ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 716 จัดการให้เรียบร้อย

แต่ว่าตัวเล็กๆแค่นี้ แอดไลน์ก็ไม่เอามาไวในสายตา

เพียงแค่จ้องมองไปที่เจียงสื้อสื้อ แววตาเหมือนเคลือบด้วยยาพิษ

เธอยืนกอดอกอยู่ที่หน้าประตูห้องพักผู้ป่วย พูดอย่างดุร้าย “เธอจำฉันไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ยังไงผู้หญิงที่ดุร้ายเหมือนเธอ ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องกรรมตามสนอง!”

ในตอนที่พูดนั้น เธอมองไปที่เลขคนไข้บนเสื้อที่อยู่บนตัวของเจียงสื้อสื้อ ในดวงตามีแววตาที่เจตนาไม่ดีเปล่งประกาย

รู้สึกได้ถึงความไม่ดีของแอดไลน์ เจียงสื้อสื้อพยายามอย่างเต็มที่ที่จะประคองน้ำเสียงให้สงบ

“เธอคิดจะทำอะไรอีก?”

แอดไลน์ค่อยๆเข้ามาใกล้เธอ “ทำอะไร มาดูเธอไง มาดูความตกอับของเธอ ได้ยินมาว่าเธอได้รับบาดเจ็บ ฉันยังคิดว่าเธอล้มหมอนนอนเสื่อลุกไม่ได้ กำลังจะตายในไม่ช้าแล้ว”

ถูกเธอพูดจายั่วยุอย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใด สีหน้าของเจียงสื้อสื้อก็เข้มขึ้น

แต่ยังไม่ทันได้รอให้เธอพูดอะไร ทันใดนั้นเสี่ยวเป่าก็ผลักแอดไลน์ออกไปอย่างโมโห “คุณพูดจาเหลวไหล!”

ใบหน้าเล็กๆนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ

ถึงแม้เสี่ยวเป่าจะยังเป็นเด็ก แต่แรงบนมือก็ไม่สามารถประเมินค่าต่ำไปได้

เมื่อกี้แอดไลน์ไม่ทันระวัง ถูกเสี่ยวเป่าผลักจนเซ

เธอก้มหน้ามองไปที่เสี่ยวเป่า พูดอย่างเหยียดหยามว่า “มีลูกชายกับคนอื่นอยู่แล้ว ยังจะมายุ่งกับจิงเหวิน คบคนนู้นคนนี้ ไม่รู้จักละอาย ไม่รู้จริงๆว่าเขามองเห็นอะไรในตัวผู้หญิงใจง่ายอย่างเธอ?!”

คำพูดที่ดูถูกทำให้เจียงสื้อสื้อไม่มีทางทนได้จริงๆ แต่ว่าอยู่ต่อหน้าเสี่ยวเป่า เธอก็ไม่อยากจะทะเลาะกับผู้หญิงคนนี้

ชี้ไปที่ประตูและพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “ออกไป!”

แอดไลน์ไม่สนใจ เข้าไปใกล้อย่างไม่ยอมแพ้

“จะออกหรือไม่ออกไปมันก็เป็นเรื่องของฉัน เธอไม่มีสิทธิมาก้าวก่าย ฉันแค่อยากจะดูว่าเธอยังมีหน้าอยู่ข้างๆจิงเหวินได้ยังไง หนังหน้าอันนี้หนามากเลยเหรอ?”

แอดไลน์พูดพร้อมกับต้องการจะสัมผัสใบหน้าของเจียงสื้อสื้อ

เห็นเล็บมือยาวๆของแอดไลน์ เจียงสื้อสื้อถอยหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่า พูดอย่างสุดจะทนว่า “เธอชอบฝู้จิงเหวินก็เป็นเรื่องของเธอ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน เธอรู้ไหมว่าทำไมฝู้จิงเหวิถึงไม่ชอบเธอ ก็เพราะเธอชอบว่าร้ายคนอื่นแบบนี้ อะไรก็โทษคนอื่น! เขาไม่ชอบเธอ เธอควรจะกลับไปคิดทบทวนตัวเอง!”

ได้ยินคำพูดของเจียงสื้อสื้อ สีหน้าของแอดไลน์ก็เปลี่ยนไปในทันที

เธอเกลียดที่สุดก็คือฝู้จิงเหวินเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ไม่สนจิตใจของเธอ วันนี้โดนผู้หญิงที่เธอรังเกียจเปิดเผยออกมาอย่างเปล่งประกาย บ้าคลั่งขึ้นมาในทันที

ภายใต้แรงกระตุ้น เธอเหยียดแขนออกมา ใช้แรงผลักเจียงสื้อสื้อ พูดจาดุร้าย “เธอไปตายซะเถอะ สารเลว ไม่ใช่เพราะจับฝู้จิงเหวินที่ชอบเธอ มีอะไรน่าอวดกัน!”

