ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 725 เราคุยกันหน่อยไหม

ฝู้จิงเหวินพยักหน้าเป็นความหมายว่าเข้าใจแล้ว

แต่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขายังคงมืดมนเหมือนมีหมอกเมฆบดบัง

เจียงสื้อสื้อไม่ได้สังเกตว่ามีบางอย่างผิดปกติไป และเถียนเถียนก็พูดคุยกับเธอไม่หยุด เธอจึงให้ความสำคัญมาที่เถียนเถียนมากกว่า

เมื่อเห็นสองแม่ลูกคุยกันอย่างสนุกสนาน ฝู้จิงเหวินนึกถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ขึ้นมา ใจของเขาก็มีความรู้สึกถึงความเบื่อหน่าย

จึงได้ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ผมยังมีธุระ ขอตัวก่อนนะครับ”

“ค่ะ”

เจียงสื้อสื้อตอบรับ จากนั้นพูดเสริมขึ้นมาว่า “ขับรถระวังด้วยนะคะ”

ฝู้จิงเหวินพยักหน้า เนื่องจากได้รับความเป็นห่วงเป็นใยจากเธอ มุมปากของเขาก็อดไม่ได้ที่จะเผยอยิ้มขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

เมื่อเขากำลังจะเอื้อมมือไปจับเถียนเถียนเพื่อพาเธอกลับบ้าน คิดไม่ถึงว่าเถียนเถียนจะหลบเขาและพูดเสียงแข็งว่า “หนูไม่กลับบ้านกับแด๊ดดี้”

หลังจากนั้นเธอก็หันหน้าไปพูดกับเจียงสื้อสื้อว่า “หม่ามี๊คะ พวกเราจะไปบ้านแด๊ดดี้เมื่อไหร่？”

คำว่าแด๊ดดี้ทั้งสองครั้งที่เจ้าหนูน้อยพูดออกมา แต่ความหมายมันไม่เหมือนกัน ทำให้หัวใจของฝู้จิงเหวินรู้สึกอึดอัด

เถียนเถียนกะพริบตากลมๆของเธอ แววตาสีดำเป็นประกาย

เมื่อเจียงสื้อสื้อได้ยินดังนั้น รอยยิ้มของเธอก็แข็งทื่อทันที เธอทำได้เพียงหัวเราะกลบเกลื่อนแต่ไม่ได้ตอบอะไร

“ถ้าอยากจะไป ไว้เดี๋ยวแด๊ดดี้พาไปนะ” ฝู้จิงเหวินพูด

เขาจะไม่ทำแบบที่จิ้นเฟิงเฉินกล่าวหาว่ากักตัวเจียงสื้อสื้อและเถียนเถียนเอาไว้ข้างกายไม่ให้อิสระกับพวกเธอ

เนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนั้นเดิมทีก็ค่อนข้างละเอียดอ่อนอยู่แล้ว หากเกิดข้อผิดพลาดอะไรขึ้นในตอนนี้ก็คงเป็นปัญหาที่เขา

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันให้จิ้นเฟิงเฉินมารับเธอไปดีกว่า คุณจะได้ไม่ต้องเสียเวลา”

เจียงสื้อสื้อพูดออกไปเบาๆ แต่ใบหน้าของเธอก็ยังคงขาวซีด

เมื่อฝู้จิงเหวินได้ยินดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและมองดูสีหน้าของเธอ ในใจของเขาก็รู้สึกว้าวุ่น

แต่ว่าเจียงสื้อสื้อไม่ได้สังเกตอะไรมากนัก เธอเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือและโทรหาจิ้นเฟิงเฉิน

วินาทีต่อมาสายก็ถูกรับขึ้น มือของฝู้จิงเหวินกำแน่นโดยไม่รู้ตัว

ในขณะที่เจียงสื้อสื้อเอ่ยปากพูดขึ้น เขาก็ก้าวขาออกไปอย่างรวดเร็ว

ไม่มีใครทันสังเกตเห็นความเศร้าหมองบนใบหน้าเขา แต่ไคทลินนาที่หลบซ่อนอยู่ในมุมมืด มองเห็นว่านี่เป็นโอกาสดีทีเดียว

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ？ ไม่สบายตรงไหน？”

น้ำเสียงของจิ้นเฟิงเฉินดูแหบแห้งดังขึ้นข้างหูของเธอ คำถามสองคำถามถูกพูดออกมาติดๆกัน

เนื่องจากกลัวว่าเขาจะคิดว่าเธอเป็นอะไรไป ดังนั้นจึงได้รีบพูดว่า “ไม่ใช่หรอกค่ะ พอดีว่าเถียนเถียนมาที่นี่ เธออยากจะไปเที่ยวที่บ้านคุณ คุณมารับเธอหน่อยได้ไหมคะ？”

เมื่อพูดจบปลายทางก็ตอบรับว่า “อืม” จากนั้นก็ตามด้วยเสียงวางสาย

เมื่อเห็นว่าหน้าจอโทรศัพท์เป็นสีดำไปแล้ว เจียงสื้อสื้อก็หัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้

