ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 874 ไม่ไหวจริงๆก็ไปแย่งกลับมา

ฝู้จิงเหวินตอบกลับไปเบาๆ

ดูเหมือนว่าเขาจะสงบเสงี่ยมและไม่สนใจ แต่สีหน้ากลับเหม่อลอย คำพูดเหล่านั้นกำลังก่อตัวเป็นคลื่นลูกใหญ่ในใจของเขา

เจียงสื้อสื้อ

เขาเรียกชื่อนี้ในใจนับครั้งไม่ถ้วน

ระยะห่างระหว่างพวกเขาไกลขึ้นเรื่อยๆ

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเขาคงจะกลายเป็นคนแปลกหน้ากับในที่สุดใช่ไหม?

นึกแบบนี้ ในใจของฝู้จิงเหวินก็รู้สึกไม่สบอารมณ์

ดวงตาเต็มไปด้วยความขมขื่น แม้แต่ลำคอก็ยังรู้สึกขมขื่น

ทันใดนั้นแสงที่พร่างพรายก็ปรากฏขึ้นมาในสายตา เสียงของข่ายสื้อลินดังขึ้นมาข้างๆฝู้จิงเหวิน

“ระวัง!”

ข่ายสื้อลินดึงพวงมาลัยเอาไว้

รถของพวกเขาถึงหลบรถที่เกือบจะชนเข้าหน้ารถได้

ฝู้จิงเหวินกลับมามีสติอีกครั้ง ยังคงมีสีหน้าที่สงบนิ่ง ไม่กังวลอะไรทั้งนั้น

ข่ายสื้อลินตบหน้าอกของตัวเองเบาๆ ถอนหายใจด้วยความกลัว จากนั้นก็หันหน้าไปตะโกนว่า “คุณบ้าไปแล้วเหรอ? ขับรถอยู่แต่กลับใจลอย! ตั้งใจขับหน่อยได้ไหม!”

ฝู้จิงเหวินยิ้มมุมปาก จากนั้นก็เหยียบคันเร่งต่อ

รถพุ่งออกไปข้างหน้าราวกับลูกธนูที่ถูกปล่อยออกจากเชือกธนู

ข่ายสื้อลินเอนตัวพิงเบาะรถเพราะแรงเฉื่อย สายตาที่มองฝู้จิงเหวินก็เต็มไปด้วยความโมโห

เธอกำลังอ้าปาก แต่ก็เลือกที่จะกลืนคำพูดนั้นลงไป

กลับไปถึงบ้าน ฝู้จิงเหวินจอดรถและลงจากรถโดยไม่สนใจข่ายสื้อลินเลยแม้แต่น้อย

หยิบกุญแจออกมาเปิดประตูแล้วก็โยนกุญแจลงบนโต๊ะกาแฟ

ข่ายสื้อลินเดินตามเขาเข้าไป เธอปิดประตูให้สนิท

ฝู้จิงเหวินเดินไปที่ตู้เก็บไวน์ ในนั้นมีไวน์ราคาแพงหลากหลายชนิด

เขาเปิดตู้ไวน์ หยิบขวดไวน์นำเข้าออกมาขวดหนึ่งแล้วบิดฝาออก แก้วก็ไม่ใช้ เขาเงยหน้าดื่มจากขวดโดยตรง

น้ำไวน์ที่เย็นและเผ็ดร้อนไหลลงคอเข้าไปในท้อง มีความรู้สึกของไฟที่แผดเผาตลอดทาง

ถึงแม้จะทำแบบนี้ แต่ความขมขื่นในใจของเขาก็ไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม มันกลับกลายเป็นเรื่องที่น่ารำคาญมากขึ้นไปอีก

เขารู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งที่เขาเคยทำมันไม่มีทางที่จะได้รับการให้อภัย

แต่……

เขาไม่อยากเห็นเขากับเจียงสื้อสื้อค่อยๆห่างเหินออกไปไกลแบบนี้

ผ่านไปไม่นาน ไวน์นำเข้าก็ถูกฝู้จิงเหวินดื่มลงท้องไปแล้วครึ่งขวด

ข่ายสื้อลินใส่รองเท้าส้นสูงเดินเข้ามา เธอยื่นมือไปหยิบขวดไวน์แล้วเอาไปวางไว้ข้างๆ

จากนั้น เธอก็กอดอกจ้องมองไปที่ฝู้จิงเหวินแล้วขอร้องว่า “คุณควรให้ยาฉันได้แล้ว”

ฝู้จิงเหวินถึงได้เงยหน้าขึ้น เหลือบมองข่ายสื้อลินด้วยสายตาที่เย็นชา

ลุกขึ้นหยิบยายื่นให้ข่ายสื้อลินแล้วก็ดื่มไวน์ต่อ

ข่ายสื้อลินเทน้ำอุ่นด้วยความคุ้นเคยแล้วก็กลืนลงไปในท้องพร้อมกับยา

เงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้ง ก็เห็นฝู้จิงเหวินจ้องมองไปที่ขวดไวน์อย่างเหม่อลอย

