ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 817 ฉันไม่มีความจำเป็นที่จะรับผิดชอบในตัวเธอ
- Home
- ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！
- บทที่ 817 ฉันไม่มีความจำเป็นที่จะรับผิดชอบในตัวเธอ
บทที่ 817 ฉันไม่มีความจำเป็นที่จะรับผิดชอบในตัวเธอ
ตัดสินใจแบบนั้น เธอกำลังจะเปิดปาก เบอร์เกนก็ได้แย่งเธอพูดก่อน “ห้ามปฏิเสธนะครับ โซเฟย่า ผมอยากจะช่วยคุณจริงๆ”
เห็นว่าเขาดื้อดึงขนาดนี้ เจียงสื้อสื้อก็ได้พูดออกไปอย่างทำตัวไม่ถูกว่า “คุณเบอร์เกน ฉันต้องขอบคุณคุณมากจริงๆ ……”
เบอร์เกนได้หยักไหล่ ก็ได้พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “งั้นคุณก็รับน้ำใจของผมเถอะ ยังไงซะผมเป็นคนชนคุณ ไม่อยากติดค้างคุณ ได้ไหม?”
เห็นแบบนั้น เจียงสื้อสื้อก็ทำได้แค่พูดตกลงไป แล้วก็ขึ้นรถไปกับเขา
แล้วก็นั่งบนรถของเบอร์เกนอีกครั้ง ความหวาดกลัวและความเหนื่อยในคืนนี้ของเจียงสื้อสื้อ ก็ได้พุ่งเข้ามาในเวลานี้ หนังตาก็ได้เริ่มตีกัน
แต่เธอจำไว้ว่า นี่เป็นรถของคนอื่น เธอจะนอนไปแบบนี้ไม่ได้
ก็ได้กำมือแน่น เล็บได้แทงไปกลางมือ อาศัยความเจ็บปวดให้ตัวเองตื่น
เบอร์เกนมองไปที่ขาของเจียงสื้อสื้อ ก็ได้ปรับแอร์ให้ต่ำลง ถามเสียงเบาว่า “โซเฟย่า ขาของคุณยังเจ็บไหม?”
เจียงสื้อสื้อซาบซึ้งในความอ่อนโยนของเขา ก็ได้ยิ้มแล้วพูดว่า “ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ”
“งั้นก็ดีครับ”
มุมปากของเบอร์เกนก็ได้ยิ้มอย่างมีความสุข
รถขับไปไม่กี่นาที ก็ได้เห็นโรงแรมแห่งหนึ่ง
จอดรถเสร็จ เบอร์เกนก็ได้พาเจียงสื้อสื้อเดินเข้าไป
โถงของโรงแรมไฟได้สว่าง ตกแต่งได้ดีมากๆ
เจียงสื้อสื้อมองที่แบบนี้ ก็รู้ว่าราคาไม่ใช่ย่อยๆ
อยากจะบอกให้เบอร์เกน หาโรงแรมเล็กๆ ให้ก็พอ ไม่จำเป็นต้องหรูขนาดนี้……
เบอร์เกนเหมือนว่าจะมองความคิดของเธอออก ก็ได้ยิ้มอ่อนๆ พูดว่า “ไม่เป็นไรครับ ราคาที่นี่ ผมจ่ายได้”
จากนั้น เขาก็ได้เดินตรงไปที่เคาน์เตอร์ สักพักก็ได้เอาคีย์การ์ดเดินมา ส่งให้มือของเธอ พูดอย่างจริงจังว่า “คืนนี้ล็อกห้องให้ดีๆ ไม่ต้องเปิดประตูให้ใคร แต่ว่า ความปลอดภัยของที่นี่ไม่เลว น่าจะไม่มีปัญญาอะไรครับ”
เจียงสื้อสื้อได้รับเอามา รู้สึกขอบคุณมากๆ “ขอบคุณนะคะ สามารถขอช่องทางติดต่อได้ไหมคะ?”
