ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 627 พวกเขาจะต้องตายทั้งเป็น

จากนั้น สีหน้าของเถียนเถียนก็แย่เรื่อยๆ

เธอยืดเท้ากลางอากาศ แล้วดิ้นรนอย่างแรง ตกใจจนร้องไห้เสียงดังกว่าเดิมอีก “ไม่เอาค่ะ ไม่อยากไป!”

เจียงสื้อสื้อรีบปลอบใจหนูน้อย “ได้ๆ ๆ เราไม่ไปแล้ว พวกเราไปร้านขนมหวานกันดีกว่า”

เจ้าหนูที่ร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเธอก็หยุดดิ้นอย่างกะทันหัน

เธอมองไปที่เจียงสื้อสื้อพร้อมน้ำตา “จริง….จริงเหรอคะ?”

“อืม เพื่อเป็นการชดเชยความเจ็บปวดที่ก้นของหนูไงคะ”

เจียงสื้อสื้อมองดูสายตาที่เป็นประกายของสายน้อยแล้วพูดอย่างขบขัน

เธอรู้ดีว่าวิธีนี้ได้ผลดีที่สุด

เมื่อเธอได้ยินคำว่าของหวาน เธอก็เลิกงอแงทันที

ไม่นาน เธอแต่งตัวให้เถียนเถียนเรียบร้อยแล้ว เจียงสื้อสื้อก็อุ้มเธอเดินออกมาจากบ้านของตระกูลฝู้แสงแดดส่องผ่านรอยแยกบนยอดไม้และตกลงบนตัวสองแม่ลูกนี้ ทั้งสองคนคุยกันอย่างสนุกสนานและเดินไปขึ้นรถเมล์

เจียงนวลนวลเห็นเจียงสื้อสื้ออุ้มหนูน้อยออกมา เธอก็รีบตามพวกเธอไปทันที

เธอจ้องมองเถียนเถียนและพบปัญหาบางอย่าง

ทำไมเด็กคนนี้ ถึงได้หน้าตาเหมือนเจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินขนาดนี้? มันทำให้หัวใจของเธอเต้นอย่างแรง

เธอย้อนคิดกลับไปเมื่อสามปีก่อน เจียงนวลนวลนึกขึ้นมาได้ว่าตอนที่เธอผลักเจียงสื้อสื้อตกลงไปในทะเล เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ จากนั้นเธอก็เหงื่อแตกทันที เธอจ้องมองแผ่นหลังของหนูน้อย จนแทบจะจ้องเห็นกระดูกแล้ว

เด็กน้อยคนนี้ก็โชคดีนะ ไม่คาดคิดว่าเธอจะรอดชีวิตพร้อมกับเจียงสื้อสื้อมาได้!

เธอรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

เจียงนวลนวลครุ่นคิด แล้วเอามือไปลูบที่ท้องของตนอย่างไม่รู้ตัว

เขาอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเด็กที่ยังไม่เกิดของเขาด้วยความเจ็บปวด

สภาพร่างกายของเธอในตอนนี้ มันคงเป็นไปไม่ได้หากเธอคิดจะมีลูกอีกครั้ง

ทำไม สิ่งที่เธอต้องการ เจียงสื้อสื้อกลับได้ไปทั้งหมดเลย!

ตอนนี้ เจียงนวลนวลเกลียดชังเจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉินมากยิ่งขึ้น

สายตาของเธอจับจ้องไปที่หนูน้อย พอนึกขึ้นได้ว่านี่คือลูกสาวของจิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อ เธออยากจะพุ่งเข้าไปกรีดหน้าหนูน้อยคนนี้อย่างมาก

ความคิดอาฆาตผุดขึ้นมาในใจของเธอ หากบุตรสาวของพวกเขาตายไป แล้วเจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินคงจะรู้สึกตายทั้งน่ะสิ!

ความคิดเช่นนี้ทำให้เจียงนวลนวลเดินตามสองแม่ลูกเจียงสื้อสื้อที่เซ็นทรัล สแควร์

“เค้ก”

พอหนูน้อยเห็นร้านขนมหวาน น้ำลายของเธอเกือบจะไหลออกมา เธอพยายามดิ้นจะลงจากพื้น แล้ววิ่งเข้าไปเอง

เจียงสื้อสื้อรีบเดินไปที่ประตูร้านอย่างรวดเร็ว จึงจะปล่อยเธอลงมา

มีหน้าต่างกระจกกั้นไว้ เจียงนวลนวลเดินวนไปมาอยู่ด้านนอกร้าน คิดจะฉวยโอกาสลักพาตัวหนูน้อยออกไป

ทันใดนั้นเจียงสื้อสื้อมีรู้สึกว่ามีคนจ้องมองเธออยู่

เธอรู้สึกไม่สบายตัวอย่างมาก เธอรู้สึกคุ้นเคยกับความรู้สึกนี้

เธอหรี่ตาลงแล้วมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง

เจียงนวลนวลรีบก้มหน้าลงอย่างร้อนรน แล้วหลบไปอยู่ด้านหลังของเสา แล้วหายใจหอบๆ

เจียงสื้อสื้อหาคนที่จ้องมองเธอไม่เจอ จึงทำสีหน้าตึงเครียดอย่างงุนงง

“หม่ามี๊คะ หนูอยากกินอันนี้ค่ะ”

