ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 787 ห้ามลวนลามฉันอีก

“อย่าขยับครับ ไม่อย่างนั้นบางทีมือผมอาจจะลื่นได้……”

แต่เจียงสื้อสื้อกลับไม่สนใจเขา เธอเขินอายหน้าร้อนผ่าวเเสียจนแทบไม่แล้ว แต่ก็ยังพยายามคงดิ้นรนที่จะหนีจากอ้อมอกเขา

เมื่อมือของจิ้นเฟิงเฉินปล่อยออกเล็กน้อย เจียงสื้อสื้อก็ร้องออกมาและมือเมื่อสักครู่กลับโอบคอเขาแน่นขึ้น

หลังจากที่รู้สึกได้ว่าจิ้นเฟิงเฉินแกล้งเธอ ก็ทุบไปที่หลังของเขาอยู่หลายทีเพื่อเป็นการระบายอารมณ์

ทำไมคนคนนี้ถึงได้น่าหมั่นไส้อย่างนี้กัน ก่อนหน้านี้ดูเขาสงบนิ่งดี แต่นิสัยใจจริงช่างเหมือนเด็กเหลือเกิน

เรี่ยวแรงอันน้อยนิดของเธอนั้นสำหรับจิ้นเฟิงเฉินแล้วไม่ได้รู้สึกเจ็บเลย คล้ายกับกำลังลูบคลำเขา จึงไม่ได้นำมาใส่ใจ

ตรงกันข้าม กรงเล็บที่กำลังขีดข่วนอยู่นี้เหมือนกับแมวตัวน้อยน่ารักเสียเหลือเกิน

มันทำให้เขาอยากจะกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนและบดขยี้

เจียงสื้อสื้อสูดหายใจเข้าลึกๆอยู่สองครั้ง เธอกำลังพยายามทำให้อารมณ์คงที่และชี้แจงเหตุผลกับจิ้นเฟิงเฉินว่า “คุณปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะคะ ฉันจะไปนอนกับเด็กๆ”

ฝีเท้าของจิ้นเฟิงเฉินหยุดลง “คุณจะไปนอนที่ไหน? เสี่ยวเป่าโตขนาดนี้แล้วไม่จำเป็นต้องไปนอนเป็นเพื่อน”

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปนอนกับเถียนเถียน” เจียงสื้อสื้อพูดออกมาอย่างไม่เต็มใจ

“เถียนเถียนก็หลับแล้วเธอไม่ต้องการคุณหรอก”

จิ้นเฟิงเฉินพยายามปิดกั้นทุกวิถีทางของเธออย่างไร้ความปรานี

เมื่อเด็กๆทั้งสองคนนอนหลับสนิทไปแล้วเขาจะยอมปล่อยเธอไปได้อย่างไร

ขณะที่เขากำลังพูดจิ้นเฟิงเฉินก็ก้าวขาออกไปเปิดประตูห้องและเดินเข้าไปด้านใน เขาวางเจียงสื้อสื้อลงบนเตียงด้วยท่าทางการเคลื่อนไหวอย่างอ่อนโยน

แต่เขายังไม่ได้ลุกขึ้นโดยทันที ยังคงเอนกายลงมาตามเดิมและวางเจียงสื้อสื้อไว้ด้านล่างตัวเขา

ระยะห่างระหว่างสองคนใกล้ชิดกันมากจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกันอย่างชัดเจน

ดวงตาอันแหลมคมของจิ้นเฟิงเฉินมองไปยังใบหน้าของเจียงสื้อสื้อ แววตาอันลึกล้ำและมืดมิดของเขาทั้งอันตรายและลึกลับ ทำให้เดาใจไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

เจียงสื้อสื้อลุกลี้ลุกลน เธอวางมือของตัวเองลงบนหน้าอกจิ้นเฟิงเฉินแล้วพูดด้วยเสียงสั่นว่า “เอ่อ ฉัน ฉันจะกลับห้อง คุณลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะ……”

ฝ่ามืออันหนาแน่นของจิ้นเฟิงเฉินจับนิ้วมือของเจียงสื้อสื้อเอาไว้ แล้วมองเข้าไปในดวงตาเธอ

“คุณกลัวอะไรเหรอครับ? ผมไม่กินคุณลงไปสักหน่อย หืม？”

“ฉัน ฉันไม่ได้กลัวสักหน่อย”

เจียงสื้อสื้อพยายามทำตัวเองให้สงบ แต่ดวงตาที่กำลังหลบเลี่ยงสายตาเขาของเธอเผยให้เห็นความคิดที่แท้จริงในใจ

“จริงเหรอครับ？”

เมื่อพูดจบ ริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาก็บดขยี้ลงมา ทำให้เจียงสื้อสื้อไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีก

เจียงสื้อสื้อตกตะลึงไปชั่วขณะ เธอลืมที่จะต่อต้านเขา ดวงตาเบิกกว้างสมองว่างเปล่า

เมื่อเธอได้สติกลับคืนมาก็ได้แต่ทุบตีเขา

แต่กำลังของเธอจะไปสู้จิ้นเฟิงเฉินได้อย่างไร เธอยังคงถูกเขากดเอาไว้

ลมหายใจของทั้งสองคนผสานเข้าด้วยกัน ในไม่ช้าเจียงสื้อสื้อก็เริ่มยอมแพ้ ร่างกายของเธอค่อยๆอ่อนลง

เมื่อรู้สึกได้ว่าเธออ่อนข้อลงแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็ดีใจมาก และจูบเธออย่างหนักหน่วง

จูบนี้กินเวลาไปหลายนาทีทีเดียว เมื่อเขาปล่อยเธอออกก็พบว่าใบหน้าของเจียงสื้อสื้อแดงเรื่อและหายใจอย่างเหนื่อยหอบ

