ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 70 ทำไมถึงปฏิเสธที่จะเป็นทองแผ่นเดียวกั

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดอะไรต่อ บรรยากาศอึดอัดไม่น้อย

เจียงสื้อสื้อที่ยืนอยู่ข้างๆ แม้ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะปฏิเสธซูชินหยิงแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไม เธอรู้สึกอัดอั้นตันใจไม่น้อย

คำพูดของคุณท่านซูเหมือนกับกำลังพูดว่า จิ้นเฟิงเฉินยอดเยี่ยมมาก ส่วนซูชิงหยิงก็เช่นกัน ในเมืองจิ่นแห่งนี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ยอดเยี่ยมเพียบพร้อมไปกว่าเธออีกแล้ว การที่ทั้งสองได้มาอยู่ด้วยกันเป็นเรื่องที่ถึงจะเร็วจะช้ายังไงมันก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี

เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอาการของตัวเองออกไป เธอทำท่าทางเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเอง

ในเวลานี้ ได้ยินจิ้นเฟิงเหราพูดขึ้น“คุณปู่ซู ผมก็ไม่ได้แย่ไปกว่าพี่ชายของผมเลย！ทำไมท่านถึงไม่ชมผมบ้างล่ะครับ?”

ประโยคนี้ ช่วยผ่อนคลายความอึดอัดลงไปไม่น้อย คุณท่านซูถูกพูดหยอกจนหายจากความกดดัน

“ใช่ๆๆ เฟิงเหรา นายก็เยี่ยมมากๆเลย ก็น่าจะหาแฟนได้แล้วนะ ให้คุณปู่ช่วยแนะนำให้เอาไหมล่ะ?”

จิ้นเฟิงเหราได้ยินแบบนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที เขายิ้มแห้งๆ“ไม่ครับๆ คุณปู่ ผมไม่รีบครับ”

มองคุณท่านซู คำพูดที่พูดขึ้นมาเมื่อตะกี้ จิ้นเฟิงเหราก็แอบพูดประชดอยู่ในใจ“เหลือเวลาอีกเหลือเฟืออะไรล่ะ พี่ชายของเขากับซูชิงหยิงเป็นไปไม่ได้แน่นอน พี่สะใภ้ของเขาคือคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ต่างหากล่ะ！”

……

ทั้งสองสามคนยืนคุยกันต่ออีกสักพัก ก่อนที่คุณปู่ซูจะเดินออกไปรับแขกต่อ

เจียงสื้อสื้อหาข้ออ้างไปห้องน้ำ เธอยืนอยู่หน้ากระจก หันสายตาลง ในใจรู้สึกผิดหวังไม่น้อย

ถ้าวันไหนจิ้นเฟิงเฉินแต่งงานกับซูชิงหยิงจริงๆล่ะก็ ถึงตอนนั้นงานแต่งงานของทั้งสองคงจะต้องจัดอย่างยิ่งใหญ่มากแน่ๆเลย！

เจียงสื้อสื้อไม่อยากจะจินตนาการเมื่อวันนั้นมาถึง

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไรแล้ว เธอจึงเดินออกมาจากห้องน้ำ

ตรงประตู จิ้งเฟิงเฉินกำลังยืนพิงอยู่ใกล้ๆ ในมือของเขาคีบบุหรี่ที่ยังไม่จุดอยู่หนึ่งมวน ในตอนนี้เขาก้มหน้าไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เจียงสื้อสื้ออึ้งไปสักพัก คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอเข้ากับเขา

“จิ้น……จิ้นเฟิงเฉิน คุณเป็นมาทำอะไรตรงนี้?”