ตอนนี้เถียนเถียนถอดรองเท้าและปีนขึ้นมาบนเตียงเข้ามาอยู่ในผ้าห่มของเจียงสื้อสื้อ

“หม่ามี๊คะ ทำไมหม่ามี๊ไม่อยู่กับแด๊ดดี้ล่ะคะ？”

ศีรษะอันน้อยน้อยๆของเถียนเถียนเอนเข้ามา ดวงตากลมโตจ้องไปทางเจียงสื้อสื้อ

เมื่อได้ยินคำถามนั้นมือของเจียงสื้อสื้อที่ถือโทรศัพท์มือถืออยู่ก็บีบแรงขึ้น

“เพราะว่าตอนนี้หม่ามี๊ไม่สบาย แด๊ดดี้ก็ไม่สบายนะคะ ถ้าคนป่วยสองคนอยู่ด้วยกันคงจะวุ่นวาย อีกอย่างแด๊ดดี้ก็มีธุระของตัวเองที่ต้องทำ”

เธอหาข้ออ้างพูดออกมา

ความจริงบางเรื่องเธอรู้อยู่คนเดียวก็พอแล้ว เธอไม่อยากให้เด็กๆต้องมารับรู้ด้วย ไม่อย่างนั้นอาจจะเกิดเงาไว้ในใจตั้งแต่ยังเล็ก

เมื่อเถียนเถียนได้ยินคำพูดของเจียงสื้อสื้อ เธอก็ตอบรับเพียงว่า “อ้อ” แต่ไม่ได้ถามอะไรอีก

ฝู้จิงเหวินเดินออกจากห้องผู้ป่วยไปก็ตรงไปยังลิฟต์ เขารู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่จึงได้เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

ไคทลินนาที่อยู่ด้านหลังก็รีบก้าวตามเขาไป แต่ยังคงรักษาระยะห่างจากเขา

เมื่อเดินไปถึงมุมตึก ฝู้จิงเหวินก็หยุดฝีเท้าลงทันที

ดวงตาลึกล้ำและทำเสียงอันเยือกเย็นของเขาพูดขึ้นว่า

“ออกมา”

เมื่อได้ยินดังนั้นไคทลินนาก็ตกใจ คิดไม่ถึงว่าฝู้จิงเหวินจะเห็นเธอ ดูแล้วเขาพอมีความสามารถอยู่บ้าง

เพราะว่าไม่มีช่องทางที่เธอจะแอบซ่อนได้ จึงค่อยๆเดินออกไปและยิ้มขึ้น

ไคทลินนาเอ่ยทักทายอย่างกระตือรือร้นว่า “คุณฝู้ สวัสดีค่ะ”

แต่แววตาของเธอช่างมองอย่างลึกซึ้ง

ฝู้จิงเหวินขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วพิงไปที่กำแพงก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบว่า “คุณแอบตามผมมาทำไม？”

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของเขา ไคทลินนาทำได้เพียงแค่ยิ้ม ชุดสีขาวสะอาดตาของพยาบาลเผยให้เห็นหุ่นของเธอ

ผิวพรรณก็ดูขาวผ่องมากขึ้น แต่น้ำเสียงของเธอกลับดูสบายๆแล้วตอบว่า “คุณฝู้จะพูดอย่างนี้ได้ยังไงกันคะ ฉันแอบตามคุณซะที่ไหน？ โรงพยาบาลใหญ่ขนาดนี้ฉันเองก็แค่จะขึ้นลิฟต์เหมือนกัน บังเอิญได้พบกับคุณเข้า ทำไมคุณคิดว่าฉันแอบตามคุณมา หรือว่าคุณจะคิดอะไรกับฉัน？”

เมื่อพูดจบ คิ้วของฝู้จิงเหวินก็ยิ่งขมวดเข้าหากัน

“ผมไม่มีเวลาจะมาพูดอ้อมค้อมกับคุณ ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัวก่อน”

เมื่อเห็นฝู้จิงเหวินกำลังจะเปิดประตูลิฟต์และเดินเข้าไป ไคทลินนาจึงได้พูดขึ้นว่า “เรามาคุยกันหน่อยไหมคะ？”

ประโยคนี้ทำให้ฝู้จิงเหวินรู้สึกสนใจขึ้นมา ขาข้างที่ก้าวเข้าไปในลิฟต์กลับก้าวออกมา

“พวกเรามีอะไรต้องคุยกันหรือครับ？”

คนที่อยู่ตรงหน้านี้เขาไม่รู้จัก คาดว่าคงไม่ใช่เรื่องอาการของเจียงสื้อสื้อ

ถ้าอย่างนั้น……

ลางสังหรณ์ที่คลุมเครือเช่นนี้ผุดขึ้นในใจของเขา

“จื่อเฟิง คิดว่าฉันคงไม่ต้องพูดอะไรมากกว่านี้สินะ”

ตอนที่พูดคำว่าจื่อเฟิงออกมา มือของไคทลินนากอดอกเอาไว้ สายตาของเธอจ้องไปยังฝู้จิงเหวิน และสังเกตท่าทางของทุกอิริยาบถของเขา

เมื่อได้ยินเรื่องที่เกี่ยวข้องกับจื่อเฟิง คิ้วของฝู้จิงเหวินก็แทบจะเข้ามาชนกัน