ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 782 ใครอยู่เบื้องหลังคุณ

ตอนนี้คำที่ฝู้จิงเหวินไม่อยากได้ยินมากที่สุดนั่นก็คือชื่อของจิ้นเฟิงเฉินนั่นเอง สีหน้าของเขาดูมืดมนและพูดด้วยความโกรธว่า

“อย่าพูดชื่อเขาต่อหน้าผมอีก！”

ข่ายสื้อลินยักไหล่แล้วพูดว่า “คุณนี่มันชอบหลอกตัวเองจริงๆนะ ฉันบอกคุณตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะมีวันนี้ เป็นคุณเองต่างหากที่ตกอยู่ในห้วงแห่งความฝัน คิดว่าเจียงสื้อสื้อจะชอบคุณได้ เหอะๆ！”

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการยั่วยุของข่ายสื้อลิน ตอนนี้อารมณ์ของฝู้จิงเหวินราวกับชูร่าที่มาจากในนรก และพร้อมที่จะปลิดชีพคุณได้ทุกวินาที

“คุณพูดจบหรือยัง พูดจบแล้วก็รีบไสหัวไปซะ ข่ายสื้อลิน คุณอย่ามาท้าทายขีดจำกัดของผม！”

ข่ายสื้อลินยิ้มแล้วพูดด้วยความสมเพชว่า “จากที่ฉันมองคุณตอนนี้นะ คุณไม่มีอะไรสู้กับจิ้นเฟิงเฉินได้เลย รีบตัดใจเสียดีกว่า มิน่าล่ะเจียงสื้อสื้อถึงไม่ชอบคุณ”

“เพล๊ง！” เสียงของแก้วที่ฝู้จิงเหวินขว้างลงไปที่พื้นแตกกระจาย ดวงตาของเขาจ้องไปยังข่ายสื้อลินราวกับจะพ่นไฟออกมาเผาผลาญเธอ

“ข่าย！สื้อ！ลิน！”

ท่าทางอารมณ์โมโหดุดันของเขา ทำให้ข่ายสื้อลินอารมณ์ดีเป็นที่สุด จากนั้นเธอก็โยนน้ำมันใส่ไฟเข้าไปว่า “ฉันพูดความจริงเท่านั้นเอง คุณใช้เหล้าระบายอารมณ์อยู่ที่นี่ แต่เธอกลับไม่มองเห็นคุณในสายตา ไม่แน่ว่าตอนนี้เธอกับจิ้นเฟิงเฉินอาจจะกำลังออดอ้อนกันอยู่ก็ได้”

ในตอนนี้สีหน้าของฝู้จิงเหวินมืดครึ้มราวกับเมฆที่กำลังจะเกิดฝน

การที่เขาถูกข่ายสื้อลินยั่วยุด้วยคำพูดหลายต่อหลายครั้ง จนทำให้เขาลืมไปเสียสนิทว่าเจียงสื้อสื้อไม่ใช่ของเขา

หากว่าจะนับตามลำดับก่อนหลัง แน่นอนว่าจิ้นเฟิงเฉินมาก่อน

แต่ตอนนี้เขาไม่อยากคิดอะไรมาก ในสมองเต็มไปด้วยภาพของจิ้นเฟิงเฉินที่กำลังพยายามแย่งเจียงสื้อสื้อไปจากเขา

และความโกรธแค้นเหล่านี้ถาโถมเข้าไปในตัวของจิ้นเฟิงเฉิน ในความคิดของฝู้จิงเหวินเต็มไปด้วยคำด่าทอ

เป็นเพราะจิ้นเฟิงเฉิน！ เป็นเพราะไอ้คนที่สมควรตายนั่น！

หากมันไม่ปรากฏตัวขึ้น สื้อสื้อคงจะอยู่ข้างกายเขาไม่ไปไหน

เขาโกรธแค้นมาก！

และอยากจะฆ่าผู้ชายคนนั้นเสีย！

ฝู้จิงเหวินเงยหน้ากระดกเหล้าเข้าสู่ลำคอ

เมื่อพบว่าฝู้จิงเหวินเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น รอยยิ้มของข่ายสื้อลินก็เพิ่มขึ้นมากมายทีเดียว

