ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 585 ไม่ยอมให้คนอื่นง่ายๆ

สื้อสื้อเธอคิดดีๆ ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียว เธอยังมีเถียนเถียน เธอยังมีฉัน ต่อให้เธอคิดอะไรออกมาไม่ออก เธอก็ยังเป็นภรรยาของฝู้จิงเหวิน”

ไม่พูดไม่ได้เลยว่า ฝู้จิงเหวินสามารถที่จะคำนวณความรู้สึกของเจียงสื้อสื้อได้ดี รู้ว่าอันไหนเป็นจุดอ่อนของเธอ

เป็นไปอย่างที่คิดจากการพูดของเขา สายตาที่หมายจะรู้ความจริงอย่างแรงกล้าของเจียงสื้อสื้อ ก็ได้ค่อยๆ จางหายไป

ที่ฝู้จิงเหวินพูดก็มีเหตุผล เจียงสื้อสื้อเห็นด้วยกับคำพูดของเขา

แต่ว่า คิดถึงสายตาที่ผู้ชายคนนั้นมองมายังเธอ เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะไม่อยากรู้ว่าระหว่างเธอกับเขาเกิดอะไรขึ้นบ้าง

อีกอย่างท่าทางของพวกเขา บอกว่าอะไรนะเธอเป็นภรรยาที่ถูกกฎหมายของเขา?

เด็กชายคนนั้น เห็นท่าทางที่ร้องไห้ของเขา ใจของเจียงสื้อสื้อก็แทบจะสลาย

เขาให้ความรู้สึกกับเธอเหมือนกับเถียนเถียนไม่มีผิด

ทุกอย่างได้ชี้ว่า เธอกับคนของตระกูลจิ้นมีความสัมพันธ์ที่ตัดไม่ได้อยู่

นี่ก็เป็นเพราะอะไรเธอถึงได้อยากจะรู้

มองฝู้จิงเหวินที่อยู่ข้างๆ สักพัก เจียงสื้อสื้อก็เข้าใจว่าสามปีที่ผ่านมานั้นเขากับคนตระกูลฝู้ดูแลเธออย่างไม่มีข้อแม้

บุญคุณ……อันนี้ เป็นอะไรที่เธอไม่มีวันลืม

มองฝู้จิงเหวินด้วยสายตาที่ปนไปด้วยความอ้อนวอน เจียงสื้อสื้อก็ได้ค่อยๆ เปิดปากพูด “จิงเหวิน ฉันรู้ว่านายทำแบบนั้นเพื่อฉัน แต่ว่าความจำฉันหายไป

ไม่อย่างนั้นฉันต้องเจ็บปวดไปตลอดทั้งชาติแน่ ฉันว่านายเข้าใจ ถ้าเกิดคนคนหนึ่งความจำของเขาจำได้ไม่หมด ยังบอกว่าเป็นคนปกติได้เหรอ?

ฉันสัญญากับนายได้เลยว่า ถ้าพวกเขานั้นทำร้ายฉันจริง งั้นฉันก็จะกลับไปกับนาย ไปใช้ชีวิตสามคนพ่อแม่ลูกจริงๆ เรื่องของที่นี่ฉันไม่มีทางพูดขึ้นอีก

เพราะงั้นขอร้องนายให้โอกาสฉันอีกครั้ง ให้ฉันได้มีโอกาสได้เจอ ไม่ให้ฉันต้องเสียใจทีหลัง”

พูดจบห่างตาของเจียงสื้อสื้อก็ได้มีน้ำตา ฝู้จิงเหวินทนเห็นน้ำตาเธอไม่ได้

ไปหาผ้าเช็ดหน้า แล้วก็เช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ

ถ้าพวกเขาไม่ได้ทำร้ายเธอ เธอยังจะไปกับฉันไหม? ในใจของฝู้จิงเหวินได้คิดอย่างเศร้าๆ

เห็นว่าสายตาของเขาได้มีความลังเล เจียงสื้อสื้อก็ได้จับมือของฝู้จิงเหวิน พูดต่อว่า “จิงเหวิน ฉันเชื่อว่านายเห็นเด็กผู้ชายคนนั้นแล้ว

คำว่าหม่ามี๊ที่เขาพูดก็เหมือนได้ลากฉันกลับไป คำว่าหม่ามี๊คำนั้นฉันคุ้นเคยมาก ถ้าเกิดเขาเป็นลูกของฉันจริงๆ ฉันไม่สนไม่ได้

