ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 707 คุณทำให้ผมผิดหวังมาก

ในทะเลในเวลานี้ จื่อเฟิงถูกคนพาไปอย่างไร้กลิ่นไร้เสียง

คนที่อยู่ภายใต้เบอร์เกนได้รับการฝึกฝนที่เป็นมืออาชีพมาก่อน จัดการเรื่องรวดเร็วเหลือเกิน

หลังจากให้หมอทำการรักษาอย่างฉุกเฉินส่งไปยังต่อหน้าเบอร์เกน

ผ่านการวิ่งลากเมื่อกี้ เบอร์เกนกลับไปถึงคอนโดบนฝั่งแล้ว

เหลือบมองจื่อเฟิงหนึ่งที ผมของเธอเปียกชุ่มโชก สีหน้าเขียวม่วง

ทำให้คนได้ใส่ใจเป็นพิเศษคือขาคู่นั้น ข้างบนรอยแผลนับไม่ถ้วน เนื้อตัวเต็มไปด้วยแผลเหวอะหวะ

ทำให้คนอดไม่ไหวที่จะขมวดคิ้วอย่างแน่น ย้ายสายตาออก

สายตาของเบอร์เกนราบเรียบ ไม่สนใจไยดีเอ่ยปากถามว่า “ยังมีชีวิตอยู่หรือ?”

หมอส่วนตัวเป็นผู้ชายที่อายุสามสิบกว่าปีคนหนึ่ง เห็นแบบนี้รีบพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีกพูดว่า “โชคดีตอนที่ช่วยขึ้นมายังไม่สายเกินไป ปัจจุบันนี้ผ่านการช่วยอย่างฉุกเฉินยังมีอาการที่ยังมีชีวิตอยู่ คุณไม่ต้องเป็นห่วง”

เบอร์เกนยื่นมือตรวจดูแล้วตรวจดูอีกอยู่ตามลำคอของจื่อเฟิง หลังจากแน่ใจว่ายังมีชีวิตอยู่เงยหน้าถามว่า “อาการเธอในตอนนี้เป็นยังไงแล้วล่ะ?”

“เอ็นขาขาดแล้ว อีกทั้งมีความบาดเจ็บมากมาย เส้นเลือดใหญ่โดนคนเจตนาร้ายกรีดขาด เสียเลือดมากไปหน่อย และบาดแผลเหล่านี้ผ่านการแช่น้ำทะเลมา จะเป็นผีซ้ำด้ำพลอยแล้ว

ถ้าหากว่าไม่ดำเนินการจัดการด้วยการตัดขา เกรงว่าชีวิตจะน่าเป็นห่วง แต่ตอนนี้สาวคนนี้ยังไม่ได้ฟื้น เรื่องการตัดขานี้ยังคงต้องเป็นสาวคนนี้ทำการตัดสินใจ”

ใบหน้าเบอร์เกนไม่เปลี่ยนสีหน้า ดูเหมือนนัยน์ตาเขาจื่อเฟิงเป็นเพียงแค่เครื่องจักรเครื่องหนึ่ง เครื่องจักรที่สามารถนำผลประโยชน์ให้เขาเครื่องหนึ่ง

ตอบอย่างไม่ใส่ใจสักนิดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ตัดขาเลยเถอะ ทำได้ยิ่งเร็วยิ่งดี”

หมอเห็นสภาพ ก็ไม่กล้าไม่เห็นด้วยกับเบอร์เกน ถึงยังไงเขาก็ได้เข้าใจหลักการที่พูดให้น้อยทำให้มากนี้

ต่อจากนี้จื่อเฟิงโดนคนเข็นเตียงผู้ป่วยเข้าไปในห้องหนึ่ง เขาถือกล่องยารีบเข้าไป

……

การผ่าตัดใช้เวลาเพียงแค่ครึ่งชั่วโมง จื่อเฟิงก็ถูกเข็นออกมาแล้ว สีหน้าซีดเผือด

เบอร์เกนเรียกคนไปทำให้จื่อเฟิงตื่น หลังจากจื่อเฟิงดิ้นรนไปสักพัก ภาพที่อยู่ต่อหน้าค่อยๆชัดเจนขึ้น

สายตาเธอหย่อนยาน ผ่านไปนานมากจึงมองเห็นของได้ชัด

ยังไม่มีปฏิกิริยาคืนกลับมาทั้งหมด ก็ได้ยินเสียงผู้ชายที่เย็นชาอยู่ข้างกายเสียงหนึ่ง

“ตื่นแล้วหรือ?”

