ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 882 จำนวนไม่น้อย

หลังจากพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องทำงานไป

ณ ห้องรับแขก

ฟางเฉิงนั่งอยู่บนโซฟาด้วยความรู้สึกวิตกกังวลและคาดหวัง เขาไม่รู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินหรือว่าจิ้นเฟิงเหราจะมาพบเขาหรือไม่

แต่อย่างไรเสียเขาก็รอมาตั้งสองวันแล้ว เขาไม่สนใจกับการรอคอยเพียงชั่วครู่นี้

ฟางเฉิงตกตะลึงอยู่สองสามวินาที เมื่อเขาเห็นร่างของจิ้นเฟิงเฉินผลักประตูเข้ามา เดิมทีเขาคิดว่าอาจเป็นจิ้นเฟิงเหราที่มาเจรจากับเขา

“เฟิง……ประธานจิ้น สวัสดีครับ”

ตอนแรกฟางเฉิงจะเผลอเรียกชื่อจิ้นเฟิงเฉินออกอย่างเป็นกันเอง แต่หลังจากครุ่นคิดชั่ววินาที เขาก็คิดว่ามันไม่ค่อยเหมาะสม ดังนั้นจึงทำได้เพียงเปลี่ยนเปลี่ยนคำเรียก

“คุณฟาง สวัสดีครับ” จิ้นเฟิงเฉินวางมาดนักธุรกิจแล้วพยักหน้าให้ฟางเฉิงเป็นการทักทายเและเดินไปนั่งลงที่โซฟาตรงข้ามเขา

นี่เป็นครั้งแรกที่ฟางเฉิงสนทนาส่วนตัวกับจิ้นเฟิงเฉิน

เมื่อไม่มีเจียงสื้อสื้ออยู่ด้วยข้างๆ ฟางเฉิงก็รู้สึกถึงแรงกดดันจากร่างของจิ้นเฟิงเฉิน

เขานั่งกุมมือด้วยท่าทางสงบเสงี่ยมและพูดอย่างสุภาพว่า “สวัสดีครับ สวัสดี……”

“ขออภัยด้วย สองวันมานี้มีเรื่องที่ต้องทำมากเลยครับ”

น้ำเสียงของจิ้นเฟิงเฉินดูเหมือนจะอธิบายว่าทำไมถึงปล่อยให้ฟางเฉิงรอมาถึง แต่ก็ยังไม่

ได้รับการตอบรับจากเขา

สิ่งนี้ทำให้ฟางเฉิงรู้สึกสับสน

จิ้นเฟิงเฉินคงเห็นแกเจียงสื้อสื้อจึงได้ทำท่าทีสุภาพเช่นนั้น นั่นหมายความว่าโครงการนี้จะประสบความสำเร็จงั้นเหรอ?

“อ้อไม่เป็นไรครับ ไม่มีปัญหาเลย!”

ฟางเฉิงยิ้มและส่ายหัวเพื่อแสดงว่าเขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องเล็กน้อยนี้ จากนั้นจึงลองเอ่ยถามว่า “เอ่อคือ ประธานจิ้น คุณอ่านโครงการนั้นหรือยังครับ?”

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้รีบร้อนตอบ แต่กลับวางหนังสือสัญญาในมือลงบนโต๊ะอย่างนุ่มนวล

“ผมได้อ่านเนื้อหาทั้งหมดแล้ว เงื่อนไขน่าสนใจมากทีเดียวและผลกำไรก็มหาศาล”

“ใช่แล้วครับ”

ดวงตาของฟางเฉิงเป็นประกาย เขาพยักหน้าเห็นด้วยและกล่าวว่า “เรื่องดีๆแบบนี้แน่นอนว่าผมคิดว่าควรทำกับคนในครอบครัว ประธานจิ้น คุณคิดว่าโครงการนี้สามารถร่วมมือกันได้ไหม?”

จิ้นเฟิงเฉินจ้องไปที่ฟางเฉิง ดวงตาของเขาเยือกเย็น แต่สัมผัสได้ว่าหัวใจของฟางเฉิงรู้สึกหวาดกลัว

“SAกรุ๊ปมีชื่อเสียงมากในอิตาลี” จิ้นเฟิงเฉินเชื่อมโยงหัวข้อไปยังSAกรุ๊ปด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง ทำให้คนฟังไม่สามารถคาดเดาความหมายของเขาได้

เมื่อฟางเฉิงได้ยินชื่อบริษัทนั้น เขาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

ดูเหมือนว่าจิ้นเฟิงเฉินจะระมัดระวังมากพอควร บางทีพวกเขาอาจได้ตรวจสอบSAกรุ๊ปแล้วก็ได้

เขาจึงตอบออกไปอย่างรวดเร็วว่า “ใช่ครับ บริษัทของพวกเขาใหญ่มาก ดังนั้นประธานจิ้นวางใจได้ว่าจะไม่มีข้อผิดพลาดเกิดขึ้น”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าเล็กน้อยแทนคำตอบ ขายาวของเขาไขว้กันอย่างสบายๆ เสียงของเขาค่อนข้างทุ้ม “คุณฟางครับ ผมมีข้อสงสัยนิดหน่อยว่าคุณไปมีความร่วมมือกับSAกรุ๊ปได้อย่างไร?”

