ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 774 ใครสั่งคุณมา

เมื่อเห็นการปฏิเสธในดวงตาของเธอ ฝู้จิงเหวินก็ชักชวนเธอและพูดว่า ” สื้อสื้อ มาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่เห็นกับตาชัดๆ คุณจะสบายใจหรือ?”

“ไปเถอะ เราไปดูสักหน่อย ไม่มีอะไรหรอก”

“สื้อสื้อ …”

ไม่ว่าฝู้จิงเหวินจะพูดอะไร เจียงสื้อสื้อก็เอาแต่ส่ายหัว

ในหัวเธอเอาแต่มีคำพูดของบริกรคนนั้นดังขึ้นมา “พวกเขาเข้าไปในห้อง พวกเขาเข้าไปในห้อง ในห้อง … ”

ชายหญิงสองต่อสอง จะเข้าไปทำอะไรในห้อง และยังไปกับผู้หญิงเซ็กซี่อีกด้วย เจียงสื้อสื้อไม่อยากคิดต่อไป

เธอกดหน้าอกของตนไว้ สีหน้าของเธอแย่มาก

เธอเป็นเช่นนี้ ทำให้ฝู้จิงเหวินกังวลเป็นอย่างมาก เขาเอนตัวเข้าไปถาม ” สื้อสื้อ คุณเป็นอะไรรึเปล่า? อย่างเก็บไว้คนเดียวนะ”

เจียงสื้อสื้อ ปัดมือของฝู้จิงเหวินออกและหายใจออกยาวๆ แววตาของเธอเต็มไปด้วยปฏิเสธ

“ฉันไม่ไป”

เมื่อเห็น เจียงสื้อสื้อปฏิเสธที่ไป ฝู้จิงเหวินก็รู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย เขากัดฟัน และจงใจพูดกระตุ้น เจียงสื้อสื้อว่า ” สื้อสื้อ ที่จริงแล้วคุณเองก็กลัวเหมือนกันใช่ไหม กลัวที่จะเห็นจิ้นเฟิงเฉินอยู่กับผู้หญิงคนอื่น คุณสนใจในตัวเขา”

ถ้า เจียงสื้อสื้อไม่ไปเห็นภาพในห้องนั้นกับตา ความพยายามของเขาก็จะสูญเปล่า

เจียงสื้อสื้อปฏิเสธด้วยใบหน้าที่ขาวซีด ราวกับถูกแทงเข้าที่จุดที่เจ็บปวด

“ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้น……”

เธอไม่เชื่อว่า จิ้นเฟิงเฉินเป็นคนแบบที่ฝู้จิงเหวินพูด

เมื่อเห็นว่าวิธีกระตุ้นนั้นมีผล ฝู้จิงเหวินจึงเพิ่มน้ำเสียงของเขาอย่างจงใจ “ถ้าไม่ใช่อย่างนั้น แล้วทำไมคุณถึงไม่ยอมไปดูกับผม?”

เจียงสื้อสื้อกระวนกระวายเล็กน้อย หน้าอกของเธอแน่นมาก เธอปล่อยให้ฝู้จิงเหวินลากตัวเองไป

ขณะนี้ในห้องตรงหัวมุม ข่ายสื้อลินใช้ความพยายามอย่างมากในการลากจิ้นเฟิงเฉินเข้าไปในห้อง

เธอจงใจเปิดประตูไว้ครึ่งหนึ่งเพราะเธอรู้ว่าฝู้จิงเหวินจะพาเจียงสื้อสื้อมา

เธอเดินโซเซและพยุงจิ้นเฟิงเฉินขึ้นไปบนเตียงใหญ่ข้างๆ เธอ

เมื่อเห็นภาพที่จิ้นเฟิงเฉินนอนหลับสนิท ข่ายสื้อลินก็ยิ้มมุมปากขึ้นมาอย่างประสบความสำเร็จ

เธอปีนขึ้นไปบนเตียง และปลดกระดุมของจิ้นเฟิงเฉินออกอย่างกระวนกระวาย

นิ้วที่เรียวยาวของเธอเลื่อนลงไปตามไหปลาร้าของจิ้นเฟิงเฉิน ข่ายสื้อลินทำพร้อมสีหน้าที่มีเล่ห์เหลี่ยมบางอย่าง

ปลายนิ้วของเธอเลื่อนลงไปแตะที่กระดุมตัวแรก

นิ้วของเธอกระตุกเล็กน้อย ข่ายสื้อลินรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ

จิ้นเฟิงเฉินเป็นผู้ชายที่อันตรายเกินไป จนทำให้คนอื่นรู้สึกหวาดกลัวได้แม้เขาจะหลับไปแล้วก็ตาม

แต่เพราะแบบนี้ ถึงจะตรงสเปคของเธอ

ขณะที่เธอกำลังจะปลดกระดุมออก แขนของเธอก็ถูกฝ่ามือที่อุ่นๆ คว้าเอาไว้

วินาทีต่อมาความเจ็บปวดนั้นก็แล่นเข้าหัวใจ

สีหน้าข่ายสื้อลินบิดเบือนไป เธอเจ็บจนร้องออกมา เจ็บปวดจนน้ำตาไหลวนอยู่ในดวงตา

ทันใดนั้น เธอก็ได้สบตากับดวงตาสีดำที่เย็นชาคู่หนึ่ง

ข่ายสื้อลินมองไปที่ดวงตาของจิ้นเฟิงเฉินที่ดูเยือกเย็นนั้น เธอตกใจจนใจสั่นอย่างรุนแรง ใบหน้าของเธอขาวซีดขึ้นมาทันที

จิ้นเฟิงเฉินตื่นแล้วเหรอ? เป็นไปได้อย่างไร จะเร็วขนาดนี้ได้ยังไง?

