ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 786 ขัดจังหวะ

ในขณะที่ริมฝีปากของทั้งสองคนกำลังจะสัมผัสกันนั้น มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นราวกับระเบิดที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

“พี่ครับ พี่สะใภ้ครับ！ รีบเข้ามาดูจานผลไม้ที่ภรรยาผมทำสิ！ คิดไม่ถึงเลยจริงๆนะเนี่ยว่าภรรยาของผมนอกจากจะหยิบมีดผ่าตัดแล้วยัง หยิบมีดทำครัวได้และทำได้ดีอีกด้วย！”

เจียงสื้อสื้อได้ยินดังนั้นก็ตกใจรีบก้มหน้าลงและจัดแจงผมเผ้า

“เอ่อ พี่สะใภ้ครับ？”

เมื่อสัมผัสได้ถึงบรรยากาศอันคลุมเครือ จิ้นเฟิงเฉินจึงได้รู้ว่าตนนั้นน่าจะเข้ามาขัดจังหวะทำลายบรรยากาศดีๆของพี่ชายเข้าให้แล้ว สมองของเขารีบคิดทันทีว่าจะทำอย่างไรให้พี่ชายให้อภัย

“เดี๋ยวฉันจะไปดูเองค่ะ คุณคุยกับพี่ชายคนไปก่อน”

เมื่อพูดจบเจียงสื้อสื้อก็รีบวิ่งเข้าไปทางห้องครัวอย่างรวดเร็ว เธอลุกลี้ลุกลนจนแทบจะชนเข้าให้กับเสา จิ้นเฟิงเฉินรีบเข้าไปพยุงเธอ

ตอนนี้ที่ระเบียงเหลือเพียงแค่พวกเขาสองคน สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินเยือกเย็นเสียจนน่ากลัว

เขาเกือบจะได้สัมผัสกับริมฝีปากของภรรยาตัวเองอยู่แล้ว แต่จู่ๆกลับมีเสียงหนึ่งเข้ามาขัดจังหวะขึ้น ทำให้ไฟโกรธลุกโชนขึ้นมา

สายตาที่จับจ้องมองอยู่บนเหนือศีรษะของเขาช่างแหลมคม หนังศีรษะของจิ้นเฟิงเหราเย็นชา ทุกครั้งที่พี่ชายของเขามีท่าทางแบบนี้มักเกิดเรื่องไม่ดีเท่าไหร่

“เอ่อคือ พี่ครับ เข้าไปกินผลไม้กันไหม ฝีมือของหวั่นชีงไม่เลวเลยทีเดียว”

หลังจากพูดกลบเกลื่อนจบแล้วเขาก็รีบวิ่งหนี

ตอนนี้การรักษาชีวิตเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด เพราะการที่เขาเข้าไปขัดจังหวะดีๆของพี่จะต้องได้รับผลกรรมแน่นอน

เมื่อเขารีบหันหลังกลับไปจึงไม่ทันได้เห็นว่ามีเถาวัลย์งอกออกมาจากพื้น จิ้นเฟิงเหราจึงได้สะดุดล้มลง

แขนของเขาถูกจิ้นเฟิงเฉินคว้าเอาไว้ จึงทำให้ไม่ล้มลงไปกองบนพื้น “ระวังหน่อยสิ”

หลังจากที่น้ำเสียงอันเยือกเย็นพูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็รีบชิงเดินเข้าไปด้านในเสียก่อน

กว่าจะลุกขึ้นให้ยืนตรงได้ จิ้นเฟิงเหรามองตามหลังของจิ้นเฟิงเฉินที่จากไป

เขารู้สึกแปลกใจจัง พี่ชายของเขาไม่ลงโทษตัวเองแม้แต่น้อย?

ต่อมา แม่จิ้นก็อุ้มเถียนเถียนเข้าไปนอนและมองไปทางจิ้นเฟิงเฉินพูดว่า “เฟิงเฉิน ห้องของพวกเราก่อนหน้านี้แม่เก็บไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ลูกกับสื้อสื้อไปพักผ่อนเถอะ”

ห้องก่อนหน้านี้……

นั่นหมายความว่าจะต้องนอนกับจิ้นเฟิงเฉินอย่างนั้นเหรอ？ ตอนแรกเจียงสื้อสื้อยังไม่ทันได้คิด

แต่ทันใดนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็พูดขึ้นมาว่า “แม่ครับ เมื่อสักครู่ผมได้ยินหวั่นชีงบอกว่าจะนอนกับแม่ ตอนนี้เฟิงเหรานอนดิ้นมาก”

เมื่อพูดจบทุกคนก็มองไปทางจิ้นเฟิงเฉินด้วยความสงสัย

แต่แม่จิ้นก็เข้าใจทันที เธอจึงยิ้มแล้วตอบว่า “ใช่ๆ หวั่นชีงจะต้องนอนกับแม่ ตอนนี้เพิ่งจะตั้งครรภ์ต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ หวั่นชีงนี่รอบคอบจริงๆเลย ไม่เหมือนกับเฟิงเหรา ทำอะไรก็เล่นไปวันๆ”

เมื่อพูดแบบนี้ทุกคนจึงได้เข้าใจ และยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย

แต่ส้งหวั่นชีงกลับมองไปทางจิ้นเฟิงเหราด้วยท่าทางเขินอาย

มีเพียงจิ้นเฟิงเหราคนเดียวเท่านั้นที่ทำสีหน้าไม่รู้เรื่อง เขาไม่เคยได้ยินว่าภรรยาของเขาจะนอนแยกห้องกับเขาเลย？

