ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 893 คุณอย่าจ้องฉัน

“ปากหวาน” เจียงสื้อสื้อหน้าแดงเล็กน้อย

ผู้ชายคนนี้ตอนนี้พูดคำหวานขึ้นมา ไม่รู้สึกอายแม้แต่น้อย ยิ่งกว่านั้นพูดได้ตลอดเวลาเลย

เห็นท่าทางหน้าแดงก่ำของเธอแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็ห้ามใจไม่ได้ ใช้มือสองข้างให้เธอแนบกับกำแพงไว้ มองเธอด้วยสายตาอบอุ่น

“ผมปากหวานกับคุณเท่านั้น”

เจียงสื้อสื้อมองตาเขา ทันใดนั้นรู้สึกตัวเองก็จมลงไป เขย่งเท้าขึ้น ห้ามใจไม่ไหวจูบเขา

เหมือนเป็นครั้งแรกที่เจียงสื้อสื้อจูบเขาก่อน จิ้นเฟิงเฉินก็ตอบรับอย่างดีใจ

ขณะที่เขากำลังจะจูบต่อไปอีก เสียงของจิ้นเฟิงเหราก็ดังขึ้น

“พี่ ผมว่าพี่กลับมาเพื่อโชว์หวานใช่ไหม ไม่ค่อยดีมั้ง อีกอย่างในท้องภรรยาผมยังมีเด็กที่ยังไม่เกิดนะ พี่ซึ่งเป็นลุงต้องทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดีหน่อยนะ”

ได้ยินเสียงจากชั้นล่าง ถึงรู้ว่าพี่ชายตัวเองกลับมา ก็เลยลงมาดูสักหน่อย

คิดไม่ถึง ลงมาแล้วก็มาเจอกับภาพนี้ ทนไม่ได้ ก็เลยพูดล้อขึ้นมา

ส้งหวั่นชีงก็เลยต้องดึงแขนเสื้อเขา เพื่อเตือนเขาอย่ารบกวนพี่ชายกับพี่สะใภ้ จิ้นเฟิงเหราอยู่บ้านมักเป็นคนพูดตรง เธอหรือจะไปขวางได้

ครั้งแรกที่เริ่มก่อนก็มีคนมาเห็น เจียงสื้อสื้อรู้สึกอายจนอยากตาย ทันใดนั้นก็แดงตั้งแต่หูลงมาถึงคอ ก้มหน้าดูเท้าตัวเองไม่กล้าเงยหน้า

จิ้นเฟิงเฉินดูท่าทางเขินอายของภรรยาตัวเอง ก็รู้สึกอยากหัวเราะ แต่ก็กลั้นไว้

เขาจับมือเจียงสื้อสื้อไว้ มองจิ้นเฟิงเหรา “พอดูออก ว่างานนายสบายเกินไป”

???

สบาย??

คำนี้ไม่เข้ากับเขามาตั้งนานแล้ว

จิ้นเฟิงเหรารู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินเอาเรื่องงานมาอ้างเพื่อแก้แค้นส่วนตัว จึงรีบพูด “พี่ ผมผิดไปแล้ว ผมไม่ควรพูดมาก พี่ก็เห็นแก่ที่ผมรู้ว่าพี่กลับมา อยากเจอที่ทันที อย่าติดใจกับผมเลยนะ”

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้สนใจ เดินข้างเขาไป จูงมือสื้อสื้อเดินเข้าบ้าน จิ้นเฟิงเหรารีบเดินตามเข้าไป

คิดไม่ถึง ว่าจิ้นเฟิงเฉินกลับเดินขึ้นชั้นสอง ไม่ให้เวลาเขาขอโทษแม้แค่นิดเดียว

จิ้นเฟิงเหราอยากร้องไห้ “พี่ ฟังผมพูดก่อน…..”

“พูดอีกแค่คำเดียว พรุ่งนี้นายทำโอถึงเช้าแน่”

“……”

อะไรคือสิ้นหวัง?

