ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 496 ถ้าตายไปใครจะซื้อลูกอมให้ผม?

จิ้นเฟิงเหรามองไปยังเจียงสื้อสื้อและถามขึ้นด้วยความสงสัย

“พี่สะใภ้ครับ พี่เชิญญาติและเพื่อนคนไหนมาบ้าง ให้ผมนับคนให้ไหม？”

เมื่อเขาพูดออกไปก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ สายตาอันเยือกเย็นของจิ้นเฟิงเฉินมองมาทางเขา

สายตานั้นบ่งบอกว่า อะไรไม่ควรพูดจะพูดออกมาทำไม

แต่เจียงสื้อสื้อไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่นะ เธอหยิกแขนของจิ้นเฟิงเฉินเป็นความหมายว่าไม่เป็นไร

จากนั้นยิ้มแล้วตอบจิ้นเฟิงเหราว่า “ฉันเหรอ ก็ไม่มีเพื่อนอะไรมากหรอก เอาเป็นว่าไม่เชิญแล้วกัน เรื่องงานแต่งพวกนี้ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจมากเท่าไหร่ให้คุณแม่จัดการดีกว่า”

เธอตอบคำถามเพื่อหลีกเลี่ยงการเชิญครอบครัวและเพื่อนๆ

เมื่อจิ้นเฟิงเหราได้ยินดังนั้นก็เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรลงไป

เขาเอามือลูบไปที่ค้างของตัวเองแล้วก้มหน้าสำนึกผิด

คำถามและคำตอบเมื่อสักครู่ทำให้บรรยากาศอึดอัดเล็กน้อย ทุกคนมองมายังเจียงสื้อสื้อ

พวกเขาล้วนรู้สึกเห็นใจมาก

รอยยิ้มอันอบอุ่นของผู้หญิงคนนี้เก็บซ่อนความรู้สึกปวดร้าวไว้มากขนาดไหนกัน？

เดิมทีเสี่ยวเป่าก็กำลังกินแอปเปิลอยู่กับจิ้นเฟิงเหรา แต่เมื่อได้ยินเจียงสื้อสื้อพูดดังนั้นเขาก็ผละจากแอปเปิลแล้ววิ่งไป

มือน้อยโอบไปที่คอของเจียงสื้อสื้อแล้วพูดอยู่ตรงแก้มของเธอว่า

“เสี่ยวเป่ารักหม่ามี๊ที่สุดเลยครับ หม่ามี๊ไม่ต้องเสียใจนะ”

เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วลูบไปที่ศีรษะของเขา “หม่ามี๊ไม่ได้เสียใจครับ ตอนนี้มีพวกเราอยู่แล้วไง”

ก่อนหน้านี้เธอเคยพบเจอกับเรื่องเศร้าโศกมาก่อนนับไม่ถ้วน แต่ตอนนี้เธอมีความสุขมากจริงๆ

เธอมีสามีที่หล่อเหลา อีกทั้งเสี่ยวเป่าที่น่ารักเป็นเด็กดี

การได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวแบบนี้เธอจะยังไม่พอใจอะไรกัน

จิ้นเฟิงเฉินมองดูสองแม่ลูกนั้นแล้วก็ยิ้มขึ้น

แม่จิ้นรีบพูดนำแล้วพยักหน้าตอบว่า “ที่สื้อสื้อพูดก็ถูก มีพวกเราก็พอแล้ว”

เธอเปิดแท็บเล็ตขึ้นจากนั้นเลือกรูปตัวอย่าง 2-3 รูปให้เจียงสื้อสื้อดู

“สื้อสื้อมาดูนี่สิ ชุดแต่งงานและเครื่องประดับ แม่เลือกไว้เมื่อคืนตั้งหลายชุดมาดูซิว่าชอบแบบไหน”

ทุกคนก็พากันเดินหน้าเข้าไปดู

เมื่อจิ้นเฟิงเหราเห็นว่าบรรยากาศดีขึ้นแล้วเขาเองก็ก้าวเข้าไปอย่างกล้าหาญเหมือนกัน

เขาดูไปพยักหน้าไปราวกับเข้าใจถึงอะไรบางอย่าง

แล้วชี้ไปที่ชุดหรูหราที่สุด “ชุดนี้ไม่เลวเลยนะครับ ดูดีสง่างามมาก เอาชุดนี้เถอะ”

แต่ว่าแม่จิ้นไม่ได้สนใจในคำพูดของเขา กลับยิ้มให้เจียงสื้อสื้อแล้วถามว่า “สื้อสื้อ ชอบร้านไหน？”

เจียงสื้อสื้อกัดริมฝีปากตนเอง เธอกำลังครุ่นคิดและสับสน มองไปทางจิ้นเฟิงเฉิน “คุณว่ายังไงคะ？”

