ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 917 ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง
จ้อยกลับมาถึงบริษัท ก็รีบไปรายงานจอห์นถึงสถานการณ์ของวันนี้
“ฉันพาเขาเที่ยวทั้งวันค่ะ ไม่มีอะไรผิดปกติ”
นี่เป็นข้อสรุปตลอดหนึ่งวันของจ้อย
“เธอมั่นใจเหรอ” จอห์นมองเธอด้วยความสงสัย
จ้อยเม้มปาก ตอบออกมาท่าทางอึดอัด “ฉันรู้ว่าคุณอาจไม่เชื่อ แต่มันเป็นเรื่องจริงค่ะ”
จอห์นขมวดคิ้ว หรือว่าจะเป็นตัวเองที่คิดมากเกินไป ความจริงเรื่องราวไม่ได้เกี่ยวกับเฟิงจิ้นนั่นสักนิด
ยังไม่ทันเข้าใจ ก็เห็นพิเอร์สที่เข้ามาด้วยท่าทางรีบร้อน
เห็นดังนั้น ใบหน้าของจอห์นก็ยิ่งทะมึนขึ้น มองไปด้วยความรู้สึกไม่พอใจ “เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะ”
“สืบเจอแล้วครับ” ”เจอแล้ว” จอห์นตกใจ รีบถามต่อ “เจออะไร”
“เราเจอคนน่าสงสัยในบริษัทเราครับ”
“ใคร”
“เป็นพนักงานทำความสะอาดที่เข้าไปทำความสะอาดในห้องแล็บช่วงนี้ครับ”
สำหรับคำตอบนี้ จอห์นแปลกใจเล็กน้อย “พนักงานทำความสะอาดเหรอ”
นำยาออกไปจากห้องแล็บโดยผ่านเครื่องตรวจจับได้นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย แค่พนักงานทำความสะอาดธรรมดาจะทำได้ยังไง
“นายมั่นใจไหม” จอห์นถาม
พิเอร์สพยักหน้า “มั่นใจครับ”
จอห์นรู้สึกว่ามันมีอะไรไม่ถูกต้อง
เขาลองคิด ถามต่อ “การทำความสะอาดในห้องทดลองไม่ใช่มีผู้เชี่ยวชาญรับผิดชอบหรอกเหรอ พนักงานคนนี้คนใหม่เหรอ”
พิเอร์สลังเลอยู่สักพัก จากนั้นจึงตอบ “มาใหม่ครับ”
“เหลวไหล” จอห์นด่าด้วยความโกรธ “พวกนายให้พนักงานทำความสะอาดคนใหม่เข้าไปในห้องทดลองได้ยังไงกัน ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วใช่ไหม”
พิเอร์สก้มหน้า “ขอโทษครับ เป็นความประมาทของผมเอง”
“ความประมาทเหรอ” จอห์นหัวเราะออกมา “พิเอร์ส นายประมาทไม่ใช่ครั้งสองครั้ง ฉันอดสงสัยไม่ได้เลยว่านายจะเกี่ยวข้องกับเรื่องในครั้งนี้”
เมื่อได้ยินดังนั้น พิเอร์สก็ตกใจจนหน้าซีดขาว รับรับประกัน “คุณจอห์น ถ้าผมกล้าทำเรื่องที่ผิดต่อบริษัทและคุณ ผมต้องจบไม่สวยแน่”
จอห์นยิ้มเย็น “ให้มันจริงเถอะ ถ้าไม่ใช่ ฉันไม่ปล่อยนายแน่”
“คุณวางใจเถอะครับ ผมจะไม่ทำให้คุณต้องผิดหวัง”
