ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 535 นี่มันเพิ่งจะเริ่ม

พี่สาวน้องสาวคนอื่นมีแต่สายสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แต่พวกเธอมีแค่ความแค้นที่มีต่อกันเท่านั้น

จู่ๆรอยยิ้มของเจียงนวลนวลก็หยุดลง ใบหน้าเปลี่ยนเป็นชั่วร้ายในทันที

เธอพูดเน้นทีละคำๆพร้อมกับกัดฟันกรอดๆ“เจียงสื้อสื้อ หรือว่าแกไม่รู้อย่างนั้นเหรอ? เพราะว่าแกทั้งนั้น ฉันถึงต้องตกต่ำมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะฉะนั้นแกควรจะตายซะ！”

พอเห็นสภาพแบบนี้ของเธอ เจียงสื้อสื้อก็สั่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

กลัวว่าเธอจะทำพฤติกรรมอะไรที่มันเลยเถิดเกินไป เจียงสื้อสื้อคิดที่จะสงบสติอารมณ์ของเธอลง

พูดขึ้นอย่างอ่อนโยน“เจียงนวลนวล เธออย่าเพิ่งใจร้อนเกินไปสิ มีเรื่องอะไรพวกเรามานั่งคุยกันดีๆดีกว่าไหม”

เจียงนวลนวลมองเชยชมสีหน้าที่หวาดกลัวของเจียงสื้อสื้อ พร้อมกับพูดเยาะเย้ย“แกก็รู้จักกลัวเป็นเหมือนกันเหรอ น่าแปลกจริงๆ ฉันยังนึกว่าแกจะกล้าหาญชาญชัยไปหมดซะทุกเรื่องซะอีก”

เธอเดินเข้ามาใกล้ขึ้น เจียงสื้อสื้อทำได้แค่ขดตัวเข้ามุมไปเรื่อยๆ หลังนาบแน่นไปกับกำแพง

เจียงสื้อสื้อสูดหายใจเข้าลึกๆ ชี้เธอพร้อมกับพูดตะโกนขึ้น“เจียงนวลนวล เธอสงบสติอารมณ์ลงก่อนสักหน่อยนะ！”

“ตอนนี้ฉันนิ่งสงบมาก แต่เพราะว่านิ่งสงบนี่ไง ฉันถึงได้พาแกมาคิดบัญชีที่นี่”เจียงนวลนวลแววตาโหดเหี้ยม

“เธอบ้าไปแล้ว”เจียงสื้อสื้อพูดขึ้นมาอย่างไม่อยากที่จะเชื่อ

เจียงนวลนวลพูดยิ้มๆ“ใช่ ฉันบ้าไปแล้ว ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ฉันไปหลบซ่อนตัวอยู่ที่ต่างประเทศ เหมือนกับหนูที่ไม่เจอแสงตะวัน ส่วนแก”

สายตาของเธอกวาดมองไปที่ร่างกายของเจียงสื้อสื้อ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกโมโห

ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อขาวนวลอมชมพู ผิวพรรณก็ราวกับเด็กสาว นุ่มนวลเนียนนิ่ม ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่เห็นแล้วไม่รู้สึกอิจฉา

ดูก็รู้แล้วว่าเจียงสื้อสื้อมีชีวิตที่สุขสบายแค่ไหน

เจียงนวลนวลรู้สึกโกรธเกลียดจนแทบจะบ้าคลั่ง น้ำเสียงแฝงไปด้วยความแค้นสุดๆ

“ตอนที่ฉันกำลังลำบาก แกกล้าดียังไงถึงมีชีวิตที่สุขสบาย กล้าดียังไง?！”

เธอตะคอกออกมาอย่างบ้าคลั่ง ทำเอาเจียงสื้อสื้อสะดุ้งตกใจ สีหน้าขาวซีด

พอเห็นสภาพเธอที่เป็นแบนี้ เจียงสื้อสื้อก็รีบพูดขึ้นอย่างรุกรี้รุกรน“จริงๆแล้วฉันก็ใช้ชีวิตที่ลำบากเหมือนกัน เธอไม่ต้องรู้สึกว่าถูกเอาเปรียบคนเดียวหรอกนะ”

