ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 604 ลูกสาวของเขา
บทที่ 604 ลูกสาวของเขา
มือของเจียงสื้อสื้อปักไปมาท่ามกลางอากาศอันว่างเปล่า จากนั้นเธอก็สะดุ้งตื่นลุกขึ้นมานั่งบนเตียง
เธอจึงได้รู้ว่าฝันไป
เธอหายใจหอบเหนื่อย ความรู้สึกในใจอันว่างเปล่านั้นแผ่คลุมไปทั่วร่างกาย
สายตาของเธอมองไปที่เพดานห้อง เธอยกแขนขึ้นปาดเหงื่อที่ซึมเป็นเม็ดเล็กๆบนหน้าผาก
เมื่อหันมามองพบว่าเถียนเถียนกำลังนอนหลับอยู่ ความลังเลเมื่อครู่จึงค่อยๆจางหายไปจากดวงตา
แสงอาทิตย์สาดส่องลงมายังผิวอันบอบบางของเถียนเถียน ปากน้อยๆของเธอกำลังดูดนิ้วหัวแม่มือของตัวเองอย่างเอร็ดอร่อย
ท่าทางของเธอช่างน่ารัก ขจัดความไม่สบายใจของเจียงสื้อสื้อเมื่อครู่ออกไปจนหมด
ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา จากนั้นดึงนิ้วหัวแม่มือออกจากปากของเถียนเถียน
ฟองน้ำลายที่พ่นออกมาแตกออกกลางอากาศ
เถียนเถียนขมวดคิ้วแล้วลืมตาขึ้นมองด้วยความสะลึมสะลือ นัยน์ตาของเธอเหมือนกับมีหมอกปกคลุม จ้องมองดูเจียงสื้อสื้อ
“เถียนเถียนตื่นเถอะ เราไปดูพี่ชายที่โรงพยาบาลกันดีไหม？”
เจียงสื้อสื้อพูดจบก็อุ้มเถียนเถียนขึ้นมา
“ดีค่ะ！”
เดิมทีแม่หนูน้อยที่อารมณ์ไม่ค่อยดีนักเมื่อได้ยินว่าจะไปหาพี่ชาย แววตาของเธอก็เปลี่ยนไปทันทีแล้วรีบถีบผ้าห่มออกกระโดดลงมาจากเตียงอย่างอดใจรอไม่ไหว
ระหว่างนั้นเจียงสื้อสื้อได้ลงไปต้มโจ๊ก แต่แม่หนูน้อยไม่อยากคอยเวลาอีกต่อไป เธอคอยเร่งให้รีบออกจากบ้านอยู่ตลอดเวลา
หลังจากที่หวีผมและมัดรวบขึ้นมาเป็นทรงหางม้าให้เธอแล้ว เจียงสื้อสื้อก็หยิบอาหารและพาเธอเดินออกจากประตูไป
เมื่อมาถึงโรงพยาบาลประตูห้องคนไข้ถูกเปิดออก เด็กหญิงตัวเล็กๆรีบพุ่งตรงเข้าไปด้านใน
เมื่อมองเห็นเสี่ยวเป่าที่นอนอยู่บนเตียง แววตาของเธอก็เป็นประกาย
“พี่คะ หนูมาแล้วคิดถึงหนูไหม？”
เธอตะโกนออกมาประโยคหนึ่งจากนั้นก็กระโดดเข้าไปด้านใน
เสียงนั้นทำให้สองพ่อลูกที่อยู่ในห้องตกใจ จิ้นเฟิงเฉินมองเห็นร่างเล็กร่างใหญ่เดินตรงเข้ามา
สายตาของเขากวาดมองไปที่สองคนนั้น ก่อนที่รูม่านตาของเขาจะขยายกว้างราวกับตกอยู่ในภวังค์
วันนี้ทั้งสองแม่ลูกมัดผมหางม้า ผมของเจียงสื้อสื้อที่ยาวปกคลุมบ่าถูกเก็บขึ้นเผยให้เห็นลำคออันเรียวขาวของเธอ
เมื่อแสงแดดตกกระทบมาทำให้ใบหน้าของเธอมองไปแล้วช่างงดงามมากขึ้น
ส่วนเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนั้น ที่มีลักษณะเหมือนกับเธอ ดวงตากลมโตและริมฝีปากเล็กๆสีเชอรี่ เมื่อยิ้มขึ้นทำให้ดวงตาของเธอเหมือนกับพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวช่างหวานมากจริงๆ
เพียงแต่ว่าความเจ้าเล่ห์ที่แฝงอยู่ในดวงตานั้นต่างจากเจียงสื้อสื้อโดยสิ้นเชิง
เด็กหญิงตัวน้อยปีนขึ้นมาบนเตียงและเอาแก้มชนกับใบหน้าของเสี่ยวเป่า