เมื่อจิ้นเฟิงเหรารู้สึกว่าตนถูกเมิน ก็รีบแสดงตัวตนออกมา

เขาตบไปที่บ่าของจิ้นเฟิงเฉินเลิกคิ้วขึ้นแล้วสูดหายใจเบาๆ พูดว่า “ผมขอพูดหน่อยนะ ถ้าจะเลือกก็ควรจะเลือกที่มันหรูหราที่สุด พี่ชายผมแต่งงานทั้งที จะต้องให้เอิกเกริกที่สุดสิ”

คำพูดของเขานั้นเผยถึงความหมายอื่น ซึ่งมองออกว่ากำลังเยาะเย้ยอยู่

เมื่อเจียงสื้อสื้อได้ยินคำว่าแต่งงาน สีหน้าอันขาวผ่องของเธอก็ปรากฏเส้นเลือดฝอย แล้วหลบตาเขาด้วยความเขินอาย

จิ้นเฟิงเฉินมองน้องชายไร้ประโยชน์คนนี้แล้วเขาก็หรี่ตาลงมอง

เขาพูดออกมาอย่างเงียบๆว่า “ฉันว่าช่วงนี้แกจะใจกล้าไปหน่อยไหม？ เชื่อหรือเปล่าว่าฉันจะยกแกให้ใครก็ได้ แบบว่าให้ฟรีถึงบ้านและแถมข้าวสารให้ด้วย”

น้ำเสียงอันเงียบสงบนั้นแฝงไปด้วยความดุเดือดน่าเกรงขาม

จิ้นเฟิงเหรากลืนน้ำลายลงคอแล้วยิ้มสู้ว่า “ไม่ได้นะพี่ แม่จะไม่ทำแบบนั้นแน่ใช่ไหมครับ？”

เขามองไปทางแม่จิ้นด้วยท่าทางน่าสงสาร

แม่เธอพยักหน้าแล้วบอกว่า “ใช่”

ชั่วพริบตา จิ้นเฟิงเหราก็ยิ้มออกมาอย่างได้ใจ เขายืนเอามือกอดอก

“พี่ดูสิ แม่รักผมจะตาย”

เพียงแต่แม่จิ้นหันหลังกลับมาพูดเสริมขึ้นอีกประโยคว่า “พี่ชายแกพูดถูกแล้ว ยกแกให้ถึงบ้านเป็นความคิดที่ไม่เลว จะได้ไม่ต้องมาคอยหาเรื่องให้ปวดหัวอยู่บ่อยๆแบบนี้ จริงไหมคะคุณ？”

ยังไม่ทันพูดจบเธอก็หันไปสะกิดสามีเธอ

พ่อจิ้นพลิกดูหนังสือพิมพ์ก่อนที่จะพยักหน้าเห็นด้วยกับภรรยาของเขา

ก่อนหน้านี้หนึ่งวินาที จิ้นเฟิงเหรายังยิ้มให้กับจิ้นเฟิงเฉินด้วยท่าทางเยาะเย้ย ผ่านมาเพียงแค่เสี้ยวนาทีทุกอย่างกลับเปลี่ยนไป เขายืนนิ่งอยู่กับที่ แล้วตบหน้าตัวเอง

สื้อสื้ออดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ เธอเอนตัวไปอยู่ในอ้อมแขนของจิ้นเฟิงเฉินแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ

“ตอนนี้รู้สถานะของตัวเองหรือยัง？” จิ้นเฟิงเฉินเลิกคิ้วถาม

“ทุกคน！ มากเกินไปแล้วนะ”

เมื่อจิ้นเฟิงเหราถูกทุกคนรังเกียจก็รู้สึกว่าได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจอย่างแรง

เขาคร่ำครวญและพูดออกมาด้วยความโมโหว่า “ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว！”

เสี่ยวเป่าที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขาวิ่งเข้าไปที่จิ้นเฟิงเหรา

จากนั้นเขย่งขาขึ้นเพื่อที่จะทำตามท่าทางลูบหัวของเจียงสื้อสื้อเมื่อสักครู่

แต่ว่าเขาตัวเล็กเกินไปจึงทำได้เพียงลูบที่ขาของจิ้นเฟิงเหรา

จากนั้นพูดด้วยท่าทางตั้งใจว่า “คุณอาครับ จะตายไม่ได้นะถ้าตายไปแล้วใครจะซื้อลูกอมให้ผมล่ะ？”

จิ้นเฟิงเหราได้ยินดังนั้นก็รู้สึกซาบซึ้งใจ จึงได้อุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมาแล้วจูบเข้าไปฟอดใหญ่

ก่อนจะเอ่ยด้วยความซึ้งใจว่า “ในบ้านนี้มีเสี่ยวเป่าคนเดียวที่ดีกับอา ยังรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยอาบ้าง”

จิ้นเฟิงเฉินที่ยืนอยู่ข้างๆมองไปด้วยสายตาดูถูกแล้วเบ้ปาก

ช่างโง่เง่าจริงๆ ลูกชายฉันเป็นห่วงลูกอมที่แกซื้อให้ต่างหากล่ะ……

เพียงแต่ว่าเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะเย้าแหย่จิ้นเฟิงเหราเป็นครั้งที่สอง