ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 878 พี่นี่เป็นพี่ชายแท้ๆของผมจริงๆ

ฟางเฉิงแนะนำตัวเองราวกับพนักงานขายของ ทำให้ชายคนนั้นยิ่งฟังยิ่งรู้สึกแปลกๆ

สุดท้ายเขาเลยหาข้ออ้างและเดินออกไป

ฟางเฉิงยังยิ้มและโบกมือให้ชายคนนั้นอย่างไม่รู้ตัว “คุณท่านหลิน ครั้งหน้ามีเวลาค่อยคุยกันใหม่นะ”

เจียงสื้อสื้อกลัวว่าฟางเฉิงจะสร้างปัญหา เธอเลยมองดูฟางเฉิงที่อยู่ท่ามกลางฝูงชนเป็นครั้งเป็นคราว

เขาเดินไปๆมาๆอยู่ในฝูงชนอย่างอิสระ พูดคุยกับคนที่ตัวเองไม่รู้จักพวกนั้นได้ทุกคน

พวกเศรษฐีรวมถึงคนที่มีชื่อเสียงในงานล้วนแต่ถูกฟางเฉิงเข้าไปทักทายเกือบทั้งงาน

คนที่นิสัยดีหน่อยก็จะยิ้มพูดคุยกับฟางเฉิงอย่างสุภาพ แต่คนที่นิสัยรุนแรงบางคนก็ไม่สนใจฟางเฉิงเลยแม้แต่น้อย

เขาเป็นเหมือนตัวตลกที่วิ่งอยู่รอบๆงานเลี้ยง แต่ตัวเองกลับไม่รู้ตัว

เจียงสื้อสื้อมองดูจนรู้สึกอับอาย

“เฟิงเฉิน ฉันขอโทษ ฉัน……ไม่รู้ว่าคุณอาจะเป็นแบบนี้”

แก้มของเจียงสื้อสื้อแดงไปหมด

ถึงแม้คนที่รู้ว่าฟางเฉิงเป็นอาของเธอจะมีไม่มากนัก แต่เธอก็ยังรู้สึกว่ามันไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

การที่จิ้นเฟิงเฉินได้รับตำแหน่งคุณท่านจิ้นของบริษัท เดิมทีควรที่จะเป็นเรื่องที่มีความสุข

แต่การมาของฟางเฉิงดูเหมือนจะทำให้เรื่องราวเปลี่ยนแปลงไป

จิ้นเฟิงเฉินรู้อยู่แก่ใจว่าทำไมเจียงสื้อสื้อถึงได้พูดขอโทษ

เขายื่นมือไปลูบหัวเจียงสื้อสื้อเบาๆ ก้มหน้าลงยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน

“สื้อสื้อ มันไม่ใช่ความผิดของคุณ ไม่เป็นไร”

“อืม……”

เจียงสื้อสื้อตอบกลับไปคำหนึ่งและหันหน้ามองไปที่ฝูงชนอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าฟางเฉิงเหนื่อยแล้วหรืออะไร เขานั่งดื่มไวน์แดงอยู่ข้างๆ

เธอถอนหายใจเบาๆ

ขอแค่อาคนนี้สงบลงได้ก็ไม่ดีมากแล้ว

เจียงสื้อสื้อจะได้ดูแลหนูน้อยทั้งสองคนได้อย่างเต็มที่

ครั้งนี้ฟางเฉิงจ้องมองไปที่จิ้นเฟิงเหรา

เมื่อกี้ที่เดินวนไปรอบๆแบบนั้น ก็ถือว่าได้ข่าวที่เป็นประโยชน์อยู่เหมือนกัน

นั่นก็คือ เขารู้แล้วว่าน้องชายของจิ้นเฟิงเฉินที่มีชื่อว่าจิ้นเฟิงเหราเป็นใคร และตอนนี้ได้รับตำแหน่งอะไรในจิ้นกรุ๊ป

จิ้นเฟิงเหรายังไม่รู้ว่าตัวเองตกเป็นเป้าหมาย เขายังพูดคุยกับเศรษฐีคนหนึ่งอยู่

ฟางเฉิงหยิบไวน์แดงขึ้นมาอีกแก้วแล้วเดินเข้าไปหาจิ้นเฟิงเหรา

“ประธานจิ้น สวัสดีครับ!”

