ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 703 ลอบสังหาร

เธอเพียงได้แต่หวังว่าเสี่ยวเป่าจะสามารถเหมือนดั่งเด็กทั่วไป

หลังจากได้ยินเสียงแม่จิ้น เสียงเบาๆของกู้เนี่ยนดังขึ้นว่า “นายหญิง บอกความจริงกับท่านล่ะ คุณหญิงถูกจื่อเฟิงลักพาตัวไป แต่ตอนนี้จื่อเฟิงหนีไปแล้ว คุณชายทุ่มสุดแรงตามล่าอยู่ ถ้าจะกลับประเทศละก็ยังต้องใช้ระยะเวลาหนึ่ง เรื่องของภายในกรู๊ปตอนนี้ล้วนมอบอยู่ในมือของผมทั้งหมด”

คิดไม่ถึงคือจื่อเฟิง!

จิ้นเฟิงเหราได้ยินคำพูดตกตะลึงเหลือเกิน ก่อนหน้านั้นเขาก็รู้สึกว่าจื่อเฟิงคนนี้มีความผิดปกติเล็กน้อย

มักจะแอบแข่งขันกับเจียงสื้อสื้อ นึกไม่ถึงครั้งนี้เธอจะทำเรื่องลักพาตัวออกมาได้

พี่ชายเขานี่น่าจะเทียบได้ว่าเลี้ยงไอ้คนเนรคุณตัวหนึ่งอยู่ข้างกายแล้วล่ะ

ยังคงเป็นคนที่คุ้นเคยที่สุด ยิ่งจะเอามีดแทงเข้าไปในจุดที่เจ็บที่สุดจริงๆ

หันหน้ากลับไปมองเห็นแม่จิ้นสีหน้าซีดขาวยืนอยู่กับที่ จิ้นเฟิงเหราทำให้แม่จิ้นได้สงบหน่อย

จากนั้นรับโทรศัพท์กลับมาพูดว่า “ได้ ผมรู้แล้ว เรื่องของบริษัท ถ้าหากมีข้อสงสัยอะไร มาติดต่อสื่อสารกับผมโดยตรงก็ได้แล้ว”

พูดจบ จิ้นเฟิงเหราก็วางสายเลย

คราวนี้เรื่องกลายเป็นจัดการยากเล็กน้อยแล้ว

พี่ชายเขาไม่อยู่ เจียงสื้อสื้อยังเกิดเรื่องอีก ดูแล้วอาการของเสี่ยวเป่าคงยังต้องรอไปสักพักแล้ว

เซิ่นมู่ป๋ายมองความคิดของจิ้นเฟิงเหราออก ปลอบโยนเขาพูดว่า “ไม่เป็นไรล่ะ สองวันนี้ผมจะมาบ้านบ่อยๆ พวกคุณเพียงแค่อย่ากระทบกระเทือนกับเขาก็พอ ที่เหลือก็ให้ผมมาจัดการ”

“ขอบคุณแล้ว มู่ป๋าย” จิ้นเฟิงเหราพูดอย่างซาบซึ้งใจ

พูดจบ เซิ่นมู่ป๋ายตบไปยังจิ้นเฟิงเหราหนึ่งทีโดยตรง หยอกล้อพูดว่า “พวกเราทั้งสามเติบโตด้วยกันตั้งแต่เด็ก พูดอะไรขอบคุณไม่ขอบคุณล่ะ เอาล่ะ ในห้องให้คำปรึกษาของผมยังมีเรื่องเล็กน้อย ไปก่อนแล้ว จำไว้ว่ามีสภาพการณ์อะไรให้โทรหาผม”

หลังจากส่งเซิ่นมู่ป๋ายแล้ว ส้งหวั่นชีงเดินลงมาจากข้างบน

จิ้นเฟิงเหรารีบขึ้นไปรับ ร้อนใจถามว่า “เสี่ยวเป่าตอนนี้เป็นยังไงแล้วล่ะ?”

ส้งหวั่นชีงได้ยินคำพูด ส่ายหัวแล้วส่ายหัวอีก “ยังคงไม่ดีมาก นั่งเหม่อลอยอยู่หน้าหน้าต่างโดยตลอด ไม่ว่าฉันพูดกับเขาอะไรล้วนไม่สนใจ เห็นแบบนี้คงเป็นเพียงแค่พี่สะใภ้จึงจะสามารถพูดคุยกับเขาแล้ว”

พูดจบ ทั้งสองคนทอดถอนใจหนึ่งทีพร้อมกัน

ตระกูลจิ้นของพวกเขาล้วนเป็นแบบนี้มาโดยตลอด วันเวลามักจะไม่ค่อยสงบ

ในเวลานี้อีกฝั่งหนึ่งของโลก จิ้นเฟิงเฉินกำลังพาความโมโหที่ล้นฟ้าไปยังประเทศอังกฤษ

ยามมืดเพิ่งส่งออกมาว่ามีข่าวของจื่อเฟิง จิ้นเฟิงเฉินไม่มีความลังเลใดๆ ยกเลิกตารางงานทั้งหมดโดยตรง

แทบจะทุกคนล้วนสามารถสัมผัสถึงความโมโหของจิ้นเฟิงเฉินแต่ที่พวกเขาไม่เข้าใจก็คือ ทำไมจื่อเฟิงต้องโยนตนเองเข้าไปในแห?

