ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 791 เสน่ห์ของผมยังดีอยู่

เมื่อเห็นเด็กสองคนกำลังเล่นในห้องของเล่นนั้น ก็นึกขึ้นได้ว่ากลับมาหลายวันแล้ว ถึงเวลากลับประเทศฝรั่งเศสแล้ว

ตอนกลางคืน เจียงสื้อสื้อเอาแต่ครุ่นคิดเรื่องนี้

เธออยู่ในห้องน้ำเป็นเวลานานมาก จนกระทั่งจิ้นเฟิงเฉินเคาะประตูเรียกเธอ สุดท้ายเธอดึงสติกลับมาได้

เธอเช็ดหัวให้แห้งพลางและค่อยๆเดินไปหาจิ้นเฟิงเฉินพลาง แต่เธอก็กำลังจะเปิดประตูชั่วขณะ

“จิ้นเฟิงเฉิน ฉันมีเรื่องอยากจะบอกคุณ ฉันรู้สึกว่าพวกเรากลับมานานเกินไปหรือเปล่า?”

“อยากกลับประเทศฝรั่งเศสแล้วหรอ?”

จิ้นเฟิงเฉินวางไอเพดในมือ แล้วเหลือบตาเรียวยาวจ้องมองเธอ

เจียงสื้อสื้อกะพริบตาเล็กน้อย และมือที่กำลังเช็ดหัวก็ค่อยๆเช็ดช้าลง เธออ่านความคิดของเขาไม่ออก และลังเลไม่รู้จะพูดยังไง

“มานี่”

จู่ๆจิ้นเฟิงเฉินก็โบกมือเรียกหาเธอ

เมื่อเห็นมือที่เห็นข้อต่อกระดูกอย่างชัดเจน เจียงสื้อสื้อก็ค่อยๆเดินเข้ามา

จิ้นเฟิงเฉินหยิบไดร์เป่าผมบนโต๊ะแต่งหน้าขึ้นมาช่วยเป่าผมให้กับเธอ “นอนตอนเวลาผมเปียกทำให้ป่วยง่ายนะ”

จิ้นเฟิงเฉินถือไดร์เป่าผมอยู่ และช่วยเป่าผมให้แห้งอย่างอดทน

เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าการลูบเส้นผมของเขาเหมือนกับการนวด จนทำให้เธอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว

วันต่อมา หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ จิ้นเฟิงเฉินก็จ้องมองพ่อแม่ของตัวเอง และพูดว่า “พ่อครับ แม่ครับ พวกเราเตรียมตัวจะกลับประเทศฝรั่งเศสแล้วครับ น่าจะอีกสองวันข้างหน้านี้ครับ”

“ทำไมกะทันหันขนาดนี้? อยู่อีกสักหน่อยไม่ได้หรอ?”

แม่จิ้นที่กำลังอยู่ในห้วงอารมณ์มีความสุขกับการอยู่กับครองครัวพร้อมหน้าพร้อมตาอยู่นั้น คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะจากไปเร็วขนาดนี้

แม่จิ้นจ้องมองเด็กที่เฉลียวฉลาดสองคน และอดใจไม่ไหวถามว่า “เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนชอบบ้านของคุณย่าไหมคะ?”

เด็กน้อยทั้งสองคนตอบพร้อมกันอย่างน่าประหลาดใจว่า “ชอบ”

ทันใดนั้นจิ้นเฟิงเหราก็ประคองส้งหวั่นชีงออกมา เมื่อได้ยินบทสนทนาของพวกเขา ก็รีบพูดเกลี้ยกล่อมว่า “พี่ชาย พี่สะใภ้ ผมกับหวั่นชีงกำหนดวันจดทะเบียนสมรสกันแล้ว เป็นวันมะรืน พวกคุณอยู่ต่อไม่กี่วันอีกไม่ได้หรอ?”

เจียงสื้อสื้ออดใจไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกใจที่กำหนดวันเร็วมากขนาดนี้

การจดทะเบียนสมรสของทั้งสองคนถือเป็นเรื่องใหญ่ ดังนั้นพวกเขายังไม่คงไม่สามารถไปจากที่นี่ก่อนได้

หลังจากตัดสินใจอยู่ต่อ แม่จิ้นก็เริ่มจัดการจัดงานเลี้ยงขนาดเล็กขึ้น ถึงยังไงก็ไม่สามารถละเลยส้งหวั่นชีงได้

ใกล้ถึงวันที่กำหนดแล้ว ดังนั้นบ้านตระกูลจิ้นจึงถูกประดับตกแต่งอย่างสวยงาม

สนามหญ้าของคฤหาสน์ถูกเรียงรายด้วยโต๊ะอาหารสีขาว และในสวนดอกไม้ด้านข้าง ได้เชิญนักดนตรีมาเตรียมเล่นงานโดยเฉพาะด้วย

เสียงดนตรีเบาสบายบรรเลงดังขึ้น แม่จิ้นสวมชุดที่นักออกแบบชุดส่วนตัวของตระกูลจิ้นจัดทำเดินออกมาที่ใจกลางสวนดอกไม้ จากนั้นทุกคนก็เดินรวมตัวกัน

แม่จิ้นชูแก้วไวน์ขึ้น แล้วพูดเสียงดังว่า “ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณทุกคนที่มาเข้าร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้ด้วย วันนี้เชิญทุกคนมางานเลี้ยง เพราะต้องการประกาศข่าวดีเรื่องหนึ่ง”

