ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 596 เป็นเธอคิดไปเองว่าเขามีใจให้แล้ว

วินาทีถัดมา เจียงสื้อสื้อดึงมือของตนเองกลับไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้าปรากฏสีหน้าที่ตื่นตะลึง

แต่ว่าถูกเธอระงับไปอย่างรวดเร็วแล้ว เธอฝืนยิ้มเบิกบานพูดว่า “ร่วมงานอย่างมีความสุข”

โดยร่วมมากล่าวแล้ว การพูดคุยเรื่องโครงการนี้สำหรับเธอไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

การร่วมงานในครั้งนี้ไม่เหมือนกับที่จินตนาการไว้ จิ้นเฟิงเฉินดูเหมือนไม่ได้มาหาเธอโดยเฉพาะ ก็แค่หน้าที่ต้องเป็นหน้าที่

ตั้งแต่เริ่มเจรจา ก็สามารถมองออกว่า JS กรุ๊ปเข้าใจถึงโรงไวน์ของพวกเธออย่างมาก อีกทั้งก็เตรียมเนื้อหาที่จะเจรจาไว้ล่วงหน้าแล้ว

อย่างเช่นเกี่ยวกับการแบ่งผลกำไรปัญหาแบบนี้ก็พิจารณาไว้ล่วงหน้าแล้ว ร่วมปรึกษาหารือการแบ่งผลกำไรกับเธอทีละก้าวอย่างจริงจัง

ลักษณะที่จริงจัง ก็ทำให้เจียงสื้อสื้อกระตุ้นจิตสติขึ้นมาอย่างมาก

ในระหว่างนี้จิ้นเฟิงเฉินก็จะพูดคุยกับเธอด้วย คำพูดไม่เยอะแต่ทุกคำจี้ถึงจุดสำคัญ ทุกคำพูดสมเหตุสมผล

ทำให้เธอล้วนดูไม่ออกว่าจิ้นเฟิงเฉินคือเนื่องเพราะใจเห็นแก่ตัวใดๆจึงเข้ามาพูดคุยเรื่องโครงการ

แต่ท้ายสุด ทั้งหมดเจรจาออกมา ยังเป็นโรงไวน์ของพวกเธอได้เปรียบเล็กน้อย

นี่ทำให้เจียงสื้อสื้อมีการจับต้นชนปลายไม่ได้เล็กน้อยแล้ว เธอเห็นได้ชัดว่าเหมือนมีความรู้สึกที่จิ้นเฟิงเฉินกำลังอ่อนข้อกับเธออยู่แบบนั้น แต่ก็หาหลักฐานไม่เจออีกด้วย

ไม่ว่ายังไงก็ยังอยู่ในระยะปรับตัวกัน ฝั่งตรงข้ามก็ยังมีการยกตนข่มท่านเล็กน้อย ก็ยังเรียกร้องผลประโยชน์ที่ใหญ่ที่สุดให้กับตนเองอยู่

จิ้นเฟิงเฉินเพิ่งจะเอ่ยปากพูด มือถือของเจียงสื้อสื้อดังขึ้นมาแล้ว

เดิมทีเจียงสื้อสื้อเนื่องเพราะจิ้นเฟิงเฉินมีความรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ได้ยินมือถือดังขึ้นมาแอบโล่งอกหนึ่งที

รอเธอก้มหน้ามองผู้ติดต่อหนึ่งที หลังจากพบเห็นว่าเป็นฝู้จิงเหวินแล้ว ขมวดคิ้วขึ้นมา

ครุ่นคิดหลายวินาทีแล้ว เธอตัดสายไปอย่างจับผลัดจับผลู จากนั้นเก็บมือถือขึ้นมาอย่างว่องไว

จิ้นเฟิงเฉินเห็นสีหน้าเล็กๆของเธอกับตา รอยยิ้มนัยน์ตายิ่งลึกแล้ว

เมื่อกี้เห็นปฏิกิริยาของเธอยังคิดว่าจะรีบรับสายล่ะ พูดอย่างประหลาดใจว่า “ไม่ต้องรับหรือ?”

เจียงสื้อสื้อคืนสติกลับมา พูดโกหกไปคำหนึ่งโดยจิตใต้สำนึก

“อ่า ไม่มีอะไร ไม่ใช่เรื่องสำคัญมาก เมื่อกี้พวกเราพูดถึงไหนแล้วล่ะ?”

จิ้นเฟิงเฉินเผลอยิ้มออกมา “พูดจบแล้วล่ะ”

เจียงสื้อสื้อรู้ตัวทีหลัง ลูบคอสักครู่อย่างรู้สึกเขิน

แต่ฝู้จิงเหวินที่ถูกตัดสายอยู่ฝั่งโน้นบิดหว่างคิ้วก่อน แล้วความสงสัยเกิดขึ้นจากใจ

เจียงสื้อสื้ออยู่ด้วยกันกับใคร เป็นสถานการณ์ที่ไม่สามารถรับสายจริงๆหรือ?

กับจิ้นเฟิงเฉินไหม?