แต่อารมณ์ของเจียงนวลนวลก็พุ่งพรวดขึ้นอย่างฉุดไม่อยู่ ไม่ว่าอะไรก็ฟังไม่เข้าหูทั้งนั้น เธอแค่พูดสิ่งที่ตัวเองอยากพูดเท่านั้น

“เจียงสื้อสื้อ แกทำกับฉันไม่พอ ยังไปทำกับแม่ของฉันอีก แกทำให้เธอต้องเข้าไปอยู่ในคุก แกนึกว่า ฉันจะปล่อยไปง่ายๆแบบนี้เหรอ? ความเคียดแค้นที่สั่งสมมานานนี้ วันนี้ฉันจะเอากลับคืนให้กับแกทั้งหมดเลย！”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็ไม่มีที่ให้ถอยแล้ว เธอทำได้แค่ดึงดันพูดอธิบายไปทั้งอย่างนั้น“แม่ของเธอต่างหากที่ขับรถมาชนฉัน ตำรวจก็เลยจับเธอเข้าคุก เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย?”

“แกหุบปากเดี๋ยวนี้！”เจียงนวลนวลพูดขึ้นอย่างโหดเหี้ยม

คำพูดคำจาที่โหดร้ายทำให้เจียงสื้อสื้อก็ทนไม่ได้เหมือนกัน ไฟโกรธในใจก็เริ่มปะทุขึ้น พูดสวนกลับไป“เจียงนวลนวลเธอมีเหตุผลหน่อยได้ไหม ผ่านไปหลายปีขนาดนั้นแล้ว แล้วใครเป็นคนกลั่นแกล้งใครกันแน่ ฉันยังไม่ถือสาเอาความอะไรเธอเลย พวกบัญชีเก่าที่เธอพูดมาพวกนั้น ใครเลวกับใคร เธอช่วยดูความเป็นจริงด้วยสิ?”

พอได้ยินคำพูดของเธอ เจียงนวลนวลก็ยิ้มอย่างมืดมน“ถ้าแกเหมือนกับเมื่อก่อน ถูกคนกลั่นแกล้งก็คงจะปล่อยไปแล้ว เพราะว่าแกเหมาะกับชีวิตแบบนั้นยังไงล่ะ แกไม่ควรจะปีนขึ้นมาเล่นหัวฉัน！”

พอพูดถึงตรงนี้เจียงสื้อสื้อก็พอเข้าใจแล้ว ไม่ว่ายังไง ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่มีทางปล่อยเธอไป

ตอนนี้เธอทำได้แค่อธิษฐาน ขอให้จิ้นเฟิงเฉินรีบมาเจอเธอให้โดยเร็ว จากนั้นก็ช่วยเธอออกไปจากที่นี่

“ตอนนี้แกกำลังคิดอะไรอยู่ ขอฉันเดานะ แกคงจะกำลังอธิษฐานให้จิ้นเฟิงเฉินรีบหาแกให้เจอเร็วๆใช่ไหมล่ะ?”เจียงนวลนวลยิ้มอย่างเย้ยหยัน ยิ้มจนน่ากลัว

เจียงสื้อสื้อกำมือแน่นอย่างช่วยไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าเจียงนวลนวลจะเดาความในใจของเธอได้

พอเห็นแบบนี้เจียงนวลนวลก็ยิ่งยิ้มอย่างสะใจขึ้นไปอีก“แกอยากรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน?”

