ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 789 ขับรถเที่ยว

“เบื่อใช่ไหมครับ？”

จิ้นเฟิงเฉินเอื้อมมือไปจับมือของเจียงสื้อสื้อมาเล่นอยู่ในมือของเขา

เจียงสื้อสื้อไม่คุ้นเคยกับการใกล้ชิดสนิทสนมกันแบบนี้มาก่อน เธอจึงหันไปทางประตูและพบว่าไม่มีใครจึงรู้สึกโล่งอก

สองวันมานี้เธอเองก็เริ่มเคยชินกับการเข้าใกล้ของผู้ชายคนนี้อย่างกระชั้นชิด

จิ้นเฟิงเฉินใช้มืออันหนาแน่นของเขาโอบไหล่ของเธอเบาๆให้เธอพิงอยู่ตรงหน้าอก

แรกเริ่มเจียงสื้อสื้อรู้สึกแข็งกระด้างเล็กน้อยจากนั้นจึงค่อยๆปรับตัวเข้ากับความรู้สึกนี้

ต่อมาเธอจึงพูดขึ้นอย่างช้าๆว่า “ก็ยังไม่เท่าไหร่ค่ะ เพียงแต่อยู่ๆก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรดี เลยทำตัวไม่ค่อยถูกนะคะ”

จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะขึ้นมา แรงสั่นสะเทือนจากหน้าอกของเขาทำให้เจียงสื้อสื้ออยากจะใกล้เข้าใกล้เขาให้มากกว่านี้

เพียงแต่ว่า เธอคงกล้าแค่จะคิดเท่านั้น

ดูเหมือนจะรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ จิ้นเฟิงเฉินจึงได้ใช้แขนของเขาทั้งสองข้างโอบเธอเข้ามาไว้เบาๆ

หลังจากนั้นเขาก็เสนอความคิดขึ้นมาว่า “ถ้าอย่างนั้นเราไปเที่ยวกันดีไหมครับ？ รอบๆนี้มีสถานที่ท่องเที่ยวชื่อดังใกล้ๆมากมาย พวกเราไปเดินเล่นกันสักหน่อยก็น่าจะไม่เบื่อมากเกินไป？”

หัวใจของเจียงสื้อสื้อหวั่นไหวเล็กน้อย ข้อเสนอที่เขาพูดออกมาทำให้เธอตื่นเต้นมากจริงๆ

เธอไม่เคยชินกับสถานที่ต่างๆเหล่านี้ ใช้โอกาสนี้ไปทำความคุ้นเคยบ้างก็คงดี

ส่วนในใจของจิ้นเฟิงเฉินกลับคิดว่า ถ้าพวกเขาสองคนมีเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองมากขึ้น จะมีประโยชน์ต่อความสัมพันธ์ของเขาทั้งสอง

“ฉันไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี คุณมีสถานที่แนะนำไหมคะ？”

เจียงสื้อสื้อเงยหน้ามองดูเขา จึงได้เห็นว่าดวงตาของเขากำลังจ้องเธออยู่ ดังนั้นเธอเลยก้มหน้าด้วยความเขินอาย

“เรื่องนี้เดี๋ยวพวกเราไปถามเฟิงเหราก็ได้ เจ้าหมอนั่นชอบท่องเที่ยวอยู่แล้ว แถวนี้มีอะไรน่าสนุกบ้าง ผมว่าเขาคงจะรู้ดีกว่าใครๆ”

เมื่อพูดจบจิ้นเฟิงเฉินก็เดินไปหาจิ้นเฟิงเหรา จากคำแนะนำของจิ้นเฟิงเหราเขาบอกว่าให้ทั้งสองคนไปยังภูเขาห้าน้ำพุ

ภูเขาห้าน้ำพุมีน้ำพุอยู่ห้าแห่งตามชื่อที่ตั้งไว้ ซึ่งกระจัดกระจายอยู่ตามสถานที่ต่างๆของภูเขา มีน้ำพุธรรมชาติและน้ำพุร้อนตลอดทั้งปี

เมื่อแม่จิ้นเดินลงมาจากด้านบนได้ยินพวกเขาคุยกันดังนั้นจึงได้แนะนำขึ้นมา “พวกเธอสองคนไปเถอะ แม่จะดูเจ้าแสบ 2 ตัวนี้ให้เอง”

เมื่อเสี่ยวเป่าได้ยินว่าพวกเขาทั้งสองคนจะออกไปเที่ยว ก็รีบปล่อยมือแม่จิ้นแล้ววิ่งเข้าไปหา

“หม่ามี๊ แด๊ดดี้จะไปที่ไหนกันเหรอครับ ผมไปด้วย?”

“แด๊ดดี้หม่ามี๊ของหนูจะไปเที่ยวภูเขาห้าน้ำพุ ต้องเอาเสี่ยวเป่าไปด้วยอยู่แล้ว”

จิ้นเฟิงเหราพูดคำนี้กับเสี่ยวเป่า และขยิบตาให้กับเขาโดยหันหลังให้แก่จิ้นเฟิงเฉิน เขาไม่กล้ามองสีหน้าของพี่ชายในตอนนี้

แต่จิ้นเฟิงเฉินก็เดาได้ถึงท่าทางของน้องชาย เขาจึงหรี่ตาลงใบหน้ามืดมนทันที

อืม น้องชายของเขากล้าหาญมากทีเดียว

“หม่ามี๊ครับ พาผมไปด้วยได้ไหม？” เสี่ยวเป่าวิ่งเข้ามาดึงชายเสื้อของเธอเอาไว้

เถียนเถียนก็วิ่งเข้ามาร่วมวงด้วย “หม่ามี๊ขา……”