พิเอร์สเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก พูดต่อ “วันนั้นพนักงานที่รับผิดชอบทำความสะอาดท้องเสียจึงให้เพื่อนมาแทน เดิมเวลาทำความสะอาดจะมีคนยืนเฝ้า แต่…ใครจะคิดว่าครั้งนี้อีกฝ่ายจะฉวยโอกาส เอายาออกไปได้”
“พนักงานทำความสะอาดคนนั้นตอนนี้อยู่ที่ไหน” จอห์นกัดฟันถาม
พิเอร์สกลืนน้ำลาย เอ่ยตอบเสียงเบา “หนีไปแล้วครับ…”
“หนีไปแล้ว” ดวงตาจอห์นเบิกกว้าง “นายกล้าตอบฉันว่าหนีไปแล้วงั้นเหรอ”
“ผมให้คนออกตามหาแล้วครับ”
“หาให้เจอ แม้ต้องพลิกแผ่นดินก็ต้องหาให้เจอ” จอห์นทุบโต๊ะเสียงดังด้วยความโมโห
“ครับ”
พิเอร์สรีบตอบรับ จากนั้นเอ่ยต่อ “คุณจอห์น พนักงานทำความสะอาดคนนั้นถูกส่งเข้ามา เราได้สืบแล้วว่าอาจเป็นคนของสำนักอู๋ซาง”
“สำนักอู๋ซาง? ”
จอห์นนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้มีคนต้องตายเพราะติดเชื้อจากพวกเขา เป็นคนของสำนักอู๋ซาง
“พวกสำนักอู๋ซางนี่ช่างกล้าจริงๆ กล้าส่งคนมาเป็นไส้ศึกในSA”
นี่เป็นสิ่งที่อยู่เหนือคความคาดหมายของจอห์น เขาคิดมาตลอดว่าเป็นคนของคุณเฟิง ไม่คิดว่าจะเป็นคนของสำนักอู๋ซาง
“สำนักอู๋ซางกำลังเอาคืนSAกรุ๊ปอย่างงั้นเหรอ” จอห์นถาม
พิเอร์สไม่ได้ตอบ ทว่าบอก “ดฏดังไฟไหม้เองก็เกี่ยวกับสำนักอู๋ซางแน่นอนครับ”
เมื่อได้รู้ความจริง จอห์นทุบถ้วยชาบนโต๊ะ ใบหน้าเคียดแค้น กัดฟันพูดขึ้น “สำนักอู๋ซาง”
เขาไม่ทันสังเกตว่าพิเอร์สถอนหายใจ
ตอนนี้เรื่องชัดเจนแล้ว ตัวเองไม่ต้องรับกรรม หัวใจของพิเอร์สก็ผ่อนคลายลงไม่น้อย แต่เมื่อเห็นจอห์นโกรธขนาดนี้ จึงอดไม่ได้รวบรวมความกล้า “ตอนนี้เราต้องทำอย่างไรดีครับ” พิเอร์สถามอย่างระมัดระวัง
จอห์นจ้องมองเขา “พิเอร์ส นายอย่าให้ฉันต้องด่านายว่าสวะอีกเลย”
ส่งที่เขาต้องการคือให้เขาช่วยแก้ปัญหา ไม่ใช่อะไรก็ถามว่าต้องทำยังไง
พิเอร์สนึกขึ้นได้กำลังจะขอโทษ แต่เมื่อคิดว่าเขาก็ไม่ชอบฟังอีกเหมือนกัน จึงรีบเปลี่ยน “ความคิดของผมคือตอนนี้เราไม่ควรมีเรื่องบาดหมางกับสำนักอู๋ซางอีกต่อไป”
จอห์นสูดหายใจเข้าลึก ให้ตัวเองสงบลง
“เราแค่ทำธุรกิจ ตอนนี้เกิดเรื่องแบบนี้ มันเกินที่เราจะแก้ไขได้แล้ว” จอห์นบอก
“งั้นความหมายของคุณก็คือ”
จอห์นเงียบไปชั่วครู่ “ฉันจะรายงานต่อเบอร์เกนทุกอย่าง”
จากนั้น เขาบอกให้ทุกคนออกไป เหลืออยู่ในห้องทำงานเพียงคนเดียว
