ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 517 ตายตาไม่หลับ!

สื้อสื้อก็คงจะไม่ได้รับความอัปยศอดสูมากขนาดนี้

เมื่อเห็นฟางเสว่มั่นบนเตียงไม่สนใจเขา เจียงเจิ้นจึงเดินตรงไปที่ด้านข้างของฟางเสว่มั่น

“เสว่มั่น ผมรู้ว่าคุณยังนอนไม่หลับ และผมก็รู้ด้วยว่าคุณไม่อยากเจอหน้าผม แต่ผมมาที่นี่ในวันนี้เพื่ออยากจะมาขอโทษคุณสักคำ”

เมื่อพูดจบ ฟางเสว่มั่นไม่ตอบ เจียงเจิ้นก็ถอนหายใจ และเริ่มพูดกับตัวเองขึ้นมา

ในช่วงนี้เขาก็ได้คิดทบทวนมามากมาย และก็มองเห็นอย่างชัดเจนแล้วว่าใครคือคนที่เป็นห่วงเขาที่สุด

ในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดของเขา เจียงสื้อสื้อไม่ได้ทอดทิ้งเขา และยังคงเต็มใจที่จะยอมรับพ่อคนนี้

เขาก็รู้สึกเสียใจเหมือนกัน ทำไมเขาไม่ปฏิบัติต่อเจียงสื้อสื้อให้ดีหน่อย

ตั้งแต่เขาออกจากโรงพยาบาล เขาก็ย้ายไปอยู่คนเดียวในตึกสไตล์ตะวันตกแถบชานเมือง

ความทะเยอทะยานในการพัฒนาบริษัทในอดีต หลังจากผ่านเรื่องมามากมายขนาดนั้น มันก็ได้หายไปในที่สุด

ตอนนี้บริษัทอยู่ในมือของเจียงสื้อสื้อแล้ว เขาก็รู้สึกโล่งใจมากเช่นกัน

เจียงเจิ้นพูดไปมากมาย แต่คนที่อยู่บนเตียงก็ไม่มีการตอบสนองใดๆ

ในท้ายที่สุด เจียงเจิ้นไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ จึงคุกเข่าอยู่หน้าเตียงของฟางเสว่มั่น แล้วร้องไห้และกล่าวว่า “เสว่มั่น ผมรู้ว่าคุณจะไม่มีวันให้อภัยผมแล้ว แต่ผมก็ต้องบอกความในใจให้คุณรู้ ในตอนนั้นผมเป็นคนใจร้าย ผิดต่อแม่ลูกพวกคุณ ยังทำให้ร่างกายของคุณได้รับความเสียหายมากขนาดนี้ ผมสมควรตาย แต่ตอนนี้ผมอยากจะชดเชยจริงๆ ช่วยให้โอกาสนี้แก่ผมหน่อยได้ไหม?”

ฟางเสว่มั่นต้องลืมตาขึ้น เมื่อได้ยินเสียงตุ๊บจากพื้นดิน

เมื่อเงยหน้าขึ้นมองเห็นเจียงเจิ้นที่ร้องไห้อย่างขมขื่น เธอก็ยิ่งรู้สึกโมโหมากขึ้น

เธอพยายามที่จะลุกขึ้น และพูดอย่างเย็นชา “ท่านประธานเจียง ที่คุณมาคุกเข่าอยู่ที่นี่ ฉันคงรับมันไม่ไหวหรอก ฉันเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง อีกอย่างระหว่างเราสองคนเป็นอะไรกันเหรอ? มันคุ้มค่าไหมที่คุณทำแบบนี้กับฉัน?”

