ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 612 หม่ามี๊ช่วยหนูด้วย

ในตอนที่เขากระโดดลงไปในสระน้ำนั้น ก็มีเงาดำๆผ่านแสงไป

คล้ายกับสิ่งต่างๆหายวับไปกับตา มีเสียงดังขึ้นมากมายหลายครั้ง

เจียงสื้อสื้อพอเห็นเถียนเถียนตกลงไปในน้ำ เธอก็กระโดดลงไปตามสัญชาตญาณ

ฝู่จิงเหวินห่างออกไปค่อนข้างจะใกล้ ลงน้ำไปก่อนจิ้นเฟิงเหวิน ทั้งสองคนกำลังทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อพุ่งไปหาเถียนเถียน

พอว่ายไปใกล้แล้ว ฝู่จิงเหวินได้กอดเถียนเถียนที่กำลังดิ้นรนต่อสู้ แล้วอุ้มเธอขึ้น

“เถียนเถียนไม่ต้องกลัว แดดดี๊อยู่นี่แล้ว!”

เด็กผู้หญิงตัวน้อยตกใจมาก ความสิ้นหวังพัวพันอยู่รอบฝู้จิงเหวิน ใบหน้าซีด

โผล่ขึ้นมาจากน้ำ เห็นฝู่จิงเหวินอุ้มเถียนเถียนไว้อยู่ จิ้นเฟิงเหวินก็ถอนหายใจออกมา

เขาหมุนตัวกลับ เตรียมจะว่ายขึ้นฝั่ง

โดยไม่ได้คาดคิดเขามองเห็นเจียงสื้อสื้อก็อยู่ในสระน้ำด้วย

ก็ทำให้ได้รู้ว่า หลังจากที่เขากระโดดน้ำลงไปแล้ว ได้ยินเสียงที่สามผ่านน้ำเข้ามาเขาไม่ได้จินตนาการไปเอง

เขารีบว่ายมุ่งไปทางเจียงสื้อสื้อ พอว่ายเข้าไปใกล้ๆก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เจียงสื้อสื้อว่ายน้ำได้ แต่ในขณะนี้กลับลอยขึ้นลงอยู่ในน้ำ

ตีแขนแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่กลับไม่มีท่าทีแปลกไปไม่เหมือนกับกำลงัว่ายไปข้างหน้า

ส้งหวั่นชีงที่อยู่บนฝั่งเห็นว่าเจียงสื้อสื้อขึ้นมาช้า คิดว่าเธอไม่รู้ว่าเถียนเถียนถูกฝู่จิงเหวินอุ้มขึ้นมาแล้ว เลยตะโกนไปทางเธอว่า “พี่สื้อสื้อ รีบขึ้นมาเร็ว เถียนเถียนปลอดภัยแล้ว”

เจียงสื้อสื้อที่จมอยู่ในน้ำได้ยินเสียงของส้งหวั่นชีงอย่างไม่ค่อยชัด

หลังจากได้ยินว่าเถียนเถียนปลอดภัยแล้ว เธอแสดงรอยยิ้มที่ซีดเผือดออกมา ความรู้สึกตกใจค่อยๆคลายลง

แต่ตอนนี้เธออยากจะบอกส้งหวั่นชีงว่าตัวเธอเองขึ้นไปไม่ได้ เมื่อกี้ลงมาเร็วมาก หลังจากว่ายไปสักพักก็พบว่าเท้าเป็นตะคริว

ดูเหมือนว่าร่างกายจะถูกดึงด้วยแรงมหาศาล ดึงเธอลงไปที่ก้นสระอย่างต่อเนื่อง

ความหนาวเย็นของน้ำกระตุ้นประสาทของเธอ เธอพยายามขึ้นสู่บนผิวน้ำ เพื่อให้ตัวเองได้หายใจ

ในตอนที่เธอกำลังจะขอความช่วยเหลือนั้น จู่ๆก็มีภาพลางแทรกเข้ามาในหัวของเธอ

เธอเห็นภาพสองสามภาพวิ่งผ่านไปมาอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงดังขึ้น ดังผ่านทะลุแก้วหูของเธอ

“ไปตายซะ เจียงสื้อสื้อเธอไปตายซะ!”

ตวาดใส่เธออย่างรุนแรงด้วยเสียงแห่งความโศกเศร้าอย่างที่สุด เสียงแหลมๆของผู้หญิงยังคงดังอยู่ในสมองของฉันตลอด ก่อตัวเป็นเสียงสะท้อน แทงลึกลงไปที่ก้นบึ้งของหัวใจ

อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกกลัวมากมายถูกโอบล้อมอยู่ในใจของเจียงสื้อสื้อ

ร่างกายรู้สึกถึงความหนาวเย็นและความสิ้นหวังซึมลึกเข้าไปถึงในไขกระดูก

เจียงสื้อสื้อลืมร้องขอความช่วยเหลือไปชั่วขณะ เธอช่างรู้สึกคุ้นเคยกับเสียงที่ได้ยิน

ราวกับว่าในอดีตอันแสนไกล เคยมีคนสาปแช่งเธออย่างนี้มาก่อน

เป็นใครกันแน่นะ?

เธอพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะคว้าใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น

แต่ในวินาทีต่อมา หัวของเธอก็ปวดราวกับว่ามันจะระเบิดออกมา ภาพที่เห็นก่อนหน้านี้ก็หายไปในทันที

ความแข็งแกร่งของร่างกายก็ค่อยๆหมดไป นิ้วเท้าที่เป็นตะคริวก็ขดตัวลง

จนเปลี่ยนรูปร่างไปหมด

แขนที่มีความเจ็บปวดเป็นสองเท่าค่อยๆหมดความต้านทานและกระแทกลงบนน้ำ

น้ำค่อยๆเข้าไปในโพรงจมูก ปาก และหูของเธอ ทำให้เธอสำลักจนหายใจไม่ได้

เจียงสื้อสื้อหลับตาลงอย่างเจ็บปวดทรมาน

เพราะไม่สามารถใช้พละกำลังได้ เจียงสื้อสื้อเหมือนกับฟองน้ำกำลังดูดน้ำ จมลึกลงไป ความรู้สึกหนาวเย็นโจมตีเข้ามาทีละน้อย ความรู้สึกของออกซิเจนที่ค่อยๆหายไปทำให้เธอรู้สึกสับสน

“สื้อสื้อ!”

ในขณะที่กำลังหลับตา เธอได้ยินเสียงคนกำลังเรียกเธอ เรียกด้วยเสียงที่แหลมคม

เมื่อได้ยินเสียงร้องราวกับจะขาดใจของคนๆนั้น ราวกับว่ากลัวว่าเธอจะตายไป

จับไปที่เปลือกตา เธอลืมตาให้มีช่องว่างเล็กน้อย

ในน้ำ เธอมองเห็นชายคนหนึ่งกำลังทุ่มเทในการว่ายน้ำมาหาเธอ

แสงและเงาตกกระทบลงบนร่างกายของเขาคนนั้น ร่างกายที่เลือนรางของเขาก็ค่อยๆชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

ท่าทีที่ไม่ลังเลนั้น ทำให้เธอชะงักไปเล็กน้อย

การค้นหาหัวใจดวงนั้น ทำให้หัวใจสงบลงอย่างลึกลับ

เธอรู้ว่ามีใครบางคนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยเธอ เธอใช้แรงเฮือกสุดท้ายยื่นมือออกไปหาชายคนนั้น

นิ้วมือที่ขาวหมดจดกางออกอย่างอ่อนแรง ร่างกายจมลงไปเล็กน้อย

แรงดันน้ำดึงออกซิเจนออกไปทั้งหมด ดวงตาของเจียงสื้อสื้อมืดมน จนในที่สุดก็ได้หมดสติไป

นอกจากนี้ยังทำให้คนบนฝั่งตระหนักได้ว่าเจียงสื้อสื้อกลัวการจมน้ำ เหตุการณ์วุ่นวายขึ้นมาในทันที

ร่างของจิ้นเฟิงเฉินและเจียงสื้อสื้อหายไปจากผิวน้ำ จิ้นเฟิงเหรากระโดดอย่างกระวนกระวาย

“ทำไมยังไม่ขึ้นมาล่ะ?”

เสี่ยวเป่าที่อยู่ข้างๆตกใจจนสั่นไปหมด น้ำตาไหล ดิ้นรนที่จะวิ่งไปทางสระน้ำ

“หม่ามี๊ ช่วยหม่ามี๊ของผมด้วย”

“เสี่ยวเป่า หนูใจเย็นๆก่อน พวกเรารอก่อน”

ส้งหวั่นชีงรีบคว้าเสี่ยวเป่าเอาไว้เพื่อไม่ให้วิ่งลงไป ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความกังวลเช่นกัน

รอกันอีกสักพัก ในสระน้ำก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหว ส้งหวั่นชีงก็รอไม่ไหวแล้ว ได้พูดกับจิ้นเฟิงเหราว่า “เฟิงเหรา ไม่เช่นนั้นคุณลงไปดูสักหน่อยเถอะ”

ฝู้จิงเหวินที่อุ้มเถียนเถียนมาถึงฝั่ง พูดว่า “ผมไปเอง พวกคุณดูแลเถียนเถียนให้ดี”

ส้งหวั่นชีงได้ยินดังนั้นก็รีบจับเถียนเถียนไว้ และดูสถานการณ์

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เพิ่งดื่มน้ำและไอไปเล็กน้อย โชคดีที่ไม่มีอะไรร้ายแรง

ฝู้จิงเหวินหันหลังกลับไป ดวงตาของเขาหม่นลงเล็กน้อย ที่จะต้องลงไปหาคน

ในตอนนี้เองน้ำที่เงียบสงบจู่ๆก็กระเซ็นขึ้นมา

จิ้นเฟิงเฉินกำลังอุ้มเจียงสื้อสื้อขึ้นมาจากผิวน้ำ กำลังเดินมาทางนี้

ผมสีดำสนิทยังคงมีน้ำหยดลงมาอย่างไม่หยุด ตกลงไปในน้ำและก่อตัวเป็นระลอก

ใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉินตึงเครียด แต่ดวงตาของเขายังคงจ้องมองไปยังคนที่เขาอุ้มไว้ ดูตึงเครียด