ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 865 ความคิดรอบคอบ

เมื่อเจียงสื้อสื้อเห็น จึงรีบพูด “คุณตาคะ กินอาหารเช้าให้เสร็จก่อนค่อยเล่นค่ะ”

คุณท่านตระกูลฟางหัวเราะทันที แล้วส่ายหน้าบอกว่าเจียงสื้อสื้อเหมือนคุณยายของเธอ ชอบเป็นห่วง

ฟางเถิงและซ่างหยิงก็หัวเราะ

ในใจปลื้มปีติมากขึ้น

หลายปีแล้ว ที่คุณท่านของพวกเขาไม่ดีใจขนาดนี้

กินอาหารเช้าเสร็จ คุณท่านตระกูลฟางรอไม่ไหวให้พ่อบ้านนำหมากรุกมา ลากจิ้นเฟิงเฉินไว้และเริ่มเล่น

เจียงสื้อสื้อเห็น หยิบชุดน้ำชาจากห้องครัว นั่งลงที่โต๊ะข้างๆ พวกเขา

นำใบชาออกจากกระปุกชาแล้วใส่ลงในกาน้ำชา แล้วเทน้ำร้อนเดือดลงไป

กลิ่นหอมของใบชา ฟุ้งกระจายเป็นหมอกสีขาวทันที สดชื่น

“สาวน้อย ฝีมือการชงชาของเธอใช้ได้นะเนี่ย”

คุณท่านตระกูลฟางเห็นฝีมือชำนาญของเจียงสื้อสื้อ อดไม่ได้ที่จะชม

เจียงสื้อสื้อยิ้มแต่ไม่พูด

จะไม่ชำนาญได้อย่างไร

ทุกครั้งที่คุณตาของจิ้นเฟิงเฉินลากเขาไปเล่นหมากรุก เธอก็จะอยู่ข้างๆ ชงชาให้พวกเขา

อย่างไรก็เป็นคนอายุมากแล้ว ได้สูญเสียความมีชีวิตชีวาของคนหนุ่มสาว ยิ่งไม่มีแรงไปเล่นหรือทำอย่างอื่น

สิ่งเดียวที่สามารถฆ่าเวลาก็คือเล่นหมากรุก

ยังสามารถปลูกฝังความรู้สึก

ครกลุ่มหนึ่งล้อมรอบคุณท่านตระกูลฟางและจิ้นเฟิงเฉินดูทั้งสองเล่นหมากรุก

แต่ยังดูไม่นาน เถียนเถียนที่มีชีวิตชีวาก็อยู่ไม่นิ่งแล้ว

“หม่ามี๊ แด๊ดดี้! เล่นกับเถียนเถียนสิ”

เถียนเถียนตัวเล็กมุดเข้าไปในอ้อมอกของจิ้นเฟิงเฉินและออดอ้อน

คุณท่านตระกูลฟางหัวเราะออกมา “แค่นี้หนูน้อยก็อยู่ไม่นิ่งแล้ว”

“เถียนเถียนเป็นเด็กดี แด๊ดดี้กำลังเล่นหมากรุกกับคุณตาทวด เธอลงมา”

เจียงสื้อสื้อทำอะไรไม่ได้ น้ำเสียงนุ่มนวลเกลี้ยกล่อมเถียนเถียนลงมา

แต่ผ่านไปไม่นาน หนูน้อยก็อยู่ไม่นิ่งอีกแล้ว งอแงจะกินคุกกี้

ซ่างหยิงเห็น ก็อุ้มเถียนเถียนออกมาจากอ้อมกอดของเจียงสื้อสื้อ

ไม่รอเถียนเถียนงอแง เธอก็ถามทันที “เถียนเถียนอยากกินคุกกี้อะไร คุณยายพาหนูไปทำดีไหม? ทำออกมาให้หม่ามี๊และแด๊ดดี้ของเธอกิน”

เถียนเถียนฟังแล้ว ก็สนใจทันที กอดคอของซ่างหยิงแล้วพยักหน้า

“เอา!”