จิ้นเฟิงเหราเหมือนจะได้รับรู้แล้ว

เจียงสื้อสื้อเห็นเขาท่าทางไร้เยื่อใย ก็อดหัวเราะไม่ได้ พูดกับหวั่นชีงว่า “รีบพักผ่อนเถิด”

พูดจบ สองผัวเมียก็เดินขึ้นห้อง

เข้าห้องแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็รีบกอดเจียงสื้อสื้อไว้กลางอกตัวเอง “มา พวกเราทำเรื่องเมื่อกี้ต่อ”

เจียงสื้อสื้ออึ้งไปครู่หนึ่ง เข้าใจความหมายที่เขาพูด หน้าก็แดงก่ำทันที

เธอผลักชายตรงหน้าออก พูดว่า “ใครจะไปทำต่อกับคุณ รีบไปอาบน้ำเลย”

“ครับ”

จูบอันเร่าร้อนจูบลงที่ข้างหูเธอ จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้าห้องน้ำยิ้มแย้ม

ใช้เวลาที่เขาเข้าไปอาบน้ำ เจียงสื้อสื้อช่วยเขาจัดกระเป๋า

จัดกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว เจียงสื้อสื้อก็เปลี่ยนชุดนอนที่ไม่เคยใส่

มองตัวเองในกระจก เจียงสื้อสื้อหน้าแดงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเขาเห็นแล้ว ปฏิกิริยาจะเป็นอย่างไร……

คิดไป เธอก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา

เวลาเดียวกัน ประตูห้องน้ำเปิดออก จิ้นเฟิงเฉินเดินออกมาจากข้างใน

เขาสวมชุดคลุมอาบน้ำอย่างหลวมๆ เห็นหน้าอก เห็นกล้ามเนื้อที่สวยงาม

เห็นชุดนอนบนร่างสาวน้อยที่ใส่อยู่ สายตาของเขาก็ไม่อาจเคลื่อนไหวได้ เริ่มเร่าร้อนขึ้นทีละนิด

โดนเขามองด้วยสายตาอันเร่าร้อนจนเธอรู้สึกเขิน เจียงสื้อสื้อพูดอย่างไม่ธรรมชาติ “คุณ…..คุณอย่าจ้องฉันแบบนี้”

จิ้นเฟิงเฉินกอดเธอไว้กลางอก พูดอย่างรักใคร่ “ไม่จ้องคุณ แล้วจะจ้องใคร?”

เจียงสื้อสื้อยื่นทื่อไปครู่หนึ่ง เห็นน้ำหยดลงมาจากผมของเขา ก็ถอยห่างจากอ้อมกอดเขา เปลี่ยนเรื่อง “ทำไมเปียกขนาดนี้ ฉันช่วยคุณเป่าผมให้แห้ง”

พูดจบ ก็ไปหยิบเครื่องเป่าผมมา

เจียงสื้อสื้ออ่อนโยนมาก นิ้วมือวนอยู่บนผมของเขา จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกเพลิดเพลิน

ลมเป่าโดนหน้าเธอโดยไม่ตั้งใจ ทำให้ผมของเธอปลิวขึ้น ทำให้เธอยิ่งดูอ่อนโยนขึ้นกว่าเดิม

ดมกลิ่นดอกไม้บางๆจากตัวเธอ ริมฝีปากอันเร่าร้อนของจิ้นเฟิงเฉินก็จูบลงไป ปลายลิ้นแตะริมฝีปากเธอให้เปิดออกอย่างถนัด

รับรู้ถึงความเร่าร้อนของเธอ เจียงสื้อสื้อก็ตอบรับอย่างเชื่อฟัง

จูบของเขาแนบแน่นอยู่บนตัวเธอ เจียงสื้อสื้อรู้สึกเขิน

ไม่รู้เพราะอะไร เสื้อคลุมกับชุดนอนของเจียงสื้อสื้อร่วงลงไปที่พื้น ผ้าม่านที่ปลิวขึ้นยังรู้สึกเขิน

แสงยามราตรีส่องเข้ามาในห้อง ส่องแสงอันอบอุ่นให้กับทั้งสองคนที่อยู่บนเตียง