเส้นตายของเธอ เธอก็จะไม่เกรงใจแน่
เธอโทรหาเซิ่งจือเสี้ยทันที และเมื่อพบกันครั้งที่แล้ว พวกเธอก็ได้แลกเปลี่ยนหมายเลขโทรศัพท์กันแล้ว
“คุณไปหาเสี่ยวเป่าแล้วเหรอ?”แม้จิ้นถามอย่างตรงไปตรงมา
เซิ่งจือเสี้ยดูเหมือนจะกลัวเล็กน้อย และพูดอย่างระมัดระวังว่า “ไปดูแค่แป๊บเดียว แต่ไม่ได้เจอหน้ากับเขา ทำไมเหรอคะคุณนายจิ้น?”
น้ำเสียงเธอมีความเอาอกเอาใจเล็กน้อย แต่เมื่อแม่จิ้นนึกว่าเธอแอบไปหาหลานชายของเธอ ก็อารมณ์ไม่ดีทันที และเตือนว่า “ก่อนที่ผลลัพธ์จะออกมา คุณควรอย่าเข้าใกล้เสี่ยวเป่า”
อีกฝ่ายเงียบสักครู่หนึ่ง และเสียงที่เสียใจเล็กน้อยของเซิ่งจือเสี้ยก็ดังมา “ถ้ามองจากระยะไกลก็ไม่ได้เหรอคะ”
“ไม่ได้!”แม่จิ้นปฏิเสธอย่างโดยตรง
เซิ่งจือเสี้ยกล่าวด้วยเสียงต่ำ “ฉันอดไม่ได้ คุณนายจิ้น ฉันคิดถึงเขามาก”
“อดไม่ได้ก็ต้องอดให้ได้ ถ้าจะให้ฉันอีกครั้งรู้ว่าคุณไปหาเขา งั้นฉันก็จะไม่ให้คุณพบกับเขาได้อีก!”แม่จิ้นพูดอย่างเข้มงวด
เซิ่งจือเสี้ยดูเหมือนจะหวาดกลัว ไม่ได้พูดออกเสียงมานาน และเมื่อเธอพูดอีกครั้ง ก็มีอาการสั่นในน้ำเสียงของเธอ “ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะรอผลออกมา”
แต่ฝ่ายนี่ แม่จิ้นไม่เชื่อเซิ่งจือเสี้ยมาก เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มานาน ก็ยังคงกลัวว่าเสี่ยวเป่าอันตราย เธอจึงพูดกับจิ้นเฟิงเฉิน และเขาก็ส่งบอดี้การ์ดสองคนไปป้องกันลูกชายโดยตรง มีเงื่อนไขอยู่เพียงข้อเดียว:ไม่อนุญาตให้คนแปลกหน้าเข้าใกล้เสี่ยวเป่า
แม่จิ้นถึงรู้สึกโล่งใจ
บรรยากาศของตระกูลจิ้นก็เปลี่ยนไปอย่างเงียบ ๆ ทุกคนดูเหมือนจะซ่อนอะไรไว้ในใจ แต่ก็พยายามที่จะแสร้งต่อหน้าเจียงสื้อสื้อ
เธอเฝ้าดูทั้งหมดนี้อย่างเงียบ ๆ ไม่รู้ว่าจะโกรธ หรือแกล้งตัวไม่รู้
พวกเขาคิดว่าเธอไม่รู้ แต่ที่จริงเธอรู้ทุกอย่าง
ตั้งแต่เซิ่งจือเสี้ยพบเธอแล้ว เธอก็คิดเผื่อไว้
พบได้จริงๆว่า มีหลายครั้ง พวกเขาไม่ได้บอกเธอ และพูดถึงสิ่งต่างๆในห้องหนังสือ เธอเชื่อพวกเขา แต่ความรู้สึกที่ถูกขจัด นี่มันแย่จริงๆ
ในสองวันนี้ ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังทำการตรวจDNAระหว่างเสี่ยวเป่าและผู้หญิงคนนั้น ถ้าผลลัพธ์น่าจะออกมาในไม่ช้า ถ้าเป็นเรื่องจริง เธอควรทำอย่างไร
“สื้อสื้อ” จู่ๆเสียงก็ดังขึ้น
เจียงสื้อสื้อตกใจ และมือของเธอก็สั่น ช้อนซุปในมือของเธอเบี่ยงเบนไปจากทิศทาง และกำลังจะตกอยู่ในมือของเธอ จิ้นเฟิงเฉินรีบเอนตัวมาและจับมือของเธออย่างรวดเร็ว ถึงจับตัวช้อนที่กำลังจะเอียงได้
หยิบช้อนและชามซุปออกจากมือของเธอเบา ๆ จิ้นเฟิงเฉินกระซิบด้วยเสียงเบา “ทำไมเธอถึงไม่ระวังจัง โดนไหม?”
“ไม่ได้โดน” เจียงสื้อสื้อเขย่านิ้วของเธอ บ่งบอกว่าไม่มีอะไร
จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกหวาดกลัวจริงๆ เขาขมวดคิ้วอย่างแน่น จับนิ้วของเธอและตรวจดูซ้ำแล้วซ้ำอีก หลังจากยืนยันว่าไม่มีอะไรจริงๆ เขาถึงโล่งใจ หลังจากถอนหายใจด้วยความโล่งอกก็พูดว่า “เมื่อกี้คุณคิดอะไรอยู่ แค่เรียกคุณก็ตกใจขนาดนั้น?”
เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างอาย “ไม่มีอะไร”
จิ้นเฟิงเหรายิ้มเยาะและกล่าวว่า “พี่ ฉันไม่คิดว่าพี่สะใภ้ไม่ได้ตกใจ คนที่ถูกตกใจต้องเป็นพี่”
จิ้นเฟิงเฉินมองเขาอย่างมืดลึก รอยยิ้มของจิ้นเฟิงเหราก็หยุดทันที แต่เขาก็ยังคงพูดอีก “ถ้าคุณไม่เชื่อฉันก็ถามพ่อแม่ คุณเหงื่อออกด้วย”
“เฟิงเหรา แม้แต่กินเข้าก็หยุดปากหนูไม่ได้เหรอ”แม่จิ้นจ้องมองไปที่จิ้นเฟิงเหรา ลูกชายตัวน้อยคนนี้ดื้อรั้นมาตั้งแต่เขายังเด็ก กลัวแค่พี่ชายของเขาคนเดียว แต่ทุกครั้งเขาก็จะพูดมากอีก แม่จิ้นไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี
จิ้นเฟิงเหราแสร้งทำเป็นไม่พอใจ “แม่ คุณไม่รักหนูแล้วเหรอ พี่สะใภ้ คุณคิดว่าฉันพูดถูกใช่ไหม พี่ฉันกังวลคุณมาก?”
เจียงสื้อสื้อยิ้ม แต่ไม่พูดอะไร รอยยิ้มของเธอไม่เต็มใจเล็กน้อย
นี่เป็นเพียงเรื่องเล็ก ๆ ในระหว่างการรับประทานอาหาร เจียงสื้อสื้อรู้สึกขอบคุณจิ้นเฟิงเหรามาก เขาแค่อยากปลอบใจเธอ แต่ผลที่ได้รับไม่ได้ดีมาก
จิ้นเฟิงเฉินแทบจะไม่ซ่อนอะไรกับเธอเลย แต่ครั้งที่เป็นครั้งแรกนี้ ก็พอที่จะทำให้เธอพลิกตัวและนอนไม่หลับ
เจียงสื้อสื้อขึ้นไปที่เตียงอย่างเขามาก แต่นอนไม่หลับ ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา จิ้นเฟิงเฉินก็เข้ามาในห้องนอนเช่นกัน เจียงสื้อสื้อฟังอย่างตั้งใจ และได้ยินเสียงก้าวจิ้นเฟิงเฉินที่ลดระดับลงอย่างจงใจ ดูเหมือนเขากลัวว่าจะรบกวนเธอ
จากนั้น ดูเหมือนว่าเขาได้หยิบเสื้อผ้า และไปที่ห้องน้ำอื่นเพื่ออาบน้ำ
เจียงสื้อสื้อมีความรู้สึกที่สับสนในใจของเธอมาก เธอเคยคิดว่าคุณชายที่ร่ำรวยอย่างจิ้นเฟิงเฉิน นิสัยนั้นก็เย็นชา ควรต้องไม่เป็นคนที่เอาใจใส่ผู้อื่นแน่ๆ
แต่ว่า หลังจากที่แต่งงานกันมาเป็นเวลานานแล้ว เธอก็ซาบซึ้งโดยจิ้นเฟิงเฉินครั้งแล้วครั้งอีก
ไม่รู้ว่าผ่านไปเวลานานแค่ไหน จิ้นเฟิงเฉินก็เข้าไปในผ้าห่มพร้อมไอน้ำเต็มตัว ยื่นมือออกไปอย่างเป็นปกติ และจับเจียงสื้อสื้อเข้ามาในอ้อมแขนของเขา จูบหน้าผากเธออย่างเบา ๆ และหลับตาลง
จนกระทั่งการหายใจของข้างหลังอย่างมีจังหวะ เจียงสื้อสื้อถึงขยับตัวและทำท่าทางที่ยาวนาน พลิกตัวเบา ๆ และนอนราบบนเตียง แขนของจิ้นเฟิงเฉินก็ยังคงโอบเอวของเธอ
เจียงสื้อสื้อไม่รู้สึกง่วงนอนเลย เธอมองไปที่ใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉินผ่านโดยแสงจันทร์ ยิ่งมองไป ก็รู้สึกไม่รู้ควรจะทำอย่างไรแล้ว
เธอรู้ดีว่าผลการตรวจจะไม่ออกมาเร็วขนาดนั้น แต่จะออกมาไม่ช้าก็เร็ว
ถ้าเธอเป็นแม่แท้ๆของเสี่ยวเป่าจริงๆ แล้วเธอจะทำอย่างไร
ออกจากตระกูลจิ้น แล้วหลีกทางให้เซิ่งจือเสี้ย?
แค่คิดถึงมัน หัวใจของเธอก็เจ็บมาก
เธอไม่สามารถที่จะนึกภาพที่จิ้นเฟิงเฉินนอนหลับกับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง มันเหมือนกับการถือมีดแทงหัวใจของเธอ
เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะยืนพิงจิ้นเฟิงเฉิน ไม่รู้ว่าเธอจะอยู่ในอ้อมกอดนี้ได้อีกนานแค่ไหน