ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 457 ไม่มีที่ว่างสำหรับคนอื่นแล้ว

เขาเหม่อไปอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดพร้อมย้อนกลับไปคิด “ฉันจะรู้ได้ยังไง ตอนนั้นฉันเมามาก”

ตอนนั้นจิ้นเฟิงเฉินเพิ่งรับกิจการของบริษัทมาได้ไม่นาน เขาต้องออกไปคุยงานอยู่บ่อยๆ เพราะฉะนั้นดื่มเหล้าจนเมาก็เป็นเรื่องปกติ ถ้าเกิดว่าจิ้นเฟิงเฉินรู้ว่าเรื่องมันจะเป็นเช่นนี้ แม้ว่าจะเป็นสัญญากี่พันล้านก็ตาม เขาก็จะไม่ยอมไปตามนัดเด็ดขาด

ปกติแล้วจิ้นเฟิงเฉินมีระเบียบในตัวมาก เขาแทบไม่ยุ่งเรื่องผู้หญิงเลย หลายปีที่ผ่านมาเขาอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด แต่ไม่คาดคิดว่า เมาแค่ครั้งเดียวเขากลับไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นอย่างมึนงง แถมยังได้ลูกชายมาอีกหนึ่งคน

ลูกชายก็ลูกชายเถอะ อย่างน้อยก็น่ารักน่าเอ็นดู แม่ของลูกหายไปหลายปี ทุกคนต่างก็ชินแล้วและใช้ชีวิตกันต่ออย่างปกติ แล้วอยู่ดีๆ ก็มีผู้หญิงโผล่ออกมาบอกว่าเป็นแม่ของเสี่ยวเป่า!

“พี่จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?” จิ้นเฟิงเหราถามด้วยความเหลือเชื่อ เขาคิดมาตลอดว่าปีศาจอย่างพี่ชายจะไม่มีทางทำผิดอย่างแน่นอน เขามองในแง่ดีเกินไป

สีหน้าของจิ้นเฟินเฉินไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ “จำไม่ได้แล้ว”

เขาคิดย้อนกลับไปอย่างละเอียด แต่จำอะไรไม่ได้เลย แล้วพอดีว่าวันนั้นกล้องวงจรปิดของทางร้านพังพอดี เขาหาผู้หญิงนั้นไม่เจอ มันก็เลยกลายเป็นเรื่องปริศนาไป หลายปีมาแล้วก็ยังไม่รู้ว่าความจริงคืออะไร

แม้ว่าเรื่องของวันนั้นจะติดอยู่ในใจจิ้นเฟิงเฉินมาตลอด แต่เพราะว่าเขาหาผู้หญิงนั้นไม่เจอ นานๆ ไปก็ลืมไปแล้ว แต่ใครจะไปรู้ว่าหนึ่งปีผ่านไปจะมีเด็กทารกมาวางอยู่หน้าบ้าน

จิ้นเฟิงเหราดูสีหน้าของพี่ชายตัวเองแล้วถามอีกว่า “พี่ลองคิดดูดีๆ คนที่พี่นอนด้วยคือผู้หญิงที่ชื่อเซิ่นจือเสี้ยจริงๆ หรือเปล่า”

จิ้นเฟิงเฉินมองแรงใส่เขาไปหนึ่งที เขาพูดชัดเจนมากแล้ว ทำไมไอ้น้องชายคนนี้ยังจ้องจะจี้จุดเจ็บของเขาอีกเหรอ?

เขาตอบกลับไปอย่างเด็ดขาด “ไม่ใช่”

“พี่บอกว่าพี่จำไม่ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?” จิ้นเฟิงเหราถามด้วยความสงสัย

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ตอบ จิ้นเฟิงเหราก็เลยพูดขึ้นมาว่า “ก็ได้ พี่จำไม่ได้แล้ว ผมเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าพี่จะพูดข้อมูลอะไรออกมาอีก”

สองพี่น้องนั่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยปากขึ้นมาอย่างกะทันหัน “นายยังจำตอนที่เสี่ยวเป่ามาบ้านเราได้อยู่ไหม?”

“จำได้สิ” จิ้นเฟิงเหราตอบ “ไม่รู้เหมือนกันว่าใครเอาเด็กมาวางไว้ เด็กที่น่ารักขนาดนี้ ไม่ว่าใครก็คงทิ้งไม่ลงหรอก ไม่คาดคิดว่าเขาจะเอาเด็กมาวางไว้หน้าประตูเลย”

ตอนนั้นผลดีเอ็นเอบอกว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของจิ้นเฟิงเฉิน ข่าวนี้ทำให้คนในครอบครัวตกใจกันอย่างมาก แต่หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยความเซอร์ไพรส์ พวกเขาคิดว่าดูจากนิสัยของจิ้นเฟิงเฉินแล้ว ชาตินี้เขาก็คงไม่เจอคนที่ตัวเองชอบ และคงจะไม่มีลูกของตัวเอง แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะไปทำลูกออกมาอย่างเงียบๆ

พูดได้เลยว่าตอนนั้นนอกจากจิ้นเฟิงเฉินแล้ว คนในครอบครัวรู้สึกตกใจมากกว่าดีใจเสียอีก

หลังจากที่ได้อยู่ด้วยกันใกล้ชิดกัน เขาถึงรู้ตัวว่าเขาไม่สามารถอยู่ห่างจากเด็กน้อยนี้ได้แล้ว

ตระกูลจิ้นดีใจมากๆ อยู่ช่วงหนึ่ง แม่จิ้นและพ่อจิ้นจมอยู่ในความสุขที่มีหลานชายหล่นลงมาจากฟ้า แต่จิ้นเฟิงเฉินก็คิดคำถามขึ้นมาได้ว่า ใครกันแน่ที่เป็นคนเอาเด็กมาวางไว้หน้าบ้าน แล้วคนคนนั้นรู้ได้อย่างไรว่าเสี่ยวเป่าเป็นลูกแท้ๆ ของเขา?