หลังจากนั้นไม่นานเขาส่ายหัวต่อๆกัน ฝืนบังคับกดทับความคิดที่สงสัยแบบนี้ลงไป ไม่ได้รีบร้อนโทรอีกรอบที่สอง

เนื่องเพราะการเจรจาจบแล้ว คนของทั้งสองฝั่งทยอยพยักหน้าทักทายแล้วออกไป

คนของ JS กรุ๊ปฝั่งนี้รวมกันอยู่หน้าประตู แม้แต่ขยับสักนิดก็ไม่กล้า

เพราะว่าBOSSของพวกเขายังไม่มีท่าทีที่จะออกไป

“ท่านประธาน……” มีคนเรียกเสียงเบาๆคำหนึ่ง

“พวกคุณกลับไปก่อนเถอะ”

จิ้นเฟิงเฉินแม้แต่ตาก็ไม่ลืม โบกมือไล่คนออกไปเลย สายตาตกอยู่ที่บนเงากายที่สวยงามของผู้หญิงคนนั้นในห้องประชุม

นิ้วมือของเขาขยับเล็กน้อย เปิดหน้าจอที่คุยกันออกมาหน้าหนึ่ง ส่งประโยคหนึ่งออกไป

“ยังไม่ถึงหรือ?”

คนที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า “เดี๋ยวถึง อีกห้านาที!”

จิ้นเฟิงเฉินนี่จึงเก็บมือถือขึ้นมา พยักหน้าต่อๆกันอย่างพอใจ

เจียงสื้อสื้อเก็บของเสร็จ ตอนที่หันหน้าเดินไปยังทิศทางประตูเห็นจิ้นเฟิงเฉินยังไม่ได้ไป ในใจมีความประหลาดใจเล็กน้อย

“คุณทำไมยังไม่ไปหรือ?”

เธอวิ่งเหยาะๆ เข้าไป ยืนอยู่ต่อหน้าจิ้นเฟิงเฉิน

จากนั้น ก็รีบจับชายเสื้อหนึ่งทีอย่างรู้สึกอึดอัด พบเห็นน้ำเสียงของตนเองสนิทสนมเกินไปแล้ว

สายตาจิ้นเฟิงเฉินกวาดผ่าน ยิ้มเหมือนไม่ได้ยิ้มพูดไปประโยคหนึ่งว่า “ผมรอคนคนหนึ่งอยู่”

เจียงสื้อสื้อทั้งตัวอึ้งชะงักหนึ่งที ไม่ใช่รอเธออยู่นะ?

“ลูกชายผมอยู่แถวนี้ อีกสักครู่จะมีคนส่งเขาเข้ามา”

ริมฝีปากบางๆของจิ้นเฟิงเฉินเปิดนิดๆ นัยน์ตาแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มเสริมครึ่งประโยคหลังให้สมบูรณ์

ทั้งสองคนยืนใกล้กัน เจียงสื้อสื้อยังได้เห็นแสงแวววาวที่เต็มเปี่ยมอยู่นัยน์ตาของเขาอย่างชัดเจน สุกใสเป็นประกายเหลือเกิน

น้ำเสียงตอนที่เขาพูดอ่อนโยนมาก กลายเป็นสัดส่วนที่เหมาะกับหน้าตาสวยสดงดงามหล่อเหลานั้น

ตอนที่ตาคู่นั้นจ้องมองเธออยู่ บรรยากาศคลุมเครือขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เจียงสื้อสื้อบ่นพึมพำเสียงหนึ่ง กัดริมฝีปากไว้เล็กน้อย ติ่งหูแดงขึ้น

เอาเถอะ เป็นเธอคิดไปเองว่าเขามีใจให้แล้ว…….

อึดอัดจนใช้ปลายเท้าดันที่พื้นดันแล้วดันอีก เจียงสื้อสื้อแทบอยากจะวิ่งหนีออกจากวงจรที่แปลกประหลาดนี้ในทันทีใจจะขาด

“งั้นฉันไป……..” เธอเปิดริมฝีปากสีแดงนิดๆ อยากพูดว่าตนเองจะไปก่อนแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยปากตัดคำพูดของเธอค่อยๆโน้มน้าวไปตามลำดับอย่างมีขั้นตอนพูดว่า “ไปด้วยกันเถอะ เสี่ยวเป่าน่าจะถึงหน้าประตูแล้ว เขาอยากจะเจอหน้าคุณอย่างมากสักครั้ง ไม่งั้นเจอหน้ากันสักครั้งค่อยไปเถอะ”

น้ำเสียงที่เย็นสดใสแฝงไว้ด้วยความรู้สึกอ้อนวอน ทำให้คนไม่สามารถปฏิเสธได้

เจียงสื้อสื้อนึกถึงเสี่ยวเป่า ในใจพัวพันกันอุตลุดขึ้นมา

ในใจทั้งๆที่รู้ว่าไม่ควรยุ่งเกี่ยวพันติดต่อกันกับพ่อลูกคู่นี้มากเกินไป ร่างกายกลับก้าวออกไปอย่างไม่ได้รับการควบคุม

“งั้นก็ไปถึงหน้าประตูบริษัทเถอะ ไปทางเดียวกัน”

พูดอยู่ เธอย่างก้าวเดินออกไปยังด้านนอกบริษัท

ข้างหลัง มุมปากจิ้นเฟิงเฉินยกขึ้น ร่างกายที่สูงยาวเคลื่อนไหวทันที ตามเจียงสื้อสื้อจนทัน

ทั้งสองคนมาถึงหน้าประตูบริษัท ไม่ได้พบเห็นเงากายของเสี่ยวเป่าเลย

เจียงสื้อสื้อลังเลหนึ่งที คืนสติกลับมาอย่างรู้สึกตัว

หันไปพูดกับจิ้นเฟิงเฉินว่า “คุณจิ้น ฉันไปก่อนดีกว่าล่ะ ลาก่อน”

เสียงเพิ่งจบลง สายตาของจิ้นเฟิงเฉินตกอยู่ข้างหลังของเธอ

“มาแล้ว”

ทันทีที่เขาพูดจบ เสียงเสียงหนึ่งที่อ่อนนิ่มและกังวานก็ดังก้องอยู่ข้างหู

“หม่ามี๊!”