ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 670 ห้ามหยุดจนกว่าจะหาเจอ!

หัวของจิ้นเฟิงเฉินกำลังจัดการเคลียร์ความรู้สึกนึกคิดอย่างรวดเร็ว แล้วก็จ้องมองไปที่จื่อเฟิง

จื่อเฟิงใจสั่น จิ้นเฟิงเฉินสายตาเฉียบแหลมมาก แววตานั้นทำให้เธอตื่นตระหนก

เธอพยายามตั้งสติให้นิ่ง พยายามควบคุมตัวเองให้สงบและพูดว่า “ครั้งที่แล้วเธอป่วย อาการร้ายแรงมาก ฉันกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป ก็เลยส่งเธอไปโรงพยาบาล”

จิ้นเฟิงเฉินเคยบอกแล้วว่า เจียงนวลนวลจะตายไม่ได้ เขาต้องการให้เธอมีชีวิต มีชีวิตแบบตายทั้งเป็น

พึ่งจะพูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็มองเธอด้วยสายตาที่เยือกเย็น

จื่อเฟิงกัดฟันและพูดต่อ “หลังจากไปถึงโรงพยาบาลแล้ว ฉันไปจ่ายเงินค่ารักษา ตอนที่เธอฟื้นขึ้นมานั้นเธอก็แอบหนีไปค่ะ”

เธอคิดว่าคำพูดนี้ไม่ได้มีข้อบกพร่องอะไร

จิ้นเฟิงเฉินมองจื่อเฟิงอย่างตรวจสอบอยู่นาน ตอนที่เหงื่อของเธอออกเต็มหลังนั้น ในที่สุดเขาก็ละสายตาไปจากเธอ

จื่อเฟิงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ออร่าของจิ้นเฟิงเฉินนั้นแข็งแกร่งเกินไปแล้ว อยู่ข้างกายเขามานาน แต่เธอก็ยังคงแบกไม่ไหว

“ให้คนไปตามหา！”

จิ้นเฟิงเฉินออกคำสั่งตาย “ห้ามหยุดจนกว่าจะหาเจอ!”

จื่อเฟิงตอบรับ หลังจากนั้นก็พูดด้วยความลังเลว่า “ประธานจิ้นคะ เจียงนวลนวลนั่นอ่อนแอมาก แถมยังป่วยอีก น่าจะสร้างพายุอะไรไม่ได้อีกแล้ว ทำไมถึงต้องตามหาเธอกลับมาให้ได้ด้วยคะ?”

คำถามที่เหมือนไม่ได้ตั้งใจ ที่จริงแล้วเธอก็แค่อยากรู้ความคิดของจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินยกมุมปาก แววตาของเขาไม่มีรอยยิ้มเลยแม้แต่นิดเดียว

เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “ขอแค่เธอมีชีวิตอยู่ ขอแค่เธออยู่ด้านนอก ก็จะเป็นคำขู่ให้สื้อสื้อได้ ฉันไม่มีทางปล่อยให้มีอันตรายอะไรเกิดขึ้นกับเธอแม้แต่นิดเดียว”

จื่อเฟิงกำหมัดแน่น

เพื่อเจียงสื้อสื้อ เพื่อเจียงสื้อสื้ออีกแล้ว!

ทั้งๆที่รู้ผลลัพธ์อยู่แล้ว เธอยังคาดหวังอะไรอยู่กัน?

จื่อเฟิงรู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกเข็มทิ่มแทง แต่ว่ากลับไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาเลย

“เข้าใจแล้วค่ะ ประธานจิ้น ฉันจะส่งคนไปตามหาเดี๋ยวนี้”

ตอนที่เธอจะหันหลังเดินออกไปนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็เรียกเธอไว้ แล้วก็พูดอย่างเป็นความลับว่า “จื่อเฟิง ฉันไม่ต้องการให้คนข้างๆฉันรู้ดีมากเกินไป”

มันเป็นประโยคทุบตี และก็เป็นการเตือนด้วยเหมือนกัน

จื่อเฟิงใจเต้น และพยายามบีบยิ้มออกมา

“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ฉันอยู่ข้างกายคุณมานานแล้ว ย่อมรู้ว่าคุณไม่สามารถทนให้ทรายเข้าตาได้ คนที่คอยเฝ้าอยู่นั้นฉันจะไปสอบถามมาให้ดีค่ะ”

พอปิดประตู ริมฝีปากของจื่อเฟิงก็คลี่ยิ้มที่เยือกเย็น

ประธานจิ้นนะประธานจิ้น เมื่อไหร่คุณถึงจะมองมาที่คนรอบตัวบ้าง

ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะว่ายัยเจียงสื้อสื้อนั้นน่ารำคาญเกินไป ฉันก็ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องแบบนี้เลย

ที่จริงแล้ว เจียงนวลนวลไม่เคยหนีไปไกลหรอก จื่อเฟิงส่งคนตามเธอไป ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็หาจนเจอ

แต่ว่าเธอไม่บอกจิ้นเฟิงเฉิน

ไม่ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะฉลาดและเฉียบคมขนาดไหน แต่ก็ไม่มีทางรู้บทบาทที่เธอแสดงหรอก เพราะว่าเธอปิดมิดชิดอย่างไม่มีช่องโหว่ว

