ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 553 เตรียมหมั้น

ดังนั้นเขาจึงเตรียมตู้ไวน์ไว้ที่บ้าน เมื่อออกไปข้างนอกแล้วเห็นหรือถูกใจขวดไวน์ชนิดใดก็จะนำกลับมาวางไว้ที่บ้าน

จนกลายเป็นนิสัยโดยไม่รู้ตัว นับวันไวน์ก็เยอะขึ้นเรื่อยๆ

เขาได้เปิดขวดแชมเปญแบรนด์ครูก แล้วค่อยๆรินลงแก้วไวน์

ปลายนิ้วที่ขาวเรียวแกว่งแก้วให้หมุน ไวน์ก็ได้หมุนวนตามทิศทางของแรงแกว่ง สะท้อนให้เห็นถึงใบหน้ารูปงามของจิ้นเฟิงเฉิน

แชมเปญแบบนี้ผลิตออกมาค่อนข้างน้อย องุ่นที่ใช้ในการหมักก็ล้วนปลูกมาจากคฤหาสน์เล็ก ซึ่งมีราคาแพงมาก

คุณภาพล้วนได้รับการรักษาให้อยู่ในระดับสูง ดังนั้นแต่ละขวดจึงได้ตั้งใจดูแลอย่างดี

การจะหมักครูกแชมเปญให้ออกมามีรสชาติที่ดีมีกลิ่นหอมและสีสันที่สวยงาม อย่างน้อยต้องใช้เวลาในการหมักยี่สิบปี

และขวดที่อยู่ในมือของจิ้นเฟิงเฉิน อายุคงไม่ต่ำกว่าอย่างแน่นอน มีแต่จะนานกว่าเท่านั้น

เมื่อไวน์ได้ลงไปในแก้ว กลิ่นหอมอบอวลค่อยๆแผ่กระจายไปในอากาศ

จิ้นเฟิงเฉินแกว่งแก้วเบาๆ แล้วยกขึ้นจิบ และไวน์ก็ได้เข้าไปในลำคอ รสชาติขมเฝื่อนๆค่อยๆกลายเป็นกลิ่นหอมกลมกล่อม

ในขณะเดียวกัน โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังสั่นขึ้น

เป็นเสียงเรียกวิดีโอคอลจากจิ้นเฟิงเหรา

เขามองดูแวบหนึ่งขมวดคิ้วขึ้น แล้วก็กดรับสาย

“พี่ เสี่ยวเป่าล่ะ ทำไมถึงไม่เห็นเขา นานมากแล้วนะที่ผมไม่เห็นหลานชายที่น่ารักของผมคนนี้”

คำบ่นของจิ้นเฟิงเหราได้ลอยเข้ามา ยังคงเป็นเหมือนเดิมอย่างเคยชินที่เมื่อเปิดปากก็จะถามหาเสี่ยวเป่า

เปลือกตาบางของจิ้นเฟิงเฉินได้ขยับขึ้น แล้วก็กลอกตามองบนตอบไปว่า “ออกไปเล่นแล้ว พวกนายแอบคุยกันในinsเป็นประจำไม่ใช่เหรอ ยังจะมาเสแสร้งอีก”

เมื่อคำพูดได้เปล่งออก จิ้นเฟิงเหราถึงกับตกใจชะงัก แล้วก็หัวเราะเจื่อนๆ

เขาเกาหัว พูดอย่างร้อนตัว “พี่รู้ด้วยเหรอ”

บัญชีinsของเสี่ยวเป่าเขาเป็นคนลงทะเบียนให้นะ ทั้งคู่ยังนินทาพูดบ่นจิ้นเฟิงเฉินลับหลังอยู่เลย

จิ้นเฟิงเฉินอะแฮ่มขึ้น ไม่ได้ถือสาอะไรกับเรื่องเหล่านี้ แล้วก็พูดขึ้นอย่างใจเย็นว่า : “แล้วนายมีเรื่องอะไรกัน”

“อันที่จริงก็ไม่มีเรื่องอะไรใหญ่โตหรอก……” จิ้นเฟิงเหราจงใจหยุดไม่พูดต่อ เพื่อให้อีกฝ่ายข้องใจและอยากรู้

เมื่อพูดจบ จิ้นเฟิงเฉินทำท่าจะวางสาย

เขาจึงลนลาน และรีบร้อนพูดขึ้น “อย่าเพิ่งวางๆ มีเรื่องอยากกับบอกพี่จริงๆ!”

แววตาของจิ้นเฟิงเฉินราวกับลูกดอกธนูที่ยิงแสกหน้าไป จิ้นเฟิงเหราก็ไม่กล้าที่จะหยอกล้อพี่ชายเล่นอีก

จึงพูดเรื่องจริงขึ้น “ผมกับหวั่นชีงกำลังจะหมั้นกัน”

จากนั้นเขาก็สังเกตปฏิกิริยาของจิ้นเฟิงเฉิน แล้วพยายามบังคับใบหน้าของตัวเองไม่ให้ยิ้มจนน่าเกลียดเกินไป

เขากังวลว่าจะไปสะกิดให้พี่ชายคิดถึงเรื่องที่บั่นทอนจิตใจ

เพราะก่อนหน้าที่เจียงสื้อสื้อจะหายตัวไป ทุกๆคนต่างคุยเรื่องงานแต่งงานกันอย่างมีความสุข

พริบตาเดียวสามปีก็ผ่านไปแล้ว แต่บาดแผลในใจของตระกูลจิ้นยังไม่สมานดี

เมื่อใดก็ตามที่กล่าวถึงเรื่องที่เกี่ยวกับเจียงสื้อสื้อก็จะต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ

