ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 650 เด็กนอกสมรสที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า

“ขอโทษจริงๆนะคะ อยากจะด่าฉันก็ด่าเลย เรื่องนี้ฉันผิดเอง มือฉันมันเงอะงะ ฉันตกใจมากที่คุณลุกขึ้นยืน มือเลยไปโดนแก้วของคุณเข้า”

ในความตื่นตระหนก เธอยังพูด “ข้อเท็จจริง” ออกมาได้

เจียงสื้อสื้อฟังพลางมีหมอกหนาทึบแห่งความโมโหปกคลุมทั่วดวงตา

เห็นได้ชัดว่าAdelineต้องการยืมมือของแรงสาธารณชนมาทำให้เธอโกรธสินะ

เธอจะพูดขอโทษอย่าง “จริงใจ” อย่างไรเสีย ถ้าหากเธอไม่ยอมรับ เกรงว่าจะถูกพูดว่าไม่ยอมจบยอมสิ้น

เจียงสื้อสื้อหยิบกระดาษเช็ดมือที่บริกรส่งมาให้เช็ดคราบน้ำบนชุด

จากนั้นเธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายด้วยแสงความเย็นเยียบ

ราวกับหิมะบนภูเขาสูงตระหง่าน เธอก้าวเข้าไปหาAdeline

ทันใดAdeline ก้าวเดินถอยไปข้างหลัง คาดไม่ถึงว่าจะหายใจไม่ออกเล็กน้อย

ทำไมจู่ๆกลิ่นอายของผู้หญิงคนนี้ถึงเปลี่ยนรุนแรงได้?

เจียงสื้อสื้อพูดอย่างเฉยเมยว่า “Adeline ถ้าหากคุณรู้สึกขอโทษจริงๆ ควรจะทำอะไรสักอย่าง ไม่ใช่ยืนเฉยๆไม่ส่งแม้แต่กระดาษมาให้ฉัน”

คำพูดเมื่อครู่ทำให้ใบหน้าที่ภาคภูมิใจของAdeline ยิ้มไม่ออกอีกต่อไป

คิดไม่ถึงว่าเจียงสื้อสื้อจะทำให้เธออับอายต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก

แค่คำพูดไม่กี่คำก็ทำให้เธอกลายเป็นคนที่ไม่ได้รับการอบรมมามากพอ

ใบหน้าเธอพลันร้อนผ่าว Adelineได้ยินเสียงซุบซิบวิพากษ์วิจารณ์ของคนโดยรอบ แทบจะมุดดินหนีไป ทั้งอับอายทั้งโมโห

เธอจิกเล็บเข้าไปในกำมือ Adelineจ้องไปยังเจียงสื้อสื้อด้วยความโกรธ

แต่เมื่อเจียงสื้อสื้อพูดจบ เธอก็ไม่ได้พูดฉอดๆขึ้นมาอีก

เธอไม่สนใจคนอื่นอีกต่อไป ก้าวขาเรียวยาวเดินออกไปทางห้องน้ำ

เจียงสื้อสื้อถือชายกระโปรงไว้ในมือ เดินไปทางห้องน้ำอย่างไม่เร็วไปแต่ก็ไม่ช้าเกิน แผ่นหลังที่หายลับไปดูถือดีและยโส เธอไม่มีความจนตรอกเลยสักนิด

ในทางกลับกัน Adelineถูกบางคนวิจารณ์ว่าเจียงสื้อสื้อตกเป็นเป้าหมายของเธอหรือไม่ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

แต่ทว่าสิ่งเหล่านี้ยิ่งกระตุ้นความไม่พอใจของเธอที่มีต่อเจียงสื้อสื้อมากขึ้นไปอีก ความขุ่นเคืองจางๆ ก็ปรากฏขึ้นในแววตา

เธอหันหลังอย่างโกรธแค้น เมื่อกลับมายังอาณาบริเวณของตัวเอง เธอจึงลากหญิงชั้นสูงมาไม่กี่คน

หลังจากพูดคุยกับพวกเธอเสร็จ ใบหน้าของคนเหล่านั้นก็แสดงความโกรธออกมาเช่นกัน

“คุณจิ้น?”

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินกำลังพูดคุยอยู่กับผู้คน สายตาก็เหลือบไปเห็นร่างของเจียงสื้อสื้อเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

การก้าวย่างของเธอจากช้าเปลี่ยนไปเร็ว เอาแต่ก้มหน้ามองอะไรบางอย่าง

จิ้นเฟิงเฉินเลิกคิ้วอย่างอดไม่ได้ มองจ้องไปทางนั้นอย่างใจลอย คนข้างๆเรียกให้เขาหลุดจากภวังค์

“ขออภัยครับ ไม่ทราบเมื่อกี้พูดถึงอะไรอยู่ ผมฟังไม่ถนัด รบกวนช่วยพูดอีกรอบ”

