ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 566 พูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด

ในเวลานี้จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้ามา และพูดด้วยเสียงเบาๆ “เสี่ยวเป่า ลงมา อย่าทำตัวเป็นเด็กที่ไม่มีมารยาท”

เมื่อเห็นพ่อของตัวเอง เสี่ยวเป่าก็คลานลงมาอย่างรวดเร็ว

เมื่อจิ้นเฟิงเหราได้เจอกับจิ้นเฟิงเฉิน เขาก็รู้สึกฝาดอยู่ที่จมูกของเขาเล็กน้อย

เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ยื่นมือออกไปข้างหน้า และพี่น้องสองคนก็สัมผัสหมัดกันด้วยความเข้าใจ

“พี่ชาย ยินดีต้อนรับที่กลับบ้าน” เขากล่าวด้วยความรู้สึกเศร้าอย่างอ่อนๆ

จิ้นเฟิงเฉินมองไปที่จิ้นเฟิงเหรากับส้งหวั่นชีง และแสดงความยินดีกับพวกเขาด้วยความจริงใจ

“อืม ขอแสดงความยินดีกับพวกคุณด้วย ในที่สุดเพลย์บอยในวันวานก็มีครอบครัวแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จิ้นเฟิงเหราก็จับหัวตัวเอง และรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

เมื่อพูดจบ ส้งหวั่นชีงก็ปล่อยหมัดให้จิ้นเฟิงเหรา

จิ้นเฟิงเหรามองไปที่ส้งหวั่นชีงด้วยท่าทีขอความเมตตาทันที จากนั้นก็พูดว่า “พี่ชาย อันนั้น ขอโทษทีครับ ดูเหมือนว่าผมจะต้องแต่งงานก่อนคุณแล้ว เดิมทีอยากจะรอจนกว่าพี่สะใภ้จะกลับมา……….อ๊ะ!”

คำพูดยังไม่จบลง จิ้นเฟิงเหราก็โดนตีที่หลังศีรษะของเขาอย่างหนักแน่นไปทีหนึ่ง และจิ้นเฟิงเหราก็กรีดร้องขึ้นมา

หันหน้าไปมองด้วยความขุ่นเคืองอยากจะหาเรื่องกับคนที่ทุบตีเขา แต่เมื่อเขาพบว่าเป็นแม่จิ้น ดอกไม้ไฟนั้นก็ดับลงทันที

“แม่ คุณตีผมทำไม?”

“ใครให้คุณพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด ตีคุณแล้วจะทำไมเหรอ?”

แม่จิ้นขยิบตาไปทางจิ้นเฟิงเฉิน ด้วยสีหน้าที่กังวลเขามาก

จิ้นเฟิงเหราความรู้สึกช้า รู้ว่าเหยียบโดนจุดสำคัญ ก็ปิดปากของเขาด้วยมือทันที

“ไม่เป็นไร” จิ้นเฟิงเฉินกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มที่สงบบนใบหน้าของเขา

หลังจากยืนยันว่าอาการของจิ้นเฟิงเฉินไม่มีอะไรผิดปกติ อารมณ์ของทั้งครอบครัวถึงผ่อนคลายลงมา

จิ้นเฟิงเหราที่อยู่อีกด้านหนึ่งเห็นว่าจิ้นเฟิงเฉินเงียบสงบเช่นนี้ จึงรีบจับหัวของตัวเองและกล่าวหาแม่จิ้นทันที

“แม่ คุณดูสิว่าพี่ชายผมไม่ได้เป็นอะไรเลย คุณเอะอะทำเป็นเรื่องใหญ่ไปทำไม และต่อไปคุณหยุดทำแบบนี้กับผมได้ไหม ยังไงผมก็เป็นท่านประธานของจิ้นกรุ๊ปแล้ว ถ้าคนข้างนอกรู้เข้าผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!”

“ท่านประธานแล้วยังไงเหรอ? ฉันยังเป็นถึงแม่ของท่านประธาน? ทำไม ไม่ให้ฉันตีเหรอ? ถ้าแต่งงานแล้วในอนาคต ก็เก็บไว้ให้หวั่นชีงจัดการกับคุณ”

แม่จิ้นพูดอยู่และส่งสายตาให้กับส้งหวั่นชีง และส้งหวั่นชีงก็พยักหน้าเมื่อเธอได้ยินคำนั้น

“หวั่นชีงต่อไปนี้คุณไม่ต้องใจอ่อนกับเขา ควรจัดการก็จัดการไปเลย เจ้านี่ซุกซนจะตาย ไม่โดนตีสักวันหนึ่งก็จะบินขึ้นฟ้าจนได้”

หลังพูดจบแม่จิ้นก็มือเท้าเอว และก็ไม่รู้สึกว่าจะมีอะไรเลย

“พระเจ้า ยังมีความเป็นธรรมอยู่หรือไม่! ภรรยา พวกเขารังแกผม!” จิ้นเฟิงเหรากรีดร้องออกเป็นเสียง และซบหน้าลงบนไหล่ของส้งหวั่นชีงและกล่าวโทษ

เมื่อเห็นเช่นนี้ส้งหวั่นชีงก็ใช้นิ้วดีดที่หน้าผากของจิ้นเฟิงเหรา และพูดอย่างขู่ว่า “ถ้าคุณไม่เชื่อฟังในอนาคต ฉันจะจัดการกับคุณให้หนักเลย”

หลังจากได้ยินคำพูดของส้งหวั่นชีง เสียงกรีดร้องของจิ้นเฟิงเหราก็ดังยิ่งขึ้น

จิ้นเฟิงเฉินมองดูครอบครัวที่มีความสุขเช่นนี้ และอารมณ์ของเขาก็ผ่อนคลายเช่นกัน

เมื่อเขากลับมาถึงที่บ้านถึงรู้สึกว่าภาระบนของเขาไม่ได้หนักขนาดนั้นแล้ว และทั้งคนก็รู้สึกเบาลงอย่างมาก

