ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 895 แด๊ดดี้เป็นคนเก่งที่สุด

“เถียนเถียน อาบอกหนูนะ ม้าต้องฝึกให้เชื่องก่อน ม้าบางตัวหยิ่งมาก จะเชื่อฟังแค่เจ้าของที่มันยอมรับเท่านั้น อย่างที่เถียนเถียนวิ่งมาแบบเมื่อกี้ ไม่ระวังจะบาดเจ็บได้นะ”

เถียนเถียนแลบลิ้น กอดคอของจิ้นเฟิงเหรา พูดอ้อน “หนูรู้แล้ว คุณอาพูดมากจัง มิน่าทะเลาะกับแด๊ดดี้ไม่เคยชนะเลย”

ถูกแม่หนูน้อยดูถูก จิ้นเฟิงเหราอดเอือมระอาไม่ได้ “นั่นคืออายอมให้พ่อหนูต่างหาก ไม่อย่างนั้นหนูคิดว่าปากอย่างอา จะชนะพ่อหนูไม่ได้เหรอ?”

เถียนเถียนกลับไม่ยอม เข้าข้างจิ้นเฟิงเฉินเต็มที่ “คุณอาสู้แด๊ดดี้ไม่ได้หรอก แด๊ดดี้หนูเป็นคนที่เก่งที่สุดในโลก”

เห็นหนูน้อยขมวดคิ้วหนักแน่น จิ้นเฟิงเหราก็อดคาดหวังไม่ได้ ลูกของตัวเองอีกหน่อยจะปกป้องตัวเองแบบนี้ไหม

“ก็ได้ อาไม่เถียงกับหนูแล้ว อาสอนหนูขี่ม้าดีกว่า”

ได้ยินจิ้นเฟิงเหราจะสอนตัวเองขี่ม้า เถียนเถียนก็ไม่ยอม

“แต่ว่า…..หนูอยากให้แด๊ดดี้สอนหนู”

จิ้นเฟิงเหราชี้ไปทางจิ้นเฟิงเฉิน “นั่น แด๊ดดี้หนูกำลังตั้งใจสอนหม่ามี๊อยู่”

เถียนเถียนมองไปตามมือของจิ้นเฟิงเหรา เป็นอย่างที่พูด แด๊ดดี้ไม่ละสายตาออกจากหม่ามี๊แม้แต่วินาทีเดียว

เธอจึงต้องยอม “ก็ได้ ให้คุณอาสอนหนูก็ได้”

เห็นสายตาอันผิดหวังของเถียนเถียน จิ้นเฟิงเหรายื่นมือจับจมูกของสาวน้อย “ได้ แม่สาวน้อย คุณอาของหนูก็เก่งเหมือนกัน”

จากการดูแลของจิ้นเฟิงเหรา เถียนเถียนก็ได้ขี่ขึ้นหลังของม้าตามที่คาดหวัง

แต่ว่า จิ้นเฟิงเหราไม่กล้าให้เธอขี่คนเดียว ดังนั้น เถียนเถียนจึงขี่ม้าของจิ้นเฟิงเหรา

เหลือเพียงเจียงสื้อสื้อยังอยู่ที่เดิม

จิ้นเฟิงเฉินค่อยๆพูดปลอบ “วางใจได้สื้อสื้อ ไม่เป็นไร ผมอยู่ข้างหลังคุณ ไม่ตกหรอก คุณขึ้นม้าก่อน ผมจะขึ้นทีหลัง”

หลังจากคิดไปสักพัก เจียงสื้อสื้อก็ทำใจได้ ลูบ คลำขนม้า พูดอย่างอ่อนโยน “ม้าน้อย ต้องเชื่อฟังนะ ฉันจะขึ้นอย่างเบาที่สุด”

พูดจบ ม้าก็ตอบสนอง เจียงสื้อสื้อถึงได้วางใจ

“สื้อสื้อ ขึ้นม้าต้องเร็ว ขาขวายกสูงไม่อย่างนั้นจะโดนหัวม้า จะทำให้มันตกใจ”

จากคำแนะนำของจิ้นเฟิงเฉิน เจียงสื้อสื้อก็ขึ้นไปอย่างราบรื่น

ตอนที่เธอขึ้นไป ม้าก็สั่นไปทีหนึ่ง เจียงสื้อสื้อร้องอย่างตกใจ

จิ้นเฟิงเฉินเห็น ก็รีบจับเชือกไว้ จากนั้นก็ขึ้นตาม มือข้างหนึ่งกอดเอวสื้อสื้อไว้

รอม้าเริ่มนิ่งแล้ว เขาก็ยื่นเชือกในมือให้เจียงสื้อสื้อ “สื้อสื้อ คุณลองจับเชือกดู จำไว้ว่าอย่าให้เชือกพันมือ”

“ปล่อยเข่าตามสบาย อย่าหนีบท้องม้าไว้แน่นเกินไป หัวและคอรักษาแนวตรง วางขาสองข้างอย่างมั่นคง