จื่อเฟิงหันหน้าก็ได้เห็นเบอร์เกนพิงอยู่บนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ ข้างหลังกายคือผู้ชายผิวดำสองคน

คิ้วตาเขาเย็นชา นิ้วตบเบาๆอยู่ นัยน์ตาเต็มเปี่ยมด้วยความเย็นชา

เธอลองที่จะลุกขึ้นมานั่ง กลับพบเห็นว่าตนเองในเวลานี้อ่อนแอเหลือเกิน

เอ่ยปากพูดอย่างอัตโนมัติว่า “เรื่องนี้ไม่ได้ทำให้ดีการลงโทษทั้งหมดฉันล้วนยินดีน้อมรับ”

เบอร์เกนหัวเราะเยาะเย็นชาเสียงหนึ่ง ลุกขึ้นมา ส่งประวัติคนไข้ของจื่อเฟิงให้กับจื่อเฟิง

“คุณไม่ต้องคิดถึงเรื่องอื่น ผมเชื่อถือความซื่อตรงของคุณ แต่ว่าตอนนี้มีข่าวร้ายเรื่องหนึ่งจะบอกกับคุณ คิดว่าคุณน่าจะรู้สึกได้แล้วล่ะ

คุณทำการผ่าตัดตัดขาเรียบร้อยแล้ว แต่ว่าผมจะใส่ขาเทียมข้างหนึ่งให้คุณ คุณไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้เกินไป จากนี้เป็นต้นไป ขาข้างนี้เป็นผลลัพธ์ที่คุณตัดขาดกับอดีต คุณก็ยังเป็นจื่อเฟิงเหมือนเดิม แต่ว่าไม่ใช่จื่อเฟิงที่ก่อนหน้านั้นแล้ว เข้าใจหรือยัง?”

จื่อเฟิงเม้มปากแล้วเม้มปากอีก เธอในเวลานี้ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว มีแค่ปล่อยมือต่อสู้กันสักครั้งทางเลือกนี้อย่างเดียว มิฉะนั้นก็เหลือเพียงทางตายทางเดียว

เธอเอ่ยปากตอบกลับว่า “ได้ ฉันเข้าใจแล้ว จากนี้ฉันจะต้องทำงานให้ท่านอย่างซื่อสัตย์จงรักภักดีอย่างแน่นอน ”

เบอร์เกนยิ้มอย่างพอใจหนึ่งที เพียงแค่ในรอยยิ้มนั้นไม่แฝงไว้ด้วยอุณหภูมิสักนิด

ทำให้คนอดไม่ไหวที่แผ่นหลังจะเย็นขึ้น ในใจเกิดความรู้สึกหวาดกลัว

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นคุณก็พักผ่อนให้ดีๆเถอะ ในช่วงเวลานี้ผมจะส่งคนมาปกป้องคุณ คุณไม่ต้องเป็นห่วงว่าจิ้นเฟิงเฉินจะส่งคนมาทำร้ายชีวิตคุณ”

พูดจบ เบอร์เกนหมุนตัวออกไป

ภาพด้านหลังสูงตรง ทันทีนั้นในห้องนอนเหลือเพียงแค่จื่อเฟิงกับผู้ชายเสื้อดำสองคน

มือทั้งคู่ของเธอสั่นระริกอยู่หยิบประวัติคนไข้นั้นเข้ามา คำที่ชัดเจนอยู่บนนั้นทำให้อดไม่ไหวที่จะสั่นระริก

“ตัดขา”

ไม่มีขาข้างนี้ เธอก็กลายเป็นคนพิการคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าวันหลังใส่ขาเทียมแล้วก็จะยังไงล่ะ?

