ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 538 ผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้ว！

เจียงสื้อสื้อเป็นที่พึ่งทางอารมณ์ของพี่ชายของเขา พอเกิดเรื่องขึ้นกับเธอแบบนี้ พี่ของเขาก็ใกล้จะพังทลายลงเช่นเดียวกัน

“พี่……”

สักพัก อารมณ์ความรู้สึกทั้งหมดก็เอ่อล้นเข้ามาในใจ จิ้นเฟิงเหราอยากที่จะพูดปลอบเขา แต่กลับพูดไม่ออกสักประโยคเดียว

จิ้นเฟิงเฉินไมได้มองเขา สีหน้าบึ้งตึง ดูนิ่งขรึม

แต่ตอนที่จับโทรศัพท์นั้นนิ้วมือสั่นเล็กน้อย เผยให้เห็นถึงอารมณ์ความรู้สึกที่แท้จริงๆของเขา

จิ้นเฟิงเหราเดินตามหลังของจิ้นเฟิงเฉิน มองสำรวจเงาหลังของเขา

รูปร่างที่สูงใหญ่นั้นราวกับว่าดูหดหู่ลงไปทันที

พอเห็นแบบนี้แล้ว ใจของจิ้นเฟิงเหราก็รู้สึกสลดเช่นกัน

ตั้งแต่ลงเครื่องมาจนถึงตอนนี้ จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดอะไรกับเขาแม้แต่คำเดียว

สิ่งที่ทำมากที่สุดก็คือจัดแจงส่งคนให้ไปตามหาตัวของเธอ

จิ้นเฟิงเฉินแทบจะระดมพลและพละกำลังทั้งหมดที่พอจะระดมได้ เพื่อไปตามหาตัวของเจียงสื้อสื้อ

ตามศุลกากรและตามท่าเรือต่างๆก็ให้ตรวจสอบอย่างละเอียด

แต่ถึงยังไง เวลาก็ผ่านเลยไปทุกวินาที ไม่ว่าจะที่ไหน ก็หาวี่แววของเจียงนวลนวลกับเจียงสื้อสื้อไม่เจอเลยแม้แต่นิดเดียว

พวกเธอเหมือนกับหายสาบสูญไปก็ไม่ปาน

จิ้นเฟิงเฉินก็ยิ่งนิ่งเงียบมากขึ้น

เขานั่งอยู่ริมๆ สองมือกุมใบหน้า ดูไม่ออกว่ากำลังมีอารมณ์ความรู้สึกอะไรอยู่

ช่วงเวลาแห่งการรอคอย บรรยากาศยิ่งดูซบเซามากขึ้น ทุกๆคนล้วนแต่รู้สึกหนักใจ ไม่กล้าเปิดปากพูดอะไร

“คุณ คุณผู้ชาย……”

มีคนคนหนึ่งโผล่เข้ามา ทำลายความเงียบสงบ

ตรงประตู จื่อเฟิงที่ร่างกายพันไปด้วยผ้าพันแผล สีหน้าซีดขาว เดินอ่อนปวกเปียกตรงมายังจิ้นเฟิงเฉิน

พอเธอได้ยินข่าวว่าจิ้นเฟิงเฉินกลับประเทศมา ก็รีบวิ่งแจ้นออกมาจากโรงพยาบาลทันที

เธอไม่ได้ลืม คำพูดพวกนั้นที่จิ้นเฟิงเฉินเคยพูดไว้ก่อนจะไป

พอเห็นจิ้นเฟิงเฉินสีหน้าดำมืดแบบในตอนนี้ ก็รู้สึกตกใจกลัวอยู่ไม่น้อย

จิ้นเฟิงเหราที่เดินมาจากไกลๆเหลือบไปเห็นจื่อเฟิงอยู่ที่นี่ ก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย“จื่อเฟิง ทำไมเธอถึงไม่พักรักษาตัวที่โรงพยาบาล มาที่นี่ทำไม?”

จื่อเฟิงไม่พูดอะไร เธอเพียงแค่จ้องมองจิ้นเฟิงเฉินเท่านั้น

ทันทีที่เขาเงยหน้ามองมา แววตาของจื่อเฟิงก็แฝงไปด้วยความกลัวทันที

จิ้นเฟิงแววตาดำมืดไร้ซึ่งแสงสว่าง ตอนที่เห็นเธอ แววตาก็เปลี่ยนเป็นเฉียบคมขึ้นมา

เขายืนขึ้นมาจากเก้าอี้ทันที ทั้งตัวเต็มไปด้วยพลังงานความโกรธแค้น พอเห็นเธอ ความโกรธทั้งหมดทั้งมวลก็ถูกปลดปล่อยออกมาทันที

สายตากระหายเลือด จ้องเขม็งเธอ ราวกับว่ากำลังไต่สวนคนร้ายจากคดีร้ายแรงในประวัติศาสตร์เพื่อจะเอาไปทรมานอย่างไรอย่างนั้น

“นังไร้ค่า！”

สักพัก คำพูดคำจาที่เต็มไปเปี่ยมไปด้วยความโกรธก็ออกมาจากปากของจิ้นเฟิงเฉิน ทำเอาเธอสะดุ้งตกใจขึ้นมา

จื่อเฟิงขาเริ่มอ่อน จู่ๆในใจก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว สักพักก็ไปคุกเข่าอยู่ต่อหน้าของจิ้นเฟิงเฉิน

พูดขึ้นด้วยสีหน้าทุกข์ทรมาน“ขอโทษค่ะคุณชาย จื่อเฟิงสำนึกผิดแล้ว ขอให้คุณให้โอกาสกับฉันอีกสักครั้ง”