สายตาของจิ้นเฟิงเฉินดูหนักหน่วง “จนตอนนี้คนที่เอาเด็กมาวางในตอนนั้นยังไม่ปรากฏตัวเลย”

จิ้นเฟิงเหราส่ายหน้า “ใช่ครับ ถ้าคนคนนั้นปรากฏตัวมา เรื่องนี้ก็จะจัดการได้อย่างง่ายดาย เอ้อ พี่ครับ พี่ว่ามันแปลกไหม ตระกูลเราไม่เคยหยุดที่จะตามหาเลยเบาะแสเรื่องนี้เลย แต่ว่าเวลาผ่านไปหลายปีแล้ว เราก็ยังคงไม่เจอหลักฐานอะไรเลย พี่ว่าคนคนนั้นเขาไปแอบอยู่ที่ไหน? ไปต่างประเทศเหรอหรือว่าเกิดอุบัติเหตุบางอย่างขึ้น?”

“ถ้าไปต่างประเทศ ก็ต้องมีข้อมูลบันทึกไว้ ตระกูลจิ้นไม่มีทางหาเบาะแสไม่เจอ” จิ้นเฟิงเฉินกล่าวอย่างช้าๆ

จิ้นเฟิงเหราหวนคิด ก็จริงนะ จากฐานะของตระกูลจิ้นแล้วเนี่ย ไม่มีเรื่องไหนที่เราทำไม่ได้ แต่คนคนนี้ดันหายสาบสูญไป หายังไงก็หาไม่เจอ

“ผมคิดคำถามขึ้นมาได้ ถ้าเกิดว่าเซิ่นจือเสี้ยเป็นแม่ของเสี่ยวเป่า แล้วทำไมเราตามหาเธอนานขนาดนี้แต่ก็ไม่เคยเจอเลย เหมือนว่าตัวตนของเธอก็ไม่มีพิเศษอะไรมากใช่ไหม?” จิ้นเฟิงเหราสับสนมากและหาคำตอบไม่ได้

จิ้นเฟิงเฉินหรี่ตาลง ความสับสนในใจของเขาไม่ต่างจากจิ้นเฟิงเหราเลย

ข้อมูลส่วนตัวของผู้หญิงคนนี้หาง่ายมาก และไม่ได้พิเศษอะไร นั่นก็หมายความว่าคนที่เอาเด็กมาวางหน้าประตูตอนนั้นไม่ใช่เซิ่นจือเสี้ย

จิ้นเฟิงเหราคิดจนปวดหัวไปหมด เขาผายมือแล้วพูดว่า “ช่างมันเถอะช่างมัน ผมไม่อยากจะคิดแล้ว ผมขอถามหน่อยครับว่าพี่จะเอายังไงกับผู้หญิงคนนี้?”

จิ้นเฟิงเฉินตอบกลับไปอย่างไม่ลังเล “จะทำอะไรได้อีก ก็ทำให้เธอหายไปเองก็พอ”

จิ้นเฟิงเหรารู้สึกโล่งในแทนเจียงสื้อสื้อ มีคำพูดนี้จากพี่ชายของเขา เธอก็คงไม่ต้องลำบากใจมาก เขาคิดเช่นเดียวกับพี่ชายของเขา หาวิธีให้เธอหายไปเอง ไม่อย่างงั้นเห็นเธออยู่อย่างนี้มันน่ารำคาญ

“แต่ว่าเธอเป็นแม่ของเสี่ยวเป่า…….”

“ยังไม่แน่ใจ” จิ้นเฟิงเฉินตอบกลับอย่างเย็นชา เขาไม่เชื่อใบผลตรวจนั่นหรอก

จิ้นเฟิงเหราอ๋าอย่างงุนงง “ที่แท้แล้วพี่ไม่เชื่อเหรอ แต่เธอคงไม่หยุดแค่นี้หรอกนะ ถ้าพูดออกมาอย่างไม่น่าฟังก็คือมีผู้หญิงอยากจะเอื้อมจับตระกูลจิ้นอยู่นับไม่ถ้วน เธอมีโอกาสที่ดีขนาดนี้ เธอไม่ปล่อยมันไปง่ายๆ อย่างแน่นอน”

มีอีกประโยคหนึ่งที่จิ้นเฟินเหราไม่ได้พูดออกมา แค่มองก็รู้ว่าเซิ่นจือเสี้ยไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา

ดวงตาของจิ้นเฟิงเฉินเย็นชาเล็กน้อย “ไม่ว่ายังไง ก็ต้องทำให้เธอออกไปให้ได้ ฉันจะไม่ยอมให้เธอมาทำลายทุกอย่างที่มีในตอนนี้อย่างแน่นอน”

หยุดไปสักพัก เขาพูดขึ้นมาว่า “ฉันรักสื้อสื้อ และมันไม่มีที่ว่างสำหรับคนอื่นแล้ว”

อยู่ดีๆ จิ้นเฟิงเหราก็โดนหว่านความรักใส่ เขาไอแห้งๆ ไปหนึ่งรอบ “คือว่า อันนี้พี่บอกต่อหน้าพี่สะใภ้ดีกว่าครับ”

จิ้นเฟิงเฉินมองไปที่เขาอย่างตาลอย แล้วเขาก็ตรวจดูเอกสารต่อ แต่ความคิดในใจนั้นยังไม่กลับมาอยู่กับงาน

เขารู้ดีว่าเซิ่นจือเสี้ยไม่ยอมแพ้ง่ายๆ อย่างแน่นอน