ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 871 ไม่รับยา

ทั้งใบหน้าเขียนคำว่า “รีบชมหนู” อยู่สามคำ

จิ้นเฟิงเฉินอดหัวเราะไม่ได้ ลูบที่หัวของเถียนเถียนเบาๆ “ใช่แล้ว เถียนเถียนของเราเก่งที่สุดเลย แต่ว่าตอนนี้แด๊ดดี้จะทำงาน หนูไปเล่นอยู่ข้างๆได้ไหม？”

เถียนเถียนทำท่าทางครุ่นคิดอย่างเคร่มขรึมอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า

กระโดดลงจากตักของจิ้นเฟิงเฉินด้วยตัวเอง เล่นคนเดียวอยู่ข้างๆอย่างรู้ความ

แต่เด็กน้อยล้วนแต่มีพลังเหลือล้นอยู่แล้ว เล่นอยู่คนเดียวมันน่าเบื่อเกินไป

ผ่านไปไม่นาน เถียนเถียนก็เดินเข้ามาอีกครั้ง พยายามปีกขึ้นไปบนตักของจิ้นเฟิงเฉินอย่างยากลำบาก จากนั้นก็มุดเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

จิ้นเฟิงเฉินกินไม่เข้าคายไม่ออก ใช้แขนข้างหนึ่งอุ้มหนูน้อยแล้วทำงานต่อ

สายตาของเถียนเถียนมองไปรอบๆกองเอกสารและสมุดโน้ตที่อยู่ตรงหน้าจิ้นเฟิงเฉิน

แต่ว่าหนูน้อยก็อ่านไม่ออก ผ่านไปไม่นานก็รู้สึกเบื่อ หันหน้าแล้วยื่นมือเล็กๆออกไปบีบที่แก้มของจิ้นเฟิงเฉิน

“แด๊ดดี้ เล่นกับเถียนเถียนหน่อยซิ”

“แด๊ดดี้~”

น้ำเสียงอ้อนวอนของหนูน้อย สำหรับจิ้นเฟิงเฉินแล้ว เขาไม่อาจต้านทานได้

ยิ่งไปกว่านั้นหนูน้อยวุ่นวายขนาดนี้ เขาก็จดจ่ออยู่กับการทำไม่ได้อยู่ดี

จิ้นเฟิงเฉินไม่มีทางเลือก ทำได้แค่วางงานในมือลงชั่วคราวแล้วไปเล่นกับเถียนเถียน

ดีตรงที่เด็กผู้หญิงไม่เหมือนกับเด็กผู้ชาย หลอกล่อหน่อย เล่นด้วยหน่อย เดี๋ยวพลังก็หมดไปเอง

ผ่านไปไม่นานก็ถูกจิ้นเฟิงเฉินกล่อมนอนหลับคาอ้อมแขน

เขาไม่รีบพาเถียนเถียนกลับไปนอนบนเตียงในห้องนอน แต่กลับอุ้มเธอไปทำงานต่อ

ดึกกว่านี้อีกสักหน่อย แน่ใจว่าเถียนเถียนหลับสนิทแล้ว ถึงได้อุ้มเธอก็กลับไปที่ห้องนอน

จิ้นเฟิงเฉินค่อยๆวางเถียนเถียนลงบนเตียง และเขาก็เอนตัวลงไปอยากจะจูบที่หน้าผากของเจียงสื้อสื้อเบาๆ

ในขณะที่ริมฝีปากอันบอบบางแตะเข้าไปที่หน้าผากเธอ เขาถึงกับตกใจกับอุณหภูมิร้อนที่ผิดปกติ

“สื้อสื้อ？”

หัวใจของจิ้นเฟิงเฉินเต้นแรงขึ้นมาทันที

เขาเอนตัวลงไปกอดเจียงสื้อสื้อไว้ในอ้อมแขน ตบที่แก้มของเธอเบาๆ อุณหภูมิร้อนที่อยู่ในฝ่ามือของเขาทำให้เขาตกใจหนักกว่าเดิม

หลังจากที่จิ้นเฟิงเฉินสงบสติอารมณ์ลง เขาก็โทรหาหมอประจำตระกูล บอกให้เขารีบมาทันที

“เฟิงเฉิน……”

เจียงสื้อสื้อก็นอนหลับไม่สนิทเหมือนกัน

เธอรู้สึกหนาวไปทั้งตัว ค่อยๆลืมตาขึ้นมาเล็กน้อย

เมื่อเธอเห็นว่าจิ้นเฟิงเฉินกำลังกอดตัวเองอยู่ เธอจึงมุดเข้าไปในอ้อมแขนของเขาทันที

“สื้อสื้อ ไม่สบายตรงไหน？”

จิ้นเฟิงเฉินอดไม่ได้ที่จะกอดเธอเข้ามาในอ้อมแขน แต่ก็กลัวว่าเธอจะเจ็บ เขาจึงถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“ฉันหนาว”

