ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 513 คุณน่าจะไม่มีโอกาสนี้

“คนกลุ่มนั้นไม่ใช่ง่ายๆ ผมเคยต่อสู้กับพวกเขา ตอนแรกผมยังรู้สึกแปลกใจอยู่ว่า คนที่มีทักษะเช่นนี้มาลักพาตัวผู้หญิงที่อ่อนแอคนหนึ่ง มันเป็นการใช้คนที่มีความสามารถอย่างไม่เหมาะสม แต่เมื่อเห็นคุณ ผมก็เข้าใจแล้วว่าทำไมพวกเขาถึงทำเช่นนี้”

โม่ถิงเฟิงกล่าวอย่างแหลมคม

สามคนนั้น สามารถทำร้ายเขาได้ในสภาพที่ใกล้ชิด ซึ่งแสดงให้เห็นแล้วว่าพวกเขามีความแข็งแกร่ง

เห็นได้จากการลักพาตัวเจียงสื้อสื้อในครั้งนี้ ในกลุ่มพวกเขามีบางคนยังไหวพริบดีมาก

ทั้งกล้าหาญและมีการวางแผนล่วงหน้า ราวกับได้รับการฝึกฝนมาเป็นพิเศษ

บนใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉินไม่มีการแสดงออกใดๆ ทำไมเขาถึงฟังไม่ออกสิ่งที่แปลกประหลาดที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของโม่ถิงเฟิงได้อย่างไร

แต่ว่าเขาก็ไม่ค่อยอยากจะสนใจกับคนแบบนี้สักเท่าไหร่

เมื่อนึกถึงคนกลุ่มนั้น แววตาของเขาก็ค่อยๆดุดันขึ้นมา

กำปั้นแน่น และเส้นเลือดสีเขียวก็ปรากฏขึ้น

เขามองไปที่โม่ถิงเฟิงอย่างเย็นชาและพูดว่า “ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นใครก็ตาม เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง”

น้ำเสียงที่แหลมคมจนราวกับจะขยี้แก๊งนั้นให้ละเอียดไปเลยทีเดียว

เขาจะไม่ปล่อยให้คนอื่นได้มีโอกาสทำร้ายสื้อสื้ออีกต่อไป!

โม่ถิงเฟิงมองไปที่ความบ้าคลั่งในดวงตาของจิ้นเฟิงเฉิน และอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

กลัวว่าเขาจะทำสิ่งที่ผิดกฎหมาย เขาจึงเตือนว่า “ผมไม่สามารถห้ามสิ่งที่คุณอยากจะทำได้ แต่ถ้าคุณให้ผมจับหลักฐานได้ ผมจะไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆอย่างแน่นอน!”

ดวงตาของโม่ถิงเฟิงก็เย็นชาเช่นกัน ถ้าจิ้นเฟิงเฉินทำอะไรที่ผิดกฎหมายและผิดต่อฟ้าดินเพื่อรัก เขาโม่ถิงเฟิงก็จะไม่ปล่อยไว้อย่างแน่นอน!

นี่คือเส้นขีดจำกัดจากกระดูกของตำรวจคนหนึ่ง!

ในคิ้วดาบหนาของเขา มีความเคร่งขรึมซ่อนอยู่เล็กน้อย และการบังคับที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาก็เผยให้เห็นอย่างไม่ต้องสงสัย

จิ้นเฟิงเฉินยืดตัวขึ้นตรง หลังจากฟังคำเตือนของเขาจบ และก็หัวเราะเยาะอย่างดูถูก

“คุณสามารถลองดูได้ แต่คุณน่าจะไม่มีโอกาสนี้ เพราะผมคือจิ้นเฟิงเฉิน”

เขายิ้มอย่างมั่นใจ และน้ำเสียงที่เย็นชาของเขาช่างหยิ่งผยองถึงขีดสุด

ใจเย็นนำมาซึ่งความเย่อหยิ่ง เช่นจักรพรรดิ ผู้สูงศักดิ์และพึ่งพาตนเองได้

ท่าทางที่ท้าทาย ราวกับจะบอกว่า กับมึงงั้นเหรอ?

