ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 74 คุณบ้าไปแล้วหรอ

เมื่อรถยนต์ขับมาถึงบ้านตระกูลหลาน หลานซือเฉินก็สังเกตเห็นความผิดปกติของเจียงนวลนวล เลยซักถามว่า : “นวลนวล เป็นอะไรไปหรอ?”

เมื่อได้ยินเสียง เจียงนวลนวลก็ดึงสติกลับมายิ้มและส่ายหน้า แล้วพูดว่า : “ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ พี่ซือเฉิน”

ซือเฉินหรี่ตามองอย่างตั้งใจ เพียงมองแวบหนึ่งเขาก็รู้ว่าเจียงนวลนวลกำลังโกหกอยู่

“ผู้ชายคนนั้นที่คุณจ้างเมื่อกี้ทำอะไรเจียงสื้อสื้อหรือเปล่า?”

ในงานเลี้ยงงาน เจียงนวลนวลเคยพูดว่า ต้องการจัดฉากแสดงสักหน่อย

หลานซือเฉินรอจนคนในงานเลี้ยงเริ่มใกล้หมด แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเจียงนวลนวลคิดทำอะไร ต่อมาก็ไม่ได้ซักถามเรื่อง แต่ตอนนี้ดูแล้ว….

“ไม่มีอะไรค่ะ พี่ซือเฉิน” เจียงนวลนวลเผยสีหน้าลำบากใจ เรื่องล้มเหลวไม่เป็นท่าแบบนี้ เธอจะมีหน้ากล้าบอกกับหลานซือเฉินได้ยังไงอีก

“เธอแน่ใจหรอว่าจะปิดบังผม?” หลานซื้อเฉินพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

เจียงนวลนวลขบฟันแน่น เธอรู้ดีว่าเรื่องนี้คงปิดไม่มิด ถ้าที่ดีพูดความจริงดีกว่า

หลังจากหลานซือเฉินฟังจบก็เผยสีหน้าโมโหเดือดดาลขึ้นมาทันที

“เจียงนวลนวล เธอเป็นบ้าไปแล้วหรอ?”

ตอนแรกเขานึกว่าเจียงนวลนวลอยากจะสั่งสอนเจียงสื้อสื้อแค่นิดเดียว แต่คิดไม่ถึงว่าจะทำเรื่องใหญ่แบบนี้

เมื่อได้ยินหลานซือเฉินเรียกชื่อเต็มของตัวเอง ทั้งยังตะคอกด้วย เจียงนวลนวลก็รู้สึกน้อยใจทันที

“พี่ซือเฉิน ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน! แต่ผู้หญิงคนนั้นเจียงสื้อสื้อ….กล้าดียังไงทำให้คุณชายของตระกูลจิ้นทั้งสองคนล้อมรอบตัวเธอ! ฉันเลยคิดอยากฉวยโอกาสวันนี้ทำให้พวกเขาเห็นใบหน้าที่แท้จริงของพวกเขาเท่านั้น”

เพราะเห็นเจียงสื้อสื้อคืนนี้สวยโดดเด่นเป็นพิเศษ เธอเลยเกิดความรู้สึกอิจฉา และขาดสติครุ่นคิดอย่างรอบคอบ

“แล้วเธอเคยคิดไหมว่าถ้าหากแผนการล้มเหลวจะเป็นยังไง? อย่างเช่นตอนนี้ ในตอนนี้เจียงสื้อสื้อถูกหามส่งโรงพยาบาล อาการเป็นยังไงบ้าง พวกเรายังไม่รู้เลย อีกอย่างผู้ชายคนนั้นยังถูกส่งเข้าโรงพักด้วย ตระกูลจิ้นมีอำนาจแค่ไหนเธอก็รู้ แล้วเธอไม่กลัวว่าจะสืบสาวถึงเธอหรอ?”

“พี่ซือเฉิน ฉัน….เรื่องนี้โทษฉันไม่ได้! ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าผู้ชายคนนั้น….”

เจียงนวลนวลทำตาลุกลี้ลุกลน และพูดอะไรไม่ถูก

ตอนแรกเธอวางแผนทุกอย่างเป็นอย่างดี แต่ใครจะไปรู้ว่าจะเกิดความผิดพลาดขึ้น

ถ้าหากตระกูลเจียงสืบทราบว่าผู้อยู่เบื้องหลังสั่งการคือตัวเอง คงคิดทุกวิธีทางแก้แค้นให้กับเจียงสื้อสื้อแน่ หากตระกูลจิ้นต่อกรกับตระกูลเจียงคงต้านทานไม่ไหวแน่

เจียงนวลนวลคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงต่อ

หลานซือเฉินโมโหเดือดดาล พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองว่า : “นังโง่เอ่ย ทำอะไรไม่รู้จักปรึกษาฉันก่อน หากถูกจับได้ อย่าได้คิดว่าตระกูลหลานจะช่วยปกป้องเธอ”

หลังจากพูดจบ หลานซือเฉินก็ลงจากรถ แล้วเปิดประตูรถเดินจากไป

เจียงสื้อสื้อนั่งบนรถ พร้อมจ้องมองร่างเงาของเขาด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ เธอแทบไม่อยากเชื่อเลยว่า หลานซือเฉินจะพูดแบบนี้กับเธอ

เขาลืมไปแล้วหรอว่า ตอนที่แขนของเขาได้รับบาดเจ็บ ใครกันอยู่เคียงข้างเขาทุกวัน? ถ้าหากไม่มีคนของตระกูลเจียง ตระกูลหลานจะมีวันนี้ไหม?