เรื่องมาถึงตอนนี้ ไม่ใช่สิ่งที่SAกรุ๊ปจะเอาอยู่
เทียบกับการที่เบอร์เกนสัมผัสได้ถึงความผิดปกติแล้วให้เขามาถาม สู้ให้พวกเขาบอกด้วยตัวเองจะดีกว่า บางทีอาจจะได้รับความช่วยเหลือจากเบอร์เกนด้วย
จอห์นต่อสายหาผู้ช่วยของเบอร์เกน “สวัสดีครับ ผมคือจอห์นแห่งSAกรุ๊ป ผมมีเรื่องต้องรายงานคุณเบอร์เกน”
“รอสักครู่ครับ”
เงียบอยู่ชั่วครู่
จอห์นไม่รีบ เขารู้ว่าเลขาไปรายงานแก่เบอร์เกน
ผ่านไปไม่กี่นาที เสียงของผู้ช่วยก็ดังขึ้น “เจอกันที่เดิม”
พูดจบ ไม่รอใก้จอห์นได้ตอบกลับสายก็ตัดไปทันที
ให้ตายสิ
แค่ผู้ช่วยกล้าทำกับเขาแบบนี้
จอห์นโยนโทรศัพท? ลงบนโต๊ะด้วยความโกรธ ถ้าไม่ใช่เพราะผลประโยชน์ เขาจะไม่มีทางยอมเบอร์เกนแน่
……
คืนนั้น ในร้านอาหารชื่อดังของอิตาลี จอห์นมาถึงนานแล้ว
เขามองดูเวลาเป็นระยะๆ ท่าทางร้อนรน
เลยเวลานัดระหว่างเขาและเบอร์เกนมาแล้ว แต่อีกฝ่ายยังไม่มา
มองออกถึงความร้อนใจของเขา พิเอร์สถามอย่างระมัดระวัง “โทรถามดูไหมครับ บางทีคุณเบอร์เกนอาจเกิดเรื่องขึ้น”
“เรื่องของฉันต้องให้นายบอกตั้งแต่เมื่อไหร่”
สายตาเย็นเยือกของจอห์นมองไปที่เขา อีกฝ่ายก้มหน้า ไม่กล้าพูดอะไรอีก
เบอร์เกนเป็นคนแปลก ทำให้เดาความคิดของเขาไม่ได้
กลัวว่าเขาจะกลับคำไม่มากะทันหัน
ในระหว่างที่จอห์นกำลังลังเลว่าต้องโทรหาเบอร์เกนหรือไม่นั่นเอง เสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้น “คุณจอห์น ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”
คือเบอร์เกนนั่นเอง
จอห์นรีบลุกขึ้น เก็บความร้อนรุ่มทุกอย่าง ยิ้มออกไป “ไม่เจอกันนานเลยครับ คุณเบอร์เกน”
“ผู้ช่วยของผมรายงานมาว่าคุณมีเรื่องสำคัญ ใช่ไหมครับ” เบอร์เกนถามเขาระหว่างที่นั่งลง
“ครับ” จอห์นเก็บรอยยิ้ม เปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง
เบอร์เกนขมวดคิ้ว “งั้นเชิญพูดเลยครับ”
จอห์นคิดอยู่สักพัก จึงบอก “ยาที่เราวิจัยโดนขโมย ยาและวัตถุดิบล๊อตใหม่ก็ถูกเผาไปหมดแล้ว”
“คุณว่าอะไรนะครับ” เบอร์เกนคิดว่าตัวเองฟังผิด
“คุณเบอร์เกน ต้องขอโทษด้วย ครั้งนี้เป็นปัญหาของSAถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น วันนี่ที่มาเพราะอยากบอกคุณ ถามวันเวลาที่นัดหมาย เกรงว่าจะไม่ทันครับ”