ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 738 คุณไม่ร้องไห้แล้วก็โอเค

เจียงสื้อสื้อโทษตัวเอง เดิมทีโครงการนี้ก็เป็นเขาที่รับผิดชอบมาโดยตลอด

แต่ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้น เผชิญหน้ากับวิธีการที่กำหนดไว้แล้วของบรรดาหุ้นส่วน เธอกลับไม่มีวิธีแม้แต่นิดเดียว ช่วยอะไรจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้

คิดอยู่สักพัก เจียงสื้อสื้อมองเอกสารบนโต๊ะ รู้ว่าไม่สามารถนั่งอยู่เฉยๆแบบนี้ได้

หลังจากเธอทำงานในมือเสร็จ ก็ลุกขึ้นวางแผนว่าจะไปJSกรุ๊ป

นี่เป็นโครงการที่เธอรับผิดชอบ ถึงแม้ว่าจะยุติลงแล้ว เธอก็จำเป็นต้องพูดเหมือนกันทั้งสองฝ่าย

โดยเฉพาะทางด้านจิ้นเฟิงเฉิน

นั่งอยู่ในรถแท็กซี่ มองดูทิวทัศน์นอกหน้าต่างที่ผ่านไปเร็วปานลมกรด เธอก็อดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น

ไม่นานรถก็มาถึงJSกรุ๊ป หลังเธอลงจากรถ มองสิ่งปลูกสร้างใหญ่โตมโหฬารด้านหน้า ในใจก็อดไม่ได้ที่จะลุกลี้ลุกลนมาก

เจียงสื้อสื้อขึ้นตึกไป ยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าห้องทำงานของจิ้นเฟิงเฉิน สูดหายใจเข้าลึกๆ ยกมือไปเคาะประตู

เสียงที่ดังออกมาจากข้างในแหบเล็กน้อย “เข้ามา”

ผลักประตูเข้าไป เจียงสื้อสื้อเห็นเขายืนอยู่หน้าหน้าต่าง เบื้องหลังเงียบเหงาและยังอ้างว้างเป็นอย่างมาก

ไม่มีใครรู้ว่าบนบ่าของจิ้นเฟิงเฉินแบกรับภาระและความรับผิดชอบไว้หนักแค่ไหน

นานมากที่คนที่เข้ามาไม่พูด จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วและหันหลังมา

แต่ในตอนที่เห็นเธอ หว่างคิ้วก็คลายออกทันที สายตาอ่อนโยนที่เป็นของเธอโดยเฉพาะ ทำให้คนรอบข้างอิจฉา

เห็นความลังเลและโทษตัวเองในตาของเจียงสื้อสื้อ พอจะเดาออกว่าเพราะเรื่องอะไรเธอถึงมาหาตัวเอง

“ฉันผิดเองที่ทำให้เกิดเรื่องในขณะนี้ ขอโทษจริงๆ”

ในตอนที่พูดประโยคนี้ เจียงสื้อสื้อหลบตาลงเล็กน้อย ไม่กล้าจะสบตากับเขาโดยตรง ในใจเต็มไปด้วยความละอายใจ

จริงๆแล้วต่อให้เรื่องนี้เกี่ยวข้องหรือไม่เกี่ยวข้องกับเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็จะไม่โทษเธอ

ไม่ว่าจะเปลี่ยนเป็นใคร ก็จะตัดสินใจเลือกร่วมมือกับทางนี้

บนตลาดธุรกิจ เป็นเช่นนี้แต่ไหนแต่ไรมา

ไม่ต้องพูดถึงคำว่าเพื่อนพี่น้องโดยสิ้นเชิง ทุกความเอาใจใส่ความเป็นอยู่ของคนอื่นทั้งหมดก่อให้เกิดผลประโยชน์ทั้งนั้น

“ผมรู้ ผมเข้าใจ คุณไม่ต้องขอโทษผม”

จิ้นเฟิงเฉินเจ็บปวดใจกับท่าทางแบบนี้ของเธอ ลูบหัวของเธอเพื่อปลอบโยน

“ฉันรู้สึกผิดจริงๆ แต่ตอนนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าจะสามารถทำอะไรได้”

พูดจบ ดวงตาเจียงสื้อสื้อก็แดงเล็กน้อย

เห็นอย่างนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด พูดปลอบใจเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่เป็นไร นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณ ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย คุณไม่ต้องเอาใจใส่มากขนาดนี้ ไม่จำเป็นต้องเอาไปใส่ใจเข้าใจไหม? ผมจะจัดการเรื่องราวให้เหมาะสม หือ?”