ดังนั้น ซ่างหยิงก็พาเถียนเถียนไปห้องครัว

ฟางยู่เชินก็อยู่ไม่นิ่งแล้ว เห็นเสี่ยวเป่านั่งอยู่ที่นั่น

มองแผ่นหลังของเถียนเถียนที่ไกลออกไป ดวงตาเต็มไปด้วยความอิจฉา แต่ก็ทำตัวเป็นเด็กดีที่เหมือนผู้ใหญ่ ท่าทางนั้นอย่าพูดเลยว่าทำให้คนเจ็บปวดมากขนาดไหน

“เสี่ยวเป่า”

ฟางยู่เชินนั่งลงข้างๆ เสี่ยวเป่า ก้มลงไปไม่รู้ว่ากระซิบอะไรข้างหูของเขา

เห็นแค่ดวงตาของเสี่ยวเป่าเปล่งประกาย พยักหน้ารัวๆ จากนั้นทั้งสองคนก็แอบเดินออกไป

“เฟิงเฉินเล่นได้ดีนะเนี่ย!”

หลังจากที่ตัวหมากรุกของคุณท่านตระกูลฟางถูกกินไปหนึ่งตัว เขาอดไม่ได้ที่จะพยักหน้าแล้วชม

จิ้นเฟิงเฉินกระตุกยิ้ม ไม่พูดอะไร

ทั้งสองก็ดื่มชาไปครึ่งหม้อแล้ว

แต่คุณท่านตระกูลฟางยังคงไม่หยุด ลากจิ้นเฟิงเฉินให้เล่นหมากรุกต่อ

เขาก็เหมือนเด็กที่ไม่ยอมแพ้ แพ้หนึ่งตาแล้วไม่ยอมจบ

ส่วนจิ้นเฟิงเฉินก็มีความอดทนมากๆ เล่นกับคุณท่านตระกูลฟางหลายๆ ตา

สุดท้ายในช่วงพัก คุณท่านตระกูลฟางก็ไม่ชนะสักตา

แต่เขาก็ไม่โมโห กลับหัวเราะชอบใจ

“นายเก่งจริงๆ อายุยังน้อยแต่ฝีมือดีมาก!”

ฟางเถิงก็ดูอย่างสนุกสนาน เขาถอนหายใจและพูด “คิดไม่ถึง คุณพ่อครับ ท่านเจอคู่ต่อสู้ที่เก่งแล้วนะครับ!”

ต้องรู้ว่าปกติเขาก็มักจะถูกคุณท่านตระกูลฟางลากมาเล่นหมากรุก

แต่ส่วนมากจะเสมอกัน หรือคุณท่านจะชนะมากกว่า

และจิ้นเฟิงเฉินอายุยังน้อยแต่สามารถกดคุณท่าน ไม่ให้คุณท่านชนะสักตา

หายากจริงๆ

คุณท่านตระกูลฟางยิ้ม พยักหน้าและพอใจจิ้นเฟิงเฉินมาก แล้วชมต่อ “เฟิงเฉินลงตัวหมากรุกอย่างเด็ดขาด แต่ทุกก้าวก็คิดอย่างรอบคอบ ทุกก้าวคือแผน เก่งมากๆ!”

เล่นหมากรุกก็เหมือนลงสนามรบ สามารถดูการกระทำของอีกฝ่ายออก

จิ้นเฟิงเฉินอยู่ในกลุ่มก้าวหนึ่งก้าวคิดสามครั้ง ลงหมากรุกแต่ละครั้ง ส่วนใหญ่จะคิดไว้แล้วว่าควรถอยอย่างไร

คนที่มีความคิดรอบคอบแบบนี้ ทำให้คนไม่ชื่นชมได้อย่างไร?

“มา เล่นเป็นเพื่อนฉันอีกสองตา”

พักพอแล้ว คุณท่านตระกูลฟางกวักมือ แล้ววางหมากรุกใหม่อีกรอบ

จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ปฏิเสธ วางหมากรุกตาม

เกมรอบใหม่จึงเริ่มขึ้นอีกครั้ง

เริ่มแรกยังคงเป็นคุณท่านตระกูลฟางถูกจิ้นเฟิงเฉินกด

เจียงสื้อสื้อดูต่อไปไม่ไหว อดไม่ได้ที่จะเตือนคุณท่านตระกูลฟางไปหลายที

เธอดูจิ้นเฟิงเฉินและคุณตาของเขาเล่นหมากรุกบ่อยๆ ก็เข้าใจเล็กน้อย

คุณท่านตระกูลฟางก็ทำตามที่เจียงสื้อสื้อเตือน

เกมนี้ ชนะจิ้นเฟิงเฉินจริงๆ!

อย่าพูดเลยว่าคุณท่านตระกูลฟางดีใจขนาดไหน

เจียงสื้อสื้อก็ยิ้มตาม เก็บของและเหลือบมองจิ้นเฟิงเฉิน ใบหน้าภูมิใจเล็กน้อย ท่าทางรอรับคำชม