ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 734 อยากหรือไม่อยากให้หม่ามี๊กลับบ้าน

เธอจนปัญญาอย่างช่วยไม่ได้ และเดินตรงออกไป

จิ้นเฟิงเฉินก็ก้าวเท้ายาวๆ ตามหลังเธอไป

กู้เนี่ยนมองประธานของตัวเองรีบเดินตามออกไป ก็ส่ายหัวอย่างจนปัญญา

พิจารณาจากโลกนี้ความรักนั้นเป็นฉันใด ชายที่มีจิตใจเข้มแข็งกลายเป็นชายที่ลุ่มหลงในความรัก

มาถึงข้างๆรถ จิ้นเฟิงเฉินเปิดประตูข้างคนขับให้เจียงสื้อสื้ออย่างเอาอกเอาใจ

เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้ปฏิเสธ ก็เข้าไปนั่งข้างในอย่างนั้น

พูดแล้วก็แปลก เธอจะไม่นั่งที่นั่งข้างคนขับของฝู้จิงเหวิน เพราะเธอคิดมาโดยตลอดว่าที่นั่งนั้นไม่เหมาะกับเธอ

แต่เวลาเผชิญหน้ากับจิ้นเฟิงเฉิน เธอกลับไม่มีความกังวลแบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าทำไม

งงงวยอยู่ในใจ เจียงสื้อสื้อก็หยุดความคิดของเธอ

ไม่นาน รถก็หยุดนิ่งอยู่หน้าประตูบ้านพักตระกูลจิ้น

เห็นเด็กน้อยตัวเล็กหนึ่งใหญ่หนึ่ง กระโดดโผเข้ามาทางเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อรีบนั่งยองๆรับพวกเขาไว้ “ช้าๆหน่อย อย่าหกล้มนะ”

คนหนึ่งกอดแขนเธอไว้ อีกคนหนึ่งกระโจนใส่หลังเธอ

บนมือของทั้งสองคนยังมีสีมากมาย ไม่นานก็ทำชุดกระโปรงของเจียงสื้อสื้อเลอะแล้ว

แต่เจียงสื้อสื้อไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย มือข้างหนึ่งจูงคนหนึ่งเขาไปในบ้านพัก

จิ้นเฟิงเฉินยืนอยู่ข้างหลังมองไปที่เงาเล็กๆใหญ่ของทั้งสามคนข้างหน้า มุมปากยกขึ้นมีรอยยิ้มที่พึงพอใจ

มีภรรยา ลูกชายคนลูกสาวคน นี่เป็นความหวังที่ใฝ่ฝันแม้ในยามหลับของคนตั้งมากมาย

พอถึงในห้อง เจียงสื้อสื้อถึงรู้ถึงความสามารถในการทำลายของเด็กดื้อทั้งสอง

เดิมทีผนังห้องขาวสะอาด ในตอนนี้โดนเด็กน้อยทั้งสองวาดดอกไม้จนเต็มไปหมดแล้ว

รอยประทับฝ่ามือ รอยดินสอต่างๆ และยังมีพวกที่ลักษณะไม่ชัด

พรมก็ได้สูญเสียสีเดิมของมันไปแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผ้าม่านตำแหน่งต่างๆ

เครื่องกระเบื้องเคลือบบนโต๊ะ ก็ถูกละเลงจนเป็นสีสันสดใส

เจียงสื้อสื้อหันกลับไปมองจิ้นเฟิงเฉิน ในสายตาตำหนิอยู่เล็กน้อย

เหมือนกับว่ากำลังตำหนิที่ปล่อยให้ลูกทำผิดโดยไม่ขัดขวาง

ได้รับสายตาของเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินกระแอมออกมาเบาๆ เก็บกวาดสถานที่ นำกระเบื้องเคลือบที่ไม่โดนละเลงหยิบออกไป

หลังจากนั้นทันที เขาก็พูดเหมือนเอาใจ “คือเถียนเถียน สนใจในด้านนี้ ตอนนี้เธอยังเด็กขนาดนี้ แสดงให้เห็นถึงพรสวรรค์ที่น่าทึ่งแบบนี้ ผมจะไม่ปลูกฝังได้ยังไง

เด็กหน่า เล่นนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก”

จิ้นเฟิงเฉินพูดและส่งสายตาให้เสี่ยวเป่า เสี่ยวเป่าดึงเจียงสื้อสื้อมาอย่างรับรู้และเข้าใจในทันที

“หม่ามี๊ หม่ามี๊ดูอันนี้น้องเป็นคนทาสี โมนาลิซาอันนั้นผมเป็นคนระบายสี”

มองประติมากรรมที่ถูกระบายสีสันสดใสที่อยู่ข้างหน้า ท้ายที่สุดเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกว่าดูสวยอย่างอธิบายไม่ถูก

