ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 600 เสี่ยวเป่าล้มสลบไปแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองหมอถามเสียงเข้มว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวเป่าหรือ?”

ช่วงเช้าออกจากประตูบ้านยังกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจอยู่ อยู่ดีๆจะล้มสลบไปได้ยังไงหรือ?

หลังจากหมอหยิบประวัติคนไข้ขึ้นมาอ่านไปหนึ่งทีบอกว่า “เด็กมีไข้สูง อดทนไว้ตลอด ร้อนจนถึงตอนนี้มีความรุนแรงเล็กน้อย นี่จึงล้มสลบไป พวกคุณผู้ปกครองอย่าเพิ่งร้อนใจไปก่อน ฉีดยาลดไข้ให้เขาไปแล้ว สังเกตอาการสักหน่อยก่อน น่าจะไม่ได้มีปัญหาใหญ่อะไร”

“หม่ามี๊ หม่ามี๊อย่าไป!”

เสี่ยวเป่าที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยอยู่ดีๆ ชูแขนขึ้นโบกไปมาอยู่กลางอากาศ ร้องเรียกใครอยู่อย่างเจ็บปวดทรมาน

ในน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยเสียงร้องไห้ การกระทำกระชับน้ำเกลือที่อยู่บนมือ มีเลือดไหลออกมา

เจียงสื้อสื้อเห็นแล้วเพียงรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างมาก ยังตัดใจทิ้งไม่ลงที่จะออกไปแม้แต่น้อย

เธอเข้าไปจับมือของเสี่ยวเป่าไว้ ตบแขนอีกข้างหนึ่งของเขาอย่างเบาๆ ปลอบโยนพูดว่า “เสี่ยวเป่าเป็นเด็กดี หม่ามี๊ไม่ไปไหน หม่ามี๊อยู่ที่นี่ล่ะ”

เดิมทีเสี่ยวเป่าที่อารมณ์ไม่สงบนิ่ง หลังจากได้ยินคำพูดของเธอแล้วเยือกเย็นลงไม่น้อยอย่างปาฏิหาริย์ คิ้วค่อยๆคลายลงไป

ฝันร้ายที่วนเวียนตามเขาอยู่ ดูเหมือนกระจัดกระจายและค่อยๆ หายไปด้วย เขาจับมือของเจียงสื้อสื้อไว้อย่างแน่น ลมหายใจที่เร่งด่วนหมุนเปลี่ยนเป็นสงบ

แต่ฝั่งโน้น ฝู้จิงเหวินเนิ่นช้ารอไม่เห็นเจียงสื้อสื้อมาสักที คิดว่าเธอน่าจะมีเรื่องอะไรล่าช้าแล้ว

โทรไปถามที่บริษัท บอกว่าเธอไปคุยเรื่องสัญญาที่ JS กรุ๊ปตั้งแต่ ช่วงบ่ายแล้ว

ในทันทีนั้นสีหน้าของฝู้จิงเหวินก็กลายเป็นขึงลับลง คาดเดาออกว่าเจียงสื้อสื้อน่าจะอยู่ด้วยกันกับจิ้นเฟิงเฉิน

จ้องมองเวลาหนึ่งที ฝู้จิงเหวินโทรไปหาเจียงสื้อสื้อ

แต่ที่ตอบเขากลับเป็นหุ่นยนต์ที่เป็นเสียงผู้หญิง：ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกปิดเครื่องไปแล้ว

วุ่นวายใจจนโยนมือถือไว้ข้างๆ ฝู้จิงเหวินกระชากเนกไทออก เปิดเหล้าขวดหนึ่งออกโดยไม่ปรึกษาใครเลย

ถึงตอนเย็น อุณหภูมิร่างกายของเสี่ยวเป่าค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ

ใจของผู้ใหญ่หลายคนที่แขวนไว้อยู่ ก็ถือว่าได้วางลงด้วย

เห็นเสี่ยวเป่าไม่เป็นไร จิ้นเฟิงเหราดึงจิ้นเฟิงเฉินออกจากห้องผู้ป่วย เหลือช่องว่างให้กับส้งหวั่นชีงและเจียงสื้อสื้อ