เจียงนวลนวลกำมือไว้อย่างแน่น พร้อมเผยดวงตาแดงก่ำ

……

ณ โรงพยาบาล ประมาณตอนรุ่งเช้า เจียงสื้อสื้อก็ค่อยๆลืมตาขึ้น ในตอนนี้หัวสมองของเธอโล่งมาก

“เป็นยังไงบ้าง? รู้สึกไม่สบายตรงไหนบ้าง?” ข้างหูมีเสียงเข้มแฝงเสียงอ่อนโยนดังขึ้น

เจียงสื้อสื้อสะดุ้งตกใจ และฉากเมื่อคืนก็ค่อยๆปรากฏขึ้นในหัวสมอง ขณะเดียวกันความรู้สึกหวาดกลัวก็ผุดขึ้นในใจอีกครั้ง ทันใดนั้นสีหน้าของเธอก็ขาวซีด และร่างกายก็สั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

เธออยู่ที่ไหน? แล้วผู้ชายคนนั้นล่ะ? เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง….

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินเห็นแบบนี้ก็โอบกอดเธอ และพูดปลอบใจว่า : “อย่ากลัว ไม่เป็นอะไรแล้ว มันผ่านไปแล้ว”

เจียงสื้อสื้อเพิ่งสังเกตเห็นว่าตัวเองอยู่โรงพยาบาล เธอไม่เป็นไรแล้ว ไม่มีอะไรแล้ว

“จิ้นเฟิงเฉิน”

เธอซบลงในอ้อมกอดของผู้ชาย พร้อมกับรู้สึกอบอุ่น และรู้สึกปลอดภัยมาก

เธอกลั้นน้ำตาไม่ไหว เลยไหลออกมาอย่างไม่หยุด

ช่างดีจริงๆ ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ทำอะไรเธอ เธอยืนหยัดสู้จนจิ้นเฟิงเฉินมาช่วยไว้ทัน…..

จิ้นเฟิงเฉินโอบกอดผู้หญิง และรู้สึกเจ็บปวดใจมาก เป็นเพราะเขาไม่ดีเอง เขาควรพาเธอกลับบ้านเร็วกว่านี้ ไม่เช่นนั้นคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

บรรยากาศในห้องผู้ป่วยเงียบเชียบลง ทันใดนั้นจิ้นเฟิงเหราก็เดินถืออาหารเข้ามา เมื่อเห็นฉากนี้ เขาก็คิดอยากออกไป แต่มันไม่ทันแล้ว

หลังจากเจียงสื้อสื้อเห็นเขาก็รีบดึงตัวออกจากอ้อมกอดของจิ้นเฟิงเฉินทันที

จิ้นเฟิงเหราแอบตำหนิตัวเองในใจว่า ทำไมถึงมาในช่วงเวลาบังเอิญแบบนี้ด้วย! รบกวนเรื่องดีของพี่ชายกับพี่สะใภ้เลย เขายิ้มอย่างเก้อเขินและพูดว่า : “น้องเจียง ตื่นแล้วหรอ? ผมเอาอาหารมาให้กินด้วย”

เจียงสื้อสื้อเช็ดคราบน้ำตาอย่างเขินอาย “ขอบคุณค่ะ คุณชายรองจิ้น ขอบคุณพวกคุณที่มาช่วยทันเวลาพอดี ถ้าไม่ใช่เพราะพวกคุณ….”

ตอนนี้ตัวเองคงแย่แน่

เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าตัวเองโง่เขลามาก ที่เชื่อคำพูดของผู้ชายคนนั้น และเดินไปที่ห้องของเขาด้วย

แต่ใครจะไปรู้ว่า ผู้ชายที่มีท่าทางสุภาพบุรุษจะมีจิตใจเลวทรามขนาดนี้

จิ้นเฟิงเฉินเอาอาหารวางลงบนโต๊ะ พร้อมเผยสายตายินดี

“น้องเจียง อย่าเกรงใจไปเลย ตอนที่พนักงานบริการบอกว่าเธออยู่ห้องข้างบน แล้วผมเคาะประตู แต่ไม่มีการตอบรับก็นึกว่าพนักงานบริการจำคนผิด แต่พี่ชายของผมยังคงยืนยันว่าคุณอยู่ที่นี้ เลยเรียกคนมาช่วยเปิดประตู คนที่เธอควรขอบคุณคือเขามากกว่า”

ทางที่ดีเธอควรมอบร่างกายเพื่อเป็นการตอบแทน จิ้นเฟิงเหราแอบคิดเงียบๆ