เริ่มแรก เธอจงใจไปยั่วให้เจียงนวลนวลโกรธ กระตุ้นให้เจียงนวลนวลโมโห เพื่อที่จะให้มีข้ออ้างให้เธอได้ออกจากสถานที่คุมขัง

จิ้นเฟิงเฉินคิดรอบคอบมาก ถ้าอยากจะพาคนออกไปอย่างตรงไปตรงมา มันยากเกินไป

โชคดีที่เขาไม่ได้อยากให้เจียงนวลนวลตายเร็วขนาดนั้น ก็เลยทำให้เธอได้มีโอกาส

หลังจากที่เธอไปถึงโรงพยาบาลแล้ว โอกาสก็ยิ่งมากขึ้น ไม่ว่าจะพูดยังไงเธอก็สามารถกุเรื่องขึ้นมาได้

ข้อเท็จจริงได้รับการพิสูจน์แล้ว ถึงแม้ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะสงสัยอยู่บ้าง แต่ว่าสุดท้ายก็เชื่อ

จื่อเฟิงรู้สึกพึงพอใจเล็กน้อย เธออยู่กับจิ้นเฟิงเฉินมานาน เธอก็พอเข้าใจเขาอยู่บ้างไม่มากก็น้อย

แต่เจียงนวลนวลเองก็ฉลาดมากเหมือนกัน หลังจากที่เธอฟื้นขึ้นมาที่โรงพยาบาลนั้น ก็ให้ความร่วมมือกับแพทย์ในการรักษาอย่างดี แล้วก็เสแสร้งทำเป็นอ่อนแอมาตลอด เพื่อหลอกบอดี้การ์ด

ทุกวันเธอเอาแต่เสแสร้งทำเป็นนอนหลับ ทำให้ความระมัดระวังของบอดี้การ์ดลดลง แล้วก็แอบสังเกตทางหนีทีไร

เรื่องพวกนี้เธอไม่ได้ปิดบังจื่อเฟิงเลย เพราะว่าทั้งหมดนี้ เป็นสิ่งที่จื่อเฟิงต้องการและวางแผนไว้

ถ้าเกิดว่าเจียงนวลนวลไม่ติดกับ จื่อเฟิงก็จะคิดวิธีกล่อมให้เธอติดกับเอง

และความต้องการที่จะหลบหนีของเจียงนวลนวลก็ไม่เคยหยุดนิ่ง

เธอแอบชื่นชมอยู่ในใจ เจียงนวลนวลมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังคงคิดอย่างรอบคอบ ดูคนไม่ผิดจริงๆ

ดูเหมือนว่า เจียงนวลนวลจะเกลียดเจียงสื้อสื้อมากจริงๆ

ยิ่งเกลียด จื่อเฟิงยิ่งดีใจ

เธอรู้ดีว่าตอนนี้เจียงนวลนวลไม่เหลืออะไรแล้ว มีเพียงแค่ความเกลียดชังที่ยังคงสนับสนุนอยู่

ถ้าเกิดว่าให้โอกาสเจียงนวลนวล เธอต้องฆ่าคนที่ทำให้เธอมาถึงจุดนี้อย่างแน่นอน

คนอย่างเจียงนวลนวลเนี่ย แม้ว่าจะตกต่ำ แต่ก็จะไม่ยอมให้คนที่เกลียดมีชีวิตที่ดีกว่าตัวเองหรอก

นี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไม พอเจียงนวลนวลได้ยินชื่อของเจียงสื้อสื้อ ถึงได้ตื่นเต้นและโมโหจนเป็นลมไป

เธอจะใช้ทุกวิถีทางเพื่อฆ่าคนคนนั้น

นี่ก็เป็นสิ่งที่จื่อเฟิงอยากจะเห็น สองพี่น้องกัดกันเอง

เมื่อถึงเวลาแล้วเธอก็จะมาเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ จนถึงตอนนั้นมันต้องยอดเยี่ยมมากอย่างแน่นอน

จื่อเฟิงยิ้มมุมปาก

การสร้างโอกาสให้เจียงนวลนวลได้หนีไป ก็เพราะรู้ว่าเธอยังไม่ตายใจ ถึงเวลาก็ต้องไปทำร้ายเจียงสื้อสื้อต่ออย่างแน่น่อน

ยืมมือของเจียงนวลนวล เพื่อฆ่าเจียงสื้อสื้อ

หลายครั้งก่อน เจียงสื้อสื้อหนีไปได้อย่างโชคดี เพราะว่าดวงเธอดี โชคดี

จื่อเฟิงไม่เชื่อว่าคนคนหนึ่งจะโชคดีแบบนั้นไปตลอดชีวิตได้หรอก

เจียงนวลนวลเป็นคนบ้า แล้วอีกอย่างตอนนี้เธอก็เข้าตาจนแล้ว

ทุกครั้ง ก็จะสู้สุดกำลัง

และเจียงสื้อสื้อก็เป็นแค่เพียงคนธรรมดาๆ คนธรรมดาสู้กับคนบ้า ผลจะเป็นยังไงไม่ต้องบอกก็รู้

หวังว่าคนโง่อย่างเจียงนวลนวลนั่น จะพยายามมากหน่อย

บนใบหน้าของจื่อเฟิง ปรากฏรอยยิ้มที่อึมครึม

ละครสนุกๆกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว

เจียงสื้อสื้อฉันอยากจะให้เธอตายแบบไม่มีที่ฝัง!