หลังจากเหลือบไปมองจิ้นเฟิงเฉินที่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ จิ้นเฟิงเหราถึงได้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่แก้แค้น แต่ยังไม่ถึงเวลานั่นเอง……

มองดูแล้วการที่ทำให้พี่ชายขมขื่นใจคงหนีไม่พ้น

คิดว่าพี่ชายจะปล่อยตนไปง่ายๆเหรอ คิดมากไปเองทั้งนั้น！

ตอนนี้แม้ว่าเขาจะอึดอัดใจมากแต่ก็จำเป็นต้องยอมรับ

และมองตามส้งหวั่นชีงเดินกลับไปในห้องของแม่

เมื่อสัมผัสได้ถึงความขุ่นเคืองใจในสายตาของจิ้นเฟิงเหรา ส้งหวั่นชีงก็หันหลังกลับไปมองเขาแต่ไม่ได้พูดอะไร แม่จิ้นปิดประตูห้องลง

จิ้นเฟิงเหรานั่งอยู่ด้านล่างยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห และไม่ยอมที่จะนั่งอึดอัดเจ็บปวดอยู่อย่างนี้คนเดียว จึงได้เดินขึ้นไปด้านบน

เขามองไปเห็นประตูของห้องหนังสือแง้มอยู่ จิ้นเฟิงเหราจึงได้รู้ว่าพี่ชายของเขายังยุ่งอยู่

เขาแอบย่องมายังห้องของเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเหราผลักประตูเข้าไปด้านใน

“พี่สะใภ้ครับ เหอะๆ ผมนอนไม่หลับเลยมาหาพี่คุยเล่น”

เมื่อได้ยินดังนั้นเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกประหลาดใจ อยู่ดีๆเขาจะมาคุยเล่นกับเธอทำไมกัน？

แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ

เมื่อพบว่าเธอเห็นด้วย จิ้นเฟิงเหราก็เดินตรงเข้ามาอย่างไม่เกรงใจ

“พี่สะใภ้ครับ ตอนนั้นที่พี่ชายผมตามจีบพี่ ก็ได้รับความสนับสนุนจากผมไม่น้อยเลย ถ้าไม่อย่างนั้น ไม้ตายด้านอย่างที่ผมจะคว้าพี่มาไว้ในมือได้อย่างไร”

ได้ยินเขาพูดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกประหลาดใจ

จิ้นเฟิงเหราพูดต่อไปว่า “ในตอนนั้นพี่ชายผมเก็บซ่อนคุณเอาไว้ลึกเหลือเกิน หลังจากผมพยายามเค้นถามจึงได้บอกว่ามีความรู้สึกที่ดีกับพี่

แต่เขาไม่กล้าที่จะแสดงความรู้สึกนั้นออกมาต่อหน้าพี่ กลัวว่าพี่สะใภ้จะตกใจ แต่ผมเองรู้สึกว่าถ้าเรารักใครสักคนก็จะต้องทำให้เขารู้ อย่างเช่นผมกับหวั่นชีง……”

เมื่อพูดถึงเรื่องของตัวเอง จิ้นเฟิงเหราก็รู้สึกครึกครื้นและนั่งลงอย่างจงใจ

ในตอนแรกเจียงสื้อสื้อยังฟังคำพูดของเขาด้วยความตื่นเต้นและสนใจ แต่เมื่อต่อมาความง่วงเริ่มเข้าครอบงำ ตัวเธอเองเริ่มไม่รู้ว่าจิ้นเฟิงเหราพูดอะไรอยู่กันแน่

หลังจากนั้นเมื่อจิ้นเฟิงเฉินเดินกลับมาจากห้องหนังสือพบว่าประตูห้องด้านนอกยังคงเปิดอยู่และด้านในมีเสียงของจิ้นเฟิงเหราดังออกมา เขาก็ขมวดคิ้วหน้ามุ่ย

พอเดินเข้ามาในห้องก็พบว่าจิ้นเฟิงเหรากำลังสนทนาอย่างสนุกสนาน แต่เจียงสื้อสื้อที่นั่งอยู่ข้างๆกับง่วงจนแทบลืมตาไม่ขึ้น

จิ้นเฟิงเฉินเห็นดังนั้นก็ออกคำสั่งอย่างไม่ลังเลว่า “ดึกมากแล้วกลับไปนอนที่ห้องซะ！”

แต่ในตอนนี้จิ้นเฟิงเหราทำเป็นแกล้งโง่ “ผมยังเล่าเรื่องให้พี่สะใภ้ฟังไม่จบเลย พี่รอก่อนได้ไหม อีกอย่างผมกำลังช่วยพี่สะใภ้รื้อฟื้นความทรงจำอยู่นะใช่ไหมครับ?”

เมื่อได้ยินเขาพูดชื่อของตัวเองขึ้นมา เจียงสื้อสื้อก็ส่ายหน้าโอนเอนพยายามให้สติกลับคืนมา

“ไม่เป็นไรหรอกพูดต่อเลย”

แม้ว่าจะง่วงมากแล้วแต่เจียงสื้อสื้อก็ไม่กล้าที่จะขับไล่เขาไปโดยตรง

อีกอย่างตอนนี้ลูกทั้งสองคนก็หลับแล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรยกมาอ้าง