ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 890 บางคนสุข บางคนทุกข์

ช่วงนี้เขากับฟางอี้หมิงมัวยุ่งกับเรื่องความร่วมมือกับSAกรุ๊ปมาระยะหนึ่งแล้ว เขาจะไปคิดได้อย่างไรว่าฟางยู่เชินจะสามารถทำโครงการขนาดใหญ่ที่มีมูลค่ามากกว่าหนึ่งพันล้านหยวนได้ภายในเวลาเพียงไม่กี่วัน!

ฟางยู่เชินที่นั่งอยู่ข้างๆรีบพูดขึ้นมาว่า “คุณลุงพูดเกินไปแล้วละครับ ยังไงพี่ก็เก่งกว่าผมอยู่ดี”

ฟางเฉิงระงับอารมณ์ของเขาเอาไว้ เพื่อต้องการรับรู้ข้อมูลเกี่ยวกับโครงการนี้ เขาจึงยิ้มและถามว่า “ว่าแต่ ไม่รู้ว่าโครงการพันล้านนี้……”

ยังไม่ทันพูดจบ ผู้ถือหุ้นก็ทยอยเข้ามากันเรื่อยๆ

คำถามที่นอกเหนือจากนี้ เขาก็ไม่กล้าจะถามต่อหน้าคนมากมาย ไม่อย่างนั้นจะดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับบริษัทเลย

ผ่านไปครู่หนึ่ง คุณท่านฟางเห็นว่าทุกคนมาครบแล้ว เขาก็ยิ้มและพูดว่า “การประชุมครั้งนี้ ผมขอเอ่ยเชยชมยู่เชินสักหน่อย เขาสามารถทำโครงการใหญ่เช่นนี้สำเร็จได้ตั้งแต่อายุยังน้อย นับว่าเป็นทำคุณงามความดีให้แก่บริษัทเรามาก ผมเองก็เชื่อว่าฟางซื่อกรุ๊ปของเราจะพัฒนาขึ้นเรื่อยๆในอนาคต”

เรื่องที่ทำผลกำไรให้บริษัทได้นั้น ผู้ถือหุ้นทุกคนล้วนชื่นชมยินดี

เมื่อเสียงของคุณท่านฟางเงียบลง ผู้ถือหุ้นต่างก็พากันพูดต่อว่า

“นั่นสิ เราทุกคนเห็นความสามารถของยู่เชิน และเราก็เชื่อว่าฟางซื่อกรุ๊ปจะพัฒนาขึ้นไปเรื่อยๆ”

“ยู่เชินอายุเท่านี้ แต่ความสามารถมากเกินพวกเราที่นั่งอยู่ที่นี่เสียแล้ว เก่งจริงๆ”

……

ฟางยู่เชิน ได้ยินคำพูดเหล่านั้นจึงได้พูดอย่างสุภาพว่า “ทุกท่านชื่นชมกันเกินไปแล้วล่ะครับ การที่อีกฝ่ายเลือกที่จะร่วมมือกับเรา ก็เป็นเพราะตระกูลฟางของพวกเราแข็งแกร่ง และการที่ตระกูลฟางมีวันนี้มาได้ ก็เป็นเพราะผู้ใหญ่ทุกท่านที่มากความสามารถ ช่วยกันก่อตั้งขึ้นมาครับ”

คำเหล่านี้พูดได้ดีมาก

เขาไม่ถ่อมตัวจนเกินไป และในขณะเดียวกันก็ได้ยกย่องผู้ถือหุ้นเหล่านี้ด้วย

แต่คนที่สามารถนั่งในตำแหน่งเหล่านี้ได้ก็ไม่ใช่คนโง่ ไม่มีใครลุกขึ้นมาเอ่ยชมตัวเองเพียงเพราะคำพูดของฟางยู่เชิน

เมื่อเห็นว่าฟางยู่เชินเอ่ยชมกลับเช่นนั้น คุณท่านฟางก็พยักหน้าอย่างโล่งอก หากมอบฟางซื่อกรุ๊ปไว้ให้ฟางยู่เชินในอนาคต เขาคงจะวางใจได้

อย่างไรก็ตามในที่นี้ บ้างก็สุข บ้างก็กังวลใจ

ฟางเฉิงที่ยืนอยู่ด้านข้างได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย

หลังจบการประชุม ฟางเฉิงจึงได้แอบลากตัวผู้ถือหุ้นคนหนึ่งเข้ามาถามเบาๆว่า “โครงการพันล้านหยวนนี้ร่วมมือกับบริษัทไหน ทำไมผมไม่รู้เรื่องเลย?”