ลูกหัวเสี่ยวเป่าและชมว่า “เสี่ยวเป่าเก่งมาก ผสมสีเก่งมาก สวยมาก”

เถียนเถียนที่อยู่ข้างๆก็ดึงมุมเสื้อของเจียงสื้อสื้อตาม ถามหาคำชม

เจียงสื้อสื้อเข้าใจในทันที ยิ้มเบาๆ “เถียนเถียนเยี่ยมมาก สีสันสอดคล้องกันยอดเยี่ยมมาก”

หลังจากได้รับคำชมเหมือนกัน หางน้อยๆของเถียนเถียนกระดกขึ้นสูง “งั้นหม่ามี๊มาวาดรูปด้วยกันกับพวกเรา หนูและพี่ชายทำของขวัญชิ้นหนึ่ง อยู่ในห้องนะ!”

เถียนเถียนพูดและลากมือของเจียงสื้อสื้อเดินไปในห้อง

พอถึงในห้อง เสี่ยวเป่าดึงให้เจียงสื้อสื้อโค้งตัว ปิดตาของเธอไว้ พูดอย่างลึกลับ “หม่ามี๊ ตอนนี้ยังลืมตาไม่ได้นะครับ”

เถียนเถียนวิ่งเหยาะๆไปที่ชั้นวางของด้านหลังหยิบภาพออกมาภาพหนึ่ง ทั้งสองคนยืนเป็นเส้นตรง ถือกระดาษวาดรูปด้วยกัน

พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “หม่ามี๊ ลืมตาได้แล้ว!”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็ลืมตา ก็เห็นรูปของหญิงสาวผมยาวปลิวตามลมในมือของเด็กน้อยทั้งสองคน ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นมีรอยยิ้มสดใสเหมือนพระอาทิตย์

ถึงแม้จะวาดไม่ได้ดูดีนัก แต่เจียงสื้อสื้อก็รู้ได้ในทันที คือเธอ

ที่มุมกระดาษยังมีตัวอักษรเล็กๆอยู่ หลังจากที่เจียงสื้อสื้ออ่านชัดแล้ว ความรู้สึกตื้นตันก็พุ่งขึ้นมาที่ปลายจมูกทันที

“หวังว่าหม่ามี๊จะมีความสุขตลอดเวลา”

ในตอนนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็เดินเข้ามาแล้ว เห็นดวงตาของเจียงสื้อสื้อป็นสีแดง ในใจก็อดไม่ได้ที่จะเจ็บปวด

เดินเข้าไปโอบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เด็กน้อยสองคนนี้อวยพรคุณ ไม่ดื้อ ไม่ร้อง”

เจียงสื้อสื้อได้ยินอย่างนั้น ก็หลับตา ขจัดความรู้สึกตื้นตันนั้นออกไป

รับภาพวาดจากในมือของเด็กน้อยทั้งสองมาอย่างทะนุถนอมมาก พูดรับรองอย่างจริงจังว่า “ลูกรักวางใจได้ หม่ามี๊จะมีความสุขอย่างแน่นอน”

พูดจบ เธอก็กอดเด็กน้อยทั้งสองไว้แน่นๆ

โดนหม่ามี๊กอดแบบนี้ เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมากะทันหัน

เห็นทั้งสามคนน้ำตาคลอ จิ้นเฟิงเฉินก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มบางๆและพูดออกมา “เอาหล่ะ ไม่ต้องร้อง แด๊ดดี้จะทำให้หม่ามี๊ของพวกหนูมีความสุขอย่างแน่นอน”

เจียงสื้อสื้อเขินอายเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร

ตอนเย็น โทรศัพท์ของเจียงสื้อสื้อดังขึ้น

เป็นฝู้จิงเหวินที่โทรมา

เจียงสื้อสื้อลังเลเล็กน้อย ก็รับสาย

“คุณอยู่ที่ไหนหรอ? ทำไมผมไม่เห็นคุณในบริษัท?” คำถามของฝู้จิงเหวินดังมา

“วันนี้ฉันมาที่JSกรุ๊ปเพื่อพูดคุยเรื่องโครงการการร่วมมือต่อไป ตอนนี้มารับเถียนเถียนกลับบ้าน” เจียงสื้อสื้อตอบตามความเป็นจริง

ได้ยินว่าเธอไปคุยธุรกิจกับ JSกรุ๊ป มือทั้งสองข้างของฝู้จิงเหวินก็กำแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

“งั้นตอนนี้คุยเสร็จรึยัง?”

“อือ อีกสักพักฉันก็จะกลับไปแล้ว ฉันยังมีธุระวางก่อนนะ”

ไม่รอให้ฝู้จิงเหวินพูดอะไร เจียงสื้อสื้อก็ตัดสายไปแล้ว