ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 93 บุคคลที่เหมาะสมที่สุด

คำพูดคือพูดออกไปแบบนี้ แต่ความหมายของพ่อจิ้นชัดเจนแล้วว่า พวกเขาไม่เห็นด้วยอย่างมากที่จิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อจะอยู่ด้วยกัน

“อื้ม ฉันรู้แล้ว” จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยปากอย่างนิ่งๆ

เกี่ยวกับเจียงสื้อสื้อ เขาก็สังเกตการณ์มาสักพักแล้ว เธอไม่ได้คิดวางแผนไม่ว่าอะไรก็ตามกับเสี่ยวเป่า กับตระกูลจิ้นก็ยิ่งไม่มีแผนการอะไร

ถึงแม้ว่าเขาคิดจะอยู่ด้วยกันกับเธอ เจียงสื้อสื้อจะเห็นด้วยไม่เห็นด้วยก็ยังต้องบอกอีกที

ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ!

ถึงแม้ว่าตอนนี้พ่อจิ้นและแม่จิ้นจะไม่สนับสนุนให้คนทั้งสองอยู่ด้วยกัน แต่จิ้นเฟิงเฉินเชื่อว่า ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาจะต้องมองเห็นความดีของเจียงสื้อสื้อ

พ่อจิ้นมองเขาแล้วกล่าวอีกว่า : “คุณมีเวลาว่างก็บ่มเพาะความสัมพันธ์กับชิงหยิงให้มากหน่อย คุณปู่ซูของคุณมีเจตนาให้พวกเราเกี่ยวดองกัน ฉันกับแม่ของคุณก็ชอบเด็กคนนี้ด้วย”

ไม่ว่าจะพูดทางด้านไหน พ่อจิ้นและแม่จิ้นต่างก็รู้สึกว่าตอนนี้ซูชิงหยิงคือบุคคลที่เหมาะสมที่สุด

เมื่อได้ฟัง จิ้นเฟิงเฉินก็แสดงความคิดเห็นของตนเองโดยตรง

“พ่อ ฉันไม่ชอบเธอ”

“เฟิงเฉิน……”

สีหน้าของพ่อจิ้นไม่พอใจเล็กน้อย เขายังอยากจะพูดอะไรบางอย่างต่อ แต่จิ้นเฟิงเฉินก็เอ่ยปากขึ้นอีกครั้งว่า : “พ่อ

ถ้าคุณไม่มีเรื่องอะไรแล้วก็ก็กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ! ฉันยังมีเรื่องบางเรื่องที่ต้องจัดการ”

ได้ยินเช่นนี้แล้ว พ่อจิ้นก็ถอนหายใจ สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรอีก แล้วจึงออกจากห้องไป

ในขณะเดียวกัน หัวมุมห้อง ที่เจียงสื้อสื้ออาศัยอยู่ด้านนั้น สายตาเฝ้ามองพ่อจิ้นออกไป

เดิมทีเธอวางแผนไว้ว่าจะไปหาจิ้นเฟิงเฉินแล้วถามว่าต้องการนำเสี่ยวเป่ากลับไปไหม แต่ผลลัพธ์คือต้องมาได้ยินคำที่ไม่ควรได้ยิน

เจียงสื้อสื้อลดสายตาลง ดูเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างกำลังดึงเธอกลับสู่ความเป็นจริง

ถึงแม้ว่าวันนี้ฉินซวนและหลานเป่ยชวนจะก่อเรื่องที่เกินเลยไปมากแบบนี้ แต่พวกเขาก็เหมือนแสดงให้เห็นได้อย่างชัดเจนถึงความแตกต่างของเธอและจิ้นเฟิงเฉินโดยทางอ้อม พวกเขาไม่เหมาะสมกันด้วยประการใดทั้งปวงก็ช่าง ตนเองก็ยังคงมีอดีตที่ซับซ้อนมากมายแบบนั้น…..

ตั้งแต่แรกเจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้เพ้อฝันมากเกินไปแต่อย่างใด เพียงแต่ตอนนี้ถูกแฉเปิดโปง ในใจยังอดไม่ได้ที่จะเจ็บแปล๊บ ว่าคนอย่างเธอนี้ แท้จริงแล้วไม่คู่ควรที่จะได้รับความสุข

เธอไม่ได้เข้าไปหาจิ้นเฟิงเฉินอีก จากออกมาอย่างขวัญหนีดีฝ่อ

………

หลังจากพ่อจิ้นกลับเข้าห้อง แม่จิ้นก็เดินเข้ามายังตรงหน้าแล้วเอ่ยถามว่า : “เป็นยังไงบ้าง? เฟิงเฉินพูดว่ายังไง?”

พ่อจิ้นถอนหายใจ : “ลูกชายเราคนนี้ เกรงว่าจะมีความจริงใจกับคนอื่นจริงๆแล้ว”

ถึงแม้ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะไม่ได้เอ่ยว่าตนเองนั้นชอบเจียงสื้อสื้อมากแค่ไหน แต่ถึงอย่างไรการเป็นพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด ทำไมพ่อจิ้นจะไม่เข้าใจเขา

“ห๊? เช่นนั้นตอนนี้จะทำยังไงดี?” แม่จิ้นหน้านิ่วคิ้วขมวด

“ไม่รู้ ทำได้เพียงก้าวไปก้าวต่อก้าว”

“ได้ยินเฟิงเหราบอกว่าสองคนนี้รู้จักกันเพียงไม่นาน ตอนนี้ก็น่าจะเป็นไปได้ที่จะพูดโน้มน้าวให้เฟิงเฉินแยกจากเธอ!”