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะรู้สึกตัว ดวงตาของจิ้นเฟิงเฉินก็จ้องไปที่เขา แสดงความรังเกียจออกมา

วินาทีต่อมา ข่ายสื้อลินโดนแตะลงจากเตียง ท้ายทอยของเธอกระแทกลงไปบนพื้นอย่างแรง และเธอก็ส่งเสียงอู้อี้ดังขึ้นมา

มันรุนแรงอย่างมาก เธอแทบจะถูกจิ้นเฟิงเฉินโยนออกไปอย่างไร้ปรานี

เธอล้มลงบนพื้น ดวงตาของข่ายสื้อลินมีขาของผู้ชายปรากฏขึ้นมา เขาเดินอย่างมั่นคง ไม่มีร่องรอยของคนโดนวางยาเลย

เขาเป็นสัตว์ประหลาดหรือ? เห็นได้ชัดว่าเธอเพิ่มขนาดยาแล้ว ทำไมถึงไม่ได้ผลจิ้นเฟิงเฉิน?

จิ้นเฟิงเฉินโน้มตัวลงไปบีบใบหน้าของเธอไว้อย่างแรง บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้น

เมื่อเธอเห็นแสงกระหายเลือดในดวงตาของจิ้นเฟิงเฉินแล้ว รูม่านตาของข่ายสื้อลินก็ขยายออกมาทันที

กรามของข่ายสื้อลินถูกบีบอย่างเจ็บปวด เมื่อเธอมองไปที่ชายที่ดูเหมือนซาตานที่ตรงหน้าแล้ว ความกลัวในใจของเธอก็ปรากฏขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

ถ้าเธอสู้กับจิ้นเฟิงเฉินจริงๆ ละก็ เธอจะมีโอกาสชนะเท่าไหร่?

จิ้นเฟิงเฉินหรี่ตา และเผยกลิ่นอายความหนาวเย็นไปทั่วร่างกาย เขาถามด้วยเสียงที่ดุดันว่า “ใครสั่งคุณมา?”

เขามองไปที่ข่ายสื้อลิน โดยไม่มีความสงสารใดๆ เลย ราวกับว่าเขาอาจถูกบีบคอเธอจนตายได้ในวินาทีถัดไป

บรรยากาศนั้นค่อยๆ หยุดนิ่ง และเงียบสนิทราบกับความตาย

ดวงตาสีเข้มของจิ้นเฟิงเฉินตราตรึงด้วยความเศร้าหมองและโกรธเคือง ลมหายใจของเขาดุดันอย่างมาก

ในเวลานี้ข่ายสื้อลินยังคงจมอยู่กับความตกตะลึง ปากของเธอสั่นเล็กน้อย สีหน้าของเธอดูเหลือเชื่ออย่างมาก

“คุณ เพราะอะไรกัน? ”

จิ้นเฟิงเฉินทำเสียง “หึ” แล้วมองเธออย่างเหยียดหยาม “อยากถามว่าทำไมฉันถึงไม่เป็นไรงั้นหรือ?”

เขายิ้มอย่างเย็นชา

ก่อนที่ข่ายสื้อลินจะรู้สึกตัว คอบาง ๆ ของเธอก็ถูกบีบ

จิ้นเฟิงเฉินบีบคอแล้วยกเธอขึ้นจากพื้น

ลมหายใจเย็น ๆ ของชายคนนั้นใกล้เข้ามา และข่ายสื้อลินรู้สึกหายใจไม่ออก

ทุกรูขุมขนเปิดออกด้วยความหวาดกลัว

ชายคนนี้เป็นปีศาจชัดๆ!

เขาจะฆ่าเธออย่างแน่นอน

วินาทีต่อมา จิ้นเฟิงเฉินดันข่ายสื้อลินเข้ากับกำแพง เสียงของเขาเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง “แค่กลอุบายเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอ เธอคิดว่ามันจะได้ผลกับฉันหรือ? ทางที่ดี เธอพูดออกมาเองจะดีกว่าอย่าบังคับให้ฉันต้องใช้วิธีอื่น”

ยาสลบนี้ ถ้าเทียบกับยาแปลกๆ ที่โม่เหยียชอบคิดค้นออกมา ฤทธิ์ยานี้อ่อนกว่าอย่างมาก

เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นวางยาเขา โม่เหยียมักจะคิดค้นยาที่ไม่เป็นอันตรายออกมาให้เขา

หลังจากที่ร่างกายสร้างแอนติเจนต้านทานแล้ว อย่างน้อยเขาต้านทานต่อสิ่งพวกนี้ได้ดีกว่าคนปกติทั่วๆ ไป

อย่างน้อยเขาจะไม่เป็นลมไปในทันที

ทันใดที่เขาถูกพ่นยาใส่ เขาก็ตระหนักได้ว่านี่อาจจะเป็นยาสลบ

“เพื่อสืบให้แน่ชัดว่าใครเป็นคนสั่งผู้หญิงคนนี้มา จิ้นเฟิงเฉินจึงถือโอกาสแกล้งว่าตนนั้นสลบไป เพื่อให้เธอระแวงน้อยลง