ขอให้นายเข้าใจคนที่เป็นหม่ามี๊ ฉันไม่อยากให้ลูกของฉันต้องได้อยู่ข้างนอก ฉันไม่อยากให้เขาไม่มีความรักของแม่”

เห็นความรู้สึกในสายตาของเจียงสื้อสื้อ ฝู้จิงเหวินนั้นปฏิเสธไม่ได้จริงๆ

น้ำเสียงของเธอ คำขอร้องของเธอ ทำให้เขาใจอ่อนทั้งหมด

มองสายตาของเธอไปสักพัก ฝู้จิงเหวินก็ได้จำนนแล้ว

ได้กอดผู้หญิงที่ร้องไห้อยู่ตรงหน้าเข้ามา ฝู้จิงเหวินได้ก็พูดอย่างช่วยไม่ได้ “สื้อสื้อ ฉันทำอะไรเธอไม่ได้จริงๆ ไหนๆ เธออยากจะรู้ความจริง งั้นฉันก็ไปหาความจริงเป็นเพื่อนเธอ”

เห็นว่าเขาตกลง เจียงสื้อสื้อก็ได้ยิ้มออกมาทันที ได้ตอบตกลงผู้หญิงคนนี้ไปง่ายๆ แบบนั้น เขานั้นรักผู้หญิงคนนี้เอามากๆ

ได้ตบไหล่ของเจียงสื้อสื้อเบาๆ ฝู้จิงเหวินก็ได้พูดอย่างเป็นห่วงว่า “ได้แล้ว วันนี้เธอก็เหนื่อยมากแล้ว รีบไปพักผ่อนเถอะ ฉันช่วยเธอเก็บของเสร็จก็ไป”

“ได้ จิงเหวิน นายก็รีบไปพักผ่อน”

เจียงสื้อสื้อพูดจบก็ได้นอนลงไป เวลานี้เถียนเถียนหลับสบายมากๆ มุมปากก็ได้มีรอยยิ้มเล็กน้อย เหมือนว่าได้ฝันอะไรที่มีความสุขอยู่

ฝู้จิงเหวินได้ห่มผ้าให้พวกเขา อยู่ในห้องไปสักพัก ก็ได้กลับไปที่ห้องของตัวเอง

เข้าได้ยืนอยู่หน้าหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส มองวิวทั้งหมดของเมืองเป่ย

นี่เป็นที่ที่เธอเคยใช้ชีวิตอยู่ แล้วก็เป็นโซ่ที่มัดเธอ

ตัวเองรับปากเธอว่าจะอยู่ต่อ เป็นการตัดสินใจที่ถูกไหม?

ฝู้จิงเหวินเองก็ไม่รู้

ถ้าเกิดเธอหาความทรงจำกลับมาได้จริงๆ หันหลังก็ได้กลับไปยังอ้อมกอดของผู้ชายคนนั้น แล้วเขาจะทำยังไง……

คิดถึงเหตุการณ์นั้น ฝู้จิงเหวินก็ได้กลัวมากๆ

วางแก้วไวน์ลง ฝู้จิงเหวินก็ได้โทรไปหาคนคนหนึ่ง

“ช่วยฉันไปสืบเรื่องของจิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อในเมืองเป่ยหน่อย เมื่อก่อนพวกเขามีความสัมพันธ์ยังไงกัน ยิ่งเร็วยิ่งดี ทางที่ดีก่อนพรุ่งนี้เช้า”

“ฉันพยายาม” ปลายสายก็ได้ตอบมาสามคำ แล้วก็วางสายไป

ฝู้จิงเหวินก็ได้กำมือแน่น เขารับเรื่องที่เจียงสื้อสื้อไปจากเขาไม่ได้

เวลาสามปีเขายังไม่ได้บอกความรู้สึกของตัวเอง ไม่สามารถที่จะให้คนอื่นไปง่ายๆ!

คืนนี้พูดได้เลยว่าเขาแทบไม่ได้นอน วิตกมากๆ

เทียบกับฝู้จิงเหวินที่อยู่ในภาวะเคร่งเครียด เจียงสื้อสื้อหลับสบายมากๆ

ในฝันเธอได้เห็นร่างนั้นอีกแล้ว คราวนี้ใบหน้าเขาไม่เลื่อนราง ชัดเจนมากๆ

หน้าตาของเขา รอยยิ้มของเขา ทั้งหมดเหมือนคุ้นเคยมากๆ

ชายหนุ่มที่อยู่ไกลๆ ได้ถือช่อดอกไม้ที่เธอชอบ

เขาได้ยื่นมือ เจียงสื้อสื้อก็ได้เดินตรงไปทางเขา ไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย