ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 643 เธอเป็นภรรยาของฉัน

หลังจากกลับถึงบ้าน เสี่ยวเป่าเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง และล็อกประตูอย่างแน่นหนา

ร่างเล็กนั่งยองๆอยู่หน้าประตู โอบสองมือกอดตัวเอง

วิธีนี้เท่านั้นที่จะสามารถทำให้ตัวเองรู้สึกปลอดภัยได้

มองไปทางเตียง ยังมีตุ๊กตาของเถียนเถียนที่ทิ้งไว้เมื่อไม่กี่วันก่อน เป็นของขวัญที่เขามอบให้เถียนเถียน

เพราะรีบมากก็เลยลืมเอาไปด้วย ตอนนี้ดูแล้วคงไม่มีโอกาสที่จะส่งมอบมันได้อีก

ทำไมสิ่งต่างๆที่พัฒนาไปในทิศทางที่ดี ตอนนี้มันกลับแปรเปลี่ยนเป็นโหดร้ายแบบนี้

แม่จิ้นสังเกตว่าสภาพอารมณ์เด็กน้อยของเธอไม่ค่อยดีนัก แต่ไม่ว่าเธอจะเคาะประตูของเสี่ยวเป่าอย่างไรก็ไม่มีเสียงตอบรับจากข้างในแม้เพียงเล็กน้อย

มีเพียงเสียงสะอื้นเพียงแผ่วเบา

จิ้นเฟิงเฉินก็เป็นเช่นเดียวกับเสี่ยวเป่า ขังตัวเองไว้ในห้องทำงาน ไม่ไปบริษัท และไม่ออกมา

แม่จิ้นรู้สึกเจ็บปวด สถานการณ์ของสองพ่อลูกในตอนนี้ทำให้ใจเป็นกังวล

“เหล่าจิ้น จะทำอย่างไรดี นานไปสองคนนี้จะป่วยเอานา!” แม่จิ้นเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นด้วยความรู้สึกกังวลใจ

“เธอคิดว่าลูกจะฟังฉันกับเธอไหม? ตอนนี้วิธีแก้เดียวคือต้องให้สื้อสื้อมาปรับ ไม่งั้นก็ไม่มีทาง”

สำหรับสถานการณ์ของสองพ่อลูก พ่อจิ้นก็กังวลมากเช่นกัน แต่ตอนนี้เขาทำได้แค่ปลง

ในเวลานี้บรรยากาศในครอบครัวฝู้ก็ตกต่ำลงมากเช่นกัน เจียงสื้อสื้อกลับบ้านด้วยจิตใจที่สับสน ภายในหัวเต็มไปด้วยสภาพจิตใจของสองพ่อลูกที่ได้รับบาดเจ็บ

เมื่อวันก่อนข่าวสารที่จิ้นเฟิงเฉินและเสี่ยวเป่าส่งมา ไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้รับมัน แต่เธอไม่รู้ว่าจะคุยกับพวกเขาอย่างไร

ท้ายที่สุดความจริงเป็นเรื่องที่โหดร้าย

เสี่ยวเป่าเชื่อเธอและไว้ใจเธอมากและสุดท้ายเธอก็ทำร้ายเสี่ยวเป่า

ทุกครั้งที่นึกถึงดวงตาที่ตกตะลึงของเสี่ยวเป่าหัวใจของเจียงสื้อสื้อก็เจ็บมากจนแทบหายใจไม่ออก

เธออยากจะรีบพุ่งไปอยู่ต่อหน้าของพ่อลูกตระกูลจิ้นและบอกพวกเขาว่าเธอไม่ต้องการแต่งงาน เธอไม่อยากเป็นสะใภ้ของตระกูลฝู้

แต่ตอนนี้ไม่มีที่ว่างให้กลับไปแล้ว

เถียนเถียนอยู่ข้างกายเจียงสื้อสื้ออย่างเชื่อฟัง เธอถือของขวัญที่เสี่ยวเป่ามอบให้เธอก่อนหน้านี้ เธอรู้ว่าอารมณ์ของหม่ามี๊ไม่ดี

อยากแอบติดต่อกับพี่ชายอย่างลับๆ ทว่าหม่ามี๊ไม่ได้ให้โทรศัพท์เธอมาอีก ดังนั้นเถียนเถียนเลยใจคอเหี่ยวแห้ง

เมื่อฝู้จินเหวินกลับมาจากข้างนอก เขาเห็นเจียงสื้อสื้อจ้องมองโทรศัพท์ด้วยสายตาว่างเปล่า

หน้าจอโทรศัพท์แสดงภาพของเสี่ยวเป่าและเธอ เจียงสื้อสื้อมองไปที่หน้าจออย่างนิ่งๆ

ตั้งแต่วันที่เธอรับปากทำตามคำของแม่ฝู้ เธอก็ไม่มีความสุขอีกเลย

อารมณ์ของเธออึมครึมอยู่เสมอ ฝู้จินเหวินเห็นทั้งหมดนี้ผ่านสายตาของเขา

เขารู้ว่างานแต่งงานครั้งนี้ไม่ได้เป็นไปโดยความสมัครใจของเจียงสื้อสื้อ

แต่ภายในใจของเขาก็ยังคงเห็นแก่ตัวที่จะอยากครอบครองเธอเอาไว้

การติดต่อกับพ่อลูกตระกูลจิ้นในไม่กี่วันมานี้เกือบทำให้เขาเสียเธอไปแล้ว ดังนั้นถึงแม้เขาจะใช้วิธีที่น่ารังเกียจมาก เขาก็จะไม่ยอมปล่อยมือ

เถียนเถียนเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียง ออกมาจากข้างกายของเจียงสื้อสื้อ ก่อนร้องออกมา “คุณพ่อ”

ฝู้จินเหวินก้มลงกอดเด็กหญิงตัวเล็ก เขาหยิบเค้กที่นำมาจากห้องครัว ก่อนพูดเสียงเบา “เถียนเถียน เดี๋ยวไปเยี่ยมคุณย่าที่โรงพยาบาลกันนะลูก คุณย่าคิดถึงหนูมาก”

เมื่อมีเค้กอยู่ตรงหน้า เด็กหญิงก็ลืมเรื่องราวน่าปวดหัวทันที พลางถามอย่างไร้เดียงสา “งั้นหม่ามี๊จะไปกับหนูไหม?”

ฝู้จินเหวินส่ายหน้าทันทีเมื่อได้ยิน “หม่ามี๊ไม่ค่อยสบาย คุณปู่จะมารับหนู พ่อจะดูแลหม่ามี๊ที่บ้านเอง”

“อืม โอเคค่ะ”

เถียนเถียนตอบรับเสียงต่ำ ก่อนจะลงมาจากอ้อมแขนของฝู้จินเหวิน

หลังจากนั้นไม่นาน พ่อฝู้ก็กลับมารับเถียนเถียนไป เหลือเพียงฝู้จินเหวินและเจียงสื้อสื้อภายในบ้านตระกูลฝู้

ฝู้จินเหวินมาพร้อมกับนมหนึ่งแก้วก่อนจะส่งให้เจียงสื้อสื้อ

“สื้อสื้อ ดื่มอะไรหน่อยเถอะ วันนี้ที่โรงพยาบาลคุณไม่ทานอะไรเลย ระวังร่างกายด้วย”

…

สงบเงียบ

เจียงสื้อสื้อเป็นเหมือนตุ๊กตาที่ไร้วิญญาณ เธอเอาแต่นั่งเหม่อ มองไปยังรูปถ่ายในโทรศัพท์

เมื่อเป็นแบบนี้ฝู้จินเหวินก็ถอนหายใจอย่างหนัก เมื่อรู้ว่าตอนนี้เจียงสื้อสื้อคงจะไม่ฟังในสิ่งที่เขาพูด ดังนั้นจึงจำใจต้องออกไปก่อน

การปล่อยให้เธอยอมรับความจริงอย่างช้าๆ จึงเป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้

เสียงปิดประตูทำให้เจียงสื้อสื้อกลับมาได้สติ ภาพเวลาที่ใช้ร่วมกับพ่อลูกตระกูลจิ้นฉายผ่านมโนภาพในหัว

ตอนนั้นเธอมีความสุขมาก มีความสุขจริงๆ

แต่สิ่งดีๆ มักจะเหมือนฟองสบู่ แตกสลายไปด้วยการจิ้มเพียงครั้งเดียว

ยิ่งไปกว่านั้นคืนวันเหล่านั้นราวกับถูกขโมยไป

เธอโอบศีรษะอย่างเจ็บปวด มีเพียงหยดน้ำตาที่ร่วงหล่นลงมาไหลเปียกลงบนเสื้อเชิ้ต

ในขณะนี้ ตระกูลจิ้น จิ้นเฟิงเฉินเดินโต๋เต๋ออกมาจากห้องทำงาน

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเลือดสีแดงและมีตอซังปรากฏขึ้น

พ่อจิ้นและแม่จิ้นรีบก้าวไปข้างหน้า เมื่อเธอเห็นท่าทางซีดเซียวของลูกชายแม่จิ้นรู้สึกเป็นทุกข์อย่างบอกไม่ถูก

เธออดไม่ได้ที่จะเกลี้ยกล่อม “ลูกชาย พวกเราวางมือดีไหม สื้อสื้อกับพวกเราไม่มีวาสนาต่อกัน ลูกทรมานตัวเองแบบนี้ แม่กังวลมากเลยนะ”

พ่อจิ้นพูดเสริม “ใช่แล้ว เฟิงเฉิน ในเร็ววัน สื้อสื้อจะกลายเป็นภรรยาของคนอื่น พวกเราไม่มีทางที่จะแก้ไขความจริงข้อนี้ได้ ทำได้เพียงแค่ยอมรับ”

แม้เขาจะรู้ว่าพูดแบบนี้มันโหดร้าย แต่พ่อจิ้นก็ไม่อยากเห็นจิ้นเฟิงเฉินยิ่งจมยิ่งลึกไปมากกว่านี้

แต่อย่างไรจิ้นเฟิงเฉินยังคงกล่าวเสียงแข็งว่า “เธอเป็นภรรยาของผม เป็นแม่ของเสี่ยวเป่า แถมตอนนี้พวกเรายังมีเถียนเถียน ความจริงข้อนี้มันก็เปลี่ยนไม่ได้”

เขาจะปล่อยให้เธอเป็นภรรยาของคนอื่นได้อย่างไร? เขาทำไม่ได้ ให้ตายยังไงเขาก็ไม่ปล่อย…