ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 85 ทำเรื่องดีไม่ระบุชื่อ
บทที่ 85 ทำเรื่องดีไม่ระบุชื่อ
พอวางสาย ผู้ช่วยก็ได้ถอนหายใจออกมา ท่านประธานของพวกเขาดีกับคุณเจียงจัง เขาไม่กล้าทำแบบฉุยๆ ได้รับคำสั่งแล้วก็รีบไปหาบ้านทันที
เจียงสื้อสื้อกับเสี่ยวเป่าที่อยู่ในห้องนอนได้แขวนรูปเสร็จ ข้าวที่สั่งก็มาพอดี
ทั้งสามทานข้าวเสร็จ สองพ่อลูกก็เตรียมตัวกลับไป เจียงสื้อสื้อส่งพวกเขาไปถึงข้างล่าง
เสี่ยวเป่ากอดเธอแล้วพูดว่า “น้าสื้อสื้อ วันมะรืนนี้เป็นวันเกิดของเสี่ยวเป่า น้าอย่าลืมมานะครับ!”
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า เธอไม่มีทางลืมว่าวันมะรืนเป็นวันเกิดของเสี่ยวเป่าอยู่แล้ว
“วางใจเถอะครับ ถึงเวลาน้าก็ไปแน่”
“อืมอืม น้าสื้อสื้อถึงตอนนั้นเจอกันนะครับ”
เสี่ยวเป่าโบกมือ แล้วก็ขึ้นรถไปกับจิ้นเฟิงเฉิน
เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วมองพวกเราจากไปถึงจะกลับขึ้นไป
……
เช้าวันต่อมา เจียงสื้อสื้อได้รับสายของคนที่เป็นคนกลางในการปล่อยเช่าบ้าน
“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าใช่คุณเจียงไหมครับ?”
“ใช่ค่ะ” เจียงสื้อสื้อตอบ “ไม่ทราบว่าคุณคือ?”
“คุณเจียง ผมเป็นคนกลางในหาปล่อยเช่าบ้าน เมื่อกี้เห็นโพสต์หาบ้านของคุณบนเน็ต พอดีทางเรามีบ้านที่เหมาะกับคำขอของคุณพอดี เพราะว่าเจ้าของบ้านไปต่างประเทศ บ้านเลยว่างไป สามารถเช่าให้คุณได้ ถ้าเกิดคุณต้องการ ผมสามารถพาคุณไปดูตอนนี้เลย”
“อืม ได้ค่ะ”
เจียงสื้อสื้อไม่ได้ปฏิเสธ ยังไงซะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ ตอนนี้เธอก็ไม่มีอะไรให้ทำ
มาถึงสถานที่นัดหมาย พอเดินไปตามพนักงานนั้นเจียงสื้อสื้อถึงได้รู้ว่านี่เป็นเขตที่ค่อนข้างแพง ในเมืองจิ่นนั้นมีชื่อเสียงมาก
ทั้งสองขึ้นลิฟต์ไปถึงชั้นหก พนักงานก็เอากุญแจมาเปิดประตู
“เชิญครับคุณเจียง”
เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วเดินเข้าไป
ตอนที่เธอมองเห็นด้านในนั้นก็ได้อึ้งไปทันที การตกแต่ง และอุปกรณ์ที่ครบครัน อีกอย่างเหมือนว่าจะเป็นของใหม่ทั้งหมด
ข้างในถึงแม้จะไม่กว้างมาก แต่ทำให้คนอยู่นั้นรู้สึกสบาย
ดีกว่าที่ของหลานซือเฉินเป็นร้อยๆ เท่าเลย!
แต่ว่า ค่าเช่า…..เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าต้องแพงแน่ๆ เธอถามออกไปอย่างระมัดระวังว่า “คุณเซิ่น ค่าเช่านี่เท่าไหร่เหรอ?”
“คุณเจียงพอใจไหมครับ?”
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า เป็นการบอกว่าพอใจมากๆ แต่ว่าค่าเช่าเธอน่าจะจ่ายไม่ไหวล่ะมั้ง?
“ถ้าพอใจล่ะก็ ค่าเช่าเดือนล่ะสามพัน”
ได้ยินแบบนั้น เจียงสื้อสื้อนั้นอึ้งไปเลยทันที บ้านหลังนี้เดือนหนึ่งแค่สามพันเองเหรอ!
พนักงานกลัวว่าเธอจะจับพิรุธได้ เลยอธิบายไปว่า “บ้านหลังนี้ไม่มีคนมาเช่าเลยว่างมานาน ตอนนี้เจ้าของบ้านที่อยู่ต่างประเทศรีบใช้เงิน เพราะงั้นค่าเช่าเลยถูกไปหน่อย”
ได้ยินแบบนั้น เจียงสื้อสื้อก็เข้าใจเลยทันที
“แบบนี้นี่เอง!”
สำหรับเธอแล้วสามพันถึงแม้จะแพงอยู่บ้าง แต่ว่าการเดินทาง ซื้อของอะไรพวกนั้นสะดวกมากๆ และใกล้กับบริษัทตัวเองมาก
ที่สำคัญที่นี่ปลอดภัย คนข้างนอกอยากเข้ามาก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
ถ้าอยู่ที่นี่ ตระกูลหลานหรือทั้งสองตระกูลนั้นจะมารบเร้าเธอละก็แทบเป็นไปไม่ได้แน่
เจียงสื้อสื้อกัดฟันแล้วพูดไปว่า “คุณเซิ่น ฉันตกลงเช่าบ้านหลังนี้”
ยังไงซะที่แห่งนี้ จะหาบ้านเช่าราคานี้นั้น เป็นไปไม่ได้ รอบๆ เดือนหนึ่งอย่างน้อยต้องจ่ายค่าเช่าสี่ถึงห้าพัน
พนักงานถอนหายใจราวกับว่าทำภารกิจได้สำเร็จ วันนั้นเจียงสื้อสื้อได้เซ็นสัญญากับเขา
พอทั้งสองแยกกัน ชายหนุ่มก็ได้โทรไปหาคุณผู้ช่วย แล้วก็รายงาน
วางสายเสร็จ ผู้ช่วยก็ได้รายงานเรื่องนี้ให้จิ้นเฟิงเฉิน
“ท่านประธาน เรื่องได้จัดการเรียบร้อยแล้ว คุณเจียงได้ตกลงเช่าบ้านหลังนั้นแล้ว”
“อืม” จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า แล้วตอบไปเรียบๆ
จิ้นเฟิงเหราที่อยู่ข้างๆ พอดีก็ได้ถามด้วยความสงสัย “บ้านอะไรเหรอ? พี่ พี่ช่วยพี่สะใภ้หาบ้านแล้วเหรอ?”
จิ้นเฟิงเฉินไม่พูด เป็นการยอมรับ
“พี่ทำไมไม่รับคนเขามาที่อยู่ที่บ้านเลยล่ะ?”
จิ้นเฟิงเฉินเหล่ไปมองจิ้นเฟิงเหราเรียบๆ สายตานั้นราวกับว่ากำลังดูปัญญาอ่อนอยู่
เจียงสื้อสื้อจะยอมย้ายมาอยู่กับเขาได้ยังไง
จิ้นเฟิงเหราไม่สนใจสายตาของพี่ชายตัวเอง หัวเราะคิกคิกแล้วพูดว่า “จึจึ พี่ พอมีความรักขึ้นมาก็เหมือนคนขึ้นมานิดหน่อย เมื่อก่อนก็หางานให้ตอนนี้ก็ยังหาบ้านให้……อีกเยอะแยะ บ้านที่พี่ปล่อยเช่าให้พี่สะใภ้ไป คงไม่ใช่เป็นการทำความดีไม่บอกชื่ออีกนะ!”
จิ้นเฟิงเหราถอนหายใจ พี่ตัวเองนั้นดีกับพี่สะใภ้ก็จริง แต่ไม่บอกเธอแล้วสักอย่าง แบบนี้เมื่อไหร่จะจีบเธอติดเนี่ย!
คุณชายรองจิ้นนั้นแสดงออกมาว่ากลุ้มใจ
จิ้นเฟิงเฉินหรี่ตาเล็กน้อย มองเขาแล้วพูดออกมาทีล่ะคำว่า “นายหมายความว่า ฉันตอนที่ไม่มีความรักไม่เหมือนคน?”
จิ้นเฟิงเหราได้เสียวสันหลัง เขาอยากจะพยักหน้าบอกว่าใช่นะสิ! พี่ชายของเขาตอนที่ทำงานนั้นไม่ใช่คน!