ดวงตาของจิ้นเฟิงเฉินเต็มไปด้วยความรักใคร่และทำตัวไม่ถูก

มือของเขาลูบไปที่หน้าอกของเธอเพื่อช่วยให้เธอหายใจได้สะดวกขึ้น หัวเราะเธอว่าแม้แต่จูบยังทำไม่เป็น

“ฉันไม่สามารถเอาชนะคุณชายจิ้นที่มีประสบการณ์ต่อสู้มานับร้อยครั้งได้หรอกค่ะ！” เจียงสื้อสื้อตอบกลับอย่างไม่พอใจ

แก้มของเธอแดงเรื่อทั้งสองข้าง

เมื่อเห็นท่าทางอันเขินอายของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็เผยอริมฝีปากขึ้น เขาไม่ยอมปล่อยเธอไปแน่

“ประสบการณ์นับร้อยครั้งของผมเหรอ คุณลืมไปได้ยังไง? แบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลย ตอนนี้เรามาสร้างมันเพื่อชดเชยดีไหม？”

เขาก้มหน้าทำท่าจะจูบต่อ

เจียงสื้อสื้อตกใจมาก เธอยื่นแขนออกมาแนบที่อกของเขาแล้วพูดด้วยความหวาดกลัวว่า “คุณอย่านะ！”

เธอพยายามถอยห่างจากจิ้นเฟิงเฉิน จนกระทั่งมีช่องว่างห่างออกมา แต่ในที่สุดจิ้นเฟิงเฉินก็ลากเธอกลับไปอีกแล้วถอนหายใจพูดว่า “ผมไม่ได้เป็นสัตว์ประหลาดเสียหน่อย คุณจะกลัวผมทำไมกัน ไม่ต้องถอยไปแล้วระวังตกลงไปละ”

“ถ้าอย่างนั้นคุณอย่าลวนลามฉันอีกนะ！” เจียงสื้อสื้อพูดขึ้น

“ครับ วันนี้ผมจะไม่แตะต้องคุณอีก” จิ้นเฟิงเฉินตอบรับอย่างเรียบง่าย

เมื่อได้ยินดังนั้นเจียงสื้อสื้อก็มองเขาด้วยความประหลาดใจ

เขาตอบรับง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอ เธอยังคิดว่า……

เมื่อเห็นท่าทางของเธอเช่นนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็รู้สึกขบขัน จึงได้จูบลงไปที่หูของเธอแล้ว กระซิบเบาๆว่า

“ดูคุณเหมือนจะผิดหวังมากนะ？”

“ไร้สาระ！ ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย！”

เจียงสื้อสื้อจ้องไปที่ดวงตาอันชุ่มชื้นคู่นั้นของจิ้นเฟิงเฉิน ทำให้ในใจของจิ้นเฟิงเฉินรู้สึกคันยุกยิก และอยากจะจัดการเธอเสียจริง

แต่เมื่อคิดได้ว่าเจียงสื้อสื้อยังไม่ได้ยอมรับเขาอย่างเต็มหัวใจ จึงทำให้เขายอมวางมือไปก่อน

รออีกสักหน่อยก็ได้ ไม่อย่างนั้นกลัวว่าเธอจะตื่นตกใจหนีไปเสียก่อน

อย่างไรเสียตอนนี้เธอก็อยู่ข้างกายเขา ไม่ต้องรีบร้อนก็ได้

แต่เจียงสื้อสื้อกลับรู้สึกไม่สบายใจ เธอถอยห่างออกมาจากจิ้นเฟิงเฉินจนกระทั่งช่องว่างของทั้งสองคนสามารถมีคนนอนแทรกกลางได้เลยทีเดียว

จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะออกมาด้วยความโมโห และดึงตัวเธอเข้ามากักขังไว้ในอ้อมกอด คางของเขาวางอยู่บนศีรษะของเจียงสื้อสื้อ

“นอนได้แล้วครับ”

เจียงสื้อสื้อรู้สึกรำคาญใจ “คุณทำอย่างนี้ฉันจะนอนได้ยังไง……”

เธอถูกจิ้นเฟิงเฉินที่แข็งทื่อราวกับต้นไม้นอนกอดเอาไว้ในอ้อมแขนไม่สามารถขยับไปไหนได้เลย

ผ่านไปสักพักเมื่อพบว่าเขาไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เจียงสื้อสื้อจึงค่อยๆขยับตัวออกมาจากอ้อมอกเขา

แต่มือใหญ่อันอบอุ่นนั้นก็เอื้อมมาโอบเอวของเธอผ่านตรงช่องแขนและล็อกเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา

เจียงสื้อสื้อพยายามอยู่สักพักแต่ก็ไม่อาจผลักออกได้ จึงทำได้แต่กัดฟันอย่างขมขื่น

สมองของเธอดูวุ่นวายไปหมดในตอนนี้ ราวกับว่าเธอคิดมากแต่ก็ดูเหมือนไม่ได้คิดอะไรเลย

ท้ายที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปจึงได้หลับตาและนอนลง

กลิ่นอายของคนข้างๆเธอนั้นน่าประหลาดใจจริงๆ ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายได้และไม่รู้สึกรังเกียจเลย

หลังจากหลับลง เจียงสื้อสื้อก็ได้ดิ้นหาความอบอุ่นที่ออกมาจากอ้อมแขนของจิ้นเฟิงเฉินโดยไม่รู้ตัว

คนที่นอนหลับตาอยู่ด้านหลังเผยอริมฝีปากขึ้น

ตอนนี้หัวใจของเขาช่างมีความสุขและกอดคนที่อยู่ในอ้อมแขนแน่นขึ้นกว่าเดิม