ผู้ถือหุ้นได้ยินคำพูดนี้ก็ได้นำมือขึ้นขยับแว่น ตอบว่า “ได้ยินมาว่านี่เป็นโครงการที่ประธานจิ้นของจิ้นกรุ๊ป นำเสนอให้ เป็นเงินไม่น้อยเลยจริงๆ……”

เมื่อได้ยินว่าเป็นโครงการที่จิ้นเฟิงเฉินแนะนำให้ ฟางเฉิงก็ไม่สามารถนั่งนิ่งได้อีกต่อไป

และนั่นเป็นเหตุผลที่เขารีบตรงไปที่โรงแรมในตอนเช้าตรู่ เพราะเขาต้องการคำอธิบายจากจิ้นเฟิงเฉิน

ขณะที่เขากำลังร้อนรนใจ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกจากด้านใน จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่พบเขา “คุณฟาง คุณมาทำอะไรครับ มีธุระอะไรหรือเปล่า?”

เดิมทีฟางเฉิงมีเรื่องมากมายอย่างถามเขา แต่เมื่อพบกับจิ้นเฟิงเฉินเข้าจริงๆ ท่าทางของเขาก็ดูอ่อนลง

เขาลูบมือของตัวเองไปมา “อันที่จริงก็ไม่มีอะไรมาก แค่มาดูว่าคุณมีอะไรต้องการอีกไหมครับ แล้วพักผ่อนเป็นยังไงบ้าง”

“ผมไม่มีอะไรที่ต้องการหรอกครับ คุณฟางมีอะไรก็พูดออกมาเลยตรงๆ จะได้ไม่เสียเวลาของกันและกัน”

จิ้นเฟิงเฉินเดาออกว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่

เมื่อฟางเฉิงได้ยินคำพูดนั้น เขาก็ยิ้มและกล่าวว่า “เฟิงเฉิน ยังไงเสียเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ทำไมทำท่าทางเหินห่างแบบนี้ล่ะ? อีกอย่าง พวกเรากำลังเจรจาความร่วมมืออยู่ไม่ใช่หรือไง?”

จิ้นเฟิงเฉินรู้ว่าฟางเฉิงกำลังพยายามสร้างความสัมพันธ์ แต่เขาไม่มีความอดทนมากพอจึงพูดเรียบๆว่า “ผมไม่เคยชอบที่จะใช้ความสัมพันธ์ในครอบครัวมารวมกับเรื่องธุรกิจ การที่ผมเดินทางมาเมืองหลวงในครั้งนี้ก็เพราะมาเจรจาทางธุรกิจ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ใดๆทั้งสิ้น”

หลังจากนั้นเขาก็หันหลังเดินเข้ามาในห้อง

“ใช่ แยกแยะระหว่างความสัมพันธ์กับธุรกิจ”

ฟางเฉิงเดินตามเข้ามาและพูดอย่างเป็นกันเองว่า “แต่การที่ประธานจิ้นเดินทางมาในครั้งนี้ ไม่ใช่มาเพราะความร่วมมือของอี้หมิงกับผมหรือ? ทำไมจู่ๆถึงแนะนำโครงการใหญ่ขนาดนั้นให้ยู่เชินล่ะ?”

“ทำไมเหรอครับ? คุณฟางสนใจโครงการนี้? หรือว่าโครงการนี้มีปัญหาอะไร?” น้ำเสียงของจิ้นเฟิงเฉินตอบแบบสบายๆ แต่แฝงไปด้วยความเย็นชาและน่าเกรงขาม

ฟางเฉิงตกใจและรีบพูดอย่างรวดเร็วว่า “ไม่มีปัญหาอะไรครับ เพียงแต่ตอนนี้พวกเราก็ร่วมมือกันดีไม่ใช่หรือ? หากในอนาคตมีโครงการดีๆ ก็อย่าลืมคิดถึงลุงสิ”