เจียงสื้อสื้อเอามือโอบกอดตรงเอวของจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินกังวลเป็นอย่างมาก ดึงเจียงสื้อสื้อเข้ามากอดอย่างแน่น และโทรเรียกหมอประจำตระกูลอีกครั้ง

หมอประจำตระกูลที่ได้รับโทรศัพท์ก็ไม่รอช้า ถือกล่องยาวิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว

พลิกไปพลิกมาถึงได้รู้ว่าเจียงสื้อสื้อมีไข้ถึงสามสิบแปดจุดห้าองศา

หมอสั่งยาลดไข้ จินเฟิงเฉินเทน้ำอุ่นด้วยตัวเอง มือหนึ่งกอดเจียงสื้อสื้ออยู่ในอ้อมแขน

อีกมือหนึ่งหยิบยาป้อนเข้าไปในปากเธอ เกลี้ยกล่อมให้เธอกินยาลงไป

เดิมทีคิดว่าแบบนี้ก็เสร็จสิ้นแล้ว

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ

กระเพาะของเจียงสื้อสื้อมีอาการคลื่นไส้ เธอหลุดออกมาจากอ้อมแขนของจิ้นเฟิงเฉิน

ก้มหน้าลงถังขยะที่อยู่ข้างๆ อ้วกเอายาที่พึ่งกินเข้าไปออกมาหมด

หมอประจำตระกูลก็ตกใจเหมือนกัน เขาก็ไม่รู้ว่าจะรับมือยังไง

เป็นหมอมาแล้วหลายปี เขาใช่ว่าจะไม่เคยเจอกับเหตุการณ์แบบนี้

แต่ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือภรรยาของจิ้นเฟิงเฉิน

เขากลัวว่าจะวินิจฉัยผิดพลาด……

จิ้นเฟิงเฉินก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ช่วงนี้สุขภาพของเจียงสื้อสื้อก็ยังแข็งแรงดีอยู่ มีเพียงแค่วันนี้ หลังจากกินยานั้นเข้าไปเธอก็มีไข้ขึ้นทันที

จิ้นเฟิงเฉินแน่ใจว่า มันต้องเกิดปัญหาจากยายับยั้งไวรัสที่โม่เหยียและหานยู่วิจัยขึ้นมาแน่นอน

เขาบอกให้หมอประจำตระกูลกลับไป และในขณะเดียวกันก็เรียกโม่เหยียและหานยู่มาหา

ทั้งสองไม่รอช้า รีบขับรถออกมาอย่างรวดเร็ว

จิ้นเฟิงเฉินอธิบายเรื่องนี้อย่างสั้นๆและละเอียดให้พวกเขาฟังอีกครั้ง

ถึงแม้ว่าเขากำลังจะพยายามระงับอารมณ์ของตัวเองอยู่ แต่เพราะความเป็นห่วงและความกังวลทำให้มีกลิ่นอายที่เย็นชาออกมา ยังคงทำให้คนอื่นรู้สึกหวาดกลัว

โม่เหยียและหานยู่ไม่กล้าที่จะล่าช้า ทำการตรวจสอบเจียงสื้อสื้ออย่างละเอียดในทันที

ในขณะเดียวกันโม่เหยียก็อธิบายให้จิ้นเฟิงเฉินฟังอยู่ตลอดเวลา

“ยานี้ผ่านการทดสอบจากพวกเรามาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ไม่มีปัญหาอะไร คุณไม่ต้องกังวล เราจะต้องหาสาเหตุให้เจอ”

คาดว่าเป็นเวลาประมาณยี่สิบนาที โม่เหยียและหานยู่ก็หาสาเหตุเจอ “ไวรัสในร่างกายของเธอไม่รับยาที่เราวิจัยขึ้นมา ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตัว”

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วอยู่ตลอดเวลา ได้ยินแบบนี้ เขายิ่งขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม “ตอนนี้จะทำยังไง？”

เขาพูดเสียงต่ำแต่กลับทำให้รู้สึกถึงความเยือกเย็น

ถึงแม้จะบอกว่าตอนนี้มีแค่ไข้สูง แต่ใครจะรับประกันได้ว่าจะไม่มีปัญหาอื่นๆอีก？

นั่นคือเรื่องที่เขาไม่มีทางยอมให้มันเกิดขึ้นแน่นอน！

“คุณไม่ต้องเป็นห่วง！เราจะรีบจัดการให้เร็วที่สุด”

โม่เหยียรีบพูดออกมาอย่างรวดเร็ว รับประกันกับจิ้นเฟิงเฉินอย่างเคร่งขรึม

หานยู่ก็ได้เตรียมยาเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนแขวนถุงน้ำเกลือให้กับเจียงสื้อสื้อ

เพื่อที่จะได้สังเกตอาการของเจียงสื้อสื้อได้เร็วขึ้น ทั้งสองไม่ห่างจากข้างเตียงแม้แต่ก้าวเดียว

จะพลาดไปแม้แต่น้อยก็ไม่ได้