ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 91 โดนโจมตีอย่างหนักครั้งนึง

เดิมทีทุกคนล้วนรู้สึกว่าเธอเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กที่ไม่มีพิษมีภัย ยังมีคนจำนวนมากที่อิจฉาความรักของเธอและหลานซือเฉิน นี่จึงทำให้คนจำนวนมากด่าเธอกันยกใหญ่ว่าเป็นหญิงเจ้าเล่ห์หน้าไม่อาย.

เมื่อเรื่องราวได้เผยแพร่ออกมา เจียงนวลนวลยังคงไปช้อปปิ้งกับคุณผู้หญิงหาวเข้า จากนั้นจึงไปถามเจียงนวลนวลว่าเวลานั้นเธอแย่งแฟนหนุ่มของพี่สาวจริงหรือไม่

สีหน้าของเจียงนวลนวลเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน เธอรีบอธิบายอย่างลนลานสองสามคำ หลังจากนั้นก็รีบหนีออกจากห้างสรรพสินค้าอย่างไม่เป็นท่า

โดยธรรมดาหลานซือเฉินก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงคำพูดกระทบกระทั่งเหล่านี้ได้

ช่วงกลางคืน ตระกูลหลานและตระกูลเจียงก็ตกอยู่ในความยุ่งเหยิงจริงๆ

………

หลังจากละครตลกปิดม่านลง ฝูงชนก็ต่างแยกย้ายไปกันแล้ว เพียงแต่เรื่องนี้ก็ยังคงก่อให้เกิดเรื่องอื้อฉาวอยู่ไม่น้อย

ขอบตาเจียงสื้อสื้อแดงเล็กน้อย เธอรีบเอ่ยปากกล่าวขอโทษว่า : “คุณลุงคุณป้า ขอโทษจริงๆ ที่ให้พวกคุณต้องมาเดือดร้อนมากขนาดนี้”

โชคดีที่ละครตลกนี้ได้จบลงแล้ว ไม่เช่นนั้นงานเลี้ยงวันเกิดของเสี่ยวเปาจะต้องล้มเหลวเป็นแน่ เจียงสื้อสื้อคาดว่าจะต้องทรมานใจไปตลอดชีวิต

ในสายตาของจิ้นเฟิงเฉินฉาบทาไปด้วยความเจ็บปวดใจ เขาเม้มริมฝีปากแล้วเอ่ยว่า : “อย่าเอาไปใส่ใจเลย เรื่องนี้ไม่ตำหนิคุณหรอก”

“ใช่แล้ว คุณเจียง คนเหล่านั้นล้วนหน้าด้านเกินไป แล้วก็ไม่รู้ว่าพวกเขาปะปนเข้ามาในงานเลี้ยงได้ยังไง” จิ้นเฟิงเหราเอ่ยปาก

ถึงแม้ว่าพ่อแม่จิ้นจะไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ภายในใจก็ไม่สบายใจกับเจียงสื้อสื้ออยู่บ้าง

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่คู่ควรกัน แต่บุคคลที่คัดเลือกยังไงก็ไม่สามารถเป็นคนนึงที่มีภูมิหลังซับซ้อนแบบนี้

เรื่องราวก็จบลงไปแล้ว พ่อแม่จิ้นก็ออกไปต้อนรับแขกด้านข้าง

จิ้นเฟิงเฉินพาเจียงสื้อสื้อไปเปลี่ยนชุด หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว เจียงสื้อสื้อก็เดินออกมาจากห้อง.

เธอมองจิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ตรงหน้า เอ่ยปากพูดอย่างมีส่วนที่ผิดและรู้สึกเสียใจว่า: “ขอโทษจริงๆนะ,ที่ก่อเรื่องต้องให้คุณลำบากแบบนี้”

“ฉันประมาทเอง นึกไม่ถึงว่าคนของตระกูลหลานจะปล่อยขึ้นมา”

คนสองคนมองหน้ากันอยู่แบบนี้ บรรยากาศเวลานี้ช่างน่าขวยเขินเล็กน้อย เจียงสื้อสื้อกระแอมมาทีนึงแล้วกล่าวว่า : “โชคดีที่ตอนนี้ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว คุณรีบกลับไปดูแลแขกเถอะ! ฉันจะไปตากลมที่ดาดฟ้าของเรือ สักพักค่อยเข้าไปอีกครั้ง”

เวลานี้ถ้าเจียงสื้อสื้อเข้าไปจะต้องเป็นที่จับจ้องของสายตาจำนวนมากเป็นแน่ เธอไม่อยากไปฟังกลุ่มคนวิพากย์วิจารณ์และแบกรับสายตาที่สังเกตอย่างละเอียดถี่ถ้วนแบบนั้นอีก.

จิ้นเฟิงเฉินมองออกถึงความกังวลของเธอ เขามองตาของเจียงสื้อสื้อแล้วพยักหน้า ทันทีก็ออกไป.