หลังจากหมั้นเสร็จแล้ว จิ้นเฟิงเหราตัดสินใจพาส้งหวั่นชีงเดินทางไปท่องเที่ยวให้สนุก

สถานที่แรกก็ตัดสินใจอยู่ที่ประเทศฝรั่งเศส พอดีมีพี่ชายเขาอยู่ที่นี่ เกิดเรื่องอะไรก็ดูแลกันได้ด้วย

เพิ่งลงจากเครื่องบิน เดิมทีจิ้นเฟิงเหราคิดว่าจะไปโรงเรียนของ เสี่ยวเป่า ให้ความประหลาดใจแก่เสี่ยวเป่าสักที

แต่นึกไม่ถึงสิ่งที่ได้รับเป็นความตื่นตกใจ ได้ยินว่าเสี่ยวเป่าล้มสลบไป จิ้นเฟิงเหราไม่เอ่ยอะไร รีบพาส้งหวั่นชีงเข้ามา

คราวนี้พี่น้องกันทั้งสองต่างฝ่ายต่างมองตากันอยู่ จิ้นเฟิงเฉิน สงสัยงงงวยเต็มใบหน้าจ้องมองน้องชายของบ้านตนเอง

จิ้นเฟิงเหราหลังจากตบไหล่ของจิ้นเฟิงเฉิน ตบแล้วตบอีกพูดว่า “ ผมกับหวั่นชีงมาเที่ยวฝั่งนี้ ดังนั้นก็เลยไม่ได้ติดต่อพวกคุณ”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าต่อๆกันอย่างเข้าใจ ไม่ได้พูดอะไร

ในห้องผู้ป่วย เสี่ยวเป่าที่หลับสนิท มือเล็กจับมือของเจียงสื้อสื้อไว้อย่างแน่น ดูเหมือนทันทีที่เขาปล่อยมือออก เจียงสื้อสื้อก็จะจากเขาไปเลย

รู้สึกถึงความไม่สบายใจอย่างเข้มข้นของเสี่ยวเป่า เจียงสื้อสื้อรักเด็กคนนี้สุดหัวใจจริงๆ

เธอใจร้ายออกไปไม่ลงแม้แต่น้อย ส้งหวั่นชีงมองเห็นอารมณ์ที่อยู่นัยน์ตาของเจียงสื้อสื้อ รู้ว่าในใจของเธอก็ยังเป็นห่วงเสี่ยวเป่าอยู่

ทันทีนั้นก็เลยเอ่ยปากพูดว่า “พี่สื้อสื้อ คุณเห็นเสี่ยวเป่าตอนนี้ถึงแม้ว่าป่วยไม่สบายแล้วก็ยังพึ่งพาอาศัยคุณมากล่ะ คุณไม่รู้ว่าหลายปีก่อนเขาติดคุณมากขนาดไหน”

เจียงสื้อสื้อได้ยินคำพูดนี้มีความอึ้งชะงักเล็กน้อย ส่วนส้งหวั่นชีงเธอก็ยังพอจำได้อยู่

ครั้งก่อนตนเองก็คือเข้าร่วมงานหมั้นของเธอ จึงได้พบเจอกับจิ้นเฟิงเฉินและเสี่ยวเป่า

พูดมาแล้วก็ยังเป็นเธอที่ให้โอกาสจุดหัวเลี้ยวหัวต่อแก่พวกเขาหลายคน

เห็นเจียงสื้อสื้ออึ้งชะงัก ไม่ได้โต้ตอบถึงคำพูดเมื่อกี้เลย ส้งหวั่นชีงพูดต่ออีกว่า “ เด็กคนนี้ก็น่าสงสารมากด้วย ตั้งแต่เกิดก็ไม่มีมารดาอยู่เคียงข้างเลย ในปีนั้นที่เสี่ยวเป่าเพิ่งเห็นคุณ ยังเป็นเด็กตัวเล็กๆคนหนึ่ง ทั้งตัวก็เหมือนปีศาจร้ายน้อยที่ก่อความวุ่นวาย ไม่ว่าใครพูดอะไรล้วนใช้ไม่ได้