วันรุ่งขึ้น แม่จิ้นก็เตรียมพร้อมที่จะจัดงานเลี้ยงต้อนรับจิ้นเฟิงเฉินอย่างโจ๋งครึ่ม

จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่มีท่าทีคัดค้านโดยธรรมชาติอยู่แล้ว

แม่จิ้นยังเสนอที่จะพาเสี่ยวเป่าออกไปเดินเล่นสักหน่อย เมื่อได้ยินว่าสามารถออกไปข้างนอกได้ และเขาก็รีบจับมือของส้งหวั่นชีงอย่างตื่นเต้น และขอให้เธอไปด้วยกัน

ส้งหวั่นชีงยิ้มและลูบหัวของเสี่ยวเป่า ในหัวใจของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์ที่เศร้าและไม่สามารถอธิบายได้

เธอรู้สึกว่าเธอโชคดีมากจริงๆ ที่ได้พบกับครอบครัวที่ดีเช่นนี้

ถึงตอนเย็น แม่จิ้นและส้งหวั่นชีงถึงพาเสี่ยวเป่ากลับมาจากข้างนอก

ทันทีที่ถึงบ้าน เสี่ยวเป่าก็ทรุดตัวนอนลงบนโซฟา

แต่เดิมเขาคิดว่าการไปเดินเที่ยวช้อปปิ้งเป็นเรื่องสนุก แต่เขาดูถูกความสามารถในการช้อปปิ้งของผู้หญิงเกินไป

แม่จิ้นบอกว่าเขากับพ่อเพิ่งกลับมา และยังมีอีกหลายอย่างที่จะต้องซื่อเข้าที่บ้าน

เขารู้สึกเพียงว่าช่วงบ่ายในวันนี้ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเดินซื้อของในห้างสรรพสินค้าในเมืองเป่ยจนหมดแล้ว

ในเวลานี้ คนในตระกูลจิ้นกำลังยุ่งอยู่กับการทำงาน พ่อจิ้นและแม่จิ้นก็ยิ้มอย่างมีความสุข

จิ้นเฟิงเหราที่อยู่ข้างหนึ่งป้อนของกินให้กับส้งหวั่นชีงอยู่ตลอดเวลาเหมือนไม่มีใครอยู่รอบข้างเลย และยังทุบขาให้เธออยู่ตลอดเวลา

จิ้นเฟิงเฉินมองดูฉากที่อบอุ่นเหล่านี้ และรู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่ง

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา จิ้นเฟิงเหรากลายเป็นผู้นำของจิ้นกรุ๊ป และเขาก็สงบและยับยั้งชั่งใจได้มากขึ้นกว่าเดิม

เคยได้ยินคุณแม่พูดถึงด้วยว่า นางบําเรอจำนวนมากที่อยู่ข้างๆตัวเขาก็ถูกกำจัดอย่างสิ้นเชิงหมดแล้วเช่นกัน

มีเพียงส้งหวั่นชีงเท่านั้น ที่อยู่เคียงข้างเขาเป็นเวลานาน และความรักอันยาวไกลระหว่างทั้งสองคนก็นำความรู้สึกตื้นตันมาสู่ผู้คนจำนวนมากมายอีกด้วย

จิ้นเฟิงเหราหนุ่มเจ้าสําราญคนนี้ได้กลับมาเป็นคนดีแล้วในที่สุด

หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งส้งหวั่นชีงได้สั่งสอนเขาเชื่อฟังอย่างสมบูรณ์แล้ว

ถึงแม้ว่าทั้งสองจะผ่านอะไรมามากมาย แต่ในที่สุดก็ประสบความสำเร็จอย่างสมบูรณ์

ตอนจบนี้ เป็นสิ่งที่ทุกคนในครอบครัวตระกูลจิ้นหวังว่าจะได้เห็น และก็มีความสุขไปกับพวกเขาด้วย

เมื่อแม่จิ้นกำลังเตรียมอาหารอยู่ เสี่ยวเป่าก็ตามติดข้างๆเธอ กินๆดื่มๆ และก็มีความสุขมาก

ท่าทาที่ทั้งครอบครัววุ่นวาย ดูอบอุ่นและดีงามมาก แต่ความดีงามนั้นก็จะนำไปสู่อดีตบางอย่างเช่นกัน

ฉากนี้ก็ค่อยๆดึงความรู้สึกในใจของจิ้นเฟิงเฉินออกมา

แต่เดิม เขาก็ควรจะมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างๆ

เธอจับแขนเขาอย่างมีความสุข ด้วยรอยยิ้มที่เบิกบานเหมือนดอกไม้……….

ด้วยดวงตาที่ลดลง จิ้นเฟิงเฉินยิ้มอย่างขมขื่น และจงใจระงับอารมณ์เศร้าแบบนั้นลงไป

หันหลังกลับไปที่ห้องสมุด เปิดหน้าต่าง และรินไวน์แดงให้ตัวเองหนึ่งแก้ว

เขาก้มศีรษะลงและจิบไวน์แดงเบาๆ ไวน์แดงเข้าสู่ลำคอ แต่ไม่สามารถลิ้มรสอะไรได้เลย

แต่กลับมีรอยยิ้มของเจียงสื้อสื้อสะท้อนให้เห็นอย่างชัดเจนมากขึ้นอยู่ที่ด้านล่างของแก้วไวน์………

สื้อสื้อ คุณอยู่ที่ไหนกันแน่!

จิ้นเฟิงเฉินหลับตาลง และคิดอยู่อย่างเจ็บปวดเล็กน้อย