………

เจียงสื้อสื้อถือขวดเหล้าแดงหาที่ที่ไม่มีคนนั่ง ลมทะเลพัดมา ภายในใจเธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกสบายเล็กน้อย

ฉากที่เพิ่งลอยขึ้นมาในสมองตอนนี้ เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะงุนงงเล็กน้อย ทำไมฉินซวนและหลานเป่ยชวนไม่นำเรื่องที่อุ้มท้องแทนออกมาเปิดโปง

ช่วงเวลานั้น ถ้านำเรื่องนี้ออกมาพูดล่ะก็ ถึงเวลานี้ตนเองต้องมีชื่อเสียงที่ป่นปี้ฉาวโฉ่เป็นแน่ ไม่ว่าอะไรก็ตามคนของตระกูลจิ้นก็คงไม่มาคบค้าสมาคมกับเธออีกเป็นอันขาด

พูดตรงๆ ไม่ใช่เพียงแค่ในใจของคนตระกูลหลานที่สับสนวุ่นวาย ในใจของเจียงสื้อสื้อก็สับสนเช่นกัน แม้กระทั่งเธอก็เคยคิดไว้แล้วว่าตัวเองจะต้องถูกขับไล่ออกจากงานเลี้ยง แค่คิดว่าถ้าเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกมา ถึงเวลานี้ก็คงไม่ได้พบเสี่ยวเป่าและจิ้นเฟิงเฉินอีก…..เจียงสื้อสื้อไม่รู้จะทำยังไง.ในใจเป็นทุกข์อย่างมาก.

คิดๆไป เธอก็คิดถึงเด็กคนนั้นเมื่อเวลานั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ เจียงสื้อสื้อจิบเหล้าเบาๆ ขอบตาก็แดงขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ

ในเวลานี้ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยกันดังขึ้นมาจากด้านหลัง

“น้าสื้อสื้อ!”

เจียงสื้อสื้อหันมาก็เห็นเสี่ยวเป่าวิ่งเข้ามา ด้านหลังเขายังมีจิ้นเฟิงเฉินตามมาด้วย

มองคนทั้งสอง เจียงสื้อสื้อก็ตกตะลึงทันที จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ไปต้อนรับแขกหรอ? หลังจากมีปฏิกริยาโต้ตอบแล้วเธอก็รีบเช็ดน้ำตาที่ขอบตา เธอยิ้มแล้วกล่าวถามว่า : “พวกคุณมาทำไมกัน? ด้านในยังมีแขกมากมายเลยนะ!”

จิ้นเฟิงเฉินเดินมาด้านหน้า ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า : “ไม่เป็นไร พ่อแม่ฉันยังมีเฟิงเหราอยู่ด้านใน”

“ใช่แล้วๆ เสี่ยวเป่าอยากอยู่เป็นเพื่อนน้าสื้อสื้อ!”

พูดพลาง คนทั้งสองก็นั่งลงข้างๆเจียงสื้อสื้อ เสี่ยวเป่ามองเธอ เอ่ยปลอบใจเธอด้วยเสียงอ่อนวัยว่า : “น้าสื้อสื้อรู้สึกเศร้าเสียใจอยู่ใช่ไหม?”

“ไม่หรอก!” เจียงสื้อสื้อยิ้มๆแล้วลูบหัวเธอ มองเสี่ยวเป่าและจิ้นเฟิงเฉิน ภายในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่น

เสี่ยวเป่าคิดว่าเจียงสื้อสื้อกำลังเข้มแข็ง จึงยิ้มแล้วเอ่ยปากว่า : “ไม่เป็นไรนะ น้าสื้อสื้อ ฉันรักคุณ ไม่ว่าใครจะพูดยังไง ฉันก็จะรักคุณ ยังมีแด๊ดดี้อีก เขาก็รักคุณเหมือนกัน พวกเราจะอยู่เป็นเพื่อนคุณตลอดไป”

ถึงแม้ว่าจิ้นเฟิงเฉินที่ยืนอยู่ข้างๆจะไม่ได้พูดจา แต่สายตานั้น ทำให้คนหัวใจเต้นเร็วอย่างไม่มีใครเข้าใจ

สีหน้าขาวซีดของเจียงสื้อสื้อก็แดงขึ้น เธอกระแอมมาทีนึง จึงรีบรินขวดเหล้าแดง เพื่ออำพรางความหวั่นไหว

เสี่ยวเป่านี่ชอบพูดให้ประหลาดใจแบบนี้ตลอดเลยจริงๆ!

จิ้นเฟิงเฉินอดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปาก เขาจิบแอลกอฮอล์ น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยเสน่ห์น่าดึงดูดกล่าวว่า : “ไปทานอะไรรองท้องก่อนสักหน่อยนะ”

เดิมทีเจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้หิว ถูกเขาพูดแบบนี้ ก็รู้สึกว่าหิวขึ้นมานิดหน่อยจริงๆ

ที่จริงแล้วเย็นนี้เธอก็ไม่ได้ทานอะไรเลย

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า เธอลุกขึ้นแล้วพาเสี่ยวเป่าไปหยิบของกินบางอย่างแล้วจึงกลับขึ้นมาบนดาดฟ้าเรือ

คนทั้งสามนั่งกันอยู่แบบนี้ เสี่ยวเป่าเปลี่ยนวิธีพูดเป็นพูดเรื่องเย้าแหย่หยอกล้อให้เจียงสื้อสื้อมีความสุข ฉากนี้ดูแล้วช่างเข้ากันได้ดีอย่างมาก