แม้เขาจะพูดออกมาอย่างนั้น แต่ในใจของฟางเฉิงไม่ได้คิดอย่างนั้น

เดิมทีเขาคิดว่าเขาได้ขึ้นเรือลำเดียวกับจิ้นเฟิงเฉินแล้ว หากมีอะไรดีๆก็ควรจะคิดถึงเขาก่อนสิ แต่ไม่คาดคิดว่าจะสูญเสียผลประโยชน์ให้กับฟางยู่เชินเช่นนี้

แน่นอนว่าฟางเฉิงไม่กล้าพูดเรื่องนี้ออกไป ตอนนี้เขายังคงต้องพึ่งพาจิ้นเฟิงเฉิน จะไปกล้าทำให้เขาโกรธได้ยังไง

เมื่อได้ยินคำพูดของฟางเฉิง จิ้นเฟิงเฉินก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยและพูดช้าๆว่า “แน่นอนครับ โปรเจ็คที่กำลังร่วมมือกับ ฟางซื่อกรุ๊ปในครั้งนี้ สื้อสื้อเป็นคนกำชับผมเอง ผมก็แค่ทำตามความต้องการของเธอเท่านั้น”

เมื่อได้ยินคำว่าเจียงสื้อสื้อ ฟางเฉิงก็เริ่มใช้ความสัมพันธ์เข้าใกล้อีกครั้ง “ถ้าเป็นความต้องการของสื้อสื้อ ลุงก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก

ว่าแต่เฟิงเฉิน ครั้งหน้าถ้ามาอีก อย่าลืมพาสื้อสื้อมาด้วยสิ ยังไงเธอก็เป็นหลานสาวของผม ในฐานะลุง ก่อนหน้านี้ผมไม่ได้ดูแลเธออย่างดี อ้อ ยังมีลูกน่ารักๆอีกสองคน นับจากเจอกันครั้งนั้น ลุงก็คิดถึงเจ้าหนูน้อยตลอดเวลา”

“ครับ”

จิ้นเฟิงเฉินจะไม่รู้ได้ยังไงว่าฟางเฉิงคิดอะไรอยู่ เขาคนนี้ชอบใช้ความสัมพันธ์มาอ้างจริงๆ

ดังนั้นจิ้นเฟิงเฉินจึงหมดความอดทนและหยิบเสื้อสูทจากด้านหลังโซฟาขึ้นมาพูดกับฟางเฉิงว่า “คุณฟางมีเรื่องอะไรอีกไหมครับ? พอดีผมต้องไปที่บริษัท”

เมื่อเห็นว่าจิ้นเฟิงเฉินตั้งใจจะไล่เขากลับ ฟางเฉิงทำได้เพียงกลั้นความรู้สึกไว้ในใจ เขายิ้มแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไรแล้วล่ะ ลุงไม่รบกวนเฟิงเฉินแล้ว ไปทำธุระเถอะ”

หลังจากออกจากโรงแรมไป ฟางเฉิงก็คืนสีหน้าไร้ซึ่งความเป็นมิตรและหยิ่งผยอง ต่างจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง

ถ้าเขาไม่จำเป็นต้องใช้จิ้นเฟิงเฉินในการต่อสู้เพื่อมรดกของฟางซื่อกรุ๊ป เขาคงจะไม่ลดตัวต่ำต้อยเพื่อเอาใจใครสักคนแบบนี้แน่

เขาเงยหน้าขึ้นเหลือบมองไปยังทิศทางของห้องจิ้นเฟิงเฉินด้วยท่าทางดูถูกก่อนจากไป

หลังจากที่ฟางเฉิงจากไป จิ้นเฟิงเฉินก็ตรงไปที่บริษัทและทำการอนุมัติเอกสารจำนวนหนึ่งที่ผู้จัดการทั่วไปหลิวตงส่งมาให้

จนกระทั่งเวลาเที่ยง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น จิ้นเฟิงเฉินวางปากกาลงและเหลือบมองไปยังหมายเลขผู้โทรเข้า

เมื่อรับสาย เสียงที่รู้สึกคุ้นเคยบ้างเล็กน้อยก็ดังขึ้นว่า “คุณเฟิงใช่ไหม? ผมคือพิเอร์ส ไม่ทราบว่าเที่ยงนี้คุณว่างไหม?”