“คุณคิดว่ามาทำอะไรล่ะ?”จิ้นเฟิงเฉินหันสายตามามองสำรวจเจียงสื้อสื้อ

ค่ำคืนนี้เธอแต่งตัวได้สวยขนาดนี้ สายตาจะจ้องมองแต่เธอมันก็เป็นเรื่องปกติ กลัวว่าจะถูกคนอื่นแย่งไป

เจียงสื้อสื้อก็ตอบสนองขึ้นมาทันที ที่เขามาตรงนี้ก็เพื่อมาเข้าห้องน้ำหรือไม่ก็มาสูบบุหรี่แน่ๆ หรือว่ามารอเธออย่างนั้นเหรอ? จะเป็นไปได้ยังไง

บรรยากาศอึดอัดไม่น้อย เจียงสื้อสื้อก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี จึงเอ่ยปากพูดขึ้น“เมื่อตะกี้ทำไมคุณถึงปฏิเสธข้อเสนอที่จะได้เป็นทองแผ่นเดียวกันของคุณท่านซู?”

พูดจบ เธอก็รู้สึกไม่น่าถามออกไปเลย

ตัวเองถามขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุไปทำไมเนี่ย！เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย เจียงสื้อสื้อไม่กล้าหันไปมองจิ้นเฟิงเฉิน กลัวว่าเขาจะเข้าใจผิด

จิ้นเฟิงเฉินพอได้ฟังแบบนั้น มุมปากก็ยกขึ้นเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นได้ง่ายๆ

“คุณคิดว่าไงล่ะ?”

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วเล็กน้อย หรือว่าไม่อยากจะให้คนอื่นมาเสียเวลากับตัวเองจริงๆอย่างนั้นเหรอ? ใครจะเชื่อกันล่ะ！

“คุณซูทั้งสวยทั้งเก่ง แถมมีภูมิหลังชาติตะกูลดีขนาดนี้ ก็เหมือนกับที่คุณท่านซูพูด ถ้าพวกคุณได้แต่งงานกันล่ะก็ ถึงตอนนั้นจิ้นกรุ๊ปก็จะยิ่งใหญ่และทรงอำนาจมายิ่งขึ้น！หรือว่าคุณไม่รู้สึกชอบเลยสักนิดอย่างนั้นเหรอ?”

ถ้าตัวเองเป็นผู้ชาล่ะก็ ก็คงจะชอบผู้หญิงแบบซูชิงหยิงนี่แหละ！ยิ่งไปกว่านั้นเธอกับจิ้นเฟิงเฉินก็รู้จักมักจี่กันมาตั้งแต่เด็ก หรือว่าเขาไม่รู้สึกอะไรกับซูชิงหยิงเลยอย่างนั้นเหรอ?

“ไม่ชอบ”จิ้นเฟิงเฉินพูดตอบกลับมา น้ำเสียงเด็ดขาดแน่วแน่ เขาจ้องมองเจียงสื้อสื้อด้วยแววตานิ่งขรึม ก่อนจะเปิดปากพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ“ผม จิ้นเฟิงเฉิน จำเป็นต้องหาผู้หญิงเพื่อมาทำให้บริษัทของตัวเองยิ่งใหญ่ขึ้นอย่างนั้นเหรอ?”

ก็จริงนะ ต่อให้ไม่มีซูซื่อกรุ๊ป จิ้นกรุ๊ปก็ยิ่งใหญ่อยู่แล้ว

“ถ้าอย่างนั้นคุณชอบแบบไหนล่ะ……”

เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าเธอเหมือนผีเจาะปากมาพูด ก็ไม่รู้ว่าทำไม คิดอะไรก็ถามออกมาแบบนั้น……หลังจากพูดออกมาแล้ว ก็รู้สึกไม่น่าพูดออกมาเลย เธอรีบพูดขึ้นด้วยความกระวนกระวาย“คุณอย่าเข้าใจผิดนะคะ！ฉันแค่ถามด้วยความอยากรู้ ไม่ใช่สิ ฉันไม่ได้อยากรู้ ฉันแค่……”

ประโยคมากมายที่เจียงสื้อสื้อไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงเกี่ยวกับเรื่องที่ทำไมเธอถึงถามคำถามนี้ออกมา พูดแก้ต่างจนทำให้ดูเหมือนว่าเธอแอบชอบเขาอยู่

จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองผู้หญิงตรงหน้า ตัวเองชอบคนแบบไหน? เขายิ้มๆ กำลังที่จะเปิดปากพูดขึ้น……