มีเพียงคำพูดของคุณที่เสี่ยวเป่ายอมปฏิบัติตาม ครั้งแรกที่เขาเจอคุณ ก็จะนอนด้วยกันกับคุณ อยู่ภายใต้การเชื่อมสัมพันธ์ของเสี่ยวเป่า ความผูกพันที่คุณกับพี่ชายใหญ่ก็ยิ่งดีเช่นกัน

เดิมที่คิดว่าครอบครัวทั้งสามคนก็จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขต่อๆไป แต่คนมักพบสิ่งที่ไม่คาดคิด พี่สื้อสื้อคุณไม่รู้ว่าการหายสาบสูญไร้ร่องรอยของคุณในสามปีนี้ เสี่ยวเป่ากับพี่ชายใหญ่คือผ่านมาได้ยังไงล่ะ

พี่ชายใหญ่ล้วนทรุดโทรมไปทั้งตัวไม่น้อย เสี่ยวเป่าก็เหมือนดั่งเป็นผู้ใหญ่ขึ้นในทันที รู้เรื่องอย่างมาก รู้ว่าแด๊ดดี้เจ็บปวดมาก ก็เลยไม่ว่าเป็นเรื่องอะไรล้วนแบกรับด้วยตนเอง ไม่เคยแสดงความคิดที่อยู่ในใจของตนเองออกมาก่อน

มีเพียงอยู่ตอนดึกจะร้องไห้หาหม่ามี๊ จากนั้นไปโรงเรียน เนื่องเพราะถูกคนอื่นล้อว่าไม่มีหม่ามี๊ ดังนั้นมักจะตีกันกับคนอื่น”

ตอนที่พูดคำพูดนี้ ส้งหวั่นชีงสังเกตสายตาของเจียงสื้อสื้ออยู่โดยตลอด

เจียงสื้อสื้อฟังเธอพูดจบ น้ำตาอดไม่ได้เต็มเปี่ยมขอบตา

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าประวัติชีวิตของเสี่ยวเป่าถึงขนาดจะขรุขระขนาดนี้

เด็กที่ดูแล้วร่าเริงมากคนนี้ ยังมีด้านแบบนี้ที่คนอื่นไม่รู้อยู่

ตอนที่เสี่ยวเป่าอยู่บนเตียงผู้ป่วยยังพูดละเมออยู่ เจียงสื้อสื้อเลือนรางได้ยินชัดว่าเขากำลังหาหม่ามี๊อยู่

ตกลงว่าแคร์หม่ามี๊มากขนาดไหน จึงจะมีความคิดถึงเช่นนี้

เจียงสื้อสื้อจินตนาการไม่ถึง

จิ้นเฟิงเฉิน ที่อยู่หน้าประตูมองเห็น ลักษณะของ เจียงสื้อสื้อ ที่น้ำตาไหลเต็มใบหน้า ก็ทนไม่ไหวขอบตาแดงเช่นกัน

ผู้ชายที่เยือกเย็นคนหนึ่งแบบนี้ น้ำตาทั้งหมดในชาตินี้ ล้วนหลั่งเพื่อเงากายที่สวยงามของผู้หญิงที่อยู่ในห้องผู้ป่วย……

จิ้นเฟิงเหรามองเห็นพี่ชายของเขาขอบตาแดง อดไม่ได้ถอนหายใจหนึ่งที

หวังว่าทั้งครอบครัวของพวกเขาสามารถหวนกลับมาอยู่พร้อมกันอย่างรวดเร็วจริงๆ

ตอนที่ผู้ใหญ่ทั้งหลายกำลังเป็นห่วงเสี่ยวเป่าอยู่ เสี่ยวเป่าที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้ว

หลังจากตื่นจากฝันร้าย บนกายของเสี่ยวเป่าก็ไม่ได้ร้อนผ่าวจนทำให้คนตกใจขนาดนั้นอีกแล้วด้วย

มองเห็นเจียงสื้อสื้อที่อยู่ข้างเตียง กำลังวังชาก็ดีขึ้นไปด้วย

คราวนี้ความอ่อนแอที่อยู่บนกายค่อยๆ กลายเป็นรู้สึกได้ชัด เสี่ยวเป่ารู้สึกหิวข้าวเล็กน้อยแล้ว