ทัศนคติของฟางเสว่มั่นแปลกแยกมาก ซึ่งทำให้เจียงเจิ้นแปลกมาก

เขาก้าวไปข้างหน้า พยายามจะสัมผัสมือของฟางเสว่มั่น แต่ก็ถูกเธอผลักออกในทันที

“เจียงเจิ้น อย่าเสแสร้งกับฉันอีกต่อไป คุณคู่ควรกับการเป็นพ่อคนหรือไม่? คู่ควรกับการเป็นสามีคนหรือไม่? ในตอนที่สื้อสื้อยากลำบากคุณอยู่ที่ไหน? แต่เดิมคิดว่าคุณจะปกป้องเธอได้ดี แต่ไม่คาดคิดว่าทั้งลมทั้งฝนที่เธอต้องเดินผ่านทั้งหมดคุณเป็นคนให้เธอทั้งนั้น ออกไปซะ ออกไปให้พ้นจากสายตาของฉัน ไม่งั้นฉันรู้สึกอยากอวกตอนที่เห็นคุณ” ฟางเสว่มั่นกล่าวอย่างตำหนิ

เจียงเจิ้นรู้ดีว่าความผิดของเขา สร้างความเจ็บปวดที่ไม่สามารถลืมได้ให้กับฟางเสว่มั่น แต่ตอนนี้เขารู้สึกผิดและอยากจะกลับใจจริงๆ

เมื่อเห็นเจียงเจิ้นไม่แยแส ฟางเสว่มั่นก็ตบหน้าเขา และตะโกนเสียงดังว่า “ไปให้พ้น!”

เจียงเจิ้นไม่ได้หลบ แต่ถูกตบไปทีหนึ่งอย่างมั่นคง

เสียงที่คมชัดดังขึ้นในอากาศ และฟางเสว่มั่นก็ตกตะลึง

เธอไม่คาดคิดว่าเจียงเจิ้นจะไม่หลบเลย

แต่ในทันทีเธอก็ข่มอารมณ์ตัวเองลง และพูดอย่างไม่แยแสว่า “อย่าคิดว่าฉันจะใจอ่อนเช่นนี้ เจียงเจิ้นฉันขอบอกคุณนะ คนอย่างคุณ ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคุณทั้งชีวิตอย่างแน่นอน แม้แต่สัตว์ตัวหนึ่งยังดีกว่าคุณเลย”

“เสว่มั่น โปรดให้โอกาสผมแก้ไขข้อผิดพลาดของผมอีกครั้ง ผมรู้ว่าผมเป็นสัตว์ตัวหนึ่ง ผมผิดต่อคุณและสื้อสื้อ ดังนั้นผม……….”

“พอแล้ว!”

ไม่รอให้เจียงเจิ้นพูดจบ ก็ถูกฟางเสว่มั่นขัดขวาง

“ตอนนี้สื้อสื้อมีความสุขมาก คุณอย่าไปรบกวนพวกเขาอีก นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดในการชดเชยเรา คุณไปเถอะ อย่าให้ฉันเห็นหน้าคุณอีก”

เมื่อพูดจบ ฟางเสว่มั่นก็นอนลงหันหลัง และไม่สนใจเจียงเจิ้นอีกเลย

เขาโซซัดโซเซลุกขึ้นจากพื้น และเกือบจะล้มลงกับพื้น แต่โชคดีที่เขาจับขอบเตียงไว้

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของฟางเสว่มั่น เจียงเจิ้นก็ถอนหายใจ

เงาหลังผ่านๆนั้น ดูเหมือนจะแก่ไปสิบขวบ

หลังจากที่เจียงเจิ้นจากไป ฟางเสว่มั่นก็ออกมาจากผ้าห่ม พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเต็มหน้า

อย่างไรก็ตามเขาก็เป็นคนที่เคยอาศัยอยู่ด้วยกันมานานกว่าสิบปี ฟางเสว่มั่นจะใจร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร

เธอแค่รู้สึกโกรธ และเขาไม่ได้สนใจเธอและสื้อสื้อเพราะมือที่สาม

ไม่สำคัญสำหรับตัวเอง เพียงแต่ทำให้สื้อสื้อลำบากแล้ว และต้องทุกข์ทรมานมามากมายขนาดนี้

