ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 828 อย่าทำให้ฉันเกลียดคุณ

เอกสารเหล่านั้นเป็นที่พึ่งแห่งเดียวของเขา หากว่านำมันไปให้จิ้นเฟิงเฉินแล้ว ทั้งสองคนก็จะหนีไปได้ และเขาเกรงว่าชาตินี้คงไม่มีโอกาสได้เจอเจียงสื้อสื้ออีก

เขาโลภมากก็จริง แม้ว่าตัวเธอในตอนนี้จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับตนเองแม้แต่น้อย แต่หากว่าเธอยังจากไปไม่ได้ เขายังคงได้มองเห็นเธอบ้างเป็นบางครั้ง ต่อให้แค่หางตาก็ตาม

คำตอบนี้ไม่ได้สร้างความประหลาดใจให้กับจิ้นเฟิงเฉิน เนื่องจากเขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เอกสารกลับมาอย่างง่ายๆ

ความรักของผู้ชายตรงหน้านี้ ดำเนินมาถึงจุดที่หวาดระแวง น่าเสียดายเหลือเกินที่เขารักคนผิด

จิ้นเฟิงเฉินเคยสูญเสียเจียงสื้อสื้อมาแล้วครั้งหนึ่ง ในครั้งนี้ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรเขาก็ไม่ยอมให้แน่

ดังนั้นจึงได้พยายามปกป้องเจียงสื้อสื้อที่ยืนอยู่ด้านหลังอย่างเงียบๆ น้ำเสียงของจิ้นเฟิงเฉินดุดันขึ้นมาทันที

“คุณพาเธอมาที่นี่โดยที่ผมไม่ได้รับอนุญาต ผมพยายามอดทนไม่ลงไม้ลงมือแล้ว เนื่องจากเห็นแก่ที่คุณเคยดูแลสองแม่ลูกมาหลายปี ฝู้จิงเหวิน สิ่งที่คุณบอกว่ารักเธอ คุณคิดเองเออเองทั้งนั้น เธอไม่ได้รักคุณเลย คุณทำแค่เพียงสนองความต้องการส่วนตัวเท่านั้น ถึงได้เป็นแบบนี้”

คำพูดที่ไม่เหลือเยื่อใยๆ ทำให้สีหน้าของฝู้จิงเหวินขาวซีด

ทำไมเขาถึงทำแบบนี้?

เขามองเห็นความรักที่ตนมีให้เจียงสื้อสื้ออย่างลึกซึ้งและเลอค่า มองเป็นความรักที่ไม่มีค่าแม้แต่สตางค์เดียว เขามีสิทธิ์อะไรกัน?

ก็แค่ชนะการประลองเท่านั้น วันนี้ที่จิ้นเฟิงเฉินเป็นฝ่ายชนะเขาจึงสามารถดูถูกความรักที่ตนมีต่อเจียงสื้อสื้อได้อย่างนั้นเหรอ？

สายตาอันโมโหเดือดร้อนของฝู้จิงเหวินจ้องไปยังจิ้นเฟิงเฉิน มือทั้งสองข้างของเขากำแน่น

“จิ้นเฟิงเฉิน！ คุณอย่าทำให้มันเกินไปนัก ผมรักเธอ ดังนั้นผมจึงอยากให้เธออยู่ที่นี่ และได้ดูแลความปลอดภัยของเธอด้วยตัวเอง แล้วคุณล่ะ？ คุณเคยปล่อยให้เธอหายไปถึง3ปี แม้แต่ตอนที่เธอตกอยู่ในอันตรายก็ไม่อาจปกป้องได้ คุณไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะว่าผม！”

เรื่องที่เคยทำให้สองแม่ลูกหายตัวไป เป็นเรื่องที่จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกผิดมาตลอดชีวิต

ในวันนี้เรื่องนั้นกลับถูกพูดออกมาจากฝ่ายศัตรูหัวใจ เขาต้องรู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างไม่ต้องสงสัย เวลา 3 ปีนั้นช่างทรมานเหลือเกิน เขาตามหาเจียงสื้อสื้อทุกหนทุกแห่ง แต่ว่ากลับหาไม่เจอ เขาแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับตลอดเวลา

เจียงสื้อสื้อสัมผัสได้ถึงความผิดหวังของจิ้นเฟิงเฉิน จึงได้พลิกมือเข้าไปกุมฝ่ามือของเขาเอาไว้

ความรู้สึกที่อบอุ่นและอ่อนโยนถูกส่งผ่านมาทางฝ่ามือ คล้ายเป็นการปลอบโยนที่ไร้เสียง

“ในตอนนั้นผมกับเธอเป็นอย่างไร ไม่ต้องให้คุณมาบอก อย่างน้อยตอนนี้ คนที่อยู่ข้างกายเธอคือผม และผมไม่เคยทำร้ายเธอมาก่อน แต่คุณล่ะ？” น้ำเสียงหัวเราะของจิ้นเฟิงเฉินเย็นยะเยือก และมองดูฝู้จิงเหวินที่พยายาม แกล้งทำเป็นนิ่งสงบ

ส่วนเจียงสื้อสื้อที่นี่เงียบอยู่ตลอดเวลา เธอกัดฟันราวกับตัดสินใจทำบางอย่าง

เธอร้องที่จะตามมาที่นี่ วินาทีนั้นเธอก็ได้ตัดสินใจมันแล้ว

เดิมทีฝู้จิงเหวินดีกับเธอมากก็จริง แต่เป็นเพราะความดีนี้เธอจะหลงเหลือความหวังให้แก่เขาแม้แต่น้อยไม่ได้

