ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 858 คุณชายทั้งสาม

ขณะเตรียมที่จะพูดปกป้อง เจียงสื้อสื้อก็พูดขึ้นก่อนว่า “ตอนนั้นแม่ของฉันยังไม่รู้ความจึงทำให้ทุกคนเดือดร้อน ฉันต้องขอโทษด้วยจริงๆ แต่อีกสักพักเธอก็จะกลับมา

แต่คุณป้าทั้งสองนี่สิ คุณปู่ตามหาลูกสาวที่หายตัวไปหลายปีกลับมาได้อย่างยากลำบาก พวกคุณควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงยังคงพูดจาให้เสื่อมเสียเหล่านี้อยู่ แล้วปล่อยให้คนนอกมองเป็นเรื่องตลกล่ะคะ”

เจียงสื้อสื้อพูดคำเหล่านี้จบ สีหน้าของทั้งสองครอบครัวก็เปลี่ยนไป

มีเพียงฟางเย้นชิงที่ดวงตาเป็นประกายขึ้นทันทีตอนมองเจียงสื้อสื้อ

แต่พอสายตาเลื่อนไปเห็นจิ้นเฟิงเฉินที่ยืนอยู่ข้างๆเจียงสื้อสื้อ สายตาก็ฉายแววเสียดาย

“น้องพูดจาตลกไปแล้ว คุณป้ากับแม่ผมไม่ได้มีความหมายอะไรอย่างอื่นเลย ยังไงซะก็ไม่ได้เจอคุณอามานานแล้ว คุณปู่ท่านคิดถึงมาก…แต่น้องก็หน้าตาเหมือนคุณอามากเลยนะ ได้ข่าวมาว่าแต่งงานแล้ว ใช่คนที่อยู่ข้างๆน้องรึเปล่า?”

ขณะที่ฟางเย้นชิงพูดสายตาก็จ้องตรงไปที่เจียงสื้อสื้ออย่างไม่ปิดบัง

ให้ความรู้สึกเหมือนเห็นสิ่งของอะไรบางอย่าง

สายตาของเขาย่อมทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกไม่สบายใจ

เมื่อบวกกับน้ำเสียงของเขาก็ยิ่งทำให้เธอเกลียดขึ้นไปอีก

จิ้นเฟิงเฉินที่ยืนอยู่ข้างเจียงสื้อสื้อโดยตลอดก็มีสีหน้าเคร่งขรึม สายตาเย็นชา แม้แต่ลมหายใจก็ดูเย็นชาขึ้น

“ผมเป็นสามีของสื้อสื้อ มีความเห็นอะไรมั้ยครับ?”

ขณะพูดจิ้นเฟิงเฉินจับมือเล็กๆของเจียงสื้อสื้อแน่น อีกมือหนึ่งก็โอบไหล่เธอแสดงความเป็นเจ้าของ

พอฟางเย้นชิงบังเอิญเหลือบไปเห็นสายตาเย็นชาของจิ้นเฟิงเฉินก็ผงะแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “สามีของน้องดูใหญ่จากไหนมา? ท่าทางดูไม่ธรรมดาเลย”

ทันทีที่พูดจบครอบครัวของฟางเฉิงและฟางรุ่ยต่างก็มุ่งความสนใจไปที่จิ้นเฟิงเฉิน

เมื่อเห็นว่าเขาดูไม่ธรรมดาเหมือนที่ฟางเย้นชิงพูด ก็ต่างสนใจ

ดวงตาที่เย็นชาของจิ้นเฟิงเฉินกวาดมองคนตรงหน้าแล้วพูดอย่างเรียบๆว่า “ทำธุระเล็กๆน้อยๆครับ”

“ธุรกิจอะไรล่ะ? รายได้ต่อปีเท่าไหร่?”

ฟางเย้นชิงยังคงถามต่อ

จิ้นเฟิงเฉินพูดอย่างใจเย็น “ไม่เท่าไรครับ ผมไม่มีเงินเดือน”

ครอบครัวของฟางเฉิงและฟางรุ่ยได้ยินดังนั้น สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนทันที

แม้แต่เงินเดือนของตัวเองยังไม่มี งั้นคงเป็นธุรกิจที่เล็กๆจริงๆ!