เสียงของหนูน้อยดึงความสนใจของเธอกลับมา

เจียงสื้อสื้อเรียกพนักงานมา ให้เธอห่อขนมชิ้นนั้น

จากนั้น หนูน้อยก็นั่งกินอยู่ในร้านจนอิ่ม แล้วแสดงสีหน้าพึงพอใจออกมา

เจียงสื้อสื้อรู้สึกเอะใจกับความรู้สึกแปลกๆ ที่ตนได้สัมผัส เธอไม่มีกะจิตกะใจกินอะไรทั้งนั้น เธอจ้องมองรอบๆ อย่างระแวง

จากการที่เคยมีประสบการณ์หนูน้อยหายตัวไป ครั้งนี้เจียงสื้อสื้อระวังอย่างมาก แม้แต่ไปเข้าห้องน้ำเธอก็พาเถียนเถียนไปด้วยเช่นกัน

เจียงนวลนวลไม่มีโอกาสลงมือเลย ได้แต่กังวลอยู่ด้านนอกของร้าน

หลังจากออกมาจากร้านขนมหวานแล้ว ตอนแรกเจียงสื้อสื้ออยากพาเถียนเถียนกลับบ้าน แต่โปสเตอร์โฆษณาที่อยู่ข้างทางดึงดูดความสนใจของหนูน้อยไป

เธอมองไปที่ปราสาทในภาพ และตาเป็นประกาย ไม่สามารถเดินต่อไปได้

บนโปสเตอร์นั้นเป็นภาพของปราสาทแห่งความซุกซนที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียง เป็นสวนสนุกสำหรับเด็กเล็ก

ไม่น่าแปลกใจเลยที่หนูน้อยจะถูกมันดึงดูดไป

เจียงสื้อสื้อเห็นสีหน้าที่ปรารถนาของหนูน้อยแล้ว ก็ก้มตัวลงแล้วถามเธออย่างขบขันว่า “อยากไปเหรอคะ”

“ได้ไหมคะ?”

เธออมนิ้วไว้ และกะพริบตาคำๆ ที่เป็นประกายของเธอ

“ยังมีเวลาอีก ถ้าหนูอยากไปเราก็ไปเล่นกันเถอะ” เจียงสื้อสื้อตอบ

เธอคิดถึงที่ช่วงนี้เถียนเถียนอยู่แต่ในบ้าน เธอเองก็ไม่ค่อยได้อยู่เป็นเพื่อนเธอเท่าไหร่ เธอจึงตอบตกลง

“เย้! หม่ามี๊ดีที่สุดเลยค่ะ”

เธอหอมแก้มของเจียงสื้อสื้อ จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมาทันที

สองแม่ลูกจึงเดินกลับไป และเดินไปทางปราสาทแห่งความซุกซน

“ตั๋วสองใบค่ะ ขอบคุณค่ะ”

เธอซื้อตั๋วสองใบที่ช่องขายตั๋ว เจียงสื้อสื้ออุ้มหนูน้อยไว้แล้วเดินเข้าไปในปราสาทซุกซน

เถียนเถียนเห็นสิ่งก่อสร้างที่หลากสี เธอตื่นเต้นขึ้นมาในทันที

“หม่ามี๊คะ เถียนเถียนอยากเล่นสไลเดอร์อันนี้ค่ะ”

ด้านในนั้นมีคนอยู่จำนวนมาก ล้วนเป็นผู้ปกครองที่พาลูก ๆ มาเที่ยวเล่น

“ได้ค่ะ รอเด็กๆ ด้านบนลงมาก่อนแล้วเราค่อยขึ้นไปนะคะ”

เจียงสื้อสื้อยิ้ม แล้วพาหนูน้อยไปเข้าแถว เมื่อถึงคิวพวกเธอแล้ว เธอก็อุ้มหนูน้อยแล้วเดินขึ้นไปบนสไลเดอร์

หลังจากปรับท่านั่งแล้ว เธอก็โอบหนูน้อยจากด้านหลังไว้ หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองคนก็เลื่อนลงมาจากด้านบน

“อ๊า! อ๊า อ๊า”

สาวน้อยโบกแขนไปมาอย่างตื่นเต้น รู้สึกได้ถึงการร่อนลงสู่พื้นในพริบตา หลังจากนั้นแววตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นมาทันที

ความเร็วที่มาพร้อมลมมันน่าตื่นเต้นมาก!

หนูน้อยเขย่าแขนของเจียงสื้อสื้อและหัวเราะคิกคัก “หม่ามี๊ มันสนุกมากค่ะ เล่นอีกหนึ่งรอบได้ไหมคะ เล่นอีกหนึ่งรอบเถอะนะคะ”

อันที่จริงแล้วสไลเดอร์ของเด็กนั้นค่อนข้างแคบสำหรับเจียงสื้อสื้อ

แต่พอเห็นดวงตาที่เป็นประกายของลูกสาวแล้ว เจียงสื้อสื้อก็พยักหน้า แล้วกอดหนูน้อยไว้ด้วยความอดทน แล้วเลื่อนลงไปอีกครั้ง