ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 909 ชุดครอบครัว

จิ้นเฟิงเฉินคิดไว้ทั้งหมดแล้ว เขาอยู่ที่นี่ต้องถูกสงสัยแน่ๆ แต่ว่าถ้าออกจากที่นี่ในเวลานี้ จะทำให้สงสัยมากขึ้น

ยังไม่ดีเท่าอยู่ที่นี่ ถือสิทธิ์ริเริ่ม

“ที่แท้คุณชายคิดไว้แล้ว ผมคิดมากไป”

“คิดรอบคอบเป็นเรื่องที่ดี”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม ก้มหน้าดูนาฬิกาบนข้อมือ “ตอนนี้ก็ดึกแล้ว นายกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

ตั้งแต่มาถึงอิตาลี หลายๆ เรื่องของเขาก็ให้กู้เนี่ยนจัดการ มันไม่ง่ายที่จะเป็นผู้ช่วยอย่างกู้เนี่ยน

“ครับ อย่างงั้นผมออกไปก่อน คุณชายท่านก็พักผ่อนเช้าๆ นะครับ”

กู้เนี่ยนพูดแล้วหมุนตัวจากไป ปิดประตูเบาๆ

จิ้นเฟิงเฉินหลับตา ลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำ ชำระล้างความเหนื่อยล้า หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา วิดีโอคอลหาเจียงสื้อสื้อ

ยังไม่ได้กดรับ มุมปากของจิ้นเฟิงเฉินก็อดไม่ได้ที่จะยกขึ้น

ทุกครั้งที่วิดีโอคอลหรือโทรหา ก็จะเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ครั้งนี้ ก็เช่นกัน

จิ้นเฟิงเฉินมองหน้าจอ ผ่านไปสักพัก ก็รับแล้ว

ในจอโทรศัพท์มือถือ เจียงสื้อสื้อนั่งอยู่บนหัวเตียง ดูเหมือนจะไม่ง่วง เมื่อเห็นจิ้นเฟิงเฉิน ดวงตาเปล่งประกาย “เหมือนว่าวันนี้จะเร็วกว่าเมื่อวานเล็กน้อยนะ?”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มมุมปาก แค่เห็นเธอ ความกังวลในใจดูเหมือนจะหายไปหมดแล้ว

เพียงแต่ว่า ใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น ท่าทางไม่ดีมากนัก ใบหน้าและริมฝีปากขาวซีด

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วแน่น และไม่ทันตอบคำถามของเธอ เปิดปากถามทันที “ทำไมสีหน้าเธอแย่ขนาดนี้ ไม่สบายหรือเป็นอะไร?”

น้ำเสียงไม่นิ่งเหมือนปกติ เต็มไปด้วยความห่วงใยที่ปิดไม่มิด

เจียงสื้อสื้อหลุบตาลงอย่างไม่ธรรมชาติ ปกปิดความกังวลในใจ ยิ้มบางๆ “นายไม่ต้องห่วง ฉันก็แค่เป็นหวัดนิดหน่อย ไข้เพิ่งลด อีกอย่าง ฉันให้โม่เหยียและหานยู่ดูแล้ว ไม่มีเรื่องอะไร”

หากจิ้นเฟิงเฉินรู้ว่ายาพิษแพร่กระจาย เกรงว่าจะไม่สามารถจัดการเรื่องของตัวเองอย่างสบายใจ

เธอไม่อยากให้จิ้นเฟิงเฉินอยู่ข้างนอก ยังต้องเป็นห่วงตัวเอง

ยิ่งไปกว่านั้น เธอกินยาที่โม่เหยียและหานยู่ให้ ดีขึ้นไม่น้อยแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินฟังแล้ว มองเจียงสื้อสื้ออย่างปวดใจ ตัวเองออกมาแค่ไม่กี่วัน เธอก็ไม่สบายแล้ว

ร่างกายตอนนี้ของเจียงสื้อสื้อ แม้จะแค่เป็นหวัดเล็กน้อย ก็ทำให้คนเป็นห่วง

“ไข้ลดแล้วจริงๆ เหรอ?”