พูดจบ เธอก็เปิดหน้าต่างออก ลมของทะเลพัดผ่านเข้ามา

เจียงสื้อสื้อเดาว่าตัวเองกำลังอยู่บนเรือ แต่เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่า เรือจะอยู่บนผืนทะเล

“เจียงนวลนวล ที่เธอทำอยู่มันผิดกฎหมายนะ จิ้นเฟิงเฉินไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่”เจียงสื้อสื้อพยายามกดเสียงสั่นของเธอ

จู่ๆเจียงนวลนวลก็ยิ้มขึ้นมาอีกรอบ มองเจียงสื้อสื้ออย่างน่าสมเพช

“แกนี่มันใสซื่อจริงๆ คงคิดไม่ถึงสินะว่าฉันจะมาพาแกมาเล่นที่นี่ หลังจากที่ฉันฆ่าแกตายแล้ว ก็จะโยนแกลงในทะเล ถึงตอนนั้นศพกระดูกของแกก็คงจะหาไม่เจอแล้ว ยังหวังว่าจิ้นเฟิงเฉินจะมาช่วยแกอีกเหรอ? สุดท้ายแกที่ถูกปลาฉลามตัวไหนคาบไปกินก็ยังไม่รู้เลย”

เจียงสื้อสื้อได้ฟังที่เธอพูดก็ตกใจกลัวไม่น้อย ราวกับว่ามีภาพศพที่ถูกปลาฉลามฉีกกระชากร่างไปกินโผล่ขึ้นมา รู้สึกมวนท้องไปหมด

ต่อมา เจียงนวลนวลก็ก้าวเท้าเข้ามาหนึ่งก้าว จ้องเจียงสื้อสื้อ แววตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น เจียงสื้อสื้อพยายามหลบสายตาเธอ

แต่เธอขยับไม่ได้ ถูกบังคับให้มองหน้าที่แปลกประหลาดหน้านั้นของเจียงนวลนวล ทนไม่ไหว รู้สึกคาวคอ ราวกับอีกเดี๋ยวจะอ้วกออกมา

“แกวางใจได้ ฉันจะยื้อลมหายใจให้แกอยู่ต่ออีกหน่อย ให้แกได้ลิ้มรสกับความรู้สึกที่แขนขาแยกออกจากตัว จะต้องรู้สึกฟินมากแน่ๆ”

พูดพลาง สีหน้าของเจียงนวลนวลก็เผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่กระหายเลือด

ฟังเธอพูดจนรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ เจียงสื้อสื้อรู้สึกมวนท้องเหมือนอยากจะอ้วกออกมา

เจียงนวลนวลมองเธออย่างไม่แยแส ทำให้เธอเจ็บปวดขนาดนั้น แต่ไม่มีอาการสั่นเลยแม้แต่น้อย

“เจียงนวลนวล เธอต้องสั่งสมความดี อย่างน้อยก็เพื่อลูกในท้องของเธอสิ”เจียงสื้อสื้ออดกลั้นความกระอักกระอ่วนพูดออกมาหนึ่งประโยค

แต่เจียงนวลนวลแทบจะไม่สนใจคำพูดของเธอเลย จ้องเธอเขม็งอย่างเยือกเย็น จู่ๆก็ยิ้มอย่างสดใส

“ถ้าแกตายไป แกเดาดูสิว่าจิ้นเฟิงเฉินจะทำยังไงบ้าง?”เธอถามอย่างใสซื่อ แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม

ต่อมา เจียงนวลนวลบีบขากรรไกรของเจียงสื้อสื้ออย่างแรง พร้อมกับพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ“เขาไม่มีทางไปหาศพกระดูกของแกในท้องปลาฉลามหรอกฮ่าๆ แต่เขาอาจจะเจอกระดูกแกสักชิ้นก็ได้นะ คิดแล้วมันก็ช่างน่าตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยเลย”

รับคำพูดของเธอไม่ได้ เจียงสื้อสื้อตะโกนออกมา“พอได้แล้ว”

ทำเอารอยยิ้มของเจียงนวลนวลหยุดชะงักลงทันที จ้อมองเจียงนวลนวลพร้อมกับพูดขึ้นอย่างเยือกเย็น“จะพอได้ยังไง? นี่มันเพิ่งจะเริ่มเองนะ”

เจียงสื้อสื้อตกใจกลัว หลบสายตาของเธอด้วยความหวาดกลัว