ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 775 ทำอะไรไม่ได้

เธอไม่สามารถหลบหนีการโจมตีครั้งนี้ของจิ้นเฟิงเฉินได้ เธอจึงทำได้แค่เผชิญกับมันอย่างแข็งแกร่ง

ร่างของเธอกระแทกไปทางประตู ประตูแง้มไว้จึงทำให้ข่ายสื้อลินกลิ้งออกไปข้างนอกในทันที

ร่างกายของเธอกระแทกเข้ากับผนัง กระดูกหลังของเธอส่งเสียงออกมาดังชัด เธอเจ็บปวดอย่างมาก

ณ เวลานั้น ข่ายสื้อลินคิดว่าซี่โครงของเธอคงหักไปแล้ว เธอร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดอยู่บนพื้น

“ซี๊ด……”

ขณะนี้อีกด้านหนึ่งของโรงแรม เจียงสื้อสื้อถูกฝู้จิงเหวินลากมาทางนี้ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกอึดอัดมาก

เธอขมวดคิ้ว แล้วดิ้นหลุดจากมือของฝู้จิงเหวิน น้ำเสียงของเธอดูรำคาญเล็กน้อย “ฉันจะกลับไปแล้ว”

เธอพูดพร้อมผลักฝู้จิงเหวินออกไป แล้วเตรียมเดินจากไป

เธอรู้สึกสับสนอย่างมาก

ในแง่หนึ่งเธอรู้สึกว่าไม่ควรสงสัยจิ้นเฟิงเฉิน อีกแง่หนึ่งเธอก็รู้สึกสับสนใจอย่างมาก …

แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากประตูข้างๆ ซึ่งทำให้เจียงสื้อสื้อตกใจอย่างมาก เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว

เธอหันกลับไปมองโดยสัญชาตญาณ และเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรง

ผมของเธอกระจัดกระจาย มองไม่เห็นใบหน้า เธอไหลตามกำแพงลงมาแล้วล้มลงกับพื้น ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด

เจียงสื้อสื้อมองดูภาพนี้ด้วยความสยดสยอง เธออ้าปากค้างเล็กน้อย และไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี

เธอก้าวไปข้างหน้าโดยสัญชาตญาณ แล้วยื่นมือออกไปอยากจะพยุงผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา

“คุณ … คุณโอเคไหม?”

เมื่อเห็นข่ายสื้อลิน สีหน้าของฝู้จิงเหวินก็เปลี่ยนไป

เขาตระหนักได้ว่าแผนของพวกเขาล้มเหลวแล้ว

ข่ายสื้อลินจับไหล่ของตนไว้ ใบหน้าของเธอซีดเซียว

เมื่อได้ยินเสียงนี้ เธอก็เงยหน้าขึ้นและเห็นใบหน้าของเจียงสื้อสื้ออย่างชัดเจน เธอจ้องไปที่เธอทันทีแววตานั้นเต็มไปด้วยความอาฆาต

เธอกัดฟันไว้ พยุงร่างกายแล้วลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

มือของเจียงสื้อสื้อห้อยอยู่กลางอากาศ เธอก็ดึกมือกลับด้วยความเก้อเขิน

เจียงสื้อสื้อสับสนเกี่ยวกับสถานการณ์ตรงหน้าอย่างมาก เธอครุ่นคิดเกี่ยวกับสายตาที่หญิงสาวผู้นั้นมองมาที่เธอ เจียงสื้อสื้อก็สั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

ขณะที่เธอกำลังสงสัยอยู่นั้น มีมือที่มองเห็นข้อกระดูกอย่างชัดเจนปรากฏขึ้นมา

จิ้นเฟิงเฉินเดินออกมาจากประตูที่เปิดอยู่พร้อมด้วยน้ำเสียงที่ต่ำทุ้มเย็นชา

เมื่อ เจียงสื้อสื้อเห็นจิ้นเฟิงเฉิน สีหน้าของเธอดูตกใจอย่างมาก ” จิ้นเฟิงเฉิน..คุณ…..มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

จิ้นเฟิงเฉินเองก็ผงะไปชั่วครู่ เขาไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับเจียงสื้อสื้อที่นี่ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

ข่ายสื้อลินที่อยู่ข้างๆ กำลังพิงกำแพงอยู่ หลังของเธอเจ็บปวดจนเหงื่อแตก

เมื่อได้ยินเสียงที่น่ากลัวของจิ้นเฟิงเฉินแล้ว เธอก็ตัวสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

ข่ายสื้อลินเหลือบมองไปที่เจียงสื้อสื้อ เธอรีบวิ่งพุ่งเข้าไปจับเธอไว้อย่างกะทันหัน

เมื่อเห็นกิริยาของข่ายสื้อลิน สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินเปลี่ยนไปอย่างมาก เขากลัวว่าข่ายสื้อลินจะทำร้ายเจียงสื้อสื้อ เขาเตือนด้วยใบหน้าที่เย็นชา ” ถ้าเธอกล้าทำร้ายเธอละก็ ฉันฆ่าเธอแน่! ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ข่ายสื้อลินก็ยิ้มมุมปากขึ้นมา เธอทำเช่นนี้ก็แค่อยากให้จิ้นเฟิงเฉินกังวลเพียงเท่านั้น