นึกถึงที่นี่ จื่อเฟิงอดไม่ได้ที่จะทุบเตียงหนึ่งที

คนเสื้อดำสองคนนั้นไม่สนใจจื่อเฟิงสักนิด เพียงแค่ทำงานตามหน้าที่เท่านั้น

อีกฝั่งหนึ่งเห้อซูหานกลับไปโดยไม่มีผลงานอะไร

อิ้งเทียนไม่อยากรองรับความโมโหของจิ้นเฟิงเฉิน ก็เลยไม่ได้ตามมาด้วย

ตอนที่เห้อซูหานเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย ก็ได้เห็นจิ้นเฟิงเฉินถึงแม้ว่าใส่น้ำเกลือ กลับยังมีสมาธิจดจ่อเปิดอ่านเอกสารอยู่

ได้ยินเสียงการเดินก็ไม่ได้เงยหน้าเช่นกัน น้ำเสียงแม้ราบเรียบ กลับปรากฏความคุกคามบีบบังคับกดขี่ที่ราบเรียบอยู่

นั่นคือแรงพลังที่เป็นผู้อยู่ตำแหน่งสูงมาโดยกำเนิดของจิ้นเฟิงเฉิน ถึงแม้ว่าไม่เจตนามีกิริยาท่าทางเล็กน้อยสักอย่าง กลับทำให้คนรู้สึกได้ถึงความกดขี่

“จับคนไม่ได้หรือ?”

เรื่องนี้เขาจัดการไม่ดี เห้อซูหานไม่ได้หาข้ออ้างใดๆ ยอมรับความผิดพลาดของตนเองโดยตรง “ใช่ ผมไม่ได้พาจื่อเฟิงกลับมา”

จิ้นเฟิงเฉินเปิดกระดาษอีกใบหนึ่ง ตาที่มืดดำลึกล้ำคู่นั้นสบกับสายตาของเห้อซูหาน

ในน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความอาฆาตแค้นที่ราบเรียบ “คุณทำให้ผมผิดหวังอย่างมาก”

พูดจบ เขาปิดเอกสารลงวางไว้อยู่บนโต๊ะข้างเตียงผู้ป่วย

“แล้วกันไป เบอร์เกนก็จัดการอะไรไม่ง่ายเช่นกัน เรื่องนี้ก็เป็นแบบนี้ชั่วคราวก่อน”

เห้อซูหานเห็นจิ้นเฟิงเฉินไม่สืบหาเรื่องนี้เลย ในใจแอบโล่งอกหนึ่งที บนใบหน้ากลับไม่กล้าปรากฏให้เห็นความผิดปกติของสีหน้าสักนิด

นัยน์ตาจิ้นเฟิงเฉินเต็มเปี่ยมด้วยความเฉียบแหลมกับเย็นชา หลังจากเงียบไปสักพักพูดว่า “สืบเบาะแสของเธอต่อ รอโอกาสอย่างเงียบๆ”

“ได้ ผมจะทุ่มสุดพลังอย่างแน่นอน จะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง”

จิ้นเฟิงเฉินเพียงแค่พยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก “คุณกลับไปได้แล้ว”

เห้อซูหานรู้ตัวว่าอยู่ที่นี่ต่อไป เป็นไปได้ที่จะเพิ่มความอันตรายมากขึ้น รีบเอ่ยตอบกลับว่า “ได้ งั้นผมกลับไปก่อนล่ะ”

หลังจากรอเห้อซูหานออกไป คิ้วของจิ้นเฟิงเฉินขมวดยิ่งแน่นกว่านี้สักหน่อย

การคงอยู่ของจื่อเฟิงก็เป็นระเบิดตั้งเวลาลูกหนึ่ง เธออยู่ภายใต้ตนเองหลายปีมา รู้เรื่องที่ในเวลานี้ไม่ควรรู้มากเกินไป

แต่ในปัจจุบันนี้จื่อเฟิงเป็นคนของเบอร์เกน เบอร์เกนว่องไวเกินไปทั้งคดโกงเหลือเกิน

อยากจะแย่งคนอยู่ภายใต้สายตาเขา ความเป็นไปได้น้อยมาก

จิ้นเฟิงเฉินหยี่ตาทั้งคู่เล็กน้อย นัยน์ตาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมกับแรงอาฆาต