ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 708 ผลลัพธ์ล่อแหลมมาก
บทที่ 708 ผลลัพธ์ล่อแหลมมาก
วันถัดมา เมืองเป่ย
จิ้นเฟิงเหรานั่งอยู่บนโซฟา โทรไปเบอร์ส่วนตัวของจิ้นเฟิงเฉิน แต่ว่าหลายครั้งมากก็ไม่มีคนรับสายเหมือนกัน ค่อยๆกลายเป็นมีความใจร้อนไม่สงบเล็กน้อย
ด้วยความจนใจเขาได้เพียงแต่โทรหากู้เนี่ยน
กู้เนี่ยนในเวลานี้ยังอยู่ในกรุ๊ป หลังจากมองเห็นสายเข้าของจิ้นเฟิงเหราใจเกิดความสงสัยงงงวย
หลังจากรับสายยังไม่ได้เอ่ยปาก จิ้นเฟิงเหราที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของโทรศัพท์ก็รอไม่ไหวเอ่ยปากถามว่า “กู้เนี่ยน โทรศัพท์พี่ชายผมทำไมโทรไม่ติดล่ะ? หรือว่าเขาเกิดเรื่องอะไรแล้ว?”
หลายวันที่ผ่านมานี้ล้วนไม่มีข่าวของจิ้นเฟิงเฉินมาโดยตลอด ความเป็นห่วงของจิ้นเฟิงเหราก็ไม่ใช่ไม่มีเหตุผลเช่นกัน
กู้เนี่ยนลังเลสักพัก หลังผ่านไปหลายวินาทีเอ่ยปากตอบว่า “ตอนนี้คุณชายใช้อีกเบอร์หนึ่ง อีกสักครู่ผมส่งให้คุณชายรอง”
จิ้นเฟิงเหราเห็นแบบนี้รีบตอบว่า “ได้ ขอบคุณ”
หลังจากวางสายลง ผ่านไปไม่นานกู้เนี่ยนก็ส่งเบอร์ชุดหนึ่งมา
จิ้นเฟิงเหราก็โทรไปหาอีก ครั้งนี้กลับไหลลื่นไม่มีอุปสรรค
“ฮัลโหล่?”
โทรศัพท์ฝั่งโน้นส่งเสียงต่ำของจิ้นเฟิงเฉินมา พอดีมีพยาบาลเข้ามาใส่น้ำเกลือให้เขาอีก
แม้ว่าสมรรถภาพทางกายของเขาล้วนไม่เลวมาโดยตลอด แต่ว่าเขามองข้ามอานุภาพกระสุนนั้นของเบอร์เกน
เปลือกของกระสุนโดนเบอร์เกนแช่พิษไว้เล็กน้อย ถึงแม้ว่ายังทำให้ไม่ถึงแก่ชีวิต แต่ก็ทำให้จิ้นเฟิงเฉินนอนอยู่ในโรงพยาบาลสองวันเช่นกัน
แต่ว่า จิ้นเฟิงเหรากลับไม่รู้ว่าสภาพการณ์ของจิ้นเฟิงเฉิน เห็นสีหน้าร้อนใจของแม่จิ้นที่อยู่ข้างๆ ไม่อ้อมค้อมพูดว่า “พี่ชาย มีเรื่องหนึ่งผมจะพูดกับคุณสักหน่อย ตั้งแต่เสี่ยวเป่ากลับมาจากประเทศฝรั่งเศส อาการไม่ค่อยดีมาโดยตลอดทั้งคน ตอนแรกยังพูดคุยกับแม่พวกเขาด้วย ตอนนี้แม้แต่ฉันกับวั่นชีงล้วนไม่สนใจแล้ว
ตอนนี้คนที่สามารถจัดการเรื่องนี้มีเพียงแค่คุณกับพี่สะใภ้ ถ้าหากว่าคุณมีเวลาละก็ ก็รีบกลับมาดูเสี่ยวเป่าหน่อย ทิ้งไว้ยิ่งนานอาการของเสี่ยวเป่าอาจจะยิ่งแย่ลง ผมเป็นห่วงมากจริงๆ”
พูดจบ บรรยากาศตกเข้าสู่ความเงียบ
จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว ตอนนี้เขาเนื่องเพราะเรื่องของจื่อเฟิงกับเบอร์เกน ยุ่งจนแยกตัวไม่ออก ที่ไหนจะมีเวลากลับประเทศดูเสี่ยวเป่าอีกล่ะ?
ยิ่งมากกว่านั้นถึงแม้ว่าเขาไม่ไปแส่หาเรื่องกับเบอร์เกน เบอร์เกนก็ย่อมออกโจมตีด้วย ถึงเวลานั้นศึกทั้งภายนอกและภายใน นั่นก็จัดการยากแล้ว
จิ้นเฟิงเหราเห็นจิ้นเฟิงเฉินไม่พูด ในใจมีลางสังหรเสร็จสิ้นแล้ว เขาน่าจะกลับมาไม่ได้แล้ว
หลังผ่านไปสักพัก จิ้นเฟิงเฉินถอนหายใจหนึ่งที ตอบกลับว่า “เรื่องของผมฝั่งนี้มีการจัดการยากเล็กน้อย ถ้าหากว่ากลับประเทศแล้วฝั่งนี้เกิดเรื่องอะไรอีกผลลัพธ์ล่อแหลมมาก เสี่ยวเป่าฝั่งโน้นแกให้เซิ่นมู่ป๋ายไปดูเขามากหน่อย พยายามทำให้อารมณ์ของเขาได้สงบ ผมจะรีบกลับประเทศ”
พูดจบ แม่จิ้นลุกขึ้นมา ไม่พูดสักคำก็แย่งมือถือจากในมือของจิ้นเฟิงเหราไป
ในน้ำเสียงความโมโหพุ่งขึ้นฟ้าพูดว่า “จิ้นเฟิงเฉิน ฉันเลี้ยงดูแกหลายปีขนาดนี้ ถ้าหากว่าแกเกิดเรื่องอะไรแล้ว พ่อของแกย่อมต้องไม่สนใจอะไร จิตใจมีแต่จะดูแลแก ปัจจุบันนี้เสี่ยวเป่าเนื่องเพราะเรื่องของแกกับสื้อสื้อ ข้าวก็กินไม่ลง นอนก็ไม่หลับ ผอมลงไปเยอะมากทั้งตัว ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปจะเป็นยังไงดีล่ะ?
พวกเราทั้งหลายใจร้อนดั่งไฟ แกกลับอยู่ดี ถึงขนาดเอางานเป็นหลัก ลูกเป็นรอง! ทั้งชีวิตของฉันนี้เกิดความโมโหน้อยมาก สำหรับแกยิ่งล้วนไม่เคยโมโหให้สักครั้ง แต่ก่อนฉันคิดว่าแกทุกๆด้านล้วนยอดเยี่ยมมากไม่ต้องให้ฉันเป็นห่วง ตอนนี้เห็นแล้วแกทำให้ฉันผิดหวังมากจริงๆ!
พูดจบ แม่จิ้นโมโหอย่างมากวางสายลง นั่งอยู่บนโซฟาหน้าอกขึ้นๆลงๆ ในใจทั้งร้อนใจทั้งโมโห
เธอฝากความหวังทั้งหมดอยู่บนกายของจิ้นเฟิงเฉินนึกไม่ถึงคำตอบที่ได้มาถึงขนาดเป็นงานยุ่งเกินไปไม่มีเวลา
เสี่ยวเป่าเป็นหลานของเธอ แทบจะถือว่าเขาคงอยู่เหมือนดั่งแก้วตา
จิ้นเฟิงเฉินคนที่เป็นแด๊ดดี้คนนี้กลับเอางานเป็นอันดับแรก
นี่จะให้แม่จิ้นไม่โมโหได้ยังไงหรือ?
มองเห็นลักษณะที่ตาแดงของแม่จิ้น ใบหน้าพ่อจิ้นปรากฏสีหน้าที่รักเอ็นดู
รีบลูบหลังแม่จิ้นลูบแล้วลูบอีก ปลอบโยนพูดว่า “คุณเกิดความโมโหกับเฟิงเฉินเด็กคนนั้นทำไม เขางานยุ่งเกินไปแยกตัวไม่ออกก็เป็นเรื่องธรรมดา พวกเราจิ้นกรุ๊ปสามารถทำถึงขั้นนี้ เฟิงเฉินไม่สามารถหนีจากความเกี่ยวข้องได้ พูดได้ว่าความสามารถยิ่งเก่ง ความรับผิดชอบยิ่งหนัก เรื่องบางเรื่องก็ไม่ใช่เขาจะตัดสินใจได้เช่นกัน
ถ้าหากว่าเฟิงเฉินสามารถกลับมาดูเสี่ยวเป่า ย่อมจะกลับมาตั้งแต่แรกล่ะ คุณอย่าเพราะว่าเรื่องเล็กน้อยแบบนี้โมโหจนทำร้ายร่างกายตนเอง”
แม่จิ้นจะไม่เข้าใจหลักธรรมนี้ได้ยังไงล่ะ เพียงแค่เนื่องเพราะเธอเป็นห่วงเกินไป
เธอเห็นเสี่ยวเป่าเป็นเนื้อชิ้นหนึ่งในใจตนเอง เห็นเสี่ยวเป่าจมต่ำลงไปแบบนี้กับตา ตนเองก็ไม่มีวิธีจัดการ ในใจย่อมร้อนใจอยู่ดี
“ตอนนี้เสี่ยวเป่าเป็นเช่นนี้คุณคิดว่าจะทำยังไงดีล่ะ? จะให้อารมณ์เขาจมต่ำลงไปเรื่อยๆ ถึงเวลานั้นแม้แต่พวกเราล้วนไม่รู้จักหรือ? เด็กที่ร่าเริงขนาดนั้นคนหนึ่ง ตอนนี้……”
แม่จิ้นพูดอยู่น้ำตาไหลลงทั้งสองข้าง เส้นเลือดแดงที่อยู่นัยน์ตาเห็นชัดเจนมาก
เธอแทบอยากจะเอาสิ่งของที่สามารถเอามาได้ทั้งหมดบนโลกนี้ล้วนส่งให้แก่เสี่ยวเป่า
เพียงแค่เขาสามารถดีขึ้นได้
ฟังแม่จิ้นพูดขนาดนี้ บรรยากาศในห้องโถงใหญ่ของตระกูลจิ้นยิ่งเพิ่มความหนักอึ้ง
ใบหน้าหลายคนล้วนแฝงไว้ด้วยหน้าตาโศกเศร้า ไม่รู้ว่าต่อไปนี้จะทำยังไงดี
พอดีในเวลานี้ ประตูใหญ่ของตระกูลจิ้นถูกคนเปิดออก
ส้งหวั่นชีงเดินเข้ามาจากนอกประตู
เพิ่งเข้าประตูก็รู้สึกถึงความกดดันในห้อง มองไปยังหลายคนที่อยู่บนโซฟา ล้วนเป็นลักษณะที่ห่อเหี่ยวเต็มใบหน้า
เธอค่อยๆเดินไปยังต่อหน้าของจิ้นเฟิงเหรา เสียงเบาๆไต่ถามว่า “เฟิงเหรา อารมณ์ของเสี่ยวเป่าในวันนี้ยังคงไม่ดีหรือ?”