เมื่อเห็นเด็กทั้งสองคนกำลังอ้อนวอนขอร้องตน เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อนและตอบรับ

“ก็ได้ค่ะ หม่ามี๊พาทุกคนไปด้วยเลย”

จิ้นเฟิงเฉินที่ยืนอยู่ด้านหลังรู้สึกหมดหนทางและขมขื่นอยู่ในใจอย่างเงียบๆ แผนการโลกส่วนตัวของทั้งสองคนล้มเหลว

ทั้งสี่คนวางแผนการท่องเที่ยวโดยการขับรถไปเอง พวกเขาจะเดินทางออกจากบ้านในตอนบ่าย ในเวลากลางคืนก็เดินทางไปถึงที่พัก หลังจากนอนพักผ่อนอยู่หนึ่งคืน เช้าวันต่อมาก็ได้เวลาออกไปเที่ยว

ท้องฟ้าค่อยๆมืดมนลง แต่ทั้งสี่คนติดอยู่ด้านบนทางด่วนตรงบริเวณชำระเงิน

เมื่อเจียงสื้อสื้อมองไปยังขบวนยาวยืดยาดนี้ ก็เริ่มกังวลเรื่องของที่พักในคืนนี้ขึ้นมา

หากว่าท้องฟ้ามืดลงเสียก่อนที่จะถึงจุดชมวิว ก็กลัวว่าจะมีปัญหาเรื่องของที่พัก ผู้ใหญ่ทั้งสองคนยังจะพอพูดง่าย แต่สำหรับเด็กๆคงไม่ดีแน่

รถติดอยู่ประมาณ 1 ชั่วโมง ในที่สุดท้องฟ้าก็ค่อยๆกลับกลายเป็นสีเทา

จิ้นเฟิงเฉินมองไปที่เมฆหนาบนท้องฟ้า พร้อมกับลางสังหรณ์บางอย่าง เขารีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูพยากรณ์อากาศและพบว่าอีกสักพักจะมีพายุเข้า

ขบวนรถยาวเหยียดเริ่มขยับขึ้นเล็กน้อย จิ้นเฟิงเฉินจึงได้ถอนหายใจออกมา และตั้งใจว่าจะต้องลงจากทางด่วนให้ได้ก่อนที่ฝนตก

หลังจากขับไปได้ประมาณ 10 กว่านาที ฝนเม็ดใหญ่ขนาดเม็ดถั่วก็เริ่มตกลงมากระทบกับกระจกรถ ราวกับท้องฟ้าถูกแทงจนรั่ว ฝนกระหน่ำตกลงมาเรื่อยๆ

เจียงสื้อสื้อเริ่มกังวลขึ้นมาทันใด “เราจะลงจากทางด่วนทันไหมคะ ฝนตกหนักจังเลยฉันกลัวว่าจะไม่ปลอดภัย”

หลังจากมองไปรอบๆรถ จิ้นเฟิงเฉินจึงได้ปลอบโยนว่า “น่าจะได้ครับ พวกเราจะลงจากทางด่วนตรงข้างหน้านี้”

ผ่านไปประมาณ 10 นาทีในที่สุดพวกเขาทั้งหลายก็ลงออกจากทางด่วนได้เสียที แต่ขับไปได้ไม่นานรถของพวกเขาก็ติดหล่ม

จิ้นเฟิงเฉินไม่รู้จะทำอย่างไร จึงทำได้เพียงลงจากรถสวมเสื้อกันฝนที่สำรองไว้ แล้วกำชับว่า “ผมจะไปดูว่าข้างหน้ามีใครช่วยพวกเราได้ไหม คุณรอผมอยู่ที่นี่นะ”

เมื่อพูดจบเขาก็วิ่งหายเข้าไปท่ามกลางสายฝน ทิ้งให้เจียงสื้อสื้อและเด็กอีก 2 คนรออยู่ในรถ

เมื่อมองตามร่างเขาที่ค่อยๆเลือนหายไป ในใจของเธอก็รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา

โชคดีที่จิ้นเฟิงเฉินกลับมาได้อย่างรวดเร็ว และพาพวกเธอไปเข้าพักยังGuest Houseเก่าแก่ที่อยู่ไม่ไกลนัก

ประตูไม้ถูกเปิดออกเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด คุณยายเดินถือหม้อชาน้ำขิงเข้ามา บังเอิญพบเข้ากับจิ้นเฟิงเฉินที่ถือแก้วน้ำร้อนเข้ามาให้เจียงสื้อสื้อ

คุณยายยิ้มขึ้นอย่างใจดีแล้วพูดว่า “แม่หนูช่างโชคดีจริงๆเลย ลูกๆก็น่ารัก สามีก็ใจดีแล้วก็รักเธอมาก”

เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างเขินอาย

เมื่อค่ำคืนมาถึง ฝนเริ่มหยุดลง มีเพียงเสียงเม็ดฝนที่ตกลงมาจากชายคาบ้านยังคงดังเป็นจังหวะ

เจียงสื้อสื้อนอนอยู่บนเตียงและมองไปยังชายหนุ่มกับเด็กๆ ที่นอนหลับสนิท ในใจของเธอรู้สึกอบอุ่นและพอใจเป็นอย่างมาก

เสียงเม็ดฝนที่ตกลงมาเป็นจังหวะทำให้เจียงสื้อสื้อค่อยๆผล็อยหลับไป