……

เสียงของจิ้นเฟิงเฉินวนเวียนอยู่ข้างหู ความกลัวของเจียงสื้อสื้อก็ลดไปมากทีเดียว

ค่อยๆเริ่มกล้าขึ้นทีละนิด ม้าถูกเธอควบคุม ค่อยๆเดินไปข้างหน้า

เจียงสื้อสื้อพูดอย่างตื่นเต้น “เฟิงเฉิน คุณดูมันเดินแล้ว”

ดูเธอยิ้มหน้าบานเหมือนดอกไม้ รอยยิ้มบนใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉินก็ยิ่งอ่อนโยน “ใช่ แบบนี้เลย รักษาต่อไป ความจริงม้ามันเชื่อฟัง มันรู้ว่าคุณไม่ทำร้ายมัน ก็จะฟังคำสั่งของคุณ”

ม้าค่อยๆเร็วขึ้น เจียงสื้อสื้อก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้นยิ่งขึ้น

พูดความรู้สึกของตัวเองให้จิ้นเฟิงเฉินฟังไม่หยุด เจิ้นเฟิงเฉินฟังอย่างตั้งใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาฟังเจียงสื้อสื้อมีความสนใจในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง

ตอนนี้ เสี่ยวเป่าควบคุมม้า เข้าใกล้ม้าของจิ้นเฟิงเหรา

เถียนเถียนพูดอย่างตื่นเต้น “แด๊ดดี้ หม่ามี๊ รีบดูเร็ว เถียนเถียนขี่ม้าเป็นด้วย”

สองผัวเมียพูดพร้อมกัน “เถียนเถียนเก่งที่สุดเลย”

เสี่ยวเป่าได้ยิน ก็ทำสีหน้าขอคำชม “หม่ามี๊ เสี่ยวเป่าขี่เองนะครับ”

เจียงสื้อสื้อยื่นเชือกให้จิ้นเฟิงเฉิน ชูนิ้วโป้ง “เสี่ยวเป่าของเราเก่งที่สุดเลย เสี่ยวเป่าเก่งกว่าหม่ามี๊อีก เป็นลูกผู้ชายเลย”

ได้รับคำชมของเจียงสื้อสื้อแล้ว เสี่ยวเป่าก็เงยหน้าขึ้นสูง มองจิ้นเฟิงเหรา “คุณอา พวกเรามาแข่งกันไหม?”

เผชิญหน้ากับคำท้า จิ้นเฟิงเหราไม่เคยปฏิเสธ ยักคิ้วพูด “ยินดี เราแข่งกันหนึ่งรอบ ดูว่าใครใช้เวลาน้อยที่สุด”

เด็กหนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งตัดสินใจแข่งขัน ส่งเถียนเถียนให้ส้งหวั่นชีงที่อยู่ข้างนอก

จากนั้น ทั้งสองก็เริ่มแข่งขัน

เห็นม้าของพวกเขาวิ่งอย่างเร็ว เจียงสื้อสื้อรู้สึกตัวเองขี่ได้ช้ามาก หันไปมองจิ้นเฟิงเฉิน “เฟิงเฉิน พวกเราเร็วหน่อยไหม ไล่ตามพวกเขาหน่อย”

“ได้” จิ้นเฟิงเฉินตอบเสียงอ่อนโยน

ตามมาด้วยม้าสามตัววิ่งด้วยความเร็วในสนามม้า แรงสะเทือนบนหลังม้าทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก แววตาก็มีแววสดใสขึ้นมาก

จากการแข่งขันแล้ว แน่นอนคนที่ชนะคือจิ้นเฟิงเหรา ถึงแม้เทคนิคเสี่ยวเป่าก็ใช้ได้ แต่เขายังเป็นเด็ก และขี่ม้าเล็กด้วย

แต่ว่า ก็เล่นอย่างสนุก

ช่วงเช้าวันนี้สำหรับเจียงสื้อสื้อแล้ว เล่นอย่างมีความสุขมาก นานแล้วที่เธอไม่ได้รู้สึกสดชื่นและมีความสุขแบบนี้

เสี่ยวเป่าลงจากม้า คุยกระจุกกระจิกกับเถียนเถียนไม่หยุด

ทุกคนเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เถียนเถียนบ่นว่าหิว ทั้งครอบครัวก็ไปกินข้าวเที่ยวด้วยกัน

บนโต๊ะอาหาร เถียนเถียนยังพูดไม่หยุด “แด๊ดดี้ อีกหน่อยพวกเรามาเล่นทุกอาทิตย์ได้ไหม? เถียนเถียนชอบมากเลย”

สำหรับคำขอของสาวน้อย จิ้นเฟิงเฉินไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว

“ได้แน่นอน ขอแค่เถียนเถียนอยากเล่น พวกเราอยากมาเมื่อไหร่ก็มาได้”

ได้รับคำตอบรับแล้ว เถียนเถียนก็ตบมือดีใจ