การกระทำของเธอเร็วมาก เจียงสื้อสื้อไม่ทันได้ตั้งตัว

เดิมทีบนตัวก็มีแผล พอโดนผลักจนไปชนกำแพง แผลก็ปริออกในทันที มีเลือดซึมออกมา

เสี่ยวเป่าตกใจจนชะงักไป น้ำตาคลออยู่ในดวงตา

แต่นาทีถัดมา เขาหันไปในทันที โถมตัวเข้าไปอย่างโกรธแค้น

ชนเข้าไปที่บริเวณเอวของหญิงสาว และผลักให้ชิดกับกำแพง

แต่ยังไงเขาก็ยังเล็ก เมื่อก่อนแอดไลน์ได้รับการฝึกซ้อมของตระกูลโดยเฉพาะ เสี่ยวเป่าไม่สามารถทำอะไรเธอได้โดยสิ้นเชิง

แอดไลน์อับอายโมโหเป็นอย่างมาก ผลักเขาล้มลงไปที่พื้น

เพราะสะบัดลงไปอยู่ที่พื้นอย่างรุนแรง เสี่ยวเป่าเจ็บจนทนไม่ไหวที่จะส่งเสียงออกมา

เห็นเสี่ยวเป่าล้มลงไปอยู่ที่พื้น เจียงสื้อสื้อตะโกนออกมาอย่างทนเจ็บ “เสี่ยวเป่า!” ตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดใส่แอดไลน์ “เขายังเป็นเพียงแค่เด็กน้อย! เธอต้องลงมือรุนแรงกับเขาขนาดนี้เลยเหรอ?!”

ตอนนี้เสี่ยวเป่าเกลียดตัวเองจนหาอะไรมาเปรียบไม่ได้ เพราะตัวเล็กและอ่อนแอเช่นนี้

ถ้าเขาโตและแข็งแกร่งยิ่งกว่านี้ ก็จะสามารถปกป้องหม่ามี๊ได้

เกลียดผู้หญิงที่ดุร้ายคนนั้นมาก!

ในตอนนี้ จิ้นเฟิงเฉินที่กำลังฟังกู้เนี่ยนรวบรวมข้อมูลและรายงานเดินออกมาจากในห้องพักผู้ป่วย มองเห็นเลือดบนเสื้อของเจียงสื้อสื้อ และยังดึงเสี่ยวเป่าและผู้หญิงคนหนึ่งอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยท่าทีคุมเชิง

ในตอนนั้นสีหน้าเขาลดต่ำลง อุณหภูมิรอบๆตัวตกลงอย่างลดเร็ว ในตาเตรียมพายุรุนแรง

เขาก้าวท้าวยาวๆไปทางเจียงสื้อสื้อ ไม่แม้แต่จะปรายตามองผู้หญิงคนนั้น และสั่งกู้เนี่ยนว่า “จัดการให้ฉันให้เรียบร้อย!”

คำหลังสุดบางเบานำพามาด้วยความปรารถนาแห่งความตาย

กู้เนี่ยนรู้ว่าบอสโกรธ ไม่กล้าเฉยเมย รีบหิ้วผู้หญิงที่ร้องตะโกนออกไปทันที

รอคอยความทรมานของเธอ

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้สนใจผู้หญิงคนนั้นอีก รีบอุ้มเจียงสื้อสื้อขึ้น วางบนเตียง และรีบเรียกหมอมาด้วยความเร็ว

แผลของเจียงสื้อสื้อแยกออก ทำให้มีเลือดไหลไม่หยุด

หลังจากหมอเห็น อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

จากสภาพแผลแบบนี้แล้วกลัวว่าจะต้องพันไว้ใหม่ แต่เนื่องจากว่าจิ้นเฟิงเฉินยืนจ้องอยู่ข้างๆ ดวงตาคมเหมือนมีดจ้องไปบนมือของหมอ

ราวกับว่าถ้าเกิดเขาทำเจียงสื้อสื้อเจ็บเพียงนิดเดียว จิ้นเฟิงเฉินจะใช้สายตาฆ่าเขาในทันที

ในที่สุดก็พันแผลเสร็จสิ้น หมอถึงได้โล่งใจ รีบถือของทั้งหมดออกไปด้วยความเร็ว

ถ้าอยู่ต่อไป เขาคงถูกแช่แข็ง

ในระหว่างนั้น เสี่ยวเป่าเกาะอยู่ข้างเตียงตลอด แววตาน้อยๆช่างน่าสงสารเป็นอย่างยิ่ง

ใบหน้าเล็กที่แข็งทื่อนั้นเหมือนกับจิ้นเฟิงเฉินทุกประการ

ใบหน้าทั้งสองคล้ายกันอย่างมาก ยังบังเอิญแสดงอารมณ์เหมือนกัน มองแล้วมีความสุขมาก

เดิมทีเจียงสื้อสื้อเจ็บมาก แต่มองเห็นภาพที่โดนสองพ่อลูกทำให้ยิ้ม

เห็นเธอยิ้ม สีหน้าของทั้งสองคนถึงได้ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

แต่ผลของการดีใจก็คือการที่เจียงสื้อสื้อเจ็บที่แผล เจ็บจนต้องสูดลมหายใจเข้าไป

สองพอลูกร้อนใจในทันที ก้าวเข้ามาพร้อมกันทันที

การกระทำก็ยังเหมือนกันทุกประการ อีกนิดหัวก็จะชน เสี่ยวเป่าเม้มปาก ย้ายสายตาไปก่อน

มองเจียงสื้อสื้อ พูดเสียงเบาๆ “หม่ามี๊ หม่ามี๊ยังเจ็บอยู่ไหมครับ?”