ทางจิ้นเฟิงเฉินเมื่อได้ยินดังนั้น ก็สะดุ้งไปหนึ่งวินาที

จากนั้นก็จะพยักหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

“อย่างนั้นก็ดี พวกนายรักกันมานานเท่าไหร่แล้ว ก็ดีเหมือนกัน ถือว่าเป็นการให้เกียรติหวั่นชีงด้วย”

แววตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความสุข ดูออกว่าจิ้นเฟิงเฉินนั้นมีความสุขแทนพวกเขาจริงๆ

“อย่างนั้นพี่กับเสี่ยวเป่าจะกลับมาร่วมงานพิธีหมั้นของพวกเราไหม” จิ้นฟิงเหราถามขึ้นอย่างความระมัดระวัง

ก่อนหน้านั้นก็เคยโทรมาถามเกี่ยวกับความเป็นไปได้การกลับประเทศของจิ้นเฟิงเฉิน

แต่ผลที่ได้กลับทำให้เขาผิดหวัง

ดังนั้นครั้งนี้เขาได้ทำใจไว้ตั้งแต่เนิ่นๆแล้ว ไม่ได้มีความคาดหวังกับคำตอบของจิ้งเฟิงเฉินอีก

ทางฝั่งจิ้นเฟิงเฉินที่ริมฝีปากบางตอบกลับไปว่า “กลับ”

เสียงของเขาที่หนักแน่น ไม่มีแม้แต่ความลังเลในการตอบ

จิ้นเฟิงเหราที่ไม่ทันตั้งใจฟัง จึงคิดว่าจิ้นเฟิงเฉยนั้นตอบปฏิเสธ

แววตาจึงเศร้าสร้อย พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ออ อย่างนั้นเหรอ ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ……”

เจ็บปวดไปครึ่งใจแล้วถึงได้รู้สึกตัวขึ้น

เขาเงยหน้าจ้องมองจิ้นเฟิงเฉิน แล้วพูดขึ้นด้วยความดีใจ :“ พี่ เมื่อกี้พี่พูดว่าอะไรนะ พี่จะกลับประเทศเหรอ จะกลับจริงใช่ไหม”

จิ้นเฟิงเหราในเวลานี้ดีใจอย่างกับหมูตอน ขาดแต่เพียงโลดเต้นเท่านั้น

จิ้นเฟิงเฉินยักคิ้วพูดขึ้น : “จะโกหกนายไปทำไม นายจะหมั้นทั้งที เรื่องสำคัญขนาดนี้ พี่กับเสี่ยวเป่าก็ต้องไปร่วมงานอย่างแน่นอนอยู่แล้ว”

น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่แฝงด้วยความมุ่งมั่นที่อธิบายไม่ถูก

พูดเหมือนกับว่าสมควรจะเป็นเช่นนั้น จิ้นเฟิงเหราได้ยินแล้วถึงกับจี๊ดที่ปลายจมูก มือทั้งสองข้างกุมไว้แล้วท้าวอยู่ที่คาง พูดด้วยเสียงต่ำว่า : “ ขอบคุณครับพี่”

ขอบคุณที่พี่ยินดีกลับมาเพื่อผมกับ หวั่นชีง

ถูกจิ้นเฟิงเหราจ้องอยู่อย่างนั้น จิ้นเฟิงเฉินถึงกับไม่เป็นตัวของตัวเอง จึงละสายตาไปทางอื่น แล้วพูดขึ้นเบาๆ “เอาเถอะ มันก็ไม่ได้มากมายอะไร”

จิ้นเฟิงเหราได้ยินดังนั้นก็ผงกศีรษะด้วยใบหน้าที่มีความสุข

“มากมายสิ ผมจะไปบอกพ่อกับแม่ ถ้าพวกท่านรู้จะต้องดีใจมากอย่างแน่นอน”

“ไม่มีเรื่องอะไรแล้วใช่ไหม อย่างนั้นวางสายนะ”

จิ้งเฟิงเฉินยิ้มขึ้นที่มุมปาก จากนั้นก็กดวางสายลง”

ณ ลานจัตุรัส เด็กน้อยที่สวมชุดเจ้าหญิงสีชมพูได้วิ่งเล่นเหนื่อยแล้ว จึงวิ่งกลับมาอยู่ที่อ้อมกอดของเจียงสื้อสื้อ

แล้วก็ดึงมุมเสื้อของเธอ จากนั้นก็ยิ้มขึ้น พูดออดอ้อนออเซาะ “หม่ามี๊ หิวจังเลยค่ะ อยากกินเค้ก”

“ไม่ได้นะ เดี๋ยวก็ทานข้าวเย็นแล้ว ถ้ากินเค้กตอนนี้เดี๋ยวหนูจะทานอาหารเย็นไม่ลง”

เจียงสื้อสื้อส่ายหัวปฏิเสธลูกน้อย

แล้วเอื้อมมือเพื่อจะไปอุ้มเธอ

แต่เด็กน้อยกลับหลบเธอ ไม่ให้อุ้ม มือเด็กน้อยโบกไปมาในอากาศ มองเจียงสื้อสื้อด้วยอาการน้อยใจ และร้องไห้ออกมาอย่างน่าเวทนา

“ไม่เอาๆ หนูอยากกินเค้ก หนูหิว หนูเดินไม่ไหวแล้ว หนูขอร้องนะหม่ามี๊”

เจียงสื้อสื้อจึงจ้องเด็กน้อยด้วยแววตาดุ