จิ้นเฟิงเฉินเห็นเจียงสื้อสื้อมีท่าทีแบบนี้ เจ็บปวดใจมากจริงๆ

ถึงแม้ว่าเรื่องจะจัดการยากมากกว่านี้ก็จะมีวิธีแก้ไขได้

เขาเองก็ไม่หวังให้เรื่องนี้มาส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของคนสองคน

เรื่องทั้งหมดเขายังสามารถต้านทานไว้ได้ ไม่จำเป็นต้องดึงเธอเข้ามา

เขาเพียงแค่หวังว่า หญิงสาวในอ้อมกอดปลอดภัยและมีความสุข

อยู่ในอ้อมกอดของเขาได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นอย่างมั่นคง เจียงสื้อสื้อรู้สึกถึงความสบายใจที่ไม่ได้พบเจอเสียนาน

หลังจากเจียงสื้อสื้อปรับอารมณ์ได้ ก็ถอยออกมาจากอ้อมกอดของเขา เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาถูกน้ำตาของเธอทำให้ชื้น เจียงสื้อสื้อก็มองเขาอย่างเขินอาย

จิ้นเฟิงเฉินมองตามสายตาของเธอไป ยิ้มเล็กน้อย “ไม่เป็นไร คุณไม่ร้องไห้ก็ดีแล้ว”

ฉับพลับนั้น เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกว่าความเหนื่อยล้าหายไปอย่างไม่เหลือร่องรอยในทันที

ความรู้สึกแบบนี้จะมีก็ต่อเมื่อตอนที่จิ้นเฟิงเฉินอยู่ข้างๆเธอ

คิดได้ว่าจิ้นเฟิงเฉินยังมีเรื่องอีกมากมายให้ต้องจัดการ เจียงสื้อสื้อคุยกับเขาอีกสักพัก ก็ออกไป

เดินออกจากJSกรุ๊ป เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกว่าสิ่งที่กลัดกลุ้มอัดแน่นอยู่ในใจ เวลานี้ได้หายไปแล้ว ทั้งตัวก็รู้สึกผ่อนคลายลง

จิ้นเฟิงเฉินมักจะสามารถให้ความรู้สึกแบบนั้นกับเธอ ต่อให้ฟ้าพลังทลายลงมา เพียงแค่มีเขาอยู่ ก็ไม่ต้องกังวล

ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง เจียงสื้อสื้อมองสีของท้องฟ้าข้างนอกหน้าต่าง ทั้งหมดยังเหมือนกับเมื่อก่อน

รถวิ่งสวนกันไปมาเยอะแยะมากมาย ถนนเขตการค้าเอะอะวุ่นวาย

ทุกคนกำลังวิ่งเต้นบากบั่นเพื่อการดำรงชีวิต ไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เธอขี้เกียจจะเรียกรถ วางแผนว่าจะเดินกลับไป นานแล้วที่ไม่ได้เดินเล่นดีๆ

ลมเบาๆพัดมาโดนแก้มเธออย่างช้าๆ สบายใจเป็นพิเศษ

ในตอนที่เธอกลับมาถึงบ้าน เหงื่อก็ออกมาบางๆ

พอเปิดประตูบ้าน ก็เห็นฝู้จิงเหวินยืนอยู่ด้านใน นี่ทำให้เธอตั้งตัวไม่ทัน

อาจจะเป็นเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นสองวันนี้ ในตอนที่เจอเขา เจียงสื้อสื้อก็อยากจะหลบหนี

แต่ว่า ที่ไหนที่เธอหลบซ่อนได้ง่าย ฝู้จิงเหวินก็รอเธออยู่ตลอด

เขาเข้าใจดี ในการทำงาน เจียงสื้อสื้อสามารถแยกเรื่องส่วนรวมกับเรื่องส่วนตัวได้อย่างชัดเจน

เพียงแต่ เขายังคงเป็นห่วงว่าเจียงสื้อสื้อจะไม่สบายใจ ถึงอย่างไร นี่ก็เป็นโครงการที่เธอรับผิดชอบด้วยตนเอง

ฝู้จิงเหวินไม่ปรารถนาให้เป็นเพราะเรื่องนี้ ทำให้ระยะห่างของทั้งสองคนไม่สนิทกัน

แต่ในตอนที่พบว่าเจียงสื้อสื้อหลบเลี่ยงตัวเอง อารมณ์ของเขาก็ดิ่งลงทันที

ฝู้จิงเหวินเห็นเธอไม่คิดจะคุยกับตัวเอง ก็เป็นฝ่ายพูดก่อน “สื้อสื้อ”

เจียงสื้อสื้อเม้มปาก “มีอะไร?”

เท้าก็เหมือนถูกราดด้วยตะกั่ว อยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน

ฝู้จิงเหวินเดินไปทางเจียงสื้อสื้ออย่างสนใจแต่เรื่องของตัวเอง สายตาของทั้งสองคนจ้องมองซึ่งกันและกัน มีความรู้สึกที่แฝงไว้ด้วยความหมายไม่ชัดเจน

“ผมทำแบบนี้ คุณจะโทษผมไหม?”

เขาพูดอย่างไม่มีหัวไม่มีหาง แต่ว่า เจียงสื้อสื้อแทบจะเข้าใจได้ในทันทีว่าเขากำลังถามอะไร

คือโครงการที่ร่วมมือกับ JS กรุ๊ป