มีเพียงต้องทำให้เขาตัดใจจากเธอได้ ฝู้จิงเหวินจึงจะมีโอกาสเริ่มต้นใหม่

“จิงเหวินคะ ฉันไม่ได้รักคุณ และจะไม่รักคุณแน่ ฉันเองก็ไม่อยากเกลียดคุณ ได้โปรดอย่าทําให้ฉันต้องเกลียดคุณ！” น้ำเสียงของเจียงสื้อสื้อยังคงอ่อนโยนตามเดิม แต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

เธอก้าวขึ้นมาหนึ่งก้าวและยืนเคียงข้างกับจิ้นเฟิงเฉิน ในที่สุดก็ต้องเผชิญหน้ากับสิ่งเหล่านี้

ฝู้จิงเหวินมองดูเธอด้วยท่าทางละโมบ เธอยังคงเป็นคนที่อ่อนโยนและมีเมตตา แต่กลับพูดกับเขาแบบนั้น

เขารู้ดีว่าจะมีวันนี้ จะต้องมองดูจิ้นเฟิงเฉินและเจียงสื้อสื้อเดินเคียงข้างกันต่อหน้าเขา แล้วถามคำถามเหล่านี้ต่อเขา

เขาไม่อยากให้เจียงสื้อสื้อเกลียดตน

แต่ทั้งหมดนี้มันช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย ทำไมคนที่เจียงสื้อสื้อจะยืนอยู่เคียงข้างคือเขาไม่ใช่ตน?

หน้าตาของฝู้จิงเหวินเต็มไปด้วยความโศกเศร้า คำพูดของเขาเต็มไปด้วยเลือดและน้ำตา “ทั้งๆที่จริง เป็นผมที่ดูแลคุณมาตลอดหลายปี เขาก็แค่ปรากฏตัวก่อนหน้าผมเท่านั้น ทำไม？！ ทำไมถึงเป็นผมไม่ได้！”

แม้ว่านับตั้งแต่วันที่เขาช่วยเจียงสื้อสื้อเอาไว้ เขาก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ของตน

เธอกำลังตั้งครรภ์ เธอเป็นภรรยาของคนอื่น

แต่ว่าเมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ความรักที่เขามีต่อเจียงสื้อสื้อก็ลึกซึ้งขึ้น เขายอมรับมันไม่ได้！

ความรักของเขาไม่น้อยไปกว่าจิ้นเฟิงเฉินเลย เขาไม่รังเกียจที่เธอจะมีลูกแล้ว และไม่รังเกียจทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ ขอเพียงแค่เธอยืนอยู่เคียงข้างก็พอ！

เมื่อเจียงสื้อสื้อได้ยินคำพูดของเขา ความดีต่างๆที่เขาเคยปฏิบัติด้วยก็ผ่านเข้ามาในความคิด

เธอรู้สึกกำลังจะร้องไห้ ภาพตรงข้างหน้าเริ่มเลือนราง ทำให้ไม่อาจมองร่างของฝู้จิงเหวินได้ชัดเจน

เธอพยายามบีบบังคับน้ำตาให้ไหลกลับไป แล้วพูดขึ้นอย่างหนักแน่นว่า “พวกเราจำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้เหรอคะ? จิงเหวิน คุณเอาเอกสารของฉันคืนมาเถอะ ฉันมีครอบครัวของฉันแล้ว ส่วนคุณ จะได้พบกับสิ่งที่ดีกว่า”

ฝู้จิงเหวินเบ้ปาก เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำเดียว

เขาจะพบกับสิ่งที่ดีกว่าอย่างนั้นเหรอ?

แต่ในสายตาของเขาแล้วไม่มีใครดีกว่าเจียงสื้อสื้ออีก

สายตาของเขามองไปยังทั้งสองคนอีกครั้ง เมื่อมองเห็นทั้งสองคนกุมมือกันแน่นไม่ยอมปล่อย หัวใจของเขาก็เจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บจนเขาแทบหายใจไม่ออก

หลังจากพยายามบังคับตัวเองให้เข้มแข็ง แต่ในที่สุดก็เกือบจะระเบิดออก ทุกครั้งที่เขาอยู่ต่อหน้าเธอ มักจะไม่เหลือ การป้องกันตัวเอาไว้ได้เลย

ความเงียบสงบปกคลุมไปทั่วห้องรับแขกนี้ ฝู้จิงเหวินกำลังต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเองอยู่

เขาไม่อยากจะให้เจียงสื้อสื้อเกลียดเขาไปตลอดชีวิต ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาจะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร

เขาคงยังหวังเสมอว่า ในสายตาของเจียงสื้อสื้อนั้น เขายังคงเป็นฝู้จิงเหวินที่ละเอียดอ่อนเสมอ

แต่หากว่าเขามอบเอกสารของเธอไปให้ แต่ก็จะไม่สามารถอยู่ข้างกายเขาได้อีกต่อไป

ทั้ง 2 ทางล้วนเปรียบเสมือนกับเหวลึก และตอนนี้ฝู้จิงเหวินยืนอยู่ตรงกลาง เขาก็มองลงไปเห็นหุบเหวอันลึก ทั้งน่ากลัวและมืดมน

เสียงกริ่งประตูดังขึ้นขัดจังหวะความเงียบงันของทั้งหลายคนนี้ ตามด้วยน้ำเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นว่า “มีใครอยู่ไหม?”

เสียงของข่ายสื้อลิน！

สีหน้าของเจียงสื้อสื้อเปลี่ยนไปในทันที ฝู้จิงเหวินรีบดึงสติกลับคืนมา เขาขมวดคิ้วเข้าหากันและมองไปยังสองคนตรงหน้านี้ ก่อนจะพูดออกมาเบาๆว่า “พวกคุณหาที่หลบก่อน”