คำถามนี้ทำให้ฟางเฉิงประหลาดใจ

เขาหัวเราะออกมาและคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะจัดระเบียบความคิดในใจออกมาว่า “เรื่องตระกูลฟางของเรา คาดว่าประธานจิ้นคงรู้อะไรบางอย่างแล้ว นับว่าเป็นครอบครัวใหญ่ในเมืองหลวงเลยทีเดียว นอกจากนี้คุณท่านก็มีความสัมพันธ์กว้างขวาง ไปๆมาๆ ก็ได้ติดต่อเข้ากับบริษัทบางแห่งในอิตาลี ทำให้เข้าถึงความร่วมมือได้ไม่ยาก”

เหตุผลของฟางเฉิงนี้พอฟังได้

จิ้นเฟิงเฉินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา

เพราะอย่างไรเขาก็แค่ถามตามมารยาท

สักพักหนึ่งเขาก็ถามขึ้นว่า “คุณฟาง คุณน่าจะอ่านสัญญานี้อย่างจริงจังแล้วใช่ไหม?”

ฟางเฉิงลังเลสักครู่แล้วพยักหน้าอย่างหนักแน่น

“ส่วนใหญ่เป็นเงื่อนไขที่เอื้ออำนวยสำหรับฝ่ายB และSAกรุ๊ปหรือฝ่ายA แทบไม่มีผลกำไรเลย”

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้อ้อมค้อม “ทำไมอีกฝ่ายถึงยอมให้กับผลกำไรที่ไม่สมเหตุสมผลเช่นนี้?”

การที่เขาถามคำถามนี้ก็เป็นเรื่องปกติ

เนื่องจากไม่มีก้อนเนื้อใดจะตกมาจากท้องฟ้าฟรีๆ

แต่ฟางเฉิงก็ยังตกตะลึงกับคำถาม

ตอนแรกเขาไม่เคยคิดว่าจิ้นเฟิงเฉินจะถามคำถามนี้ ในโลกธุรกิจ นักธุรกิจมากมายที่ต้องการเพียงผลกำไรเท่านั้น โดยปกติแล้ว ตราบใดที่ผลกำไรมากพอ พวกเขาก็ไม่ค่อยเจาะลึกถึงปัญหาประเภทนี้

แต่ฟางเฉิงประเมินจิ้นเฟิงเฉินต่ำเกินไป

เขาเป็นชายอายุน้อยที่สุดที่กุมหางเสือของจิ้นกรุ๊ปไว้

“เอ่อ ผม ผม……”

ฟางเฉิงพูดตะกุกตะกัก มือของเขากำไว้โดยไม่รู้ตัว และพยายามบังคับตัวเองให้สงบลง “ขออภัยด้วยครับประธานจิ้น ผมไม่ค่อยรู้เรื่องนี้มากนัก เพราะสัญญานี้อี้หมิงเป็นคนจัดการ”

ท้ายที่สุด ฟางเฉิงทำได้เพียงแสร้งทำเป็นไร้หนทางและเอ่ยขอโทษ

จิ้นเฟิงเฉินยังคงนิ่งเงียบ เขาเพียงมองไปที่ฟางเฉิงอย่างสงบ

เขาอยู่ในวงการธุรกิจมาหลายปี วิสัยทัศน์และสัญชาตญาณของเขาช่างเก่งกาจจนน่ากลัว

สัญชาตญาณบอกเขาว่าฟางเฉิงมีบางอย่างปิดซ่อนอยู่

เรื่องนี้อาจมีบางสิ่งที่สำคัญมากสำหรับพวกเขา

“คุณฟาง ในเมื่อคุณไม่ได้ตั้งใจให้ความร่วมมืออย่างจริงใจ เช่นนั้นก็เชิญเถอะครับ”

หลังจากนิ่งเงียบไปนาน จิ้นเฟิงเฉินก็ลุกขึ้นจากโซฟา เขาชี้ไปที่ประตูห้องรับแขก

นี่คือการขับไล่แขก

ฟางเฉิงตื่นตระหนกและรีบอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “ประธานจิ้น ไหนๆผมก็มาแล้ว จะบอกว่าไม่อยากร่วมมือจากใจได้ยังไงครับ? การที่ผมรอคุณอยู่ถึงสองวันที่เมืองจิ่นยังไม่นับว่าจริงใจอีกเหรอครับ?”

“เงินลงทุน 300 ล้านไม่ใช่น้อยๆ”

จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองฟางเฉิงอย่างเฉยเมย แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“ประธานจิ้น คุณฟังผมก่อนนะ แม้ว่าการลงทุนครั้งแรกจะมาก แต่ตราบใดที่โครงการเสร็จสิ้น กำไรจะเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว！”

ฟางเฉิงลุกขึ้นยืนอย่างเร่งรีบ และลองพยายามเกลี้ยกล่อมเขา