เมื่อเปรียบเทียบทั้งสองคนแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็ประหลาดใจที่พบว่าเจ้าหนูน้อยคนนี้และเสี่ยวเป่ามีดวงตาและคิ้วที่เหมือนกับเขา
ความรู้สึกนี้กระทบกับหัวใจของเขา บางที……
เมื่อปีนขึ้นไปบนเตียง เจ้าหนูน้อยก็พบว่าเสี่ยวเป่าใส่สายน้ำเกลืออยู่
เมื่อนึกถึงตอนที่ตนเองเคยถูกใส่สายน้ำเกลือเมื่อก่อน ดวงตาของเธอก็แดงเรื่อแล้วทำท่าเป่าลมออกมาเพื่อไม่ให้เสี่ยวเป่าเจ็บปวด
“พี่คะ ถูกเข็มฉีดยาแทงเข้าไปมันเจ็บนะ เดี๋ยวเถียนเถียนเป่าให้จะได้ไม่เจ็บ”
“ขอบใจนะเถียนเถียน”
เมื่อเสี่ยวเป่าเห็นเจียงสื้อสื้อและเถียนเถียนเดินทางมาเยี่ยม ก็ดีใจเสียใจจนยิ้มไม่หุบ
“เถียนเถียนลงมาเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวจะไปทับสายน้ำเกลือของพี่เค้า”
เจียงสื้อสื้อวางกระติกน้ำร้อนลง จากนั้นหันไปพูดกับเจ้าหนูน้อย
เจ้าหนูน้อยคนนั้นพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง จากนั้นหันไปทางจิ้นเฟิงเฉินแล้วยื่นมือออกไปพูดว่า “แดดดี๊คะ อุ้มหน่อย”
รอยยิ้มของเธอ เต็มไปด้วยพลังอันชาญฉลาด
จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเด็กหญิงเป็นเวลานาน หัวใจของเขาเต้นรัว
เขาคำนวณเวลาดูแล้ว พบว่าตอนนั้นที่เจียงสื้อสื้อตั้งท้อง หากว่าเธอคลอดลูกออกมาก็น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเถียนเถียน！
เมื่อเขาคิดว่าเป็นดังนั้น จึงได้มองว่าเถียนเถียนเป็นลูกสาวของตัวเอง
ลำคอของเขาขยับเล็กน้อย เลือดทั่วร่างกายของจิ้นเฟิงเฉินกำลังสูบฉีด
ปลายนิ้วของเขาสั่นระริกและพยายามที่จะเก็บซ่อนความดีใจเอาไว้ เพื่อไม่ให้สองแม่ลูกตกใจ
เขามองไปยังมือน้อยๆที่ยื่นออกมานั้น ทำให้หัวใจของจิ้นเฟิงเฉินสั่น
เขาอุ้มเถียนเถียนขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ดวงตาเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น
วินาทีที่สัมผัสกับเถียนเถียน ทำให้หัวใจของเขาอ่อนโยนลง รู้สึกถึงความมหัศจรรย์บางอย่างที่ถ่ายทอดไปยังหัวใจของเขา
ปลายนิ้วมือของเขาเกร็งแน่น ในใจเต็มไปด้วยความสุขเมื่อมองดูเถียนเถียน ดวงตาของเขาเริ่มแดงขึ้น
ไม่ผิดแน่！เถียนเถียนเป็นลูกสาวของเขาแน่！
เขาอุ้มเธอไว้ในอ้อมอกไม่ยอมปล่อยมือออกด้วยความตื่นเต้นดีใจ
เถียนเถียนเองก็ชอบจิ้นเฟิงเฉินมาก เมื่อถูกเขากอดเธอก็ทำตัวเหมือนกับตัวสล็อต ที่เอาหน้าถูไถไปกับอ้อมกอดของจิ้นเฟิงเฉิน
ดวงตาของเธอกลอกไปมามองหาสิ่งที่น่าสนใจ
สายตาของเธอหยุดอยู่ที่กระดุมของจิ้นเฟิงเฉิน
“อันนี้มันสดใสมากสวยจังเลยค่ะ”
เถียนเถียนดึงกระดุมเสื้ออันงดงามของจิ้นเฟิงเฉินด้วยความประหลาดใจ สีหน้าของเจ้าหนูน้อยบ่งบอกว่าเธออยากได้
เด็กๆมักชื่นชอบสิ่งของที่เป็นประกาย