“รายงานโครงการพัฒนาที่ดินที่เขตเหนือทำให้เสร็จเดี๋ยวนี้ คืนนี้ฉันจะเอา”
“พี่ ผมผิดไปแล้ว”
จิ้นเฟิงเหราอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก
จิ้นเฟิงเฉินมองจิ้นเฟิงเหราอย่างเย็นชา นิ่งไปสักพัก ก็พูดออกมาอีกว่า “จริงสิ พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเสี่ยวเป่า ถึงตอนนั้นฉันยุ่งมากๆ นายไปรับเจียงสื้อสื้อมาที่งาน”
“ไม่มีปัญหา พี่วางใจได้เลย ผมจะดูแลพี่สะใภ้เป็นอย่างดี งั้นเรื่องรายงานผ่อนไปอีกไม่กี่วันได้ไหม?”
จิ้นเฟิงเฉิน “ออกไป”
“ได้เลยครับ!”
……
คืนนี้จิ้นเฟิงเฉินและเสี่ยวเป่าไม่ได้ไปหาเจียงสื้อสื้อ
เจียงสื้อสื้อเดาว่าน่าจะยุ่งเรื่องเตรียมงานวันเกิด เธอก็เลยไม่ได้ใส่ใจ
เพราะว่าพรุ่งนี้เป็นวันจันทร์ ต้องไปร่วมงานวันเกิดของเสี่ยวเป่า เจียงสื้อสื้อก็เลยลางาน เพราะงั้นตอนนี้เธอต้องจัดการงานบนมือในบ้านให้เสร็จ
ทำจนถึงตีหนึ่ง เจียงสื้อสื้อถึงปิดไฟเตรียมตัวนอน
เธอมองภาพวาดที่แขวนอยู่บนผนัง แววตาได้มีรอยยิ้ม สีหน้าก็ได้เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนตาม
เจียงสื้อสื้อได้พูดในใจว่า: เสี่ยวเป่า สุขสันต์วันเกิด!
……
ช่วงบ่ายนั้น เจียงสื้อสื้อกำลังเก็บของอยู่
เวลางานเลี้ยงวันเกิดจะเริ่มยังอีกนาน บ้านก็หาได้แล้ว สัญญาก็เซ็นแล้ว วันนี้เจียงสื้อสื้อยังมีเวลาก็จะย้ายไป
เห็นของที่กองอยู่เต็มพื้น เจียงสื้อสื้อก็นวดขมับทันที ไม่พูดไม่ได้เลยว่า การย้ายบ้านนั้นเหนื่อยมากๆ
เวลาเดียวกัน เสียงกริ่งตรงประตูก็ดังขึ้น
เจียงสื้อสื้อเปิดประตู พบว่าเป็นจิ้นเฟิงเหรา เห็นท่าทางเขาแล้วเร่งรีบมาก
“คุณเจียง”
เจียงสื้อสื้ออึ้ง ถามออกไปด้วยความสงสัยว่า “คุณชายรองจิ้น คุณมาได้ยังไง?”
เชิญคนเข้ามาในบ้าน เพราะว่ากำลังเก็บของ เพราะงั้นห้องรับแขกรกมากๆ เจียงสื้อสื้อก็ได้เก้อเขินอย่างห้ามไม่ได้
“คุณเจียง คุณทำอะไรอยู่? เก็บกวาดครั้งใหญ่?”
“ไม่ใช่ กำลังย้ายบ้านอยู่ค่ะ!”
มุมปากของจิ้นเฟิงเหรากระตุก “วันนี้ก็เป็นวันเกิดของเสี่ยวเป่าแล้ว ยังจะย้ายบ้านอะไรอยู่ ไปร่วมงานเลี้ยงกับผมก่อนเถอะ!”
“แต่ว่าฉันยังมีของอีกเยอะที่ยังไม่ได้เก็บเลยนะคะ ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ไม่รีบ! รอฉันเก็บของก่อนค่อยไป”
“นี้ยังไม่ง่ายเหรอ ผมเรียกคนมาช่วยคุณย้าย”
พูดจบ ไม่รอให้เจียงสื้อสื้อตั้งตัว จิ้นเฟิงเหราก็ได้ลากคนออกไป
คุณชายรองจิ้นใจคิด จะให้ไม่รีบได้ยังไง ต้องรู้ว่าคืนนี้ซูชิงหยิงก็มาร่วมงานเลี้ยงด้วย