“ไม่มีโอกาสแล้ว ขนาดแค่คนคนเดียวยังดูไม่ได้ ฉันจะเอาเธอไปทำอะไรได้อีก? ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเธอไสหัวออกนอกประเทศไปซะ！”

จิ้นเฟิงเฉินตะคอกออกมา กำหมัดแน่นจนมีเสียงดังกรอดๆ

ท่าทีแบบนั้น ไม่สนใจใยดีถึงขนาดที่ทำให้ใจของจื่อเฟิงสั่นสะดุ้ง

เธอหวาดกลัวจนกอดขาของจิ้นเฟิงเฉิน ปืนขึ้นมาข้างบน พยายามให้เขาหันกลับมาสนใจ

น้ำตาคลอสองเบ้าตา จื่อเฟิงพูดขอร้องอ้อนวอน“อย่าเลยนะคะ คุณชาย……”

พอโดนสัมผัสของเธอ สายตาของจิ้นเฟิงเฉินก็แฝงไปด้วยความรังเกียจขยะแขยง

ไฟแห่งความโกรธที่ลุกโชนขึ้นมาได้เผาทำลายสติสัมปชัญญะของเขาไปจนหมด เขาผลักเธอออกไปอย่างแรง

พูดขึ้นด้วยสองตาที่แดงก่ำ“ไสหัวไป！”

จื่อเฟิงถูกสลัดทิ้งลงไปราวกับขยะไร้ค่า

เธอนั่งฟุบลงไปที่พื้น อย่างแรง รู้สึกกระอักกระอ่วนลำบากใจสุดๆ

พอเจอกับจิ้นเฟิงเฉินที่เด็ดเดี่ยวรุนแรงแบบนี้ จิ้นเฟิงเหราสีหน้าก็นิ่งชะงักเช่นกัน

เขาไม่เคยเห็นจิ้นเฟิงเฉินที่สูญเสียการควบคุมแบบนี้มาก่อน เหมือนกับสัตว์ที่ดุร้ายป่าเถื่อนตัวหนึ่ง ถ้าไม่ฉีกกระชากคนออกเป็นชิ้นๆก็จะไม่มีทางสงบลง

กลัวว่าจิ้นเฟิงเฉินที่โหดเหี้ยมจะก่อเหตุอะไรขึ้นมา จิ้นเฟิงเหราจึงเข้ามาขวางอยู่ด้านหน้าของจื่อเฟิงเอาไว้ทันที

จิ้นเฟิงเฉินสีหน้ามืดมน เข้ามาใกล้เรื่อยๆ จื่อเฟิงที่อยู่ข้างหลังก็ตกใจกลัวจนสูญเสียสติไปแล้ว

“ถ้าสื้อสื้อตายไป เธอจะต้อง……”

น้ำเสียงอันแสนเยือกเย็นของจิ้นเฟิงเฉินดังกึกก้องไปทั่ว แสงที่นิ่งสงบในลูกตาดำ เผยให้เห็นความนิ่งขรึม ดูน่าสะพรึงกลัวสุดๆ

เขาไม่ทันได้พูดจบ แต่จื่อเฟิงก็เดาได้แล้วว่าอีกครึ่งประโยคที่เหลือคืออะไร

สายตาที่จิ้นเฟิงเฉินมองเธอ แทบจะอยากให้เธอตายไปเป็นเพื่อนกับเจียงสื้อสื้อไปซะ！

ผู้ชายคนนี้ บ้าไปแล้ว！

พอเห็นสถานการณ์เริ่มไม่ดี จิ้นเฟิงเหราก็รีบรั้งเขาไว้

“พี่ พี่ใจเย็นลงก่อน……”

“ถอยไป ไม่อย่างฉันจะซัดแกด้วยอีกคน！”

พูดจบ ตาแดงก่ำของจิ้นเฟิงเฉินก็หันมามองจิ้นเฟิงเหรา แทบจะไม่สนใจว่าเขาเป็นใคร

จิ้นเฟิงเหราเห็นแบบนี้ก็กลืนน้ำลาย สองมือกันไว้ที่ตรงหน้าอก พูดออกมาในลำคอ“พี่ พี่สะใภ้บางทีอาจจะมีชีวิตอยู่ก็ได้ ไม่แน่เจียงนวลนวลอาจจะแอบพาพี่สะใภ้ออกนอกประเทศไปแล้วก็ได้ ตอนนี้ไม่มีข่าวคราวอะไรก็ถือว่าเป็นข่าวดีที่สุดแล้วนะ พี่ต้องใจเย็นลงก่อน ไม่อย่างนั้นใครจะช่วยพี่สะใภ้ได้อีกล่ะ！”

ผ่านไปนานสองนานไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา จิ้นเฟิงเหราลืมตาขึ้น เห็นว่าฝีเท้าของจิ้นเฟิงเฉินหยุดลงแล้ว

ชื่อของเจียงสื้อสื้อราวกับเป็นสวิตซ์เปิดปิด

ฉุดดึงเขาจากสภาพที่โหดเหี้ยมไร้หัวใจกลับมา

จิ้นเฟิงเฉินสีหน้าค่อยๆดูมีชีวิตชีวาอย่างช้าๆ สีหน้าไม่ได้ดูน่ากลัวขนาดนั้นอีกแล้ว

พอเห็นสีหน้าที่กลับมาเป็นปกติของเขาแล้ว จิ้นเฟิงเหราก็แอบถอนหายใจ

สองฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาทำสายตาให้จื่อเฟิงรีบหนีไปโดยเร็ว

ต่อมาก็เปิดปากพูดปลอบเขา“พี่ ไม่เป็นไร พวกเราค่อยหากันต่อ เราจะต้องหาพี่สะใภ้เจอแน่นอน”