สิ่งที่เขาจิ้นเฟิงเฉินอยากจะทำ ยังไม่มีใครเคยกล้าที่จะกีดขวางมาก่อนเลย!

ความโกรธของโม่ถิงเฟิงถูกยั่วยุทันที เมื่อเขาเห็นท่าทางที่หยิ่งผยองของจิ้นเฟิงเฉินเช่นนี้

อย่างไรก็ตาม จิ้นเฟิงเฉินไม่แม้แต่จะมองเขาเลย และเดินตรงไปที่เจียงสื้อสื้อ

เขาจับมือภรรยาที่สวยงามของเขา และเดินจากไปอย่างไม่แยแส

หลังจากถูกเขาดูหมิ่นโม่ถิงเฟิงก็ถูกเพิกเฉยอีกครั้ง ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีมืดมนด้วยความโกรธโดยตรง

เมื่อเห็นการจากไปของพวกเขา โม่ถิงเฟิงก็กำหมัดแน่น

ในอีกด้านหนึ่ง การแสดงออกของจิ้นเฟิงเฉินได้กลับมาเป็นปกติตั้งนานแล้ว

“เมื่อกี้นี้คุณคุยอะไรกับคุณตำรวจโม่เหรอ? ทำไมมันนานขนาดนั้น?” เจียงสื้อสื้อถามอย่างสงสัย

“ไม่มีอะไร คุยกันแบบปกติระหว่างผู้ชาย”

จิ้นเฟิงเฉินตอบอย่างจางๆ ไม่พอใจที่เจียงสื้อสื้อเอ่ยถึงโม่ถิงเฟิง

“ฉันไม่เชื่อหรอก” เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่มุ่ยริมฝีปากสีแดงของเธอ และบ่นพึมพำ

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็ชูสามนิ้วขึ้นอย่างขบขัน และเคาะหน้าผากของเธออย่างรักใคร่

ทันใดนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็หยุดชะงัก ราวกับว่าคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

เมื่อมองไปที่เจียงสื้อสื้อด้วยการแสดงออกที่ซับซ้อนเขาถามว่า “ที่ติดแผลบนหน้าดำนั่น คุณช่วยติดใช่หรือไม่?”

ในน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยโทนสีผสมกับรสเปรี้ยวที่เข้มข้น

เมื่อได้ยินเช่นนี้เจียงสื้อสื้อปิดปากและหัวเราะเบาๆ เมื่อรู้ว่าความหึงของเขากำลังจะแตก และก็รีบกอดเขาและจูบเขาไปทีหนึ่ง

“แล้วเป็นไปได้อย่างไร คุณตำรวจโม่เป็นคนติดเอง ฉันจะติดให้คุณเท่านั้น”

กรามแน่นของจิ้นเฟิงเฉินคลายออก และพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย”

เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ยื่นมือออกไปแตะจิ้นเฟิงเฉินทีหนึ่ง

“คุณก็อย่ามีความเป็นปรปักษ์กับคุณตำรวจโม่มากขนาดนี้ คุณยังเรียกคนอื่นเขาว่าหน้าดำอีกด้วย เพราะยังไงแล้วเขาก็เป็นผู้ช่วยชีวิตฉันและลูกของเราด้วย”

“นามสกุลโม่ มีปัญหาอะไรที่จะเรียกเขาว่าหน้าดำ?” จิ้นเฟิงเฉินตะคอกอย่างเย็นชา

………..

โอเค เธอยอมแพ้ไปกับคำพูดนี้ เธอจึงต้องพูดอย่างอ่อนแรงว่า “งั้นคุณก็อย่าตะโกนต่อหน้าคนอื่น”

“มันขึ้นอยู่กับอารมณ์ของผม” จิ้นเฟิงเฉินพูดเสียงแผ่ว

จากนั้นก็สตาร์ทรถทันที

กลับถึงบ้าน เจียงสื้อสื้อนึกถึงจื่อเฟิงยังไม่มีข่าวอะไร และรู้สึกกังวลเล็กน้อย

“ใช่แล้ว เฟิงเฉิน จื่อเฟิงเคยเบี่ยงเบนความสนใจของแก๊งนั้นด้วยตัวเอง เพื่อช่วยฉัน ไม่รู้ว่าตอนนี้………..”

เมื่อได้ยินเช่นนี้จิ้นเฟิงเฉินก็พูดอย่างปลอบใจ “คุณยังไม่ต้องกังวล ผมให้กู้เนี่ยนส่งคนไปตามหาเธอแล้ว น่าจะกลับมาในไม่ช้า”

แม่จิ้นฟังลับลมคมในออก จึงรีบถามว่าเกิดอะไรขึ้น

จิ้นเฟิงเฉินอธิบายสั้นๆเกี่ยวกับสถานการณ์ และหลังจากทุกคนในครอบครัวฟังจบ ก็ไม่สงบอีกต่อไปในทันที

เมื่อพูดจบ แม่จิ้นก็ดึงเจียงสื้อสื้อมา ตรวจสอบอย่างละเอียด สีหน้าของเธอก็ซีดลง

“ลักพาตัวเหรอ? พระเจ้า สื้อสื้อ คุณเป็นอย่างไรบ้าง คุณได้รับบาดเจ็บหรือไม่?”

“แม่ ฉันกับลูกไม่ได้เป็นอะไร มีตำรวจคนหนึ่งเดินผ่านมาช่วยฉันไว้ คุณไม่ต้องกังวล” เจียงสื้อสื้อตบแขนปลอบโยนแม่จิ้นอย่างเบาๆ

“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว พระเจ้าอวยพร เพียงแต่ทำให้สื้อสื้อทุกข์ทรมานแล้วจริงๆ”

แม่จิ้นกอดเจียงสื้อสื้ออย่างทุกข์ใจ และตกใจจนเหงื่อแตกไปหมดทั้งตัว

หลังจากได้ยินเช่นนี้พ่อจิ้นก็ไม่สงบอีกต่อไป สีหน้าที่เย็นชาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ และเขาก็สั่งจิ้นเฟิงเฉินด้วยน้ำเสียงที่ทุ้ม

“กลางวันแสกๆ เรื่องแบบนี้ก็สามารถเกิดขึ้นได้งั้นเหรอ! เฟิงเฉิน คุณต้องสอบสวนเรื่องนี้อย่างละเอียด และจะปล่อยให้สื้อสื้อเกิดอะไรขึ้นอีกไม่ได้แล้ว!”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า “ทราบแล้วครับ พ่อ”

ในเวลานี้พ่อและลูกมีสีหน้าที่เหมือนกัน ทั้งคู่จริงจังมาก

หลังอาหารเย็น แม่จิ้นได้ป้อนซุปลำไยที่บรรเทาอาการตื่นเต้น ก่อนที่จะให้จิ้นเฟิงเฉินประคองตัวเจียงสื้อสื้อขึ้นไปพักผ่อนชั้นบน

นอนอยู่บนเตียงหลังใหญ่ สีหน้าไม่สบายใจของเจียงสื้อสื้อก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

“จื่อเฟิงเธอ………”

จิ้นเฟิงเฉินจูบหน้าผากเธอเบาๆ แล้วเอาเส้นผมของเธอไปที่หลังใบหู แล้วเล้าโลมเบาๆ “เธอจะต้องไม่เป็นแน่นอน นอนเถอะ และหลังจากที่คุณนอนหลับตื่นขึ้นมา เธอก็กลับมาแล้ว ผมสัญญา”