กับคำขอของเธอ แน่นอนว่าเบอร์เกนเต็มใจมากๆ ก็ได้ให้เธออย่างเต็มใจ
เจียงสื้อสื้อได้เอามา แล้วก็พูดอีกครั้งว่า “ฉันเอาเงินมาคืนให้คุณแน่ๆ ค่ะ คุณเบอร์เกน”
ที่เธอขอช่องทางติดต่อ ก็เพื่อจะคืนเงิน
……
นี่เป็นสิ่งที่เกินมาจากการคาดเดาของเบอร์เกน……
ยังไงซะผู้หญิงที่เขาเจอ ก็เป็นพวกที่อยากได้อะไรจากเขา
เหมือนผู้หญิงที่ใสซื่ออย่างเธอ นี่เจอเป็นครั้งแรก
เขานั้นก็ได้มองผู้หญิงคนนี้ใหม่อย่างห้ามไม่ได้
บุกคลิกไม่ปกติ พูดจาเป็นผู้ดี มีความคิดของตัวเอง ก็ยังอยากจะรู้ว่าเธอเป็นคุณหนูตระกูลไหน
ถึงแม้การพูดจาของเธอนั้น……
แต่ถ้าคนสวยสามารถที่จะติดต่อมาหาตน ก็เป็นเรื่องที่ดีมากๆ
ก่อนจากไป เบอร์เกนก็ได้สั่งว่า “ขาของคุณโดนน้ำไม่ได้ อย่าลืมนะครับ”
เจียงสื้อสื้อพยักหน้าตอบ
จากนั้นก็ได้มองเบอร์เกนที่จากไป
เจียงสื้อสื้อหันหลังเดินเข้าลิฟต์ พูดกับตัวเองเบาๆ ว่าโชคยังดีอยู่
ถ้าเกิดไม่ได้เจอเบอร์เกน วันนี้เธอไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี
ในกำแพงลิฟต์ที่สว่างได้สะท้อนเห็นใบหน้าที่สวยแต่ซีดของเจียงสื้อสื้อ คิ้วเธอก็ได้ขมวด
ให้ที่ที่เงียบแบบนี้ หัวของเธอก็ได้ภาพของจิ้นเฟิงเฉิน
ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนนะ……
ตัวเองได้ถูกฝู้จิงเหวินพามาที่อิตาลี เขารู้ไหม? เขาจะตามมาไหม?
นี่เป็นสิ่งที่เจียงสื้อสื้อไม่รู้เลย
ลิฟต์มาถึงชั้นที่อยู่เสร็จ เธอก็ได้เดินเข้าไป สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการพักผ่อน แบบนี้ถึงจะมีแรงไปทำเรื่องอื่น
มาถึงในห้อง เจียงสื้อสื้อก็ได้ล็อกห้องอย่างแน่นหนา
มั่นใจว่าจะไม่มีอะไร ถึงได้หันไปเข้าห้องอาบน้ำ
……
เบอร์เกนก็ได้เดินลงบันไดก้าวยาวๆ สีหน้าได้ผ่อนคลาย
ได้มีชายสวมชุดสูทสีดำเปิดประตูรถให้เขา รอให้เบอร์เกนเข้าไปนั่งเสร็จ เขาถึงได้กลับไปนั่งที่ที่นั่งคนขับ
“คุณท่านครับ ทำไมอยู่ๆ ถึงได้รู้สึกสนใจในตัวผู้หญิงแปลกหน้าขึ้นมา?”