การสนทนาถูกขัดจังหวะอย่างกะทันหัน จิ้นเฟิงเหราผงะไปพักหนึ่ง จากนั้นก็หันไปมอง

เขาไม่เคยเจอกับฟางเฉิง ตอนที่เจียงสื้อสื้อพูดถึงตระกูลฟาง เธอก็พูดถึงแค่อาพิสดารสองคนที่เคยเลี้ยงเธอ

ดังนั้น ครั้งนี้ที่เจอกับฟางเฉิง จิ้นเฟิงเหราก็ยังคงคิดอยู่ในหัวว่าเขาเป็นใคร

“สวัสดีตอนเย็นครับ” เขายิ้มและทักทาย

แต่ฟางเฉิงไม่มีทางที่จะปล่อยโอกาสที่ดีในการเข้าหาจิ้นเฟิงเหราไปง่ายๆ

ดึงจิ้นเฟิงเหราพูดวนไปวนมา พูดเรื่องสัพเพเหระ ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน

แต่สำหรับจิ้นเฟิงเหราแล้ว เรื่องพวกนั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ท้องฟ้าข้างนอกเริ่มมืดลง เจียงสื้อสื้อก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยล้าแล้วเหมือนกัน

แม้แต่เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนที่มีพลังเหลือล้นก็ยังหาวครั้งแล้วครั้งเล่า

“สื้อสื้อ เหนื่อยแล้วเหรอ?”

จิ้นเฟิงเฉินที่พึ่งคุยกับแขกเสร็จ หันหน้ามาเห็นเถียนเถียนที่กำลังหาวอยู่ โน้มตัวลงไปอุ้มเธอขึ้นมากอดไว้ในอ้อมแขน จากนั้นก็ถามเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อที่อุ้มเสี่ยวเป่าอยู่พยักหน้า

จิ้นเฟิงเฉินก็เลยจับมือเจียงสื้อสื้อ พูดกับแขกที่อยู่ข้างๆว่า “ทุกท่าน ขอโทษด้วยครับ ภรรยาของผมเหนื่อยแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนครับ ขอให้ทุกท่านสนุกสนานครับ”

เสียงของเขาดังเข้ามาในหูของเจียงสื้อสื้อ เธออดไม่ได้ที่จะตกใจ ทันใดนั้นเธอก็ซาบซึ้งขึ้นมาทันที

จิ้นเฟิงเหราที่อยู่ไม่ไกล ได้ยินจิ้นเฟิงเฉินพูดแบบนั้นก็รีบเดินเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็วและพูดว่า “พี่! พี่นี่เป็นพี่ชายแท้ๆของผมจริงๆ พี่ไปแบบนี้ ปล่อยให้ผมเป็นเจ้าภาพคนเดียว？”

เขาพูดเบาๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง

จิ้นเฟิงเฉินเลิกคิ้วและพยักหน้าอย่างจริงจัง

“แม่ง!” จิ้นเฟิงเหราอดไม่ได้ที่จะพูดคำหยาบออกมา

ฟางเฉิงก็เดินตามไปด้วย เขาเหลือบมองไปที่หนูน้อยที่กำลังง่วงนอน

จากนั้นก็หยิบซองอั่งเปาสองซองออกมาแล้วยัดเข้าไปในมือของเจียงสื้อสื้อ

“สื้อสื้อ ครั้งก่อนอาไม่ได้ให้อั่งเปาเด็กทั้งสองคน ครั้งนี้เลยชดเชยให้ ถ้าเธอมีเวลาก็กลับไปหาที่บ้านให้บ่อยๆ!”

ฟางเฉิงพูดกับเจียงสื้อสื้อด้วยท่าทีของผู้เฒ่าผู้แก่ที่ดี

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วก็คลายออกอย่างรวดเร็ว

ต่อหน้าคนเยอะแยะแบบนี้ เธอลังเลอยู่พักหนึ่งแต่สุดท้ายก็รับอั่งเปาเอาไว้

สุดท้ายสองพี่น้องก็เจรจากันเสร็จ ถึงแม้จิ้นเฟิงเหราจะรู้สึกเหมือนว่าไม่ได้เจรจาอะไรกันเลยก็ตาม

เจ้าภาพของงานเลี้ยงถูกส่งไปให้จิ้นเฟิงเหราเป็นคนจัดการ

จิ้นเฟิงเฉินพาเจียงสื้อสื้อและหนูน้อยทั้งสองคนออกไปจากห้องจัดงานเลี้ยง ท่ามกลายสายตาที่อิจฉาของพวกผู้หญิง

“พระเจ้า คุณท่านจิ้นรักภรรยาของเขามากเลย!”

“ถ้าฉันหาสามีที่รักฉันแบบนี้ได้ ต่อให้ต้องชีวิตสั้นลงสองสามปีฉันก็ยอม”

“คุณหญิงจิ้นมีความสุขจังเลย!”

……

บรรยากาศเต็มไปด้วยการสนทนา

“ทุกท่าน ควรดื่มก็ดื่ม ไม่ต้องยับยั้งตัวเองมากเกินไป”

จิ้นเฟิงเหราส่งทั้งสี่คนออกไป สุดท้ายก็ถอนหายใจยอมรับชะตากรรม พูดออกไปด้วยรอยยิ้ม

ห้องจัดงานเลี้ยงก็กลับมาครึกครื้นเหมือนตอนแรกอย่างรวดเร็ว