เจียงสื้อสื้อมองสีหน้าของเขา ในใจอดไม่ได้ที่จะชะงัก แต่ก็พยักหน้าแล้วพูด “ใช่แล้ว กินยาไม่นานไข้ก็ลดแล้ว พรุ่งนี้ก็หายแน่นอน”

เรื่องงาน เธอช่วยอะไรจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ แต่ว่า ก็ไม่อยากให้เขาคิดมาเรื่องตัวเอง

จิ้นเฟิงเฉินมองเธอด้วยสายตาเป็นห่วงและอ่อนโยน “สื้อสื้อ เธอต้องพักผ่อนเยอะๆ เวลาที่ฉันไม่อยู่ข้างๆ เธอ เธอต้องดูแลตัวเองดีๆ มีเรื่องอะไรก็รีบโทรศัพท์หาโม่เหยียและหานยู่”

สายตาของจิ้นเฟิงเฉินทำให้ใจของเจียงสื้อสื้อเหมือนลูกบอล ไม่สบายเล็กน้อย

เธอพยักหน้าแรงๆ “ได้ ฉันรู้แล้ว นายอยู่ต่างประเทศก็เหมือนกัน ต้องระมัดระวัง”

“หม่ามี๊ แด๊ดดี้โทรมาเหรอคะ?”

เถียนเถียนที่กำลังเล่นกับเสี่ยวเป่าในทางเดินบนชั้นสอง ได้ยินเสียงพูดคุยของเจียงสื้อสื้อ จู่ๆ ก็วิ่งเข้ามาในห้องอย่างตื่นเต้น พุ่งเข้าหาเธอ

ผมของเถียนเถียนปล่อยสยายลงมา ดูเหมือนตุ๊กตาที่สวยงาม

จิ้นเฟิงเฉินมองเถียนเถียนที่ดินพื้นหน้าจอไปครึ่งหนึ่ง อดไม่ได้ที่จะยิ้ม พูดอย่างรักใคร่ “เถียนเถียน เมื่อกี้เธอไปไหน? แด๊ดดี้คิดว่าเธอนอนแล้ว”

ขณะที่เถียนเถียนกำลังจะพูด เสี่ยวเป่าที่ตามหลังเถียนเถียนก็แทรกเข้ามาในจอ แย่งพูดก่อน “แด๊ดดี้ครับ ผมกับน้องยังไม่ได้นอน รอคุยกับท่านอยู่!”

ใบหน้าดูดีของเสี่ยวเป่าทำให้น่ารักเป็นพิเศษ เขามองจิ้นเฟิงเฉินในจออย่างเด็กดี ทำให้หัวใจของจิ้นเฟิงเฉินละลาย

จิ้นเฟิงเฉินคุยเล่นกับพวกเขาสักพัก ห่วงร่างกายของเจียงสื้อสื้อ ไม่ได้คุยกับพวกเขานาน ก็ให้พวกเขาไปนอนแล้ว

เจียงสื้อสื้อได้ยิน ตบเตียงสองฝั่ง พูดด้วยรอยยิ้ม “เสี่ยวเป่า เถียนเถียน คืนนี้ซ้ายหนึ่งคน ขวาหนึ่งคน เราคุยกันแล้วนะ”

“ได้ครับ/ค่ะ หม่ามี๊”

เถียนเถียนและเสี่ยวเป่าตอบพร้อมกัน

จากนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็เห็นเด็กน้อยสองคนมุดเข้าผ้าห่ม ท่าทางนั้นตลกและน่ารัก

ถึงจะสังเกตเห็นว่าเสื้อของสามแม่ลูกเหมือนกัน

ชุดครอบครัว?

จิ้นเฟิงเฉินเลิกคิ้ว “มีของฉันหรือเปล่า?”

เจียงสื้อสื้อห่มผ้าให้เด็กน้อยสองคนเสร็จพอดี เงยหน้ามองจิ้นเฟิงเฉิน ตะลึงเล็กน้อย เหมือนว่าจะตอบสนองไม่ทัน

จิ้นเฟิงเฉินมองท่าทางตะลึงของเธอ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ พูดเตือน “ชุดครอบครัวของพวกเธอ มีของฉันไหม?”

“อันนี้เหรอ…….”

เจียงสื้อสื้อเข้าใจทันที กะพริบตาตั้งใจทำเป็นลึกลับ พูดออกมาสามคำ “นายเดาสิ?”

เดิมทีเธอซื้อชุดครอบครัว อยากรอให้จิ้นเฟิงเฉินกลับมา ใส่ด้วยกันทั้งครอบครัว

แต่ช่วยไม่ได้ เด็กน้อยสองคนรอไม่ไหว วันนี้งอแงให้ใส่ด้วยกัน