โกรธแค้นสิ！ ยิ่งแค้นมากเท่าไหร่ยิ่งดี！

เพียงแต่ว่า การที่ฝู้จิงเหวินดื่มเหล้าเข้าไปอย่างไม่คิดชีวิตทำให้น่าตกใจมากเหมือนกัน

เธอจึงแย่งขวดเหล้าไปจากมือของเขา ข่ายสื้อลินบ่นออกมาว่า “คุณอยากจะดื่มให้ตายไปเลยหรือไง? เหล้านี่ร้อนแรงมาก ทำให้ถึงชีวิตได้！”

ฝู้จิงเหวินก้มหน้าไปแย่งขวดเหล้าคืน “เอามานี่！”

ตอนนี้เขาเริ่มเมาแล้วเล็กน้อย ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเริ่มเลือนราง

ข่ายสื้อลินจึงได้โยนขวดเหล้าออกไปไกลๆ แล้วพูดอย่างตั้งใจว่า “ฝู้จิงเหวิน คุณคิดดูให้ดีนะ ต่อให้คุณดื่มไปจนตายใครจะสนใจคุณล่ะ？ จะไปทำร้ายใครได้？ คุณทำอะไรใครไม่ได้เลย อีกทั้งยังทำให้คนที่แย่งของคุณไปต้องสะใจ ดังนั้น……”

เธอยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฝู้จิงเหวิน ริมฝีปากเผยอขึ้นและพูดเป่าหูของเขา

“สิ่งที่คุณต้องทำก็คือ กลับไปแก้แค้น！”

ภายในกระเพาะของฝู้จิงเหวินรู้สึกปั่นป่วน เขาอาเจียนออกมาอย่างแรง

“อ้วก……！”

ข่ายสื้อลินหลบฝู้จิงเหวินด้วยท่าทางรังเกียจและถอยออกไปก้าวหนึ่ง

จากนั้นมองดูฝู้จิงเหวินที่นั่งกอดถังขยะและอาเจียนอย่างน่าเวทนา ก่อนจะพึมพำด่าออกมาว่า “ทำไมถึงไร้ประโยชน์แบบนี้นะ！”

หลังจากที่ได้อาเจียนออกมาแล้ว เขาก็เริ่มตาสว่างขึ้นเล็กน้อย

เขาถูก ข่ายสื้อลิน พยุงไปนั่งในมุมห้อง เธอยื่นน้ำให้เขาแก้วหนึ่ง

สีหน้าของฝู้จิงเหวินดูย่ำแย่มาก เนื้อตัวของเขาแผ่ถึงรังสีความโศกเศร้าออกมา

ข่ายสื้อลินไม่อยากจะสนใจอะไรเขามากนัก เธอเพียงนึกถึงผลประโยชน์ของกันและกัน

“ถ้าคุณอยากจะแก้แค้นเขาละก็ ฉันจะให้คุณยืมกำลังคน”

ฝู้จิงเหวินเอามือดึงเนกไทออก เหล่ตามองไปยังข่ายสื้อลินแล้วพูดเยาะเย้ยว่า “คุณจะมาช่วยผมทำไมกัน ผมมองดูแล้วการที่คุณเดินทางมาที่นี่ในวันนี้ก็เพื่อวัตถุประสงค์อื่น！”

ข่ายสื้อลินมองไปทางฝู้จิงเหวินด้วยความประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าคนคนนี้เมื่อวินาทีที่แล้วยังอยู่ในอารมณ์เศร้าโศก ผ่านไปเพียงวินาทีเดียวกลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

เธอคงจะประเมินค่าฝู้จิงเหวินต่ำเกินไปสินะ

ผู้ชายคนนี้ถูกความรักครอบคลุมจึงทำให้ขาดสติไปชั่วครู่ แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเป็นแบบนี้ตลอดไป