จากนั้นเธอก็ฉวยโอกาสผลักเจียงสื้อสื้อเข้าไปหาจิ้นเฟิงเฉินอย่างแรง

ใช้โอกาสระหว่างที่จิ้นเฟิงเฉินกำลังรับตัวเจียงสื้อสื้อ วิ่งโซซัดโซเซแล้วหนีไปอย่างรวดเร็ว

เจียงสื้อสื้อไม่ทันระวังตัวล้มลงกับพื้น แต่โชคดีที่จิ้นเฟิงเฉินมือไวแล้วคว้าตัวเธอไว้ได้

จากนั้นก็ถามอย่างเป็นห่วงว่า ” ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไร” เจียงสื้อสื้อส่ายหัวด้วยความกลัว แต่ยังคงมึนงงเล็กน้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้นโดยไม่คาดคิดนี้

“รอที่นี่นะ”

หลังจากจิ้นเฟิงเฉินพยุงเจียงสื้อสื้อไว้ได้ เขาก็อยากจะวิ่งไปจับตัวข่ายสื้อลิน แต่ฝู้จิงเหวินห้ามเขาไว้

ฝู้จิงเหวินจงใจที่จะถ่วงเวลา เขาถามว่า ” ทำไมคุณถึงอยู่กับผู้หญิงคนนี้ได้? คุณทำแบบนี้กับสื้อสื้อได้อย่างไร?”

หากข่ายสื้อลินถูกจับได้ล่ะก็ ไม่ส่งผลดีต่อเขาอย่างแน่นอน

จิ้นเฟิงเฉินไม่อยากสนใจเขา เขาผลักฝู้จิงเหวินออกไปแล้วจะวิ่งตามเธอไป

ฝู้จิงเหวินคว้าจิ้นเฟิงเฉินไว้ทันที

หลังจากถูกฝู้จิงเหวินคว้าไว้คราวนี้ เงาร่างของข่ายสื้อลินก็หายไปจากมุมสุดทางเดินนี้

สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินมืดมนลงทันที เป็นผู้ชายที่ยุ่งมากจริงๆ

เจียงสื้อสื้อยังคงเฝ้าดูสถานการณ์ของจิ้นเฟิงเฉินอยู่เงียบๆ และเมื่อเห็นว่าเขากลับมาก็รู้แล้วว่าเขาจับตัวเธอไว้ไม่ได้

เมื่อมองไปที่สีหน้าที่ดูเหนื่อยล้าของเขา เธอรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาอย่างอดใจไม่ได้

แต่เธอก็ยังเอ่ยปากถามว่า “ผู้หญิงคนนั้นคือ … ”

จิ้นเฟิงเฉินกล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า ” เป็นเพียงผู้หญิงที่คิดทำอะไรไม่ดีเท่านั้นเอง”

หัวใจของเจียงสื้อสื้อ กระตุก เมื่อนึกถึงคำพูดก่อนหน้าของฝู้จิงเหวิน เธอชี้ไปที่ห้องนั้นและกล่าวอย่างลังเลว่า “แล้วพวกคุณ … ”

“หลังจากที่เข้ามาแค่สิบกว่านาทีเอง ทำอะไรไม่ได้หรอก”

จิ้นเฟิงเฉินอธิบายให้เจียงสื้อสื้อฟังอย่างจริงจัง พิสูจน์ว่าตัวเองเป็นผู้บริสุทธิ์

พูดไปเขาก็เอามือของเธอมาวางที่คอเสื้อของตน ตรงนี้ยังไม่ถูกปลดกระดุมออก

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อก็แดงขึ้นมาทันที

หูของเธอกลายเป็นสีชมพูจาง ๆ และร้อนขึ้นมาทันที

เมื่อรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร เธอจึงโบกมือด้วยความเก้อเขินแล้วปฏิเสธว่า “ฉัน … ไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันไม่ได้สงสัยคุณ … ”

เจียงสื้อสื้อรู้สึกพูดอะไรไม่ถูกเมื่อเจอกับสถานการณ์ที่เก้อกระดากเช่นนี้

ฝู้จิงเหวินที่อยู่ด้านข้างมองเห็นทั้งคู่ทำเช่นนี้ แววตาของเขาดูมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งบางอย่าง

ขณะที่เขากำลังลากเจียงสื้อสื้อออกมา จิ้นเฟิงเฉินกลับสะดุด ทันใดนั้นเขาก็ล้มเข้าใส่เจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อกอดจิ้นเฟิงเฉินไว้โดยไม่รู้ตัว ตัวเขาล้มลงบนบ่าของเจียงสื้อสื้อ

เธอรู้สึกหนักที่ไหล่ ลมหายใจของจิ้นเฟิงเฉินสัมผัสกับคอของเจียงสื้อสื้อ ทำให้เจียงสื้อสื้อตกใจอย่างมาก เธอรีบดูว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง “จิ้นเฟิงเฉิน คุณ………คุณเป็นอะไรไป?”