ไม่ว่ายังไง ตอนนี้แม่จิ้นรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองยังไม่ถึงจุดที่ไม่สามารถจัดการกับสถานภาพได้

………

ด้านนี้ เจียงสื้อสื้อก็นอนไม่หลับ เธอไม่ได้กลับเข้าห้อง แต่มาที่ดาดฟ้าเรือชั้นสอง

เวลานี้ คนจำนวนมากที่กำลังเล่นสนุกกันก็ต่างหลับกันไปแล้ว สถานที่แห่งนี้จึงเงียบสงัด

ในสมองของเจียงสื้อสื้อดังก้องไปด้วยคำพูดของพ่อจิ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า รู้ถึงสภาพความจริงได้ชัดเพียงชั่วพริบตา แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ในใจของเธอช่างทุกข์ทรมานนัก ทุกข์ทรมานมากยิ่งกว่าตอนแรกที่รู้ว่าหลานซือเฉินกับเจียงนวลนวลอยู่ด้วยกันเสียอีก

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจ เดิมทีแล้วพวกเขาก็ไม่ใช่คนโลกเดียวกันอยู่แล้ว บางทีซูชิงหยิงอาจจะเป็นคนที่เหมาะสมกับเขาจริงๆ

อันที่จริงตนเองก็ควรจะรู้ชัดได้ตั้งนานแล้ว ไม่ควรโอบกอดความหวังเฝ้ารอไม่ว่าสิ่งใดก็ตาม ไม่เช่นนั้นตอนนี้ก็คงไม่รู้สึกหดหู่แบบนี้หรอก

เวลานี้ในสมองของเจียงสื้อสื้อเต็มไปด้วยจิ้นเฟิงเฉิน ไม่ได้ระวังเลยแม้แต่นิดเดียวว่า บนดาดฟ้าเรือชั้นสาม ซูชิงหยิงกำลังยืนพูดคุยสนทนากับสาววัยรุ่นคนหนึ่งอยู่ตรงนั้น

สายตาของซูชิงหยิงจับจ้องลงมายังเจียงสื้อสื้อที่อยู่ด้านล่าง สายตาเธอค่อยๆมองต่ำลงมา

ด้านเด็กผู้หญิงก็หันสายตามองมายังเธอ เบะปากแล้วเอ่ยว่า : “ทำไมที่ไหนๆก็ล้วนมองเห็นแต่ผู้หญิงคนนี้นะ ซวยจริงๆ”

เด็กผู้หญิงคนนี้คือลูกพี่ลูกน้องของซูชิงหยิง ชื่อซูซินหรุ่ย วันนี้เธอก็มาเข้าร่วมงานเลี้ยง เห็นเรื่องที่ขึ้นทุกสิ่งทุกอย่างกับตา

ซูซินหรุ่ยกล่าวด้วยความโมโหว่า : “ก็ไม่รู้ว่าเธอมีความสามารถมาจากไหน คาดไม่ถึงว่าจะกล้ามาแย่งผู้ชายของพี่สาว ไม่ดูตัวเองเลยว่าเป็นยังไง”

ได้ยินคำพูดของเธอ ซูชิงหยิงก็กล่าวตำหนิว่า : “อย่าพูดเหลวไหล”

“ฉันพูดเหลวไหลที่ไหนกัน พี่ ก็เห็นได้ชัดว่าคุณดีเลิศกว่าเธอทุกอย่าง คุณเป็นทายาทของตระกูลซู แล้วเธอล่ะ? เป็นลูกสาวคนเดียวที่ถูกครอบครัวทอดทิ้ง อะไรก็ไม่มี คนแบบนี้มีสิทธิ์อะไรที่จะมาอยู่ด้วยกันกับพี่เฟิงเฉินล่ะ!”

ซูซินหรุ่ยยิ่งพูดยิ่งโกรธ, “หลายปีก่อนในสังคมชนชั้นสูงนี้ล้วนมองคุณและพี่เฟิงเฉินเหมาะสมกัน ก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้โผล่มาจากไหน ไม่นึกเลยว่าวันนี้ยังมาก่อนเรื่องวุ่นวายที่งานเลี้ยง แล้วก็ไม่ส่องกระจกดูตัวเอง ยังจะมีเสี่ยวเป่านั่นอีก ก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ใส่ยาอะไรลงไปให้เขา ถึงได้ชื่นชอบเธอขนาดนั้น”

ถึงซูชิงหยิงจะเงียบสงัด มุมปากของเธอก็ยิ้มอย่างเย็นชาเล็กน้อย เอ่ยปากกล่าวอย่างเรียบเฉยว่า : “แล้วยังไงล่ะ ผู้ชายที่ฉันถูกใจ ฉันก็จะแย่งกลับมาเอง แล้วพูดอีกอย่าง ผ่านคืนนี้ไป คุณคิดว่าคุณลุงและคุณป้าจะไม่เห็นด้วยให้พวกเขาอยู่ด้วยกันเป็นแน่”

กับการปรากฎตัวของเจียงสื้อสื้อ ซูชิงหยิงเคยกลัว เคยหวาดหวั่น แต่เธอก็มั่นใจมาโดยตลอดว่าในท้ายที่สุดแล้วก็จะต้องเป็นเธออย่างแน่นอน