ต้องรู้ว่าในประเทศอังกฤษนั่นมีเห้อซูหานกับอิ้งเทียนเฝ้าไว้อยู่ ไปแล้วมีแต่จะเป็นทางตายเส้นทางเดียว

ด้วยความฉลาดของจื่อเฟิง กลับไม่ทำเรื่องโง่เขลาอย่างนี้ออกมาอย่างเด็ดขาด

แต่เรื่องมักจะมีมีโอกาสหมุนพลิก

รอถึงตอนที่จิ้นเฟิงเฉินมาถึงประเทศอังกฤษ ฝั่งโน้นส่งข่าวออกมาอีกแล้ว

นั่นก็คือจื่อเฟิงไปขอพึ่งพาอาศัยบริษัทคารัน นี่ถือว่าเป็นข่าวที่มีน้ำหนักมากข้อหนึ่ง

จื่อเฟิงเป็นคนที่จิ้นเฟิงเฉินไว้เนื้อเชื่อใจมาโดยตลอด ปัจจุบันนี้เขาไปขอพึ่งพาอาศัยอยู่กับคู่ต่อสู้ของจิ้นเฟิงเฉินฝั่งโน้น สำหรับจิ้นเฟิงเฉินมากล่าวแล้ว เรียกได้ว่าเป็นเรื่องร้ายแรงมาก

ถึงยังไงจื่อเฟิงก็ได้จับกุมข่าวกรองลับมหาศาลที่อยู่ภายใต้เขา ถ้าหากว่าถูกบริษัทคารันรู้ไปหมด งั้นกรุ๊ปกับอิทธิพลที่อยู่ในมือจิ้นเฟิงเฉินน่าจะต้องสูญเสียเกินครึ่งแล้ว

แต่ว่าตอนที่จิ้นเฟิงเฉินรู้ข่าวแล้ว แต่ไม่โมโหกลับหัวเราะ

ดี ดีมาก!

จื่อเฟิงเป็นบุคคลยิ่งใหญ่คนหนึ่ง ก็คุ้มที่จะให้ตัวเขาเองเข้ามาจับเธอด้วยตนเอง

บัดนี้พลังความสามารถของบริษัทคารันที่อยู่ในประเทศอังกฤษก็ไม่ควรประมาทเช่นกัน จิ้นเฟิงเฉินอยากจะจัดการระเบิดลูกนี้ที่จะระเบิดได้ทุกเวลามานานแล้ว

ถึงเวลาที่ต้องเจอเบอร์เกนคนนี้สักหน่อยแล้ว

ในเวลานี้จิ้นเฟิงเฉินกำลังยืนอยู่หน้าหน้าต่างของตึกสูงที่สุดในประเทศอังกฤษ ก้มมองทิวทัศน์ของเมืองทั้งหมดอยู่ หันหลังให้เห้อซูหานกับอิ้งเทียนทั้งสองคน

สุดท้ายยังคงเป็นเห้อซูหานเอ่ยปากถามอย่างระมัดระวังว่า “คุณชายต่อจากนี้คุณอยากจะทำยังไงล่ะ?”

บรรยากาศที่เงียบสงบถูกตีแตก จิ้นเฟิงเฉินหมุนตัวมา สายตาที่เย็นชามองไปยังคนทั้งสอง

ทำให้เห้อซูหานอดไม่ไหวหดไหล่หนึ่งที

“ไปส่งข่าวให้กับบริษัทคารัน ผมจะเจอเบอร์เกน”

หลังจากเห้อซูหานได้รับคำสั่ง ออกไปเหมือนดั่งหนีหัวซุกหัวซุน

อิ้งเทียนเห็นสภาพ ก็รีบหาข้ออ้างอย่างหนึ่ง ตามออกไปด้วยกันกับเห้อซูหาน

สิ่งแวดล้อมในออฟฟิศนี้ไม่ใช่เป็นที่ที่ให้คนอยู่ได้แม้แต่น้อย

แรงพลังที่แข็งแกร่งของจิ้นเฟิงเฉินกดทับคนทั้งสองจนหายใจไม่ออก

หลังจากพวกเขาออกไป ฝ่ามือของจิ้นเฟิงเฉินกำขึ้นมาอย่างแน่น

คนที่ทำร้ายสื้อสื้อ เขาไม่ปล่อยไปแม้แต่คนเดียว!

แต่ว่า สิ่งที่จิ้นเฟิงเฉินไม่รู้ก็คือ ในเวลานี้ในตึกสูงตึกหนึ่งที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเขา กำลังมีปืนไรเฟิลกระบอกหนึ่งเล็งที่หัวของเขาอยู่

วินาทีถัดมา คนที่ซ้อนเร้นอยู่ในที่มืดคนนั้นก็กดไกปืนเลย

เสียงของกระสุนทะลุกลางอากาศส่งมา จิ้นเฟิงเฉินแทบจะเป็นการตอบสนองในชั่วพริบตา หลบพ้นแล้ว

เพียงเห็นกระสุนเม็ดหนึ่งยิงตามขอบไหล่ของเขาไปถึงกำแพงข้างหลังเขา ทำให้กลายเป็นรูกระสุนที่ไม่ใหญ่ไม่เล็กรูหนึ่ง

ไหล่ถูกพลังที่แฝงมาจากกระสุนถลอกเป็นแผล เลือดไหลออกมา เปื้อนเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดกลายเป็นสีแดง

แต่ว่า เขากลับไม่สนใจบาดแผลที่อยู่บนไหล่ เดินเข้าไปยังหน้าต่างอย่างรวดเร็ว

สายตาดั่งมีพละกำลังกล้าหาญตกอยู่บนชั้นสูงสุดของตึกฝั่งตรงข้าม กลวงเปล่าไม่มีสักคนแล้ว

เขาอดไม่ได้ยิ้มเย็นชา ตนเองยังไม่ทันลงมือ ก็มีคนเริ่มอดทนไม่ไหวแล้ว

เบอร์เกนคนนี้เพื่อที่จะฆ่าเขา ก็คิดจนสมองแทบแตกเช่นกัน