จิ้นเฟิงเฉินถอนสายตาออก เขาระงับความต้องการฮึกเหิมที่จะไปหาเจียงสื้อสื้อ

ทางนี้ เมื่อเจียงสื้อสื้อเข้าไปในห้องน้ำ ความเย็นชาในดวงตาก็ค่อยๆจางหายไป

เธอวักน้ำขึ้นมาด้วยมือของเธอ ก่อนพรมมันเบาๆ ลงบนรอยที่เปื้อน แล้วถูช้าๆเพื่อทำความสะอาด

โชคดีที่วันนี้เธอสวมชุดสีเข้ม หลังจากล้างด้วยน้ำล้างแล้วมันก็มองเห็นไม่ค่อยชัดนัก

แต่ ประสบการณ์งานเลี้ยงในวันนี้เป็นอะไรที่แย่มาก

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจ เธอตั้งใจที่จะอยู่ในห้องน้ำสักครู่ รอจนกว่าเสื้อผ้าจะแห้งแล้วค่อยออกไป

แต่อีกหนึ่งนาทีต่อมา Adelineก็เข้ามาพร้อมกับคนกลุ่มหนึ่ง ทันใดเส้นประสาทของเจียงสื้อสื้อก็เหมือนจะตึงเครียดขึ้นมา

เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่มีความเป็นมิตร เจียงสื้อสื้อต้องการออกไปจากที่นี่

แต่ทันทีที่เธอขยับ Adelineก็ส่งสัญญาณให้คนเข้ามาขวางเธอเอาไว้

เมื่อเห็นเธอไม่จบไม่สิ้นเสียที เจียงสื้อสื้อก็อดปวดหัวไม่ได้ ก่อนมองไปที่Adelineอย่างเย็นชา

“Adeline คุณคิดจะทำอะไร?”

“ก็ไม่ได้จะทำอะไร ก็แค่จะระลึกถึงเรื่องเก่าๆ ไม่ต้องตกใจไป” Adelineอารมณ์ดุร้ายอย่างเห็นได้ชัด เอื้อมมือจะไปสัมผัสเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อยกมือห้ามมือที่ยื่นมาของเธอ “ฉันจำได้ว่าความสัมพันธ์ของเราไม่ได้สนิทอะไรกันขนาดนั้น ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”

เมื่อพูดจบ เจียงสื้อสื้อก็ไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับAdelineอีก เธอหมุนตัวคิดจะกลับไป

Adelineขวางเธอไว้ และพูดอย่างไม่เป็นมิตรว่า “แต่ฉันมี”

ในตอนนี้ มีคนทำความสะอาดออกมาจากห้องน้ำ ใบหน้าหวาดกลัวเมื่อเห็นพวกเธอล้อมรอบเจียงสื้อสื้อ

“มองอะไร ยังไม่ไปอีก!”

Adelineยังคงตามมาเอะอะโวยวายใส่ มองไปทางคนทำความสะอาดด้วยความรังเกียจ

คนทำความสะอาดตกใจกลัว ก่อนจะออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นประตูในห้องน้ำก็ถูกผลักออกโดยคนข้างๆสองสามคนของAdeline เมื่อยืนยันแล้วว่าในห้องน้ำไม่มีใคร จึงหันไปพยักหน้าให้Adeline

ฉากนี้ทำให้เจียงสื้อสื้อนึกถึงฉากทะเลาะกันของนักเรียนมัธยมต้นทันที ในใจปกคลุมไปด้วยความไม่รู้จะทำอย่างไร

“ที่คุณเป็นแบบนี้ก็เพราะฉันกับจิ้งเหวินจะแต่งงานกัน? ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ เรื่องที่ฉันจะแต่งงานกับเขา… …”

มันก็ไม่แน่

ตอนนี้เจียงสื้อสื้อก็เหมือนน้ำน้อยที่ย่อมแพ้ไฟ และเธอก็รู้ว่าทำไมAdelineถึงมาหาเรื่อง ยิ่งคิดอยากจะอดทนอธิบายให้Adelineฟัง

นั่นเป็นเพียงเพราะสัญญาใกล้ตายของแม่ฝู้ ไม่จำเป็นต้องนับ แถมเธอยังไม่ได้คิดอยากจะแต่งงานกับฝู้จินเหวิน

แต่คำพูดของเธอ ก็เหมือนแทงทะลุแผลเป็นในใจของAdeline

เมื่อคิดว่าเจียงสื้อสื้อกำลังเยาะเย้ย ใบหน้าของAdelineก็ดูน่าเกลียดขึ้นมาทันที

เธอตะโกนขึ้นมาเสียงดัง “เธอมันเป็นคนยังไงกัน? อยู่ที่นี่คุยโวโอ้อวดกับฉัน? คิดว่าได้แต่งงานกับจิ้งเหวินแล้วมันเยี่ยมยอดนักหรือไง? อย่าลำพองใจไปหน่อยเลย คนนอกใครๆเขาก็รู้ว่าเธอมันคือนังผู้หญิงแพศยาไม่มีหัวนอนปลายเท้า อยากจะตบแต่งเข้าตระกูลฝู้ ฝันไปเถอะ!”