ลูกน้องก็ได้มองผ่านกระจกหลัง เห็นใบหน้าที่ยิ้มของเบอร์เกน ก็ได้อึ้งสักพัก
เรื่องคืนนี้นั้น เขาก็ได้มองเห็นทั้งหมด
รู้สึกว่าน่าประหลาด เบอร์เกนไม่ได้เป็นคนที่ใจดีแบบนั้น
ความจริงแล้ว เขาเป็นคนใจแข็งมากๆ เป็นคนที่ยิงหัวทะลุได้แบบไม่กะพริบตา
อย่าพูดเลยว่าได้ชนผู้หญิงคนนั้นจนเป็นแบบไหน ต่อให้ชนตายไป กับเบอร์เกนแล้ว ก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร
คำพูดประโยคเดียวก็สามารถที่จะหลุดจากเรื่องได้
แต่เขากลับพาคนไปส่งที่โรงพยาบาลอย่างใจดี ยังเปิดห้องโรงแรมให้เธอ แล้วก็ไม่ได้ถือโอกาสทำอะไรอีก
นี่แปลกมากๆ
ไม่เหมือนกับเบอร์เกนที่เขารู้จักคนนั้น
ต้องรู้ว่า ในสายตาคนนอก เบอร์เกนเป็นคนที่ถือว่าไม่มีจิตใจ
เบอร์เกนก็ได้พิงไปที่เบาะอย่างผ่อนคลาย หวนคิดถึงใบหน้าที่งดงามของเจียงสื้อสื้อ รอยยิ้มที่มุมปากก็ชัดเจนขึ้น
“ไม่อะไร ก็แค่นานแล้วที่ไม่ได้เห็นใบหน้าที่สวยของคนเอเชียเท่านั้น”
ตอนที่เจียงสื้อสื้อล้มไปตรงหน้ารถ ตอนที่ไฟรถได้ส่องไปที่ใบหน้าของเธอ หน้าตาที่งดงามของเธอก็ได้ไปเตะตาของเขาเข้า
เบอร์เกนก็ได้อึ้งไปเลยจริงๆ
แต่เพราะฐานะที่มี เบอร์เกนก็ได้เจอกับคนสวยมากมาย ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอกับคนที่สวยกว่าเจียงสื้อสื้อ
แต่ว่าบนตัวเธอได้มีออร่าที่แปลกใหม่ ทำให้คนนั้นสงบใจแล้วก็นิ่งเงียบ
ลูกน้องได้เห็นแววตาที่ได้ยิ้มของเบอร์เกน ใจก็ได้กระตุก รีบพูดว่า “คุณท่านครับ ท่านอย่าไปเอ่ยถึงเธอต่อหน้านายหญิงนะครับ”
ถ้าเกิดให้นายหญิงเห็นหน้าตาของเบอร์เกนแบบนี้ เป็นไปได้สูงว่าต้องโวยวายอย่างหนักแน่ๆ
ได้ยินแบบนั้น สีหน้ายิ้มของเบอร์เกนก็ได้หายไปเล็กน้อย
ยื่นมือไปปัดฝุ่นที่ไม่มีตรงกางเกงของเขา ก็ได้พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “นายหมายความว่า ฉันยังต้องเชื่อฟังเธอ?”
มือของลูกน้อยได้เย็นลง ก็ได้รีบอธิบาย “ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นครับ ก็แค่นายหญิงรักคุณมากๆ ถ้ารู้เข้า เกรงว่าจะรับมันไม่ได้”
เบอร์เกนก็ได้พูดอย่างเย็นชาว่า “รับไม่ได้ก็ต้องรับ ฉันไม่มีความจำเป็นที่จะรับผิดชอบในตัวเธอ!”
ลูกน้องก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา
ก็แค่คิดว่าตอนนี้จะมีปัญหากับทางนั้นไม่ได้ ก็ได้พูดเตือนออกไปอย่างใจกล้าว่า “ทางตระกูลของนายหญิง……”
เบอร์เกนก็ได้ขำออกมา “ก็เพื่อตระกูลของเธอ ฉันถึงได้ทนมาถึงตอนนี้ ไม่งั้นนายคิดว่า เธอมีสิทธิ์อะไรที่มาอยู่ข้างกายฉันนานขนาดนี้?”
ความเย็นชาไร้เยื่อใย ก็ได้แสดงออกมา
กับเบอร์เกน มีแค่ผลประโยชน์ที่ยั่งยืน ครอบครัว ความรัก ไปไว้อีกข้าง
เบอร์เกนก็ได้หลับตาลง ไฟถนนทั้งสองได้ส่งผ่านกระจก ส่องไปที่ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของเขา โดดเด่นมาก แล้วก็เย็นชาจนน่าตกใจ
“ก็แค่ผู้หญิงที่มีผลประโยชน์คนหนึ่งเท่านั้น ไม่ช้าก็เร็วฉันต้องเขี่ยเธอไป เธอไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องของฉัน!”
พูดคำพูดที่ได้มีความหนาวเย็นออกมา ทำให้ลูกน้อยไม่กล้าพูดอะไรอีก