จิ้นเฟิงเฉินไม่พูดอะไรมาก เขารีบใช้มือทั้งสองข้างแกะกระดุมเม็ดนั้นออกแล้วใส่ไว้วางลงบนฝ่ามือของเธอ
เขาแสดงสีหน้าอันอ่อนโยนและพูดเบาๆว่า “เอาไปสิครับ”
“จริงเหรอคะ？”
เจ้าหนูน้อยแววตาเป็นประกายและเอนศีรษะมองดูจิ้นเฟิงเฉิน ท่าทางของเธอช่างน่ารักจริงๆ
เจียงสื้อสื้อเดินไปตักโจ๊กกลับมาและมองเห็นภาพตรงข้างหน้า
กระดุมสองเม็ดนั้นที่จิ้นเฟิงเฉินแกะออกมามองไปแล้วช่างงดงามฝีมือประณีตหรูหรา
อีกอย่างหนึ่งนั่นเป็นกระดุมที่แกะออกมาจากเสื้อของจิ้นเฟิงเฉิน เจียงสื้อสื้อไม่อยากจะจินตนาการถึงราคาของมันเลย
เธอรีบเอ่ยห้ามว่า “เถียนเถียนไม่ได้นะ”
เถียนเถียนได้ยินดังนั้นก็ตกใจ มือน้อยๆรีบหดกลับมาแล้วคืนของให้กับจิ้นเฟิงเฉิน
เธอมองไปยังเสี่ยวเป่าด้วยสายตาออดอ้อน แต่ว่าเสี่ยวเป่าเองจะทำอะไรได้ เขาไม่อาจขัดคำสั่งของหม่ามี๊
แต่ว่าจิ้นเฟิงเฉินกลับสนับสนุนเธอว่า “ไม่เป็นไรเอาไปเถอะ”
“คุณจิ้นคะ！” เจียงสื้อสื้อสีหน้าเป็นกังวลแล้วมองไปที่จิ้นเฟิงเฉินด้วยสายตาเคร่งขรึม
“ก็แค่กระดุมสองเม็ดเอง ผมยังมีอีกเยอะ ถือว่าเป็นของขวัญให้กับเถียนเถียนแล้วกัน คุณอย่าคิดมากไป”
จิ้นเฟิงเฉินพยายามต่อสู้เพื่อเถียนเถียน
เมื่อเขาพูดเช่นนั้นเจียงสื้อสื้อก็ไม่รู้จะห้ามอย่างไร จึงได้ปล่อยไปตามที่เขาพูด
เธอเดินถือโจ๊กที่ตักมาแล้วป้อนเสี่ยวเป่า
ส่วนจิ้นเฟิงเฉินนั้นก็กอดเถียนเถียนและเล่นกับเธออยู่ข้างๆ โดยที่เขาไม่รู้สึกรำคาญแม้แต่น้อย
อีกทั้งยังใช้น้ำเสียงแบบเด็กๆพูดคุยกับเธอเป็นบางครั้ง
ภายในห้องผู้ป่วยนั้น แสงแดดที่ส่องเข้ามาด้วยความสงบ ราวกับกลัวว่าจะไปทำร้ายความอบอุ่นของห้องนี้
ทันใดนั้นแม่จิ้นก็กลับเข้ามา ในมือของเธอถือผลไม้อยู่
เมื่อเดินเข้ามามองเห็นเจียงสื้อสื้อและลูกสาวเธอก็ตกตะลึง
“เสี่ยวเป่าดูสิ ย่าซื้ออะไรมา อ้าว！ สื้อสื้อกับเจ้าหนูน้อยนี่มาด้วยเหรอ！”
บนใบหน้าของเธอปรากฏรอยยิ้มอันใจดีออกมา
เจียงสื้อสื้อลุกขึ้นและทักทายกับแม่จิ้นว่า “สวัสดีค่ะคุณป้า”
“สวัสดีค่ะคุณย่า！”
เจ้าหนูน้อยที่อยู่บนตัวของจิ้นเฟิงเฉินเมื่อมองเห็นแม่จิ้นเดินเข้ามา เธอก็เรียกตามเสี่ยวเป่า
น้ำเสียงอันไร้เดียงสาและอ่อนโยนทำให้หัวใจของแม่จิ้นละลาย เธอมองดูเด็กน้อยคนนี้ด้วยความรัก
แม่จิ้นเดินตรงเข้าไปจับมือกับเจ้าหนูน้อยแล้วพูดว่า “ย่าจะไปหาผลไม้มาให้กิน เถียนเถียนชอบกินแอปเปิลหรือว่าอะไรดีคะ？”
“ชอบหมดเลยค่ะ！” เถียนเถียนยิ้มแล้วตอบ
“อืมงั้นก็ดี ย่าจะไปปอกมาให้เดี๋ยวนี้แหละ เอาเป็นผลไม้รวมมิตรแล้วกัน” แม่จิ้นพูดอย่างอ่อนโยน
เมื่อมองเห็นภาพตรงหน้านี้ เจียงสื้อสื้อก็ยิ้มออกมา
เธอรู้มาตลอดว่าพวกเขาทุกคนในตระกูลนี้ไม่มีใครคิดอะไรไม่ดีกับพวกเธอ ตรงกันข้ามพวกเขากลับเอาอกเอาใจทุกวิถีทาง ทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความปลื้มปีติยินดี