แล้วหยุดนิ่งชั่วขณะ จากนั้นก็พูดต่อว่า “เรื่องแรก ลูกชายคนโตของฉันพาลูกสะใภ้และหลานสาวหลานชายกลับมาแล้ว พวกเราได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาเป็นครอบครัวแล้ว”

เรื่องที่สอง ลูกสะใภ้คนที่สองของฉันก็กำลังตั้งท้องเหมือนกัน วันนี้เชิญทุกคนมาเป็นพยาน และงานแต่งงานก็จะจัดขึ้นในอีกไม่นานนี้แล้ว”

สิ้นสุดเสียง ข้างล่างก็ปรบมือเสียงดังขึ้น

ในท่ามกลางเสียงปรบมือ เจียงสื้อสื้อได้ยินเสียงผิดหวังเล็กน้อย

“ทำไมทั้งบ้านมีเจ้าของหมดแล้วล่ะ ฉันนึกว่าจิ้นเฟิงเฉินกลับมาอย่างไม่ง่ายดายครั้งนี้ ฉันจะมีโอกาส ใครจะไปรู้ว่ากลับพาภรรยาและลูกกลับมาด้วย!”

เด็กสาวน่ารักสวมชุดเดรสสีชมพูก็เอ่ยปากพูดด้วยสีหน้าผิดหวังว่า “คุณชายรองตระกูลจิ้นก็จะแต่งงานแล้ว ทำไมโชคชะตาของฉันขืนข่มขนาดนี้……”

เจียงสื้อสื้อแอบหัวเราะเบาๆ โดยที่มุมปากยิ้มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

ขณะที่เหม่อลอยนั้นก็เงยหน้าสบตากับจิ้นเฟิงเฉิน จากนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็ก้มหน้ากระซิบข้างหูเธอ

“เห็นหรือยังว่าเสน่ห์ของผมยังดีอยู่”

เมื่อเจียงสื้อสื้อได้ยินแบบนี้ก็มองบนใส่เขาอย่างหมั่นใสหนึ่งที “แล้วทำไมคุณไม่ไปหาพวกเธอล่ะ มายั่วโมโหฉันทำไมหรอ?”

พูดจบก็เดินจากไป จิ้นเฟิงเฉินรีบเดินตามไปพูดอธิบาย

คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงไม่กี่คนด้านข้างกำลังจับจ้องอยู่

“โอ้มายก๊อต พวกเขาหวานกันมาก็เลย!”

“เห้อ ไม่รู้ว่าเธอเอาบุญมาตั้งแต่ชาติไหน”

เจียงสื้อสื้อกำลังตั้งใจฟังบทสนทนาของผู้หญิงรอบข้างอย่างสนุกสนานอยู่ คิดไม่ถึงว่ามีไฟดวงหนึ่งส่องมาที่บนตัวเธอ

แม่จิ้นพูดแนะนำว่า “นี่เป็นลูกชายคนโตและลูกสะใภ้คนโตของฉันค่ะ”

เป็นครั้งแรกที่อยู่ภายใต้แสงในงานแบบนี้ ทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกทำตัวไม่ถูก

จิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ด้านข้างโอบเอวของเธอเบาๆเพื่อเรียกสติ จากนั้นเตียงสื้อสื้อก็ดึงสติกลับมา และทักทายกับคนรอบข้าง

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงตกใจขึ้น เมื่อหญิงสาวหลายคนเห็นเสี่ยวเป่าที่เจียงสื้อสื้อจูงอยู่ด้านข้างต่างพากันมาห้อมล้อม และร้องอุทานตกใจออกมา

“โอ้ เด็กน้อยสองคนนี้ช่างน่ารักจังเลย”

ในตอนนี้เด็กน้อยทั้งสองคนก็ทักทายต่อคนในงานอย่างมีมารยาท

นี่เป็นครั้งแรกที่เถียนเถียนเข้าร่วมงานเลี้ยงแบบนี้ แต่กลับไม่มีท่าทีตื่นกลัวเลย ในทางกลับกันยิ้มแย้มต่อผู้คนรอบข้าง

แขกในงานทั้งหมดต่างจับกลุ่มกันพูดคุย เจียงสื้อสื้อไม่รู้จักใครเลย จึงรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย

ไม่นานเธอก็เดินมาถึงข้างหลังของจิ้นเฟิงเฉิน แล้วดึงมุมเสื้อของเขาเล็กน้อย และพูดว่า “ฉันไปเดินเล่นที่สระน้ำข้างหลังหน่อยนะคะ”

จิ้นเฟิงเฉินลุกขึ้นทันที “เบื่อแล้วหรอ? เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อน”

เมื่อคนรอบข้างเห็นแบบนี้ก็พูดคุยกันว่า “คิดไม่ถึงว่าประธานจิ้นที่มีอิทธิพลมีมุมแบบนี้ด้วย”

เจียงสื้อสื้อรู้สึกเขินเล็กน้อย แล้วรีบพูดห้ามปรามเขาว่า “ไม่เป็นไร ฉันไปเดินเล่นคนเดียวได้ ถือเป็นการย่อยอาหารด้วย”

พูดจบก็ไม่รอจิ้นเฟิงเฉินพูดอะไรอีก แต่เดินจากไปทันที

ลมแผ่วเบายามค่ำคืนพัดบนผิวน้ำ เจียงสื้อสื้อมองดูคลื่นบนผิวน้ำในสระน้ำเงียบๆ ขณะเดียวกันก็โยนอาหารปลาที่ถืออยู่ด้านข้างให้กับปลาด้วย ไม่นานก็มีปลาว่ายลอยขึ้นมาบนผิวน้ำ