ในขณะที่กำลังจะพูดอะไรออกมา ร่างกายของฝู้จิงเหวินก็เอนมาข้างหน้า สีหน้าของเขายังคงไม่น่ามองดังเดิม แววตาของเขาได้มีความส่องสว่างกลับคืน

เขาพูดขึ้นทีละคำว่า “คุณต้องการจะเอาชนะจิ้นเฟิงเฉินให้ได้ ทำไมกัน? คนที่อยู่เบื้องหลังของคุณเป็นใครกันแน่?”

ข่ายสื้อลินตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย ร่างกายของเธอเกร็งขึ้นมาทันใด แต่ก็เป็นเพียงชั่ววินาที เธอยิ้มเบาๆแล้วตอบว่า “คุณพูดถึงเรื่องอะไรอยู่กันคะ? ฉันก็แค่เห็นเขาแล้วรกหูรกตาน่ะ”

เธอเอื้อมมือไปจับเนกไทของฝู้จิงเหวินและดึงเขาเข้ามาใกล้ๆ สายตาของเธอหรี่ลง ริมฝีปากเผยอพูดทีละคำว่า

“ฉันเกลียดหน้าตาและท่าทางที่ดูเหมือนตัวเองยิ่งใหญ่กว่าคนอื่น บอกตรงๆนะคะว่าฉันค่อนข้างที่จะชอบคุณมากกว่า คุณชายฝู้”

ฝู้จิงเหวินทำหน้าตาไร้ความรู้สึกและสบตากับเธออยู่สักพัก ก่อนที่จะปัดมือเธอออก จากนั้นถอดเนกไทโยนลงถังขยะอย่างรังเกียจ

คำว่าขยะแขยงในสายตาของเขาไม่อาจปิดบังเอาไว้ได้ ทำให้ข่ายสื้อลินโมโหจนกัดฟันกรอดๆ

คนคนนี้บางเวลาน่ารังเกียจกว่าจิ้นเฟิงเฉินอีกด้วยซ้ำ！

เพียงแต่ว่าเมื่อเธอนึกถึงวัตถุประสงค์ขึ้นมาได้ เธอก็พยายามดิ้นรนอีกครั้ง

“ฝู้จิงเหวิน คุณควรคิดให้ดีก่อนนะ ถ้าพลาดตรงนี้ไปก็ไม่มีโอกาสครั้งใหม่แล้ว คุณ……”

ยังไม่รอให้เธอพูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็ถามขึ้นอีกครั้งหนึ่งว่า “ใครเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังคุณกันแน่？”

ข่ายสื้อลินยังคงปากแข็งดังเดิม “ฉันบอกแล้วไงคะว่าไม่มีใครอยู่ข้างหลังฉันทั้งนั้น ฉันเพียงแค่ไม่ชอบจิ้นเฟิงเฉินเท่านั้นจริง ฉันอยากช่วยคุณ”

“คุณไม่พูดก็เรื่องของคุณแล้วกันนะ”

ฝู้จิงเหวินเองก็ไม่อยากจะฟังคำพูดของเธออีก ผู้หญิงคนนี้คิดว่าเขาโง่มากเลยหรือไง?

เขาลุกขึ้นแล้วเดินตรงออกไปด้านนอก

ข่ายสื้อลินเข้าไปคว้าใส่เสื้อของเขาเอาไว้ จากนั้นเงยหน้ามองดูเขาด้วยแววตาเป็นประกาย

ท่าทางของเธอราวกับมีบางคำพูดอยากจะพูดออกมา

ฝู้จิงเหวินสบตาอยู่กับเธอประมาณชั่วครู่ ก่อนจะผลักมือของเธอออกแล้วหันหลังเดินจากไป

เขาเดินไปพลางสอดชุดสูทออกมา ก่อนที่จะโยนเสื้อคลุมนั้นใส่ถังขยะ