“อืม เมื่อกี้แม่คุยสายกับพี่ชายใหญ่ มีความโมโหเล็กน้อย ยังไม่รู้ว่าจะพาเสี่ยวเป่าเดินออกมาได้ยังไงล่ะ” จิ้นเฟิงเหราตอบอย่างกลุ้มใจเต็มใบหน้า
ได้ยินคำพูด อยู่ดีๆส้งหวั่นชีงนึกถึงว่า เด็กๆล้วนน่าจะชอบสถานที่ที่มีเด็กเยอะๆ
เสี่ยวเป่าไม่มีอะไรที่จะพูดกับพวกเขา ถ้าหากว่าอยู่ด้วยกันกับคนวัยเดียวกันละก็ พูดไม่แน่อาจจะดีขึ้นมาก
ดึงจิ้นเฟิงเหราขึ้นไปถึงข้างบนโดยตรง เคาะประตูห้องนอนของเสี่ยวเป่าเคาะแล้วเคาะอีก
“เสี่ยวเป่า ฉันคืออาหญิง วันนี้พาแกไปเที่ยวสวนสนุกดีไหมล่ะ? ที่นั่นมีเด็กเยอะมาก ยังมีสิ่งของที่เล่นสนุกกับของอร่อยมากมาย”
……
ไม่มีคนตอบกลับ
จิ้นเฟิงเหรามีความร้อนใจเล็กน้อย เผลอปากพูดว่า “เสี่ยวเป่า ตอนนี้แด๊ดดี้กับหม่ามี๊ไม่ได้อยู่ข้างกาย แกเป็นอย่างนี้ต่อไป ร่างกายของตนเองจะทนไม่ไหวแล้ว”
พูดจบ สายตาของส้งหวั่นชีงจ้องเขม็งไปยังจิ้นเฟิงเหราหนึ่งที
คนคนนี้ช่างไม่รู้จริงๆว่าอะไรควรเอ่ยถึง อะไรไม่ควรเอ่ยถึง
เสี่ยวเป่าในเวลานี้ คืออ่อนไหวขี้สงสัยมากที่สุด คำพูดของจิ้นเฟิงเหราบ่งบอกถึงกำลังผีซ้ำด้ำพลอยอยู่
นึกถึงลักษณะนี้ จิ้นเฟิงเหราปิดปากไว้โดยตรง
ส้งหวั่นชีงกล่อมยั่วยุต่อพูดว่า “เสี่ยวเป่า อาหญิงบอกกับแกโอ๊ะ ข้างสวนสนุกก็คือสวนสัตว์ ข้างในมีสัตว์ที่น่าสนใจมากมาย ถ้าหากว่าแกออกไปละก็ พวกเราก็จะไปสวนสัตว์ไปดูยีราฟ และยังมีสิงโต”
……
ก็เป็นความเงียบอยู่ดี กำลังอยู่ตอนที่คนทั้งสองที่อยู่นอกประตูคิดว่าไม่มีความหวังแล้ว ประตูห้องของเสี่ยวเป่าถูกเปิดออกแล้ว
เพียงเห็นเสี่ยวเป่าขอบตาแดงๆในมือประคองของขวัญที่เจียงสื้อสื้อให้กับเขาก่อนหน้านั้น
เป็นตุ๊กตาเครื่องปั้นดินเผาเล็กๆตัวหนึ่ง นี่ก็ยังเป็นทั้งสองคนทำขึ้นมาด้วยกัน
จิ้นเฟิงเหราเห็น อดไม่ได้ที่จะรักเอ็นดู เด็กคนนี้ตกลงว่าแคร์เจียงสื้อสื้อขนาดไหนหรือ
ถึงแม้ว่าถูกทำร้าย ก็ยังเป็นเจียงสื้อสื้อที่อยู่เต็มหัวใจเช่นกัน