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ทุกอย่างมันจบลงแล้ว

หลังออกจากโรงพยาบาล เจียงเจิ้นก็ได้ตัดสินใจอย่างลับๆ

เขาต้องใช้วิธีของตัวเองเพื่อชดเชยให้กับสื้อสื้อ

หลงใหลในตัวเสิ่นซูหลันเป็นเวลาหลายปี เขาไม่ได้มองคนให้ดี และไม่สามารถมองเห็นความดีของสื้อสื้อ

ตอนนี้เจียงซื่อกรุ๊ปอยู่ภายใต้การบริหารของเจียงสื้อสื้อ เจียงซื่อกรุ๊ปก็ดีขึ้นมาเรื่อยๆแล้ว

หุ้นเหล่านั้นที่อยู่ในมือของเขาไม่มีประโยชน์อะไรอีกต่อไปแล้ว

มันจะดีกว่าถ้าโอนทั้งหมดไปเป็นชื่อของสื้อสื้อ ใช้เป็นสินสอดทองหมั้นสำหรับการแต่งงานของเธอก็ดีเหมือนกัน

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เงินที่เขาให้กับเจียงสื้อสื้อนั้นน้อยมาก

ถึงแม้ว่านี่จะไม่ใช่เงินก้อนโต แต่ก็ยังเป็นน้ำใจเล็กน้อยของตัวเอง

เขายืนอยู่บนพื้นและเงยหน้าขึ้นมอง จากนั้นก็หันหลังจากไป

ในขณะนี้มีร่างในความมืด เฝ้าดูการเคลื่อนไหวของเจียงเจิ้นอยู่ตลอดเวลา

คนคนนี้ห่อตัวอย่างแน่นหนา เพียงแค่เผยดวงตาคู่หนึ่งออกมา

แต่ถ้าเจียงเจิ้นอยู่ที่นั่น เขาก็จะจำได้ว่าเป็นเสิ่นซูหลันที่หายตัวไปอย่างแน่นอน!

เมื่อมองดูการจากไปของเจียงเจิ้น เสิ่นซูหลันก็กำมือของเธอไว้แน่น

หลังจากซ่อนตัวอยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน เงินของเสิ่นซูหลันก็ถูกใช้จนหมดไปนานแล้ว

นั่นเป็นเหตุผลที่เธอกลับมา แต่ไม่คาดคิดว่าเจียงเจิ้นจะไปพบกับฟางเสว่มั่นยัยตัวแสบนั้น!

เธอตื่นตระหนกไปหมด

ตอนนี้เจียงนวลนวลหายตัวไป เธอก็ตัวคนเดียวและไม่มีที่พึ่งพา

ทุกอย่างที่เคยมีในตอนนั้น ตอนนี้ก็หายไปหมดแล้ว

ที่ที่เรียกว่าบ้าน เธอไม่ได้รับการต้อนรับมานานแล้ว

ทุกสิ่งทุกอย่าง มันหายไปหมดแล้ว

ชายคนนั้นที่เคยรักเธอก่อนหน้านี้ ตอนนี้ก็หันหลังกลับไปในอ้อมแขนของฟางเสว่มั่นแล้ว

เมื่อมองไปที่ไฟกระพริบด้านบน ความเกลียดชังในดวงตาของเสิ่นซูหลันนั้นชัดเจน

ฟางเสว่มั่นยัยตัวแสบคนนี้อายุช่างยาวจริงๆ เป็นเช่นนี้แล้วยังสามารถตื่นขึ้นมาได้ เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนจริงๆ

หากไม่ใช่เป็นเพราะแม่ลูกคู่นี้ แล้วเธอจะกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร?

ดังนั้นเธอจะไม่มีวันปล่อยให้พวกเขาอยู่อย่างเป็นสุขแน่นอน

เธอ เสิ่นซูหลัน ถ้าเธอไม่สามารถแก้แค้นกับแม่ลูกเจียงสื้อสื้อได้ จะตายตาไม่หลับ!