สายตาแบบนั้น อ่อนโยนจนผู้หญิงคนไหนเห็นก็ต้องหลงใหล

ข่ายสื้อลินวางแก้วน้ำเปล่าลงแล้วเดินไปนั่งข้างๆฝู้จิงเหวิน

เธอง้อศอกเอนตัวลงไปบนโต๊ะ วางคางไว้บนฝ่ามือทั้งสองข้างและมองไปที่ฝู้จิงเหวิน

ผู้ชายที่ดื่มไวน์จนเมา มองดูแล้วสะดุดตามากขึ้นกว่าเดิม

เธอกัดริมฝีปากแล้วยิ้ม “ถ้ายังดื่มอีกเดี๋ยวก็คงเมา”

ฝู้จิงเหวินเหมือนกับไม่ได้ยินที่เธอพูด เขายกขวดไวน์ขึ้นมาดื่มอีก

ภาพที่โผล่ขึ้นมาในหัวของเขาคือใบหน้าของเจียงสื้อสื้อ

เธอยิ้ม เธอโกรธ เธอโมโห รวมถึงเธอผิดหวัง

ริมฝีปากอันบอบบางของฝู้จิงเหวินที่ถูกไวน์ย้อมจนโปร่งแสงขยับไปมา ตะโกนเรียกชื่อเจียงสื้อสื้อออกมาอย่างไม่มีเสียง

ข่ายสื้อลินที่คอยเฝ้าดูเขาอยู่ตลอด เห็นใบหน้าที่ผิดหวังของเขาก็อดไม่ได้ที่จะพูด

“เรื่องบางเรื่องที่ทำไปแล้ว ก็ไม่มีทางกลับไปแก้ไขได้แล้ว”

ฝู้จิงเหวินวางขวดไวน์มือลง

หลักการนี้เขาต้องการให้คนมาสอนเหรอ?

“ถ้ามันไม่ไหวจริงๆก็ไปแย่งกลับมาสิ มานั่งดื่มไวน์อยู่ที่นี่ทำไม?”

ข่ายสื้อลินพูดออกมา

ได้ยินแบบนี้ ฝู้จิงเหวินก็เหมือนกับแมวที่ถูกเหยียบหางจนขนตั้ง

เขาขว้างขวดไวน์เปล่าลงกับพื้น แตกเป็นชิ้นๆ “คุณจะเข้าใจอะไร!”

ข่ายสื้อลินยิ้มแห้งทีหนึ่ง ภายใต้แสงไฟที่ส่องสว่างใบหน้าที่ขาวของเธอดูมีเสน่ห์มากขึ้นเรื่อยๆ

“ฉันไม่เข้าใจ แต่ว่าคุณก็กลับไปไม่ได้แล้ว คุณเคยทำให้เธอเสียใจ มันจะติดอยู่ในใจตลอดไป”

เหมือนกับตะปูที่ตรอกลงไปบนกระดานไม้ ต่อให้ดึงออกมาแล้ว มันก็ยังหลงเหลือรูของตะปูอยู่

ฝู้จิงเหวินไม่พูดไม่จา

ข่ายสื้อลินเห็นแบบนี้ก็เลยพูดต่อไป

“หรือคุณยังหวังให้เธอยอมรับในตัวคุณอีกครั้งเหรอ? ฉันบอกให้คุณไปแย่งกลับมา ให้เธอลืมจิ้นเฟิงเฉินอีกครั้ง แบบนี้เธออาจจะเป็นของคุณตลอดไปก็ได้”

คำพูดของเธอมีความหมายแฝงที่ทำร้ายจิตใจคนอยู่ในนั้น

ฝู้จิงเหวินขี้เกียจที่จะฟัง เขาลุกขึ้นไปหยิบไวน์ออกจากตู้เก็บไวน์อีกหนึ่งขวน เปิดฝาเทใส่ปาก ไม่สนใจผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเลยแม้แต่น้อย

ข่ายสื้อลินเห็นฝู้จิงเหวินทำแบบนี้ก็โมโหขึ้นมาทันที

“คุณยังเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า?”

เธอกัดฟันด่าด้วยความโมโห

คำตอบที่ได้รับก็ยังคงเป็นความเงียบ บางที ฝู้จิงเหวินอาจจะขี้เกียจสนใจเธอจริงๆ

ข่ายสื้อลินแค่รู้สึกเหมือนกับว่าไฟกำลังก่อตัวขึ้นที่หน้าอกของเธอ

เธอไม่เข้าใจว่าเจียงสื้อสื้อมีดีอะไรกันแน่?

ทำไมทำให้ผู้ชายดีๆแบบนี้ หนึ่งคนสองคน ล้วนแต่ถูกเธอหักอก?