ดังนั้นสายตาของพวกเขาจึงมองเจียงสื้อสื้อด้วยความรังเกียจ ไม่อยากจะพูดอะไรกับเจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉินอีก

จึงหันมาพูดกับฟางเถิงและซ่างหยิงตรงๆว่า “น้องสี่ พวกนายนับวันชีวิตยิ่งถดถอยเรื่อยๆแล้ว”

ฟางเถิงตะลึงไปสองสามวินาทียังไม่ทันตอบสนอง ก็ได้ยินคำพูดที่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ยจากฟางเฉิงดังมาอีกครั้ง “ใครๆก็ต่างมาขอความช่วยเหลือที่บ้าน คงจะไม่ได้คิดว่าแค่มีความสัมพันธ์กับตระกูลฟางก็จะมีสิทธิ์แบ่งทรัพย์สมบัติด้วยงั้นหรอ?”

หลินหลานได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเยาะ มองพวกเขาอย่างดูถูก

ฟางยู่เชินรู้สึกเพียงแค่ว่ามันน่าขันที่สุด

จิ้นเฟิงเฉินคือใคร? เขาจะเอาทรัพย์สมบัติของตระกูลฟางหรอ?

พูดไปก็เกรงว่าเขาจะหัวเราะจนฟันร่วง

“ทุกคนครับ…”

ฟางยู่เชินจงใจเตือนพวกเขาทั้งสองบ้านถึงตัวตนของจิ้นเฟิงเฉิน

ตอนนั้นเองเกิดเสียงพึมพำดังมาจากที่ประตูพร้อมกับเสียงอุทานไม่สงบเสงี่ยมจากสตรีมีชื่อเสียงบางคน

“พระเจ้า นั่นใครน่ะ? หยุนโม่เหิง จี้ตงถาง จิ่งหลิวเยว่ไม่ใช่เหรอ? คนจากสามตระกูลใหญ่ในเมืองหลวงมากันหมดเลย!”

“เป็นหน้าเป็นตาให้คุณท่านฟางสุดๆเลย”

“คุณชายหยุนหล่อมาก”

เกิดความวุ่นวายขึ้นในบรรดาแขกทันใด

ความสนใจของเจียงสื้อสื้อกับพวกฟางยู่เชินก็ถูกดึงดูดเช่นกัน

รวมทั้งครอบครัวของฟางเฉิงและฟางรุ่ยด้วย

คนที่มาคือตัวแทนหนุ่มสาวรุ่นหลังของสามตระกูลใหญ่…หยุนโม่เหิง จี้ตงถาง จิ่งหลิวเยว่

เรียกได้ว่าสามคนนี้เป็นเจ้าชายที่เหล่าสตรีที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวงต่างใฝ่ฝัน การได้ยืนเคียงข้างมันยิ่งเสียกว่าดาราปรากฏตัว

ปกติฐานะของทั้งสามคนสูงส่ง เป็นเรื่องยากที่จะเชิญพวกเขาสักคนในนั้น

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการที่ทั้งสามคนปรากฏตัวพร้อมกันในงานเลี้ยงวันเกิดของคุณท่านฟาง

ไม่ใช่แค่คนในงานเท่านั้นที่อยู่ในความโกลาหล แต่แม้แต่คุณท่านฟางก็ยังตกใจไม่น้อย

ครอบครัวของฟางเฉิงกับฟางรุ่ยที่เมื่อกี้ยังคงเยาะเย้ยเจียงสื้อสื้อก็ยังตกใจ

“ฉันนึกออกแล้ว”

ทันใดนั้นฟางอี้หมิงก็พูดว่า “เมื่อวานก่อน ผมโชคดีมีโอกาสได้ดื่มเหล้าห้องเดียวกับคุณชายหยุน ตอนนั้นผมจึงเชิญเขาไป แต่ไม่คิดว่าคุณชายหยุนจะมาจริงๆ แถมยังพาคุณชายผู้ดีอีกสองคนมาด้วย”

คำพูดนี้ต้องการสื่อว่าการที่คุณชายทั้งสามมาเป็นเพราะคำเชิญของเขา

พ่อแม่ของฟางอี้หมิงที่อยู่ข้างๆได้ฟังก็ตื่นเต้นทันที “แล้วลูกจะยื่นอึ้งอยู่ทำไมล่ะ? ทำไมไม่รีบเข้าไปทักทาย!”

ฟางอี้หมิงพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปหาทั้งสามคนพร้อมกับพ่อแม่เขา

ครอบครัวของฟางรุ่ยเห็นเช่นนั้นก็ไม